INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu 15 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 1 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków poniesionych na przejazdy taksówkami:

• w części dotyczącej paragonów fiskalnych – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej rachunków – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków poniesionych na przejazdy taksówkami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług nauki języków obcych w firmach. Większość Jego klientów to firmy z XXXXXX i okolic, do których dojeżdża pociągiem, a w mieście komunikacją miejską lub taksówką. Coraz większym kosztem są dla Niego koszty taksówek, które zmuszony jest brać, aby w krótkim czasie lub o nietypowej porze dnia dojechać do klientów w odległych miejscach (...).

Chociaż przedmiotowe wydatki na przejazd taksówką zasadniczo mogą być dokumentowane na rożne sposoby, tj. paragonami fiskalnymi, fakturami VAT oraz rachunkami wystawianymi przez taksówkarzy, to jednak paragon fiskalny w praktyce często okazuje się jedynym możliwym dokumentem, który Wnioskodawca może otrzymać jako potwierdzenie zapłaconej kwoty za odbyty kurs. Wynika to z faktu, że:

• wystawienie faktury VAT wiąże się z istotnymi nakładami czasowymi niewspółmiernymi do kwoty należnej z tytułu usługi i do czasu podróży, zaś natura usług taksówkarskich oraz rozdrobnienie rynku w praktyce uniemożliwiają otrzymywanie indywidualnych faktur VAT w późniejszym terminie,
• z uwagi na fakt, że niektórzy taksówkarze są podatnikami VAT, nie jest możliwe uzyskanie od nich tradycyjnego rachunku,
• w przypadku korzystania z usług taksówkarskich tylko jednej korporacji i otrzymywaniu zbiorczej miesięcznej faktury za odbyte przejazdy, wystawianej przez zarząd tej korporacji, koszty przejazdów są dodatkowo obciążone przez korporację 23 procentowym podatkiem VAT, co niepomiernie podwyższa koszt rzeczywiście wykonanej usługi taksówkarskiej, gdyż wielu taksówkarzy należących do korporacji prowadzi własną działalność gospodarczą i jest podmiotowo zwolnionych z VAT lub rozlicza się według obniżonej stawki 7 proc., czy też płaci go w formie ryczałtu według stawki 3 proc.
  
  

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów firmy wydatków udokumentowanych paragonami fiskalnymi z kas rejestrujących zainstalowanych w taksówkach lub rachunkami wystawionymi przez taksówkarzy...

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na przejazdy taksówkami, udokumentowane paragonami fiskalnymi z kas rejestrujących oraz rachunkami wystawionymi przez taksówkarzy, uzupełnione dodatkowym materiałem dowodowym, potwierdzającym cel przejazdu taksówką. Takimi dowodami mogą być na przykład umowy podpisane z klientami, na których wskazany jest ich adres siedziby, własne oświadczenie co do tygodniowego rozkładu zajęć oraz wyciągi bankowe potwierdzające przychody ze sprzedaży usług tym klientom.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof) stanowi: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.” Przedmiotowe wydatki są ponoszone w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością opodatkowaną, tak więc zaliczają się do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na przejazdy taksówkami są bowiem konieczne dla prawidłowej realizacji usług świadczonych przez Wnioskodawcę i często warunkują uzyskanie tych przychodów. Bez szybkiego przemieszczenia się taksówką z jednego miejsca miasta na drugie, Zainteresowany straciłby klienta. Przepisy art. 22 ust. 1 nie precyzują sposobu dokumentowania wydatków stanowiących koszt uzyskania przychodów. Należy zatem przyjąć, że w celu zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu, podatnik może udowodnić fakt poniesienia wydatku każdym dowodem, w tym również paragonem z kasy rejestrującej lub rachunkiem wystawionym przez taksówkarza, jeżeli z pozostałych okoliczności wynika, że wydatek ów ma związek z osiąganymi przez niego przychodami.

Stanowisko takie znajduje pełną aprobatę zarówno w orzeczeniach NSA bezpośrednio dotyczących tej kwestii (tak np. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 1994 r., III SA 571/94, czy też wyrok NSA z dnia 28 listopada 1995 r., SA/Ka 1646/95, czy też wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2000 r., III SA 887/99), jak i w piśmiennictwie (B. Brzeziński, M. Kalinowski, glosa do wyroku NSA (III SA 161-162/94), Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1995 r., nr 4, s. 246-252, a ponadto przywołany tamże komentarz J. Jezierskiego do wyroku NSA z dnia 14 grudnia 1994 r. (III SA 571/94), Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1995 r., nr 4, poz. 69).

W okolicznościach opisanych w niniejszej sprawie paragon z kasy rejestrującej oraz rachunek wystawiony przez taksówkarza stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, wystarczający dowód poniesienia wydatku. Zapisy kasy rejestrującej są bowiem podstawą do określenia obrotu uzyskanego przez taksówkarza.

Prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego (ZD/406-78/CIT/05) stwierdził na przykład, że „ustawodawca nie narzuca (...) żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku. Jednocześnie, regulacje ustawy Ordynacja podatkowa nakazują dla ustalenia stanu faktycznego oprzeć się na wszelkich dowodach - oczywiście nie pozostających w sprzeczności z prawem”.

W powołanej powyżej interpretacji, Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że „paragon dodatkowo opisany przez Spółkę winien znaleźć potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, na przykład dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem Podmiotu”.

W innym postanowieniu (ZD/406-68/CIT/05) organ ów wskazuje, że „w sytuacji, gdy Wnioskująca oprócz paragonu na zakup towaru lub usługi posiada inne dowody pozwalające na powiązanie jej z wymienioną na paragonie wykonaną usługą i wskazujące na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a osiąganiem przychodów (funkcjonowaniem Podatnika), to wówczas nie będzie przeszkody do uznania danego wydatku za koszt podatkowy”. Podobne stanowisko odnaleźć można w interpretacji Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów (US38/DP/423/325/BJ/2004), w której stwierdza się, że dowód poniesienia wydatku, udokumentowany jedynie wydrukiem biletu z bankomatu lub paragonem fiskalnym może być uznany za koszt uzyskania przychodu w Spółce, jeżeli inne dowody i ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego (...) pozwolą na wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy oznaczonym wydatkiem a uzyskanym w Spółce przychodem”.

Powołane wyżej interpretacje są głęboko osadzone w orzecznictwie sądów administracyjnych, które wyznacza standardy dokumentowania kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem sądów, dowodem dokumentującym wydatek w sposób wystarczający może być w określonych okolicznościach już samo oświadczenie złożone przez stronę postępowania, a nawet przesłuchanie strony (zob. Komentarz ... op. cit., str. 334, oraz przytoczony tam wyrok z dnia 28 listopada 1996 r., SA/Ka 1646/95, w którym stwierdzono między innymi, że „(...) Uchybienie przepisom o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości wykazania, że sporne wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów. Sposób przeprowadzenia dowodów w postępowaniu podatkowym nie może być ograniczony, w tym także takimi przepisami jak przepisy dotyczące rachunkowości. Oświadczenia składane przez stronę postępowania oraz przedkładane przez nią inne dokumenty i dowody powinny być uwzględnianej oceniane także w postępowaniu przed organami podatkowymi. Wynika to z określonej w art. 75 § 1 kpa reguły, która ma zastosowanie również w postępowaniu podatkowym”).

Prawdą jest, że paragon fiskalny nie stanowi kompletnego i prawidłowego dowodu księgowego, o którym mowa w art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości. Niektórzy księgowi doradzają, aby podatnik we własnym zakresie uzupełnił go o elementy wymagane dla takiego dowodu przez ustawę o rachunkowości. Po uzupełnieniu taki dokument może być, według nich, podstawą do księgowania i zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

W postanowieniu Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 8 czerwca 2006 r., sygn. 1471/DPD1/423-50/06/KKs, stwierdzono: „(...) Znamienne jest w tej kwestii orzeczenie z dnia 13 marca 2001 r., sygnatura III SA 68/00. W wyroku Sąd stwierdził, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad, w myśl których powinno być udokumentowane poniesienie kosztów. Dlatego uznać należy, iż przepisy ustawy o rachunkowości będą miały w tej sprawie charakter posiłkowy. Fakt posiadania prawidłowych dowodów księgowych, np. w postaci faktur VAT, z pewnością stanowi prawidłową dokumentację kosztów, jednakże nieposiadanie prawidłowego dowodu księgowego nie jest wystarczającą przesłanką do wykluczenia wydatków z kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli bowiem podatnik posiada oprócz paragonu z kasy rejestrującej taksówkarza inne dowody, które mogą wykazać poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu, ma prawo zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.”

W orzecznictwie sądowym wskazano na prymat charakteru wydatku i jego związku z uzyskaniem przychodu nad sposobem jego udokumentowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 marca 2004 r. (III SA 1996/02) orzekł, że „przepisów o rachunkowości nie należy stosować wprost do rozstrzygnięcia spraw podatkowych, a zakres obowiązku podatkowego może być określony tylko ustawami podatkowymi. Prowadzi to do wniosku, iż poniesienie kosztu może być, praktycznie rzecz biorąc, udowodnione każdym dowodem. (...) Uchybienie w zakresie sposobu dokumentowania wydatków, czynności lub zdarzeń nie oznacza a priori, że dana czynność lub zdarzenie nie wystąpiło” (Pogląd ten znajduje poparcie również w następujących wyrokach: wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2001 r., sygn. akt III SA 3352/99, z dnia 28 listopada 1996 r., SA/Ka 1646/95, z 14 lipca 1994 r., SA/Rz 151/94, z dnia 29 stycznia 1997 r., III SA 780/95 i z dnia 20 sierpnia 1999 r., SA/Gd 2620/98).

Za innym orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnym w Warszawie wskazać można ponadto, że wydatki faktycznie poczynione a jedynie wadliwie, czy też w sposób niepełny udokumentowane nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeżeli mogą być one udowodnione innym środkami dowodowymi zasługującymi na wiarę (chyba, że przepis prawa podatkowego przewiduje określony sposób dokumentowania wydatków) (wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2004 r., III SA 3041/02).

Na dopuszczalność zaliczenia wydatków na przejazdy taksówkami do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o paragon fiskalny oraz rachunek wystawiony przez taksówkarza wskazują również organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych, tj.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 23 marca 2011 r., znak IPPB5/423-37/11-5/JC;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 maja 2010 r., znak IPPB3/423-222/10-2/GJ;
• Dyrektor Izby Skarbowej Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 29 czerwca 2009 r., znak ITPB3/423-160b/09/MT;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2009 r., znak ITPB3/423-121/09/MT.
  
  

W związku z powyższym wydatki na przejazdy taksówkami udokumentowane na podstawie paragonu fiskalnego oraz rachunku wystawionego przez taksówkarza stanowią koszty uzyskania przychodów firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków poniesionych na przejazdy taksówkami w części dotyczącej paragonów fiskalnych uznaje się za nieprawidłowe, w części dotyczącej rachunków uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

W myśl § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

   - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Ponadto zgodnie z § 13 ww. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Stosownie natomiast do § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Przy czym, zgodnie z § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;
2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych (PKWiU 01.11.91-00), jagód, owoców leśnych (PKWiU 01.13.23-00 ) i grzybów (PKWiU 01.12.13-00.43) i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);
3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;
4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;
5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;
6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;
7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;
8. opłat sądowych i notarialnych;

• 8a opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.
   
   

Zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów, środków czystości i bhp oraz materiałów biurowych może być, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 4, dokumentowany paragonami zaopatrzonymi w datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej paragon - określającymi ilość, cenę jednostkową oraz wartość, za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik musi uzupełnić jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru (§ 14 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Wydatki poniesione za granicą na zakup paliwa i olejów mogą być dokumentowane paragonami lub dowodami kasowymi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, którzy ewidencjonują zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, poniesiony wydatek będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu wówczas, gdy będzie pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem tego przychodu, nie będzie podlegał ustawowemu wyłączeniu z kategorii kosztów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz będzie udokumentowany w sposób przewidziany przez cytowane powyżej przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów podstawowymi dowodami księgowymi dokumentującymi poniesienie wydatków są faktura VAT, bądź rachunek oraz inne dowody księgowe, zawierające wszystkie wskazane w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia elementy.

Natomiast paragonami mogą być udokumentowane wyłącznie wydatki wymienione w ww. rozporządzeniu, tj.:

• wydatki poniesione na zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów, środków czystości i bhp i materiałów biurowych oraz
• wydatki poniesione za granicą na zakup paliwa i olejów.
  
  

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, paragony fiskalne wystawione przez taksówkarzy potwierdzające przedmiotowe wydatki, nie stanowią dowodów księgowych, będących podstawą wprowadzenia tych wydatków do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia nie jest wystarczający dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług nauki języków obcych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W ramach tej działalności ponosi m.in. wydatki za przejazdy taksówką, które jak wskazuje Zainteresowany mogą być dokumentowane na różne sposoby, tj. paragonami fiskalnymi, fakturami VAT oraz rachunkami. Jednak w praktyce Wnioskodawca podaje, że bardzo często jedynym możliwym dokumentem, który może otrzymać jest paragon fiskalny.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż aby wydatki poniesione na przejazd taksówkami mogły stanowić koszty uzyskania przychodu, winny być udokumentowane fakturami VAT, rachunkami, bądź dowodami, o których mowa w cytowanym powyżej § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia.

Zatem w analizowanym stanie faktycznym, koszty przejazdów taksówkami, udokumentowane na podstawie rachunku wystawionego przez taksówkarza stanowią koszty uzyskania przychodów.

Natomiast otrzymywane przez Zainteresowanego paragony fiskalne za przejazd taksówkami są niewystarczającymi dowodami do uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów i tym samym nie mogą stanowić podstawy do dokonania zapisu w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.