Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.) uznał stanowisko wnioskodawcy zajęte we wniosku z dnia 25.05.2007 r. (złożonym w US-14.06.2007 r.) o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w przedmiocie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej- za prawidłowe.

W dniu 14.06.2007 r. w trybie art. 14a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) złożył Pan wniosek o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, przedstawiając po uzupełnieniu wniosku w dniu 16.07.2007 r. następujący stan faktyczny.

W roku 2006 na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (prywatny gabinet stomatologiczny) nabył Pan nieruchomość – lokal mieszkalny znajdujący się w budynku, który został oddany do używania w roku 1960 (rok budowy – 1959).

Po przeprowadzeniu remontu lokal ten zostanie przekwalifikowany z mieszkalnego na użytkowy i zostanie po raz pierwszy uprowadzony do ewidencji środków trwałych we wrześniu 2007.

Zdaniem wnioskodawcy:

do amortyzacji lokalu niemieszkalnego może mieć zastosowanie 10% stawka amortyzacyjna określona przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny – Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie stwierdza co następuje.

Ustawodawca z dniem 01 stycznia 2007 r. wprowadził istotne zmiany w zasadach ustalania indywidualnych stawek od używanych bądź ulepszonych w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.) - budynków (lokali).

I tak:

stosownie do zapisu art. 22j ust. 1 pkt 4 cyt. wyżej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi – 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.Obliczenie okresu amortyzacji budynku (lokalu) niemieszkalnego powinno być oparte na algorytmie: x = 40 lat – W > 10 lat x - minimalny okres amortyzacji używanego budynku gospodarczego (w latach), z tym że okres ten nie może być krótszy niż 10 lat, w - wiek budynku (pełna liczba lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy do użytkowania budynku do dnia wprowadzenia go przez podatnika dokonującego amortyzacji do ewidencji).Odnosząc powyższe do stanu faktycznego opisanego we wniosku okres amortyzacji wg poniższego wyliczeniax = 40 - 45 > 10wynosi 10 lat.
  
  

W świetle powyższego – Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie uznał, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe i postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stosownie do art. 14b § 1 interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta.

Wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy do czasu zmiany lub uchylenia, zgodnie z art. 14 b § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Interpretacja traci moc w momencie zmiany stanu prawnego.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie zgodnie z zapisem art. 222 cyt. wyżej ustawy Ordynacja podatkowa - winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.