Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1119/12-4/IM
z 27 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana x, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 22 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 lutego 2013 r., znak ILPB1/415-1119/12-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 lutego 2013 r., a w dniu 22 lutego 2013 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na potrzeby prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, właściciel - jako inwestor wybudował wolnostojącą halę garażową scharakteryzowaną następującymi danymi:

1) Opis techniczny:

Wolnostojąca hala garażowa zbudowana w roku 2010 z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę konstrukcji, przywiezionych na miejsce budowy i zamontowanych. Układ stalowych słupów (ramy stalowe) stanowi konstrukcję nośną hali, do których mocowane są stalowe panele - elementy ścian zewnętrznych zaprojektowanych z blachy. Rygle ścienne stalowe z rur stalowych ze stali R45. Nad budynkiem zaprojektowano dwuspadowy dach z blachy trapezowej w konstrukcji stalowej (kratownice stalowe), stanowiącej integralną całość ze stalową konstrukcją słupów hali. Hala nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów blachy) poprzez odkręcenie śrub i zamontowania jej w innym miejscu, gdyż hala jest przykręcona śrubami do stopy fundamentowej żelbetowej. Zgodnie z projektem posadzka żelbetowa jest o grubości 15 cm. Hala stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony, nieogrzewany, zasilany w energię elektryczną.

2) Kubatura hali:

Wysokość obiektu wynosi 6,36 m licząc od poziomu terenu przy wejściu, szerokość elewacji frontowej wynosi 10,36 m, długość hali - 20,36 m. Kubatura obiektu wynosi 1.176,99 m³, powierzchnia zabudowy wynosi 210,93 m².

3) Wartość nakładów inwestycyjnych (dane do wyliczenia wartości początkowej środka trwałego) wyniosła: 211.305,58 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w ramach przedstawionego stanu faktycznego wolnostojąca hala garażowa została podczas oddania do użytkowania zaklasyfikowana błędnie jako budynek garażowy do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 102, przez co do amortyzacji została przyjęta stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%. Jednakże podczas analizy dokumentacji inwestycji zostało zidentyfikowane, iż nie jest to konstrukcja trwale związana z gruntem i istnieje możliwość demontażu (bez utraty wartości zdemontowanych elementów) i montażu w innym miejscu. Zatem zdaniem podatnika jako obiekt prefabrykowany ze stali niezwiązany trwale z gruntem winna zostać zaklasyfikowana do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych ze stawką amortyzacyjną 10%. Zmiana pierwotnie przyjętej stawki amortyzacyjnej z 2,5% na 10% skutkowałoby koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych od 2010 roku, a tym samym zmianą wysokości zobowiązań podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy właściciel jednoosobowej działalności gospodarczej ma prawo zaliczyć opisaną halę do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (jako obiekt prefabrykowany ze stali), a co za tym idzie zmienić stawkę amortyzacyjną z 2,5% na stawkę amortyzacyjną dla tej grupy, tj. 10% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, hala, która z uwagi na możliwość jej demontażu (bez utraty wartości zdemontowanych elementów) i montażu w innym miejscu, spełnia kryteria samodzielnego wolnostojącego obiektu niezwiązanego w sposób trwały z gruntem. Została zatem nieprawidłowo zdefiniowana jako budynek, gdyż winna zostać zdefiniowana jako obiekt prefabrykowany ze stali i zaliczona do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych zmieniając stawkę amortyzacji z 2,5% na stawkę roczną 10%.

W tej sytuacji winna zostać dokonana również korekta w odpisach amortyzacyjnych od 2010 roku w ewidencji środków trwałych, co w konsekwencji prowadzi do zrobienia korekt zeznań dotyczących podatku dochodowego za lata 2010 i 2011.

Analogiczne stanowisko prezentuje interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Płocku z dnia 22 marca 2006 r. interpretacja nr 1419/UPO-415-26-1/06/AS.

Hale magazynowe tego typu wykonane z elementów stalowych są dostarczane na miejsce montażu i przykręcane śrubami do elementów betonowych. Można je rozmontować i zamontować w innym miejscu. Nie są więc trwale związane z gruntem i nie mają fundamentów niezbędnych przy budynkach i budowlach, przez co winne być zaliczone do grupy 8 KŚT oraz należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie.

Analogiczne stanowisko prezentują interpretacje wydane:

• przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 5 marca 2010 r. interpretacja nr ITPB1/415-954/09/PSZ,
• przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 5 listopada 2010 r. interpretacja nr ILPB1/415-1039/10-4/AG,
• przez Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie z dnia 13 października 2011 r. interpretacja nr IPPB1/415-615/11-4/AM.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowią natomiast, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1317 ze zm.), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie w ewidencji, za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej wybudował w 2010 roku wolnostojącą halę garażową z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę konstrukcji, przywiezionych na miejsce budowy i zamontowanych.

Zainteresowany wskazuje, że błędnie zaklasyfikował wolnostojąca halę garażową jako budynek garażowy do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 102 przez co do amortyzacji została przyjęta stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%. Jednakże podczas analizy dokumentacji inwestycji zostało zidentyfikowane, iż nie jest to konstrukcja trwale związana z gruntem i istnieje możliwość demontażu (bez utraty wartości zdemontowanych elementów) i montażu w innym miejscu.

Zatem jak podaje Wnioskodawca nieprawidłowo zdefiniował halę garażową jako budynek, gdyż winna być zdefiniowana jako obiekt prefabrykowany ze stali i zaliczona do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Wnioskodawca ma zamiar dokonać korekty błędnie ustalonej stawki amortyzacji z 2,5% na stawkę roczną 10%.

W takim zatem przypadku, po przypisaniu środka trwałego do właściwego grupowania Klasyfikacji Środków Trwałych Zainteresowany powinien ustalić właściwą stawkę dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło złe określenie wartości odpisów amortyzacyjnych) i skorygować odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych.

Korekta grupy klasyfikacji danego środka trwałego skutkuje zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, co ma wpływ na wysokość należnego podatku.

Zauważyć bowiem należy, iż podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód i wysokość podatku dochodowego – zatem Zainteresowany powinien zmienić błędnie przyjęte grupowanie środków trwałych. W przypadku ustalenia błędnej wartości podstawy (grupy środków trwałych wg KŚT) do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, niż wynika to z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, następuje zaniżenie odpisów i tym samym wykazanie błędnej wysokości kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym w przypadku zaniżenia wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych – a taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie - Wnioskodawca powinien dokonać podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło zaniżenie wartości początkowej) i zwiększyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres – zależnie od przyjętej stawki amortyzacyjnej.

Reasumując, po stwierdzeniu przez Wnioskodawcę, iż środek trwały zalicza się do rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych Zainteresowany winien zmienić stawkę amortyzacyjną z 2,5% na stawkę amortyzacyjną właściwą dla tej grupy, tj. 10% rocznie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez Wnioskodawcę, albowiem organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego i nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanych przez Wnioskodawcę. Nie rozstrzyga natomiast prawidłowości zakwalifikowania przedmiotowych środków trwałych do odpowiedniego grupowania wg Klasyfikacji Środków Trwałych, wobec czego tutejszy organ oparł się wyłącznie na grupowaniu podanym we wniosku.

Zainteresowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że do wniosku Wnioskodawca dołączył dokument dotyczący budynku hali garażowej. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny przedłożonych wraz z wnioskiem dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. W związku z tym analizie pod kątem stosowania przepisów prawa podatkowego zostanie poddany tylko opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawiony na wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.