P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. ),
po rozpatrzeniu wniosku Pani ... z dnia 06.10.2005r. (data wpływu 10.10.2005r.), uzupełnionego w dniach 28.10.2005r. oraz 22.11.2005r. dotyczącego udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej:
1. możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków na przystosowanie lokalu użytkowego na potrzeby działalności oraz kosztów bieżących remontów,
2. możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących bieżących opłat eksploatacyjnych oraz mediów,
3. powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z lokalu, w stosunku do którego brak jest właściciela prawnego,
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza że Pani stanowisko przedstawione we wniosku dotyczące pierwszego pytania jest prawidłowe.
W części wniosku dotyczącej pytania drugiego i trzeciego, odpowiedź udzielona zostanie odrębnym postanowieniem.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 06.10.2005r. (data wpływu 10.10.2005r.) Pani ... wystąpiła do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniach 28.10.2005r. oraz 22.11.2005r.

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę:
Wnioskodawca zamierza podjąć działalność gospodarczą na działce lokalu użytkowego w formie zasiedzenia - nieustanowionego prawnie. Zamierza wyremontować lokal i rozpocząć działalność gospodarczą stacjonarną. Jednocześnie nie posiada tytułu prawnego do użytkowania nieruchomości. Od roku 1991 Wnioskodawca jest użytkownikiem nieruchomości i ponosi opłaty z tytułu podatku od nieruchomości. W trakcie użytkowania będzie ponosił koszty bieżącej eksploatacji, opłaty z tytułu podatku od nieruchomości, zakupu mediów i inne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania lokalu. Ponieważ nie ma właściciela prawnego nie będzie ponosił opłat czynszowych związanych z obiektem. Miejscem prowadzenia działalności byłby tenże lokal, natomiast siedziba firmy znajdowałaby się w miejscu zamieszkania wnioskodawcy.
Stanowisko Wnioskodawcy:
Zgodnie z treścią art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "ustawa") kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W związku z w/w przepisami:
#61485; koszty poniesione na przystosowanie obiektu do prowadzenia działalności gospodarczej będą traktowane jako inwestycja w obcym obiekcie i amortyzowane przez okres 10 lat (art. 22i ust. 4 ustawy).
#61485; koszty opłat związane z bieżącą eksploatacją (woda, energia, gaz, bieżące remonty i inne) stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu, którego dotyczą.
#61485; zgodnie z ustawą przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z lokalu nie występuje zważywszy, iż brak właściciela prawnego, a prowadzący działalność gospodarczą przejmie w przyszłości przez zasiedzenie nieruchomość.
W dniach 28.10.2005r. oraz 22.11.2005r. Pani ... w odpowiedzi na wezwania tut. organu podatkowego z dnia 19.10.2005r. (data doręczenia 24.10.2005r.) znak: 1424/2150/413/681/05 oraz z dnia 08.11.2005r. (data doręczenia 15.11.2005r.) znak: 1424/2150/413/722/05, uzupełniła przedmiotowy wniosek w zakresie stanu faktycznego.
Wnioskodawca zamierza podjąć działalność na działce, która na dzień dzisiejszy jest przez niego tylko użytkowana. Status tej działki jest obecnie nieuregulowany prawnie. Poprzedni jej użytkownik miał również nieuregulowany stan prawny tej nieruchomości. Mógł dokonać przejęcia tej nieruchomości na własność przez zasiedzenie (użytkował ją, od lat trzydziestych ubiegłego wieku), ale tego do swojej śmierci nie dokonał.Działka ta należała przed II wojną światową, do mojego dziadka. Na podstawie umowy dwustronnej pomiędzy dziadkiem a późniejszym użytkownikiem, zawarta została umowa sprzedaży (nie dokonano tego notarialnie). Po śmierci użytkownika w roku 1991, jedyna osoba, która mogła być jego spadkobiercą, zrzekła się praw do jej użytkowania na korzyść Wnioskodawcy tego pisma (dokonano tego na piśmie). Jedyną metodą na przejęcie działki na własność przez Wnioskodawcę pozostaje, więc przejęcie jej przez zasiedzenie. Wnioskodawca na dzień dzisiejszy ponosi koszty jej użytkowania (tzn. podatek od nieruchomości, opłacany od 1991r., oraz koszt energii elektrycznej, która została założona na wniosek Wnioskodawcy). W momencie rozpoczęcia planowanej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie musiał ponieść koszty remontu budynku (elewacja budynku, wymiana dachu, remont pomieszczeń wewnątrz domu), oraz bieżące koszty związane z prowadzoną działalnością i zakupem mediów. Odbiorcą usług za podatek od nieruchomości i energię elektryczną jest obecnie wnioskodawca, który figuruje na fakturach i nakazach płatniczych.Poprzedni użytkownik na nakazie płatniczym figuruje jako współwłaściciel. Wnioskodawca pisma w stosunku do osoby, która była w piśmie z dnia 25.10.2005r. nazwana "późniejszym użytkownikiem" jest osobą obcą. Nie można więc mówić o podatku od darowizny, gdyż prawnie nie nastąpiło przeniesienie aktu własności. Status tej działki cały czas jest nieuregulowany prawnie. Wnioskodawca używając w stosunku do siebie pojęcia "użytkownik" rozumie przez to opiekę nad przedmiotową działką. Opieka ta polegała m. in. na naprawie ogrodzenia, uporządkowania działki pod względem czystości (usunięcie różnego rodzaju śmieci i nieczystości, które przez lata zostały nagromadzone). Wnioskodawca jednocześnie oświadcza, iż na obecną chwilę nie posiada żadnych przychodów związanych z użytkowaniem tej działki (opłaca jedynie podatek od nieruchomości oraz opłaty związane z energią elektryczną), oraz dba o właściwy porządek na przedmiotowej działce. Występowanie na nakazie płatniczym osoby zmarłej XY, jako współwłaściciela zdaniem Wnioskodawcy wynika tylko z faktu, iż działka ta ma nieuregulowany status prawny. Dlatego też organ wystawiający nakaz płatniczy używa pojęcia "współwłaściciel" wobec osoby która wcześniej opłacała podatek od tej nieruchomości.Wcześniejsze nakazy płatnicze opłacane już przez Wnioskodawcę, miały tytuł: "dotyczy nieruchomości figurującej na XY". Z czasem nakazy płatnicze nabrały obecnej formy, która została przedstawiona w poprzednim piśmie.Wnioskodawca oświadcza iż w stosunku do przedmiotowej działki nikt nie wysuwa żadnych roszczeń co do jej własności.

Stanowisko organu podatkowego:
Zgodnie z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego, wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.
W myśl § 2 powołanego przepisu, wniosek, o którym mowa w § 1, składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, urzędu celnego lub wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa.W świetle art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej, interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Podstawą rozpatrzenia wniosku jest stan faktyczny zawarty w zapytaniu i własne stanowisko strony.

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,
2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
- zwane także środkami trwałymi.
W/w przepisy nie definiują bliżej co należy rozumieć pod pojęciem inwestycji w obcych środkach trwałych.
W przepisach art. 22g ust. 7 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzono jedynie, że wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio art. 22g ust. 3-5. Przepisy te określają pojęcie ceny nabycia i kosztu wytworzenia dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środków trwałych.
Uwzględniając fakt, że inwestycją w obcym środku trwałym nie są budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, które zgodnie z w/w przepisem (art. 22a ust. 2 pkt 2) stanowią odrębną grupę środków trwałych, należy uznać, że inwestycją w obcym środku trwałym są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.
Z kolei w myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Przepis art. 22g ust. 17 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Jeżeli więc podatnik dokona ulepszenia, to musi wydatki poniesione na tego rodzaju cel odpisywać w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, odsuwając tym samym ich podatkowe rozliczenie w czasie.

Tego rodzaju ograniczenia nie dotyczą wydatków o charakterze remontowym, które tym samym podlegają kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych. Zasada ta wyrażona jest w art. 22 ust. 1 cyt. ustawy. Zgodnie z nią kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia tych przychodów, nie wymienione jednocześnie na liście negatywnej z art. 23. Na liście tej nie znajdują się zaś wydatki o charakterze remontowym, umożliwiające wykorzystywanie sprawnego środka trwałego w prowadzonej działalności. Wydatki takie, należy zaliczać do ponoszonych na bieżąco kosztów funkcjonowania podatnika, kosztów pośrednich, ale niezbędnych do tego, aby podatnik w ogóle mógł prowadzić działalność gospodarczą, która jest dla niego źródłem przychodów.
Wydatki o charakterze remontowym są więc bez wątpliwości wydatkami tego rodzaju, o których orzecznictwo wypowiada się, iż kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów oraz zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.
Mając na uwadze powyższe, konieczne jest rozpoznanie, które wydatki można bezpośrednio, w dacie poniesienia, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tego względu, że mają charakter remontowy.
Ustawodawca podatkowy posługując się pojęciem "remont" nie definiuje go w samej ustawie. Dlatego też pojęcie to należy rozumieć zgodnie z potoczną treścią, której poszukujemy przede wszystkim w słownikach języka polskiego.
Remont oznacza przywrócenie wartości użytkowej danego obiektu, np. budynku, urządzenia, maszyny, pojazdu mechanicznego; naprawę, odnowienie czegoś. Remont kapitalny zaś to remont polegający na wymianie i naprawie zużytych ważnych zespołów i części obiektu oraz przywrócenie do stanu pierwotnego jego wartości użytkowej.

W pierwszej więc kolejności trzeba więc przesądzić o charakterze wykonanych robót - jeżeli będą one miały charakter czynności typowo konserwacyjnych, czy czysto odtworzeniowych (przywracających środkowi pierwotny poziom techniczny), to będą to niewątpliwie roboty remontowe.
Istotne jest, że podatnik nie musi rozważać charakteru wykonywanych robót (ulepszające czy odtworzeniowe), jeżeli suma poniesionych w danym roku podatkowym wydatków nie przekracza 3500 zł. Do tej kwoty nawet wydatki o charakterze zdecydowanie ulepszającym zaliczane są w koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia - traktuje się je więc analogicznie jak wydatki na remont środków trwałych.
Natomiast ulepszeniowy charakter będą miały wydatki, które doprowadzą do wzrostu wartości użytkowej danego środka trwałego, w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych składników majątkowych i kosztami ich eksploatacji.

Kosztem uzyskania przychodu w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych jw. wspomniano są odpisy amortyzacyjne, które mogą być dokonywane zgodnie z przepisem art. 22j ust. 4 wymienionej ustawy.
Podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych stanowią wydatki poniesione na to ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację, modernizację) oraz wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Aby dane wydatki zostały uznane za inwestycję w obcych środkach trwałych, nie ma znaczenia, w jakim stosunku pozostaje ta kwota do wartości początkowej środka trwałego. Należy również podkreślić, iż w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych zastosowania nie mają przepisy, w których określono, jakie warunki muszą być spełnione, aby dany środek mógł być potraktowany dla amortyzacji podatkowej jako używany lub ulepszony. Oznacza to, iż podatnicy w każdej sytuacji mogą wobec owej inwestycji zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż określony w w/w przepisach, a więc:
1) 10 lat dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach,
2) 30 miesięcy dla inwestycji w środkach transportu, w tym samochodach osobowych,
3) dla inwestycji w pozostałych obiektach:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000zł i nie przekracza 50.000zł,
c) 60 miesięcy w pozostałych przypadkach.
Amortyzacji, podobnie jak dla pozostałych środków trwałych, dokonuje się w równych ratach co miesiąc, kwartał lub jednorazowo na koniec roku podatkowego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość przyjęto do używania, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji lub zbytu, lub stwierdzono ich niedobór.

Z treści Pani pisma wynika, że charakter prac w lokalu użytkowym nie stanowiącym Pani własności nosi znamiona zarówno remontu jak i przystosowania dla celów działalności.
Przy czym Pani zdaniem bieżące remonty stanowią bezpośrednio koszt podatkowy, natomiast wydatki poniesione na przystosowanie obiektu dla celów działalności gospodarczej, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym.
W świetle powyższego Pani stanowisko w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Niniejsze postanowienie wydane zostało na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Na niniejsze postanowienie zgodnie z przepisem art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).
Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5,00zł uiszczanej w znakach opłaty skarbowej.Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez organ odwoławczy w trybie art. 14b ust. 5 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa.