INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2011 r. (data wpływu 21 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W wyniku przeprowadzonego w trybie przetargu nieograniczonego postępowania, Wnioskodawca – jako członek konsorcjum trzech firm budowlanych (zwanych łącznie Wykonawcą), zawarł z Zamawiającym umowę o roboty budowlane, której przedmiotem była przebudowa budynku produkcyjno – magazynowego na budynek mieszkalny wielorodzinny.

Przedmiotowa umowa przewidywała kary umowne m. in. za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy – w wysokości 0,5% wartości kontraktu brutto za każdy dzień zwłoki oraz za nieterminowe usunięcie wad i usterek – w wysokości 0,5% wartości kontraktu brutto za każdy dzień zwłoki.

Ponadto, Wnioskodawca w związku z przedmiotową umową zawartą w ramach konsorcjum, zawarł dodatkowo umowę o roboty budowlane z Liderem konsorcjum regulującą zakres robót, które mają być wykonywane przez Wnioskodawcę (jako członka konsorcjum) oraz zasady i terminy ich wykonania oraz umowę ze swoim podwykonawcą – firmą zewnętrzną na wykonanie określonego zakresu robót. Obydwie umowy również zawierają postanowienia dotyczące zasad i wysokości naliczania kar umownych.

W ramach umowy, Wykonawca (konsorcjum firm) zobowiązał się do wykonania robót będących przedmiotem umowy zawartej z Zamawiającym w terminie do dnia 30.10.2010 r. Odpowiednio, w dalszych umowach zawartych z Liderem konsorcjum oraz podwykonawcą wskazano również ten termin jako termin zakończenia całości robót.

W lipcu 2011 r. Zamawiający wezwał Wykonawcę do dokonania końcowego rozliczenia ww. umowy i jednocześnie – zgodnie z postanowieniami umowy – obciążył Wykonawcę karami umownymi z trzech różnych tytułów:

1. opóźnienia w wykonaniu robót będących przedmiotem umowy – karę naliczono za 10 dni opóźnienia,
2. nieterminowego usunięcia wad i usterek związanych z robotami, będącymi przedmiotem umowy,
3. zastępczego usunięcia usterek przez Zamawiającego – na koszt Wykonawcy.
   
   

Nota obciążeniowa dotycząca wyżej opisanych kar umownych została wystawiona przez Zamawiającego na rzecz Lidera konsorcjum, a następnie Lider konsorcjum w całości obciążył Wnioskodawcę przedmiotowymi karami umownymi – zgodnie z zawartą umową.

Jednocześnie z uwagi na to, że opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy powstało z przyczyn leżących po stronie podwykonawcy Wnioskodawcy, Wnioskodawca ostatecznie obciążył podwykonawcę karą umowną z tytułu wykonania robót budowlanych ze zwłoką (kara umowna, którą został obciążony podwykonawca stanowiła 98,2% kary za opóźnienie, która została nałożona na Wnioskodawcę przez Lidera konsorcjum).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodu – w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatków z tytułu kar umownych za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, kara umowna, którą została obciążona Spółka jako członek konsorcjum firm budowlanych – w związku z zawartą umową o wykonanie robót budowlanych – naliczona z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych, stanowi w całości koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca podnosi, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy.

Zgodnie z ww. przepisem, aby zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów spełnione powinny być łącznie dwie przesłanki w nim wskazane, tj.:

• wydatek powinien być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia/zachowania źródła przychodu oraz
• wydatek nie stanowi wydatku wymienionego w art. 16 ust. 1.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, bezspornym jest, iż w opisanym stanie faktycznym spełniona została pierwsza przesłanka określona w cytowanym wyżej przepisie, albowiem co do zasady wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wykonaniem przedmiotu umowy o roboty budowlane (w tym wynikające z tej umowy kary umowne) miały związek z osiąganymi z tego tytułu przychodami podatkowymi i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Przy czym należy podkreślić, iż warunkiem uzyskania tego rodzaju zleceń co do zasady jest zawarcie umowy o roboty budowlane, której jednym z elementów jest określenie możliwości, zasad i warunków obciążania stron umowy karami umownymi.

Taka możliwość ma na celu zabezpieczenie prawidłowego i terminowego wykonania zobowiązań wynikających z umowy przez każdą ze stron.

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa katalog wydatków – wymienionych enumeratywnie – niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu tej ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczanych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Dokonując literalnej wykładni ww. przepisu należy stwierdzić, że nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu kary umowne związane z wadami dostarczonych towarów i usług, bądź z tytułu zwłoki w usunięciu tych wad, natomiast przepis ten swoim zakresem nie obejmuje kar umownych z innych tytułów niż w nim wskazane, co oznacza, że ustawodawca nie objął zakresem wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów wskazanym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kar umownych z tytułu m. in. nieterminowego wykonania zobowiązań umownych (nieterminowego wykonania usług lub dostawy towarów), w tym z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych, jak to miało miejsce w opisanym w niniejszym wniosku stanie faktycznym.

Powyższe oznacza, że kary umowne z innego, niż wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy nałożoną na podatnika karą umowną a osiąganymi przychodami lub możliwością zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W związku z powyższym, w opisanym w niniejszym wniosku stanie faktycznym i prawnym należy stwierdzić, że nałożone na Wnioskodawcę (i przez Niego zapłacone w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności) kary umowne z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych, nie mieszczą się w zakresie regulacji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (nie dotyczą bowiem ani wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, ani też zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług) i stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem spełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tzn. zostały poniesione w celu uzyskania przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie uzupełniająco Spółka wyjaśnia, że zwłoka w wykonaniu przedmiotu umowy o roboty budowlane, która stanowiła podstawę do nałożenia na Wnioskodawcę kar umownych, powstała z przyczyn leżących po stronie podwykonawcy – w związku z czym znaczna część kary umownej z tego tytułu (98,2%) ostatecznie obciążyła podwykonawcę, albowiem Wnioskodawca w dalszej kolejności obciążył podwykonawcę karą umowną za opóźnienie i w dacie zapłaty wykazał przychód z tego tytułu.

Reasumując, uznać należy, iż kary umowne zapłacone przez Wnioskodawcę z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prawidłowość przyjętego przez Wnioskodawcę stanowiska potwierdzają następujące indywidualne interpretacje przepisów podatkowych: interpretacja z dnia 06.10.2011 r. nr ILPB3/423-321/11-2/KS, z dnia 18.07.2011 r. nr ILPB3/423-191/11-4/KS, z dnia 24.06.2010 r. nr IPPB1/415-316/10-2/AM, z dnia 25.06.2010 r. nr IBPB1/1/415-370/10/WRz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa konsorcjum należy do tzw. umów nienazwanych. Strony takiej umowy korzystając z powyższej zasady swobody umów mogą dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. mogą dowolnie określać wzajemne prawa i obowiązki i – o ile nie jest to sprzeczne z właściwością stosunku zobowiązaniowego i zasadami współżycia społecznego – mogą traktować zawartą umowę, jako nieuregulowaną przepisami kodeksu cywilnego umowę konsorcjum.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia np. w formie konsorcjum.

Podatnikami podatku dochodowego w konsorcjum są jego poszczególni wspólnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 cyt. ustawy).

Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni zatem do wzajemnych rozliczeń stosować podział kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych firm realizujących projekt – udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy o rachunkowości.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną uznane za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Powyższa regulacja prawna wyłącza więc z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułów wymienionych w ustawie, takich jak:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót,
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  

Innymi słowy, wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Jest to katalog zamknięty. Zatem, celem tego przepisu jest uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Nadmienić także należy, że uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w cyt. wyżej ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Przepis art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, w wyniku przeprowadzonego w trybie przetargu nieograniczonego postępowania, Wnioskodawca – jako członek konsorcjum trzech firm budowlanych (zwanych łącznie Wykonawcą), zawarł z Zamawiającym umowę o roboty budowlane. Przedmiotowa umowa przewidywała kary umowne m. in. za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy oraz za nieterminowi usuniecie wad i usterek.

Ponadto, Wnioskodawca w związku z przedmiotową umową zawartą w ramach konsorcjum, zawarł dodatkowo umowę o roboty budowlane z Liderem konsorcjum regulującą zakres robót, które mają być wykonywane przez Wnioskodawcę (jako członka konsorcjum) oraz zasady i terminy ich wykonania oraz umowę ze swoim podwykonawcą – firmą zewnętrzną na wykonanie określonego zakresu robót. Obydwie umowy również zawierają postanowienia dotyczące zasad i wysokości naliczania kar umownych.

Po wykonaniu przedmiotowych robót, Zamawiający obciążył Wykonawcę karami umownymi z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót będących przedmiotem umowy.

Nota obciążeniowa dotycząca powyższych kar umownych została wystawiona przez Zamawiającego na rzecz Lidera konsorcjum, a następnie Lider konsorcjum w całości obciążył Wnioskodawcę przedmiotowymi karami umownymi – zgodnie z zawartą umową.

Jednocześnie z uwagi na to, że opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy powstało z przyczyn leżących po stronie podwykonawcy Wnioskodawcy, Wnioskodawca ostatecznie obciążył podwykonawcę karą umowną z tytułu wykonania robót budowlanych ze zwłoką.

Mając więc na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, iż kary, o jakich traktuje wniosek, nie mieszczą się w powołanym przepisie.

Jednocześnie wskazać należy, że niewymienienie ich w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie oznacza, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo – skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, w przypadku konieczności zapłacenia przedmiotowych kar, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy istnieje związek przyczynowo – skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ponadto, podkreślić należy, że nałożone kary nie mogą wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Spółka w złożonym wniosku wyjaśniła, że wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wykonaniem przedmiotu umowy o roboty budowlane (w tym wynikające z tej umowy kary umowne) miały związek z osiąganymi z tego tytułu przychodami podatkowymi i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Spółka podkreśliła również, iż warunkiem uzyskania tego rodzaju zleceń jest co do zasady zawarcie umowy o roboty budowlane, której jednym z elementów jest określenie możliwości, zasad i warunków obciążania stron umowy karami umownymi.

Można zatem stwierdzić, iż zawarcie umowy z kontrahentem nie byłoby możliwe, gdyby Spółka nie zgodziła się na zapis o zastosowaniu kar umownych, czyli niepodpisanie umowy w zaproponowanej przez kontrahenta formie skutkowałoby niepodpisaniem umowy w ogóle i pozbawieniem Wnioskodawcy źródła przychodu. Z kolei nieuregulowanie kary mogłoby doprowadzić do zerwania dalszych kontraktów z tym kontrahentem, a tym samym ograniczenie przychodów Spółki w przyszłości.

Wnioskodawca wskazał także, że będące przedmiotem pytania kary umowne obciążające Spółkę dotyczą usług wykonanych nieterminowo, nie dotyczą natomiast ani wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, ani też zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, czyli nie należą do rodzaju wydatków, które ustawa dyskwalifikuje jako możliwe do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast co do czynników powodujących opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy o roboty budowlane, które stanowiło podstawę do nałożenia na Spółkę kar umownych, to – jak wskazał Wnioskodawca – są nimi przyczyny leżące po stronie podwykonawcy.

Zatem, jeżeli Spółka działa przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczone kary wynikają z okoliczności, na które Spółka nie ma wpływu i są związane z uzyskiwanym przez Nią przychodem w ramach prowadzonej działalności, to uznać je należy za koszty poniesione w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996 r., przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym – nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”.

Można więc przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W tym miejscu należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, iż jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności. Inaczej mówiąc Spółka musi wykazać, że zapłata kar umownych nie wynika z zaniedbań i braku staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych uregulowań prawnych stwierdzić należy, iż wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu kar umownych za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Ponadto zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się wyłącznie do sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy, nie natomiast Wykonawcy, tj. konsorcjum, którego członkiem jest Wnioskodawca.

Jednocześnie tutejszy Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dotyczy to w szczególności kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych za:

• nieterminowe usunięcie wad i usterek związanych z robotami, będącymi przedmiotem umowy oraz
• zastępcze usunięcie usterek przez Zamawiającego – na koszt Wykonawcy.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.