INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 22 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za nabycie bazy danych klientów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za nabycie bazy danych klientów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie Umowy o przejęciu kontaktów z klientami z dnia 29 listopada 2010 r. Spółka nabyła od niemieckiej spółki prawa handlowego kontakty handlowe z klientami w branży „papieru dekoracyjnego”. Sprzedaż kontaktów miała związek z podjęciem przez spółkę niemiecką decyzji o zaprzestaniu produkcji oraz sprzedaży produktów w ramach ww. branży. Zgodnie z postanowieniami Umowy kontakty handlowe strony zdefiniowały jako kompletną listę klientów zawierającą niezbędne informacje i dane liczbowe oraz wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów handlowych zawartych z powyższymi klientami.

Przekazane na rzecz Spółki informacje i dane liczbowe zawarte w wymienionej kompletnej liście klientów, zgodnie z § 4 pkt 1 Umowy obejmowały m.in. nazwy, adresy, dane kontaktowe, obroty z lat 2008, 2009 i obroty planowane na 2010 r., informacje o sprzedanych produktach z danymi ilościowymi dla każdego roku, cenniki i oposy dekorów oraz dane dotyczące usług w ramach gwarancji i rękojmi oraz odpowiedzialności za produkt wobec klienta.

Dane przekazane przez podmiot niemiecki nie były danymi powszechnie znanymi i łatwo dostępnymi oraz nie spełniały kryterium jawności. Informacje te były istotne z punktu widzenia wytwarzania oraz sprzedaży produktów w ramach programu produkcyjnego „Papiery dekoracyjne”.

Jednocześnie Spółka zaznacza, że zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Spółka wniosła o potwierdzenie, iż nabycie bazy danych klientów oraz przejęcie praw i zobowiązań wynikających z umów z tymi klientami stanowi zakup know-how w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedstawiając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że w jego opinii zakup baz danych oraz przejęcie praw i zobowiązań wynikające z umów z klientami będzie stanowić nabycie know-how. W interpretacji z dnia 17 stycznia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko Spółki za prawidłowe, odstępując jednocześnie na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Spółki.

Ze względów ostrożnościowych Wnioskodawca pobrał oraz wpłacił na rachunek właściwego urzędu skarbowego podatek u źródła w związku z wypłatą należności za zakup przedmiotowej bazy klientów. Kwota podatku została wyliczona z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 5% z uwagi na fakt, iż Spółka posiada stosowny certyfikat rezydencji odbiorcy płatności (dotychczasowego właściciela bazy klientów).

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy należność z tytułu zawarcia umowy kupna-sprzedaży praw do bazy danych klientów oraz praw i obowiązków wynikających z umów handlowych z tymi klientami, stanowiąca know-how, nie mieści się w pojęciu należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w konsekwencji wypłata takiej należności nie powoduje konieczności pobrania przez Spółkę podatku „u źródła”...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (tj. podatników nieposiadających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu), przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Podatek ryczałtowy od wypłat dokonywanych na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi, o których mowa w powyższym przepisie, nazywany jest powszechnie „podatkiem u źródła”.

Jak stanowi jednak art. 21 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy, co do zasady, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Ponieważ pomiędzy Polską a Niemcami zawarta, a następnie ratyfikowana w drodze ustawy, została umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z postanowieniami wskazanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zasad hierarchii źródeł prawa (przyznających pierwszeństwo przepisom ratyfikowanych w drodze ustawy umów międzynarodowych przed przepisami ustaw) w pierwszej kolejności należy stosować przepisy tejże umowy.

Spółka raz jeszcze nadmienia, że posiada stosowny certyfikat rezydencji odbiorcy płatności, a zatem warunek niezbędny do zastosowania przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, o którym mowa powyżej, należy uznać za spełniony.

Sposób opodatkowania należności licencyjnych przekazywanych na rzecz nierezydentów został uregulowany w art. 12 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (dalej: Umowa). Mianowicie, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie . Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w umawiającym się Państwie, w którym powstają , i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie , to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Celem określenia, czy płatność za nabycie bazy danych klientów oraz przejęcie praw i zobowiązań wynikających z umów z tymi klientami stanowi należność licencyjną w rozumieniu Umowy, konieczne jest odwołanie się do definicji należności licencyjnych zawartych w Umowie. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 Umowy, określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W przywołanych przepisach, zarówno ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i Umowy, brak jest definicji pojęcia „know-how”. Zdaniem organów podatkowych (np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 kwietnia 2012 r. ILPB4/423-6/12-2/DS), „know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne, czy nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
• istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz
• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Przedmiotem analizowanej transakcji były dane niebędące danymi powszechnie znanymi i łatwo dostępnymi. Dodatkowo, nie spełniały one kryterium jawności. Informacje te były także istotne z punktu widzenia wytwarzania oraz sprzedaży produktów w ramach programu produkcyjnego „Papiery dekoracyjne”. Dlatego też opisana transakcja stanowi nabycie know-how. Powyższe zostało również potwierdzone przez tutejszego Dyrektora Izby Skarbowej w wydanej na rzecz Spółki interpretacji indywidualnej. Analogiczne podejście zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 marca 2010 r. IBPBI/2/423-1664/09/SD, gdzie potwierdził on, iż sieć handlową rozumianą jako kontakty handlowe, niezbędne informacje w zakresie obsługi odbiorców oraz prawo do sprzedaży towarów handlowych odbiorcom stanowi know-how dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zakwalifikowanie przedmiotu transakcji do know-how nie może jednak skutkować automatycznie uznaniem, iż opisana w stanie faktycznym transakcja jest opodatkowana podatkiem u źródła. Należy bowiem wyraźnie odróżnić sytuację, gdy przedmiotem transakcji jest możliwość korzystania z bazy (innego rodzaju know-how), która pozostaje własnością licencjodawcy od sytuacji, gdy taka baza jest definitywnie i w sposób nieodwracalny zbywana na rzecz innego podmiotu. Na powyższe rozróżnienie wyraźnie wskazano w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodów i majątku (Model Tax Convention on Income and on Capital, condensed version, 22 July 2010), który jest podstawowym źródłem wytycznych dotyczących interpretowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na Modelowej Konwencji OECD, więc także Umowy. W pkt 8.2 Komentarza wskazano, iż „tam, gdzie jest dokonywana płatność w odniesieniu do pełnego przeniesienia prawa własności w odniesieniu do któregokolwiek ze składników mienia do których odnosi się definicja należności licencyjnych, tak dokonana płatność nie może być uznana jako dokonana „za użytkowanie lub prawo do użytkowania” tego mienia i w związku z powyższym nie może zostać uznana za należność licencyjną. (…) Powyższe stanowisko znajduje także odzwierciedlenie w doktrynie, która wskazuje, że tam gdzie termin należności licencyjne odnosi się do płatności dotyczących praw majątkowych, technologii lub wyposażenia, stosowanie art. 12 wymaga, by płatność była dokonana za użytkowanie lub prawo do użytkowania przedmiotowego aktywa. Musi być bowiem dokonany podział pomiędzy pozwoleniem na używanie licencjonowanego aktywa, a przeniesieniem jego treści poprzez zbycie”.

Generalnie definicja należności licencyjnych dotyczy należności, które dają prawo do korzystania z określonego dobra przy zachowaniu praw własności po stronie podmiotu udzielającego prawa do korzystania, natomiast definitywne przejęcie całości praw do danego dobra nie mieści się w pojęciu należności licencyjnych.

Mając powyższe na względzie, podatek u źródła może być pobierany tylko w takim zakresie, w jakim dokonywane płatności stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). W sytuacji natomiast, kiedy – tak jak w przypadku Spółki – dochodzi do definitywnego i nieodwracalnego przeniesienia praw do całości know-how w konkretnie określonej dziedzinie działalności, nie występuje należność licencyjna w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy, a co za tym idzie nie powstaje obowiązek pobrania przez Spółkę podatku u źródła z tytułu takich płatności.

Stanowisko analogiczne do powyższego zajął również Minister Finansów w piśmie z dnia 19 września 2011 r. DD4/033/66a/RMU/11/PK-74, w którym przywołał przytoczone wcześniej fragmenty Komentarza. Podobnie wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 16 kwietnia 1998 r., sygn. I SA/Kr 917/97, wedle którego jednorazowa sprzedaż nie może być utożsamiana z trwałym czerpaniem korzyści przez zbywcę z tytułu przekazania know-how w użytkowanie. Sąd w powołanym wyroku stwierdził, iż „pojęcie „należności licencyjne” nie dotyczy wszelkich umów związanych z prawami na dobrach niematerialnych, a jedynie tych z nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw. Natomiast zapłata za przeniesienie „własności” danego prawa np. sprzedaż patentu albo sprzedaż firmy i know-how w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa nie będzie uważana za należność licencyjną”.

Mając powyższe na względzie, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, na gruncie obowiązujących przepisów podatku dochodowego od osób prawnych, zapłata z tytułu ostatecznego przejęcia bazy danych oraz praw i obowiązków wynikających z umów z tymi klientami nie stanowi należności licencyjnej, o której mowa w art. 12 umowy, a tym samym Spółka nie była zobowiązana do potrącenia oraz zapłaty podatku u źródła z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.