INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii uznania wydatków na przejazdy taksówkami za koszty uzyskania przychodów, przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i jego uzupełnieniach z dnia 19 czerwca 2009 r. i z dnia 24 czerwca 2009 r. - jest prawidłowe, o ile zostaną one udokumentowane zgodnie z przepisami o rachunkowości.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie kwestii uznania wydatków na przejazdy taksówkami za koszty uzyskania przychodów. Wniosek został uzupełniony pismami Spółki z dnia 19 czerwca 2009 r. i z dnia 24 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, na podstawie umów zawieranych z różnymi klientami, świadczy na ich rzecz usługi doradcze. Zgodnie z tymi umowami, oprócz wynagrodzenia za usługi, wyrażonego ryczałtem lub w stawce godzinowej, Spółka ma prawo do zwrotu wszelkich uzgodnionych kosztów poniesionych w interesie klienta. Na podstawie zapisu o zwrocie kosztów, obciąża klientów np. kosztami przejazdów (w tym taksówkami miejskimi), noclegów, usług gastronomicznych (spotkania z kontrahentami klientów).

Kwoty obejmujące zwrot wydatków są ujmowane w treści wystawianych faktur odrębnie od wynagrodzenia, jako jedna pozycja zbiorcza („zwrot wydatków zgodnie z umową”). Pozycję „zwrot wydatków” Spółka opodatkowuje stawką 22%, jednak w załączeniu do faktury przedstawia klientowi wszystkie dokumenty źródłowe, które się na nią składają. Obciążenie netto z tytułu zwrotu wydatków jest dokumentowane bez narzutów (1:1), z jednym wyjątkiem - w przypadku wydatków, od których Spółka nie może odliczyć podatku od towarów i usług (np. w przypadku usług gastronomicznych), traktuje kwotę brutto z faktury źródłowej (otrzymywanej przez nią) jako kwotę netto przy „refakturze” (wystawianej klientowi).

Wnioskodawca wyjaśnił, że przez użyte sformułowanie „refaktura” rozumie przełożenie poniesionego przez nią wydatku na klienta, tj. zafakturowanie na klienta kwot obejmujących zwrot tego wydatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wszystkie wydatki, w tym poniesione na usługi gastronomiczne (reprezentację), w momencie ich refakturowania na klienta (zwrot w 100%) Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, obniżających podstawę opodatkowania... (Pytanie to nie dotyczy momentu potrącalności wydatków w odniesieniu do różnych lat podatkowych - Wnioskodawca zakłada, że poniesienie wydatku i jego przełożenie na klienta następują w tym samym roku podatkowym. Dotyczy natomiast momentu potrącalności w danym roku podatkowym, tj. kwestii czy wydatek może być zaliczony w koszty w chwili poniesienia, czy dopiero w momencie jego przełożenia na klienta.)
2. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na przejazdy taksówkami, potwierdzone jedynie wydrukiem z kasy fiskalnej (bez faktury VAT) - zarówno w przypadku, gdy podlegają one „refakturowaniu” (wydatek poniesiony w interesie klienta), jak również w przypadku gdy takie „refakturowanie” nie następuje (wydatek „własny”, ponoszony w interesie samej Spółki, a nie klienta)...

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania drugiego – ma on prawo zaliczenia wydatków na taksówki, potwierdzonych paragonami fiskalnymi, do kosztów uzyskania przychodów – i to również w przypadku, gdy nie podlegają one dalszemu „refakturowaniu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile zostaną one udokumentowane zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,

• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy – zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości – powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można przy tym zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

W przedstawionym stanie faktycznym, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca ponosi wydatki na przejazdy taksówkami. Część z nich jest związana ze świadczeniem usług doradczych na rzecz konkretnych klientów – w takim przypadku, na mocy zawartych umów, klienci dokonują zwrotu tych kosztów na rzecz Spółki.

Skoro zatem przedmiotowe wydatki służą działalności gospodarczej Spółki, istnieje związek przyczynowy pomiędzy ich ponoszeniem a osiąganymi przez nią przychodami. Ponadto, z okoliczności wskazanych w stanie faktycznym nie wynika, że koszty przejazdów taksówkami podlegają wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co do zasady, mogą one zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane przez podatnika.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, paragony fiskalne potwierdzające przedmiotowe wydatki, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym, koszty przejazdów taksówkami, udokumentowane w sposób wymagany przepisami o rachunkowości, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, niezależnie czy zostaną następnie zwrócone Spółce przez klientów.

Należy jednocześnie wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), przedmiotem interpretacji indywidualnej są przepisy prawa podatkowego. Wobec tego, tutejszy organ nie dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania paragonu fiskalnego, za dowód księgowy, stanowiący podstawę ujmowania wydatku w księgach rachunkowych. Kwestia ta jest bowiem regulowana przepisami o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85 - 035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.