P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 4, art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2006 r., Nr 217, poz. 1590) po rozpatrzeniu wniosku Spółki w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi koszty związane z zakupem strojów dla prezenterów telewizyjnych, którzy występują w nich w realizowanych programach telewizyjnych na antenie telewizyjnej. Osobom tym zatrudnionym na podstawie umowy o pracę oraz współpracownikom działającym w oparciu o umowy zlecenie i osobom prowadzącym działalność gospodarczą współpracującym ze Spółką, Spółka wydaje ubrania ze swojego magazynu, aby wykonywali czynności związane z pracą w charakterze prezentów telewizyjnych występujących w emitowanych programach telewizyjnych.

W przypadku wydania przez Spółkę stroju zasady jego używania określa opracowany w tym celu regulamin. Postanowieniami regulaminu związane są zarówno pracownicy Spółki, jak i współpracownicy świadczący na jej rzecz usługi na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Regulamin ustala zasady przydziałów strojów i ich ewidencji, jak również zasady wydawania i użytkowania ubrań.

Zgodnie z regulaminem osoba upoważniona do pobrania stroju jest zobowiązana do podpisania deklaracji o odpowiedzialności materialnej, warunkach użytkowania i zwrotu ubrań do magazynu. Wydanie ubrań do magazynu następuje po złożeniu (podpisaniu) tej deklaracji. W deklaracji osoba upoważniona do pobrania stroju zobowiązuje się do:

1. wykorzystania strojów wyłącznie w związku ze świadczeniem pracy lub usługi na rzecz Spółki i nie użytkowania ich do celów prywatnych,

2. utrzymanie stroju w dobrym stanie,

3. noszenia stroju firmowego w określonych sytuacjach,

4. zwrotu stroju w następujących sytuacjach: po ich wykorzystaniu do celów służbowych (zakończeniu realizacji audycji), z upływem dwóch lat od dnia pokwitowania odbioru ubrania, z dniem rozwiązania stosunku pracy/umowy o świadczenie usług, w terminie 14 dni od daty otrzymania pisemnego wezwania Spółki do zwrotu ubrań.

Występowanie prezenterów telewizyjnych na antenie telewizyjnej jest pewną formą wstępu scenicznego. Tak więc ubrania wydawane prezenterom telewizyjnym są koniecznym elementem prowadzonego przez nich programu telewizyjnego emitowanego na antenie telewizyjnej. Wydatek związany z zakupem odpowiedniego ubrania dla prezentera telewizyjnego jest jednym z elementów kosztowych wynikających z założeń scenariusza danego programu telewizyjnego. Wydawane ubrania prezenterom są traktowane jako kostiumy sceniczne do różnych programów telewizyjnych.

Spółka kwalifikuje w takich sytuacjach poniesione wydatki związane z zakupem ubrania – stroju scenicznego, jako koszty uzyskania przychodu związane z realizacją programu telewizyjnego.

W świetle powyższego stanu faktycznego Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji poniesione wydatki związane z zakupem strojów dla prezenterów telewizyjnych do realizacji różnych programów telewizyjnych są kosztem uzyskania przychodów?

Zdaniem Podatnika zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z katalogiem wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów z art. 16 ust. 1 pkt. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Reprezentacja do działania skierowane na klientów firmy, które wiążą się ze stworzeniem dobrego wizerunku, okazałością i wytwornością.

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki związane z zakupem strojów dla prezenterów telewizyjnych, nie powinny być traktowane jako świadczenie reprezentacyjne – coś ponad standardowego, świadczącego o wytworności i okazałości – i Spółka kwalifikuje te czynności, zgodnie z założeniami scenariusza danego programu telewizyjnego, jako wydatki związane z realizacją danego programu telewizyjnego, z wykonywaną działalnością gospodarczą i zalicza do kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nabywane stroje dla prezenterów telewizyjnych według scenariusza uwzględniają specyfikę realizowanego programu, np. kolor, krój dopasowanie do programu, są zgodne z koncepcja scenograficzną.

Zdaniem Spółki, tym samym nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z zakupem strojów (kostiumów scenicznych), które są koniecznym elementem kosztów programowych związanym z określonym programem telewizyjnym.

Prezenterzy występując na antenie telewizyjnej działają niejako w roli aktorów, których zadaniem jest przekazanie informacji czy prowadzenie programu telewizyjnego. Oznacza to, że różnego rodzaju stroje (garnitury, garsonki itp.) noszą znamiona kostiumów scenicznych używanych w celu realizacji określonego przedstawienia telewizyjnego i powinny być klasyfikowane jako koszty realizacji programu, który z uwagi na bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka, zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Takie zasady wykorzystywania strojów służbowych, wyłącznie w celu świadczenia pracy lub usług na rzecz spółki (nie używanie ich do celów osobistych) określa opracowany w tym celu regulamin wydawania i użytkowania ubrań).

Zdaniem Spółki istnieje związek pomiędzy poniesionym kosztem związany z zakupem strojów dla prezenterów telewizyjnych a dążeniem do uzyskania przychodu.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w w/w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

-są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

-są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów - jak to zostało wskazane powyżej - uzależniona jest również od tego aby dany wydatek nie był wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Spółka ponosi koszty związane z zakupem strojów dla prezenterów telewizyjnych, którzy występują w nich w realizowanych programach telewizyjnych na antenie telewizyjnej. Pracownikom, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę oraz współpracownikom działającym w oparciu o umowy zlecenie i osobom prowadzącym działalność gospodarczą współpracującym ze Spółką, Spółka wydaje ubrania ze swojego magazynu, aby wykonywali czynności związane z pracą w charakterze prezentów telewizyjnych występujących w emitowanych programach telewizyjnych. Procedurę wydania stroju, zasady jego używania oraz zwrotu określa opracowany w tym celu przez Spółkę regulamin.

Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga poniesienia nakładów na odzież użytkowaną przez prezenterów. Aby wykonywać swoją działalność i osiągać przychody Spółka zmuszona jest nabywać odzież estradową, która jest wykorzystywana, jak wskazuje we wniosku Spółka, wyłącznie w związku ze świadczeniem pracy lub usług na rzecz Podatnika a nie do celów prywatnych. Nabycie odzieży dla prezenterów, w przedstawionej sytuacji jest warunkiem koniecznym osiągania przychodów.

Wobec powyższego, w stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę, wydatki poniesione w związku z zakupem strojów służbowych wykorzystywanych tylko i wyłącznie w celach służbowych przez prezenterów telewizyjnych, w myśl art. 15 ust. 1 updop, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.