INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2011r. (data wpływu 26 kwietnia 2011r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2011r. (data wpływu 26.05.2011r.) oraz pismem z dnia 14 czerwca 2011r. (data wpływu 15.06.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla usług produkcji audycji telewizyjnych, obowiązku wystawiania faktur korygujących oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 12.05.2011r. znak IPPP2/443-516/11-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (z uwzględnieniem uzupełnienia z dnia 24.05.2011r. oraz z dnia 14.06.2011r.):

T. S.A. (dalej T. lub Spółka) w związku z prowadzoną działalnością, zawiera umowy z producentami zewnętrznymi, na podstawie których zleca realizację programów telewizyjnych, na które się składają poszczególne audycje telewizyjne takie jak teleturnieje, audycje publicystyczne, seriale telewizyjne, filmy dokumentalne, filmy fabularne i animowane, reportaże, audycje historyczne, kulturalne, sportowe, kulinarne, muzyczne, programy talk-show”, teatr telewizji itd.

Istotnymi warunkami takich umów jest zobowiązanie się producenta Zewnętrznego do wyprodukowania na zlecenie T zamówionej audycji telewizyjnej oraz przeniesienie autorskich praw majątkowych do tej audycji na Spółkę. Zasady wykorzystania tych praw przez T określa umowa z producentem, przy czym podstawowym polem eksploatacji danej audycji (programu telewizyjnego) jest emisja telewizyjna.T. wykonuje czynności opodatkowane i zwolnione z podatku VAT, a więc odlicza podatek naliczony VAT z tytułu zakupów towarów i usług na podstawie art. 90 ustawy VAT (proporcja).

W załączeniu, Spółka przedstawia własny wniosek o klasyfikację statystyczną usług producentów zewnętrznych świadczonych na rzecz T wraz z odpowiedzią Urzędu Statystycznego w Łodzi oraz odpowiedź Urzędu Statystycznego w Łodzi wydaną na wniosek producenta współpracującego z T — spółki A Sp. z o.o.

Na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity w Dz. U. z 2004r., Nr 253, poz. 2531, ze zm., „ustawa o radiofonii i telewizji”), programem jest uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów regularnie rozpowszechniany pochodzący od jednego nadawcy (art. 4 pkt 4). Nadawcą jest osoba, która tworzy lub zestawia programy i rozpowszechnia je lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechnienia w całości i bez zmian (art. 4 pkt 1). Audycją jest część programu radiowego lub telewizyjnego, stanowiąca odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo (art. 4 pkt 5).

Ponadto, umowa określa zasady realizacji danej audycji telewizyjnej przez producentów. W szczególności, producent zobowiązuje się do zrealizowania usługi produkcji danej audycji telewizyjnej z uwzględnieniem wymogów artystycznych i technicznych W, a także polityki dotyczącej przekazów reklamowych oraz sponsorskich nałożonych do przestrzegania przez T między innymi przepisami ustawy o radiofonii i telewizji w tym zakresie.

Realizując zadania misji publicznej (art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji), część zamawianych usług produkcji audycji telewizyjnych jest finansowana środkami abonamentowymi, które otrzymuje T na pokrycie wydatków ponoszonych w związku z realizacją tej misji (art. 8.1. ustawy o opłatach abonamentowych). Wydatkiem w przypadku usługi produkcji audycji (programu) telewizyjnego będzie wynagrodzenie netto należne producentowi powiększone o właściwą stawkę podatku VAT zgodną z polskimi przepisami VAT, a więc kwota brutto w rozumieniu ustawy o VAT.

W związku z powyższym należy zauważyć, że przyjmując faktury od producentów, T musi poddać weryfikacji kwotę wynagrodzenia brutto wskazanego na fakturze w zakresie prawidłowości zastosowania przez danego producenta stawki VAT. Dlatego T zwróciła się z zapytaniem o ustalenie, jaka jest prawidłowa stawka VAT dla wskazanych we wniosku usług produkcji programów telewizyjnych mieszczących się w dwóch zgrupowaniach - PKWiU 59.11.11.0 oraz 59.11.13.0. Od 1 stycznia 2011 roku T S.A. otrzymuje faktury wystawione przez producentów z tytułu nabywanych programów telewizyjnych, sklasyfikowanych w PKWiU 59.11.11.0 oraz 59.11.13.0 ze stawką VAT 8%, jak również i 23%.

Na przykład T otrzymuje faktury z naliczonym podatkiem VAT w wysokości 8% na audycje telewizyjne, seriale, filmy dokumentalne. Ze stawką podatku VAT 23% T otrzymuje faktury na programy telewizyjne na przykład, tj. film dokumentalny, seriale, magazyny, reportaże.

Zdaniem Spółki usługi produkcji audycji telewizyjnych, mieszczących się w PKWiU 59.11.11.0 oraz 59.11.13.0., takich jak teleturnieje, programy publicystyczne, seriale telewizyjne, filmy dokumentalne, filmy fabularne i animowane, reportaże, programy historyczne, kulturalne, sportowe, kulinarne, muzyczne, programy „talk-show”, teatr telewizji, stanowiących w świetle ustawy o radiofonii i telewizji poszczególne audycje, zlecane przez Spółkę producentom zewnętrznym stanowią „usługi w zakresie produkcji programów telewizyjnych”, o których mowa w pozycji 164 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, w konsekwencji winny podlegać od 1 stycznia 2011 roku opodatkowaniu stawką 8% VAT.

T wykonuje czynności opodatkowane i zwolnione z podatku VAT, a więc odlicza podatek naliczony VAT z tytułu zakupów towarów i usług zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy VAT, a w konsekwencji zgodnie z przepisem art. 90 ustawy VAT (proporcja obecnie stosowana przez Spółkę wynosi 99%).

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, co następuje:

1. Nadawcy nie wykonują usług produkcji programów telewizyjnych na rzecz innych podmiotów.

Na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity w Dz. U. z 2004r., Nr 253, poz. 2531, „ustawa o radiofonii i telewizji”), programem jest uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów regularnie rozpowszechniany pochodzący od jednego nadawcy (art. 4 pkt 4). Nadawcą jest osoba, która tworzy lub zestawia programy i rozpowszechnia je lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechnienia w całości i bez zmian (art. 4 pkt 1). Audycją jest część programu radiowego lub telewizyjnego, stanowiąca odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo (art. 4 pkt 5).

Audycje są produkowane przez niezależnych producentów (art. 4 pkt 13) lub przez nadawcę występującego jako producenta (art. 4 pkt 12) - na przykład w Spółce audycje tworzone są przez Agencję i Agencję P.

Większość audycji, reklam i innych przekazów, wyprodukowanych przez niezależnych producentów nie wymaga dodatkowej obróbki lub zmian i włączane przez Nadawcę do ramówki jako gotowy program telewizyjny, który Nadawca rozpowszechnia lub przekazuje do rozpowszechniania innym podmiotom. Nadawca nie produkuje programu telewizyjnego na rzecz innych podmiotów, gdyż zgodnie z art. 13 ustawy o radiofonii i telewizji nadawca kształtuje program samodzielnie i ponosi odpowiedzialność za jego treść.

Nie istnieją więc usługi produkcji programu telewizyjnego wykonywane przez Nadawcę, gdyż żaden Nadawca nie wykonuje takich usług na rzecz jakiegokolwiek odbiorcy. Nadawca zestawia różne audycje w program telewizyjny w rozumieniu ustawy o radiofonii i telewizji, lub dana audycja już stanowi program telewizyjny. Następnie program telewizyjny jest rozpowszechniany, czyli emitowany (system powszechnego, równoczesnego odbioru) lub wprowadzany do sieci kablowej (art. 4 pkt 2 ustawy o radiofonii i telewizji). Usługi wykonywane przez nadawcę polegają więc na emisji programu, przekazaniu praw do dystrybucji programu oraz sprzedaży czasu reklamowego, lecz nie na produkcji programu telewizyjnego na rzecz innych odbiorców.

Nie można więc interpretować przepisów ustawy o radiofonii i telewizji na potrzeby ustalenia stawki właściwej VAT w ten sposób, że produkcją programów telewizyjnych są wyłącznie takie usługi, których efektem jest program telewizyjny wyłącznie rozumiany zgodnie z definicją zamieszczoną w ustawie o radiofonii i telewizji, a więc usługi te może świadczyć wyłącznie nadawca. Nie trzeba być nadawcą, żeby wykonywać programy telewizyjne w rozumieniu przepisów o VAT. Nadawcy działający na rynku polskim nigdy nie wykonywali usług produkcji programów telewizyjnych w rozumieniu stricte definicji programu telewizyjnego (art. 4 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji) z obowiązkiem wystawienia przez Nadawcę z tego tytułu zgodnie z ustawą o VAT faktury na te czynności na rzecz innego podmiotu zewnętrznego.

Zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji, Nadawca publiczny jest zobowiązany zamawiać produkcję audycji telewizyjnych u producentów niezależnych wobec siebie, a więc u „producenta niezależnego” (art. 4 pkt 13 ustawy o radiofonii i telewizji). Zamawiając daną audycję jako całość, Nadawca włącza ją do swojej „ramówki”, uznając, że jest to program telewizyjny.

2. Klasyfikacja usług producentów programów telewizyjnych

Skoro, zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji, program telewizyjny składa się z audycji, reklam i innych przekazów, produkcją programu telewizyjnego powinno być tworzenie audycji, reklam i innych przekazów, z zastrzeżeniem, że na gruncie przepisów o VAT, stawce obniżonej będą podlegać tylko te usługi produkcyjne, które nie dotyczą reklamy i promocji.

Na podstawie ustawy o radiofonii i telewizji, trzeba więc dojść do wniosku, że usługi produkcji części programu telewizyjnego, którymi są audycje, stanowią w istocie usługi produkcji programów telewizyjnych, o których mowa w pozycji nr 164 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Takie rozumienie pojęcia „usługi produkcji programów telewizyjnych” potwierdza klasyfikacja statystyczna tj. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., na podstawie której opiera się załącznik nr 3 do ustawy o VAT.

Klasyfikacja statystyczna nie zawiera usług produkcji audycji lub utworów telewizyjnych, ani tym bardziej seriali, teleturniejów etc.

W grupie 59.11.1, w której zaklasyfikowane zostały „usługi związane z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych”, znajdują się trzy szczegółowe grupowania: 59.11.11.0 „usługi związane z produkcją filmów, z wyłączeniem filmów reklamowych lub promocyjnych”; 59.11.12.0 „usługi związane z produkcją reklamowych lub promocyjnych filmów i nagrań wideo” i 59.11.13.0 „usługi związane z produkcją pozostałych programów telewizyjnych i nagrań wideo”. Grupa 59.11.1 dzieli usługi produkcyjne w zależności od przedmiotu tej produkcji na film, film reklamowy i pozostałe programy telewizyjne.

Nie ma innej klasyfikacji statystycznej niż PKWiU 59.11.1, do której można by zaliczyć usługi wykonywane przez producentów programów na zlecenie Spółki. Nie ma też żadnych innych usług, które można by zaliczyć do PKWiU 59.11.1 oprócz usług świadczonych przez producentów niezależnych na rzecz Nadawców. Żaden z Nadawców (ani Wnioskodawca jako nadawca publiczny, ani nadawcy komercyjni) nie świadczą usług produkcji, które Urząd Statystyczny klasyfikuje do tej grupy.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treści pisma z 7 lutego 2011r. wydanego przez Urząd Statystyczny w Łodzi (znak: OKN-5672/KU-471J2011) na wniosek Spółki o wydanie opinii klasyfikacyjnej, z którego wynika wprost, że usługi polegające na produkcji różnego rodzaju programów telewizyjnych przez producentów na zlecenie Spółki (łącznie z przeniesieniem autorskich praw majątkowych) mieszczą się w zgrupowaniu PKWiU 59.11.1 - usługi związane z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych.

„Usługi produkcji programów telewizyjnych” należy interpretować w oparciu o klasyfikację statystyczną, a nie wyłącznie na podstawie ustawy o radiofonii i telewizji.

Niezależnie od tego, ani klasyfikacja statystyczna, ani ustawa o VAT nie zastrzega, aby usługi produkcji programów telewizyjnych miały być wykonywane przez ich nadawcę, dlatego na gruncie tych przepisów nie broni się sztuczny podział - rzekomo uzasadniony ustawą o radiofonii i telewizji - na usługi produkcji audycji wykonywane przez producentów oraz usługi produkcji programów telewizyjnych wykonywane przez nadawców.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę, że producenci zewnętrzni, świadczący na rzecz T usługi produkcji rożnych audycji w przedmiocie swojej działalności (umowie Spółki, statucie, wpisie do ewidencji działalności gospodarczej) zgłaszają swoją działalność gospodarczą jako „działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo, programów telewizyjnych, nagrań dźwiękowych i muzycznych”, tj. dział 59 Polskiej Klasyfikacji Działalności, a w szczególności: 59.11.Z „Działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych”.

Zgodnie z wyjaśnieniami do Polskiej Klasyfikacji Działalności według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2007 r.) podklasa 59.11.Z obejmuje produkcję filmów kinowych, nagrań wideo, programów telewizyjnych (seriali telewizyjnych, programów dokumentalnych) i reklam telewizyjnych. Oznacza to, że PKD przez program telewizyjny rozumie części tego programu i ta zasada powinna mieć zastosowanie do interpretowania symboli Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług, gdyż klasyfikacje te są ściśle powiązane.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z dnia 26 listopada 2008 r.) Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU 2008) została oparta na następujących klasyfikacjach i nomenklaturach międzynarodowych:

• Nomenclature statistique des Activites economiques dans la Communaute Europeene (NACE), Rev. 2 (Nomenklatura statystyczna działalności gospodarczych we Wspólnocie Europejskiej),
• Classification of Products by Activity (CPA), wersja 2008 (Klasyfikacja Produktów wg Działalności),
• Combined Nomenclature (CN), obowiązująca w roku 2007 r. (Nomenklatura Scalona)
• jak również Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 2007).
  
  

Z wyjaśnień do PKWiU wynika, że „podstawowym założeniem budowy PKWiU 2008 jest powiązanie klasyfikacji produktów (wyrobów i usług) z klasyfikacją rodzajów działalności gospodarczych (PKD 2007) tak, aby każdy produkt był klasyfikowany przede wszystkim w zależności od rodzaju działalności, w wyniku której powstaje. A zatem: każdy produkt (wyrób, usługa) powinien być zaliczony wyłącznie do jednego rodzaju działalności gospodarczej określonego w Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 2007).”

Z powyższego wynika więc jasno, że PKWIU 59.11.1 tj. „usługi związane z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi” obejmuje produkcję seriali telewizyjnych, programów dokumentalnych i inne tego typu usługi wykonywane przez producentów na zlecenie T, ponieważ działalność mieści się w odpowiadającym tej klasyfikacji dziale PKD.

Zakres pojęciowy „Usług produkcji programów telewizyjnych” należy więc wywodzić z klasyfikacji statystycznych tj. PKWiU oraz PKD, a nie wyłącznie z literalnej interpretacji definicji z ustawy o radiofonii i telewizji.

Niezależnie od tego, ani klasyfikacja statystyczna, ani ustawa o VAT nie zastrzega, aby usługi produkcji programów telewizyjnych miały być wykonywane przez ich nadawcę, dlatego na gruncie tych przepisów nie broni się sztuczny podział - rzekomo uzasadniony ustawą o radiofonii i telewizji - na usługi produkcji audycji wykonywane przez producentów oraz usługi produkcji programów telewizyjnych wykonywane przez nadawców.

Poza tym, jeżeli usługami produkcji programu telewizyjnego miałyby być usługi, których efektem jest program telewizyjny, to nie wiadomo co oznaczałoby wyłączenie ze stawki obniżonej dla usług reklamowych i promocyjnych, o którym mowa w pozycji 164 załącznika 3 do ustawy o VAT. Wytłumaczenie tego wyłączenia jest proste, jeżeli uwzględni się, że produkcją programów telewizyjnych jest produkcja części tego programu, a więc audycji, reklam i innych przekazów. Stawka obniżona 8% VAT nie będzie miała zastosowania do produkcji reklam i innych przekazów promocyjnych.

Podsumowując:

• Zgodnie z definicją świadczenia usług, z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej.
• Nie istnieje takie świadczenie, jak odpłatne tworzenie programu telewizyjnego przez Nadawcę w rozumieniu ustawy o radiofonii i telewizji, bo nie istnieje żaden odbiorca takiego świadczenia w rozumieniu przepisów o VAT.
• Nadawcy zestawiają audycje i inne przekazy w program telewizyjny w rozumieniu ustawy o radiofonii i telewizji wyłącznie na własne cele, samodzielnie i na własną odpowiedzialność. Usługi świadczone przez Nadawców na rzecz podmiotów trzecich nie polegają na produkcji programu telewizyjnego na czyjąś rzecz, lecz na rozpowszechnianiu tego programu jako całości.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane pismem z dnia 24.05.2011r.):

Czy w przypadku otrzymania faktury VAT wystawionej przez producenta ze stawką VAT wyższą niż wynika z obowiązującej od 1 stycznia 2011 roku ustawy o VAT, a producent na wezwanie T nie wystawi faktury korygującej, to czy Spółka ma prawo do odliczenia VAT stosując wyżej wymienioną proporcję do kwoty VAT wykazanej na fakturze pierwotnej w wysokości wyższej, wiedząc że jest to stawka niewłaściwa lub nienależna...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane pismem z dnia 24.05.2011r.):

Zdaniem Spółki, w obecnym stanie prawnym, bez znaczenia dla prawa do odliczenia jest, że stawka wymieniona na fakturze przez kontrahenta została zawyżona, i Spółce przysługuje odliczenie podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającej ze stosowanej proporcji od kwoty VAT wykazanej na fakturze.

Zgodnie z przepisami określonymi w art. 86 ust. 1 i 2, a w konsekwencji art. 90 ustawy o VAT T S.A., posiada prawo od odliczenia podatku VAT kwot określonych w otrzymywanych fakturach.

W art. 88 ust. 3a ustawy o VAT wymienione zostały zdarzenia, w przypadku zaistnienia których podatnik pozbawiony jest prawa do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy lub zwrotu podatku naliczonego z faktury VAT.

Art. 88 ust. 3a, ani żaden inny przepis ustawy o VAT nie pozbawia nabywcę prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku zastosowania niewłaściwej stawki podatku przez sprzedawcę. Art. 88 ust. 3a stanowi jedynie, że nie przysługuje prawo do odliczenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w sytuacji, gdy dotyczy on transakcji udokumentowanych fakturami, które nie podlegają opodatkowaniu, bądź są zwolnione z podatku. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

Zdaniem T, w przypadku otrzymania przez Spółkę faktury VAT za usługi produkcji programów telewizyjnych ze stawką 23%, zamiast 8% VAT, jest ona uprawniona do pełnego odliczenia 23% VAT wykazanego na fakturze.

Powyższe stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna prawa podatkowego wydana 17 września 2008r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (znak: ITPP2/443-575/08/EŁ).

Zdaniem T Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturach otrzymanych od producentów, w których wykazano błędną stawkę w wysokości 23% zamiast 8%. - w zakresie, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ww. ustawy, o ile nie występują inne ograniczenia wynikające z art. 88 tej ustawy.

Organ podatkowy nie może kwestionować, zdaniem Spółki, dokonanego odliczenia również z tego względu, że na podstawie art. 108 ust. 2 ustawy o VAT organ podatkowy ma prawo domagać się zapłaty wskazanej na fakturze kwoty VAT od sprzedawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT” w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupu towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika.

W treści art. 88 ustawy o VAT, ustawodawca wskazał czynności, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących,
   2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym;
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Wskazać należy, że przepisy dotyczące podatku od towarów i usług (w tym powołane wyżej), nie pozbawiają prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących nabycie towarów, które zostały opodatkowane inną niż przyjęta przez sprzedawcę (wyższą bądź niższą) stawką podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością, zawiera umowy z producentami zewnętrznymi, na podstawie których zleca realizację programów telewizyjnych, na które się składają poszczególne audycje telewizyjne takie jak teleturnieje, audycje publicystyczne, seriale telewizyjne, filmy dokumentalne, filmy fabularne i animowane, reportaże, audycje historyczne, kulturalne, sportowe, kulinarne, muzyczne, programy talk-show”, teatr telewizji itd. Istotnymi warunkami takich umów jest zobowiązanie się producenta Zewnętrznego do wyprodukowania na zlecenie T zamówionej audycji telewizyjnej oraz przeniesienie autorskich praw majątkowych do tej audycji na Spółkę. Zasady wykorzystania tych praw przez T określa umowa z producentem, przy czym podstawowym polem eksploatacji danej audycji (programu telewizyjnego) jest emisja telewizyjna. Od 1 stycznia 2011 roku Wnioskodawca otrzymuje faktury wystawione przez producentów z tytułu nabywanych programów telewizyjnych, sklasyfikowanych w PKWiU 59.11.11.0 oraz 59.11.13.0 ze stawką VAT 8%, jak również i 23%.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego czy w przypadku otrzymania faktury VAT wystawionej przez producenta ze stawką VAT wyższą niż wynika z obowiązującej od 1 stycznia 2011 roku ustawy o VAT, a producent na wezwanie T nie wystawi faktury korygującej, to czy Spółka ma prawo do odliczenia VAT stosując wyżej wymienioną proporcję do kwoty VAT wykazanej na fakturze pierwotnej w wysokości wyższej, wiedząc, że jest to stawka niewłaściwa lub nienależna.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturach otrzymanych od producentów, w których wykazano błędną stawkę w wysokości 23% zamiast 8% w zakresie, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. w zakresie w jakim nabyte usługi produkcji audycji telewizyjnych są związane z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy.

Ponadto tut. Organ podatkowy informuje, iż w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego (pyt. nr 2). Rozstrzygnięcie dotyczące zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla usług produkcji audycji telewizyjnych oraz obowiązku wystawiania faktur korygujących (pyt. nr 1) zostało ujęte w odrębnej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.