INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2010 r. (data wpływu 15 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 4 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 września 2010 r. znak ILPB1/415-1039/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 września 2010 r., a w dniu 4 października 2010 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej buduje halę magazynową (7.402,64 m2) o konstrukcji stalowej i żelbetonowej. Słupy żelbetonowe stanowią oparcie dla konstrukcji kratowej wiązarów konstrukcji dachu. Ściany zewnętrzne zaprojektowano z blachy trapezowej mocowanej do układu stalowych słupów i rygli ściennych.

Zgodnie z opinią z dnia xx lipca 2010 r., zamówioną przez Wnioskodawcę, wydaną przez rzeczoznawcę majątkowego, hala magazynowa składa się z:

1. części trwale związanej z gruntem obejmującej:
   • żelbetonowe stopy prefabrykowane, montowane na podlewkach betonowych (pod słupy stalowe ścian zewnętrznych),
   • żelbetonowe ławy fundamentowe monolityczne (pod fragmenty murowane ścian),
   • prefabrykowane podwaliny żelbetowe (pod ściany osłonowe),
   • fragmenty murowane ścian,
2. części nie związanej trwale z gruntem obejmującej:
   • żelbetowe stoposłupy prefabrykowane montowane na podlewkach betonowych (główne elementy konstrukcyjne hali),
   • słupy stalowe ścian zewnętrznych,
   • stalowe wiązary kratowe oparte na stoposłupach żelbetowych i przymocowane do nich za pomocą śrub,
   • stalowe rygle ścienne podporowe obudowy ścian przykręcone do słupów za pomocą śrub,
   • stalowe tężniki międzysłupowe,
   • stalowe płatwie kratowe oparte ma wiązarach kratowych i przymocowane do nich przy pomocy śrub,
   • stalowe kątowniki podporowe mocowane wkrętami samo gwintującymi,
   • stalowe stężenia połaciowe,
   • płyty dachowe warstwowe,
   • świetliki dachowe,
   • obudowę ścian z blachy trapezowej.
   
   

Według ww. opinii całość elementów dostarczona została na miejsce montażu przez wytwórcę konstrukcji, a następnie zamontowana i połączona ze sobą. Konstrukcję stalową można w razie potrzeby rozebrać (poprzez odkręcenie śrub) i zmontować w innym miejscu. Demontaż stoposłupów możliwy będzie po uprzednim usunięciu fragmentów posadzki oraz po odcięciu montażowych podlewek betonowych (pod dolną powierzchnią stóp).

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, iż jego zdaniem część budowanej hali magazynowej nie związaną trwale z gruntem należy sklasyfikować w rodzaju 806 KŚT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką należy zastosować stawkę amortyzacyjną dla części nie związanej trwale z gruntem budowanej hali magazynowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy określaniu stawki amortyzacyjnej dla części nie związanej trwale z gruntem hali magazynowej - jako samodzielnego środka trwałego - z opisu rodzaju 806 KŚT, w ramach którego stosuje się 10 % stawkę amortyzacji wynika, że obejmuje on różnego typu obiekty wolnostojące, nie związane w sposób trwały z gruntem, zaliczone do środków trwałych, jak np. zadaszenia ochronne, z wyjątkiem ujętych w podgrupie 29 KŚT zadaszeń ochronnych z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 metrów kwadratowych.

Z kolei w podgrupie 29 KŚT „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe”, w wyszczególnionych rodzajach nie są wykazywane hale magazynowe o powierzchni powyżej 100 metrów kwadratowych. Natomiast kategoria pozostałe obiekty inżynierii lądowej obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym, niesklasyfikowane jako budynki, a za odrębny obiekt uważa się w zasadzie każdy samodzielny obiekt inżynierii lądowej wraz z fundamentem i konstrukcją nośną.

Zdaniem Wnioskodawcy część magazynu nie związana trwale z gruntem, pomimo częściowego usytuowania na fundamentach, stanowi samodzielny środek trwały, gdyż można ją zdemontować bez utraty właściwości z demontowanych elementów i zamontować w innym miejscu.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że w stosunku do części nie związanej trwale z gruntem hali magazynowej, spełniającej kryteria samodzielnego obiektu, nie związanego w sposób trwały z gruntem oraz nieposiadającego fundamentów należy zastosować 10 % stawkę amortyzacyjną.

W praktyce hale magazynowe wykonane z elementów stalowych są dostarczane na miejsce montażu i przykręcane śrubami do elementów betonowych. Można je rozmontować i zamontować w innym miejscu. Nie są więc trwale związane z gruntem i nie mają fundamentów niezbędnych przy budynkach i budowlach. Takie stanowisko zajął Naczelnik Urzędu Skarbowego w Płocku, który w postanowieniu z dnia 22 marca 2006 r. nr 1419/UPO-415-26-l/06/AS stwierdził, podatnik ma prawo zaliczyć halę magazynową nie związaną w sposób trwały z gruntem do grupy 8 KŚT oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10 % rocznie.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 5 marca 2010 r. nr ITPB1/415-954/09/PSZ stwierdził, że część magazynowa, choć usytuowana na fundamentach, nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość jej demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów) i zamontowania jej w innym miejscu. Dlatego należy uznać, że można ją zaliczyć do odrębnej grupy środków trwałych tj. wolno stojących obiektów nie związanych trwale z gruntem (grupa 8 KŚT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

nbspnbsp - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1317 ze zm.), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie w ewidencji, za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Jak wynika z przedstawionych informacji, Wnioskodawca w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej buduje halę magazynową o konstrukcji stalowej i żelbetonowej. Część hali składa się z elementów nie związanych trwale z gruntem, które Wnioskodawca zaliczył do grupy 806 wg KŚT.

Należy jednak zaznaczyć, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Zgodnie z przedstawionymi powyżej przepisami, Wnioskodawca ma zamiar dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Wnioskodawca zakwalifikował hale magazynowe nie związane trwale z gruntem do rodzaju 806 KŚT. Zgodnie z powyższym wykazem dla grupy 8, rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. stawka amortyzacji wynosi 10%.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez Wnioskodawcę jako, że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę. Zainteresowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, iż działając w imieniu Ministra Finansów, wydając interpretacje indywidualną, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, ocenia stanowisko podatnika wyrażone we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.