INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku od towarów i usług związanego z poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2008r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku od towarów i usług związanego z poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie poszukiwania i wydobywania gazu ziemnego oraz ropy naftowej w Polsce. W chwili obecnej Spółka, na podstawie uzyskanej koncesji, prowadzi na terenie Polski prace związane z poszukiwaniem złóż, Spółka prowadzi działalność przez podwykonawców zlecając im wykonywanie różnego rodzaju prac związanych z poszukiwaniem gazu ziemnego i ropy naftowej. Wnioskodawca nie rozpoczął jeszcze eksploatować badanych złóż, jednakże zamierza rozpocząć wydobywanie kopalin po zakończeniu prac poszukiwawczych. W związku z charakterem prowadzonej działalności na obecnym etapie Wnioskodawca ponosi jedynie nakłady inwestycyjne, natomiast nie wykazuje żadnej sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sytuacja taka może trwać przez dłuższy okres czasu, co związane jest z charakterem prac poszukiwawczych. Nabywane przez Spółkę towary i usługi będą wykorzystane w przyszłości do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (tj. dostawy gazu oraz ropy naftowej). W konsekwencji, w chwili obecnej w rozliczeniach podatku VAT Spółki powstaje nadwyżka podatku naliczonego nad należnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, które będą wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT w przyszłości...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 19 ustawy o VAT, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 10, 11, 12, 16 lub 18 ustawy o VAT, podatnik nie wykonał czynności opodatkowanych, kwotę podatku naliczonego za ten okres przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. W opinii Spółki, dokonując wykładni art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 19 ustawy o VAT, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę przepisy Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej <2006/1 12/WE> oraz poprzednio obowiązującej VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku <77/388/EWG>. Przepisy nowej Dyrektywy VAT oraz VI Dyrektywy od dnia 1 maja 2004 roku (od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej) jako prawo wspólnotowe stały się częścią krajowego porządku prawnego. O tym, że prawo wspólnotowe jest częścią polskiego porządku prawnego stanowi art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 roku Nr 78, poz. 483), określający zamknięty katalog źródeł prawa. Na gruncie przepisów Konstytucji RP w razie sprzeczności prawa krajowego ze wspólnotowym, na leży wprost stosować prawo wspólnotowe. Zgodnie bowiem z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP, umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy nie da się pogodzić z umową międzynarodową. Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (dalej: TWE) stanowi właśnie taką umowę ratyfikowaną za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie. Ponadto, należy wskazać, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w licznych wyrokach potwierdził, że przepisy TWE wiążą bezpośrednio organy państw członkowskich Wspólnoty i mają pierwszeństwo przed niezgodnymi z nimi przepisami prawa krajowego. Przepisy art. 10 TWE nakładają na państwa członkowskie, w tym funkcjonujące w nich organy podatkowe, obowiązek podejmowania wszelkich działań w celu zapewnienia realizacji zobowiązań wynikających z TWE lub działań instytucji Wspólnoty. Natomiast zgodnie z art. 249 TWE dyrektywa wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Pomimo, iż dyrektywy wiążą prawnie państwa członkowskie jedynie co do wskazanych celów i terminu implementacji, to jednak w świetle orzecznictwa ETS w przypadku braku, niewłaściwej lub nieterminowej implementacji dyrektywy jej postanowienia mogą być bezpośrednio skuteczne, jeśli charakter, treść, układ przepisu nadaje się do właściwego stosowania (m.in. wyrok w sprawie C-91/92 Paola Faccini Dori v. Recreb Srl).

Ponadto należy wskazać, iż w świetle art. 1 ust. 2 Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2003 r. przepisy VI Dyrektywy (stanowiące załącznik nr 12 do powyższego Traktatu) wiążą Polskę od dnia akcesji. Zgodnie z art. 54 Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej Polska była zobowiązana do wprowadzenie w życie środków niezbędnych do przestrzegania VI Dyrektywy.

W konsekwencji nie tylko w opinii Spółki, ale również zgodnie ze stanowiskiem polskich sądów administracyjnych (przykładowo: wyrok z dnia 4.04.2007 r. WSA we Wrocławiu - sygn. I SAłyyr 148/07 oraz wyrok z dnia 21.12.2006 r. WSA w Warszawie - sygn. I FSK 378/2006), kierując się zasadą supremacji prawa wspólnotowego, przy ustalaniu kwestii czy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego należy przeanalizować brzmienie przepisów nowej Dyrektywy VAT oraz VI Dyrektywy VAT. W świetle przepisów nowej Dyrektywy VAT oraz VI Dyrektywy najważniejszą cechą podatku od wartości dodanej jest zasada neutralności podatku, której realizacja polega na umożliwieniu podatnikowi obniżenia podatku należne go o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług, związanych z jego działalnością gospodarczą. W myśl zasady neutralności, ciężar ekonomiczny podatku VA T powinien ponosić ostatni w łańcuchu podmiot, podmiot, który nie nabywa opodatkowanych towarów i usług w celu wykorzystywania ich do dalszej sprzedaży opodatkowanej. Zgodnie z art. 167 nowej Dyrektywy VAT (art. 17 VI Dyrektywy VAT) prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Tym samym, prawo do odliczenia powstaje z chwilą gdy u podatnika dostarczającego towary lub świadczącego usługi powstanie obowiązek podatkowy. Zdaniem Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego, będące wyrazem zasady neutralności, powinno być realizowane bez jakichkolwiek ograniczeń nakładanych przez ustawodawstwo krajowe tj. w szczególności ustawę o VAT. Przepisy krajowe nie mogą bowiem wymagać spełnienia przez Spółkę dodatkowych warunków w celu uzyskania zwrotu podatku. Powyższy pogląd zaprezentował również WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 4.04.2007 r. (sygn. I SA/Wr 148/07). Na gruncie nowej Dyrektywy VAT oraz VI Dyrektywy podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie w jakim nabywane towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej. Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest jednak uzależnione od faktu dokonywania przez podatnika czynności opodatkowanych. Jeżeli tylko nabywane towary lub usługi mają służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych, podatnik nabywa prawo do odliczenia naliczonego podatku związanego z tymi zakupu już w momencie dokonania nabycia towarów lub usług. W związku z powyższym, mając na uwadze, iż Spółka wykorzysta nabyte towary i usługi przy wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, zdaniem Wnioskodawcy może ona wystąpić do właściwego urzędu skarbowego o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nawet w przypadku gdy w miesiącu, za który wystąpi o zwrot podatku nie wykaże jakiejkolwiek sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Przepisy art. 86 ust. 19 ustawy o VA T są bowiem sprzeczne z postanowieniami art. 167 nowej Dyrektywy VAT (art. 17 ust. 1 VI Dyrektywy VAT). Ponadto, należy wskazać, iż wydatki inwestycyjne ponoszone przez Spółkę nie mieszczą się w grupie wydatków, których poniesienie nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego, określonych w art. 176 nowej Dyrektywy VAT (art. 17 ust 6 VI Dyrektywy VAT). Na mocy art. 176 nowej Dyrektywy VAT (art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy VAT) Polska była uprawniona do ubiegania się o możliwość ograniczenia prawa do odliczenia przy nabyciu określonych grup towarów lub usług. Polska nie ubiegała się jednak o prawo do uzależniania zwrotu podatku VAT od wykazania czynności podlegającej opodatkowaniu w momencie wystąpienia z wnioskiem o zwrot podatku VAT.

Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż jedynie art. 179 nowej Dyrektywy daje państwom członkowskim możliwość odmiennego od zasad ogólnych uregulowania momentu odliczenia podatku naliczonego poprzez ustalenie, że podatek naliczony podlega odliczeniu w momencie dostawy. Jednakże, możliwość taka istnieje wyłącznie wobec podatników dokonujących okazjonalnie transakcji dotyczących dostaw gruntu budowlanego lub budynków. Sytuacja ta nie dotyczy Spółki.

W konsekwencji, zdaniem Spółki przepisy art. 86 ust. 19 ustawy o VAT są sprzeczne z przepisami zarówno nowej Dyrektywy VAT, jak i VI Dyrektywy i nie powinny być stosowane przez polskie ograny podatkowe. Powyższe stanowisko Spółki reprezentowane jest również przez przedstawicieli doktryny prawa podatkowego (przykładowo komentarz do ustawy o VAT pod redakcją J M, Z L, P , P S, M W, Warszawa 2004 oraz J Z, „Leksykon VAT”, W 2007), którzy zgodnie twierdzą, iż przepisy art. 86 ust. 19 są sprzeczne z przepisami nowej Dyrektywy VAT oraz VI Dyrektywy.

Ponadto, Spółka pragnie podkreślić, iż w świetle orzecznictwa ETS podatnik, który poniósł wydatki inwestycyjne nie może być pozbawiony prawa do odliczenia podatku VAT. ETS w swoich orzeczeniach w sprawach 268/83 - D.A. Rompelman i E.A. Rompelman v. Minister van Financien (Holandia) oraz C-15/81 - Gaston Schul Douane Expediteur BV v. Inspecteur der Invoerrechten en Accijnzen, uznał za sprzeczne z zasadą neutralności uzależnianie zwrotu podatku od dokonywania przez podatnika czynności opodatkowanych. Zdaniem ETS wydatki inwestycyjne poczynione w celu wykonywania w przyszłości czynności opodatkowanych należy uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, gdy podatnik nabywa towary lub usługi z intencją wykorzystywania ich do celów działalności gospodarczej. W omawianym zakresie nie ma znaczenia czy Wnioskodawca do momentu, w którym wystąpi o zwrot podatku naliczonego wykona czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Przepisy ustawy o VAT wymagają jedynie, aby istniał związek pomiędzy nabywanymi towarami lub usługami a wykonywanymi przez podatnika czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT. Przepisy ustawy o VAT nie określają, w którym momencie ma zaistnieć powyższy związek. Dlatego, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego zakupów inwestycyjnych, które będą wykorzystane przez Wnioskodawcę przy dokonywaniu w przyszłości czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Przepisy art. 86 ust. 19 ustawy o VAT, będące sprzeczne z art. 167 nowej Dyrektywy VAT (art. 17 VI Dyrektywy VAT) nie będą miały zastosowania w omawianym stanie faktycznym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Podstawowe uprawnienie podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zostało zawarte w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć w tym przypadku czynności, które faktycznie zostały (bądź zostaną) objęte opodatkowaniem, a nie czynności, które co do zasady podlegają opodatkowaniu, lecz w danej konkretnej sytuacji nie zostały opodatkowane. Wynika stąd, że jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości podatku.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Do fundamentalnych zasad systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z przedmiotowego prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego określonych warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 w/w ustawy.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 10 pkt 1 w/w ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-4 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Zgodnie z art. 86 ust. 19 ustawy, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 10,11,12,16 lub 18, podatnik nie wykonał czynności opodatkowanych, kwotę podatku naliczonego za ten okres -przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. Jeżeli w następnym okresie rozliczeniowym podatnik również nie wykonał czynności opodatkowanych, kwota ponownie jest przenoszona do rozliczenia na kolejny okres rozliczeniowy. Nie wprowadzono ograniczenia czasowego takiego przenoszenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 powołanej ustawy w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka wykazuje w deklaracjach podatkowych jedynie kwoty podatku naliczonego, wynikającego z zakupów związanych z nakładami inwestycyjnymi, natomiast nie wykazuje żadnej sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nabywane przez Spółkę towary i usługi, będą wykorzystane w przyszłości do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym ewentualny zwrot podatku naliczonego od zakupów inwestycyjnych przysługuje Spółce w formie zaliczki na zasadach określonych w art. 93 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z ust. 2 art. 93 zwrot kwoty podatku naliczonego przysługuje na wniosek podmiotu uprawnionego, jeżeli spełnione zostały jednocześnie następujące warunki:

1) podmiot został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i nie wykonał czynności opodatkowanych z wyjątkiem:

1. importu towarów,
2. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
3. importu usług,
4. nabycia towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5;
   
   

2) wartość nabytych towarów bez podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 3, w okresie po dniu złożenia zgłoszenia rejestracyjnego wynosi nie mniej niż 250.000 zł;

3) podmiot uprawniony uregulował w całości należność za nabyte towary i usługi objęte zwrotem kwoty podatku naliczonego, a w przypadku importu towarów zapłacił podatek należny od tego importu;

4) podmiot złożył oświadczenie, że:

1. nabyte towary i usługi służyć będą do czynności opodatkowanych lub do czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, które zostaną wykonane nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od dnia otrzymania ostatniej faktury stwierdzającej nabycie tych towarów lub usług albo w przypadku importu towarów – od dnia otrzymania ostatniego dokumentu celnego;
2. w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania czynności, o których mowa w lit. a), do końca następnego roku, nie będzie korzystał ze zwolnienia od podatku określonego w art. 113 ust. 1 lub 8.
   
   

Zwrot podatku naliczonego następuje w formie zaliczki w trzech równych ratach, przy czym pierwsza rata jest wypłacana w ciągu 60 dni od dnia złożenia wniosku, druga rata w ciągu 120 dni, a trzecia w ciągu 180 dni (art. 93 ust. 3 w/w ustawy o podatku od towarów i usług). Natomiast kwota podatku naliczonego, która nie może zostać wypłacona w formie zaliczki, podlega rozliczeniu na zasadach ogólnych, na podstawie ust. 4 w/w art. 93.

Ponadto, szczegółowy sposób dokumentowania i tryb wypłaty zaliczki otrzymanej przed dokonaniem sprzedaży opodatkowanej lub czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy został określony w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 95, poz. 798 ze zm.).

W § 4 rozdziału 3 tego rozporządzenia podano, iż podmiot występujący o zwrot kwoty podatku naliczonego w formie zaliczki obowiązany jest posiadać:

1. oryginały faktur (faktur korygujących) oraz w przypadku importu towarów dokumenty celne – potwierdzające, że łączna wartość nabytych towarów bez podatku naliczonego jest nie mniejsza niż określona w art. 93 ust. 2 pkt 2 ustawy, tj. nie mniejsza niż 250.000 zł;
2. dokumenty potwierdzające uregulowanie należności za nabyte towary i usługi objęte zwrotem kwoty podatku naliczonego w formie zaliczki, a w przypadku importu towarów potwierdzające zapłatę podatku należnego od tego importu, w tym: a) dokumenty bankowe potwierdzające dokonanie przelewu lub innego rodzaju płatności, b) oświadczenia sprzedawcy o przyjęciu zapłaty gotówką zgodnie z odrębnymi przepisami lub uregulowaniu należności w innej formie, jeżeli zapłata lub uregulowanie należności nie nastąpiło za pośrednictwem banku.
   
   

Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia wniosek łącznie z oświadczeniem, o których mowa w art. 93 ust. 2 ustawy, należy złożyć wraz z deklaracją podatkową, nie wcześniej niż za okres rozliczeniowy, w którym spełnione zostały wszystkie warunki, o których mowa w art. 93 ust. 2 pkt 1–3 ustawy, uprawniające do zwrotu kwoty podatku naliczonego w formie zaliczki. Zaliczka wypłacana jest na rachunek bankowy wskazany przez podatnika w zgłoszeniu identyfikacyjnym (aktualizacyjnym) NIP-2 (§ 6 w/w rozporządzenia). Jednocześnie, w § 7 rozporządzenia określone zostały przypadki, w których podatnik jest zobowiązany do zwrotu wraz z oprocentowaniem, otrzymanej zaliczki.

Tut. organ podatkowy podkreśla, iż jednym z warunków otrzymania przez Spółkę zwrotu podatku naliczonego w formie zaliczki z tytułu dokonanych wydatków inwestycyjnych jest wykonanie pierwszych czynności opodatkowanych przy wykorzystaniu towarów i usług, od nabycia których Spółka otrzyma zwrot w formie zaliczki, w terminie nie późniejszym niż sześć miesięcy od dnia otrzymania ostatniej faktury stwierdzającej nabycie tych towarów lub usług.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, gdy podatnik dokonał rejestracji w podatku od towarów i usług wskazując, iż obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT nie powstaje (sprzedaż podlegająca opodatkowaniu nie jest jeszcze wykonywana), w przypadku ewentualnego ubiegania się o zwrot podatku naliczonego powstałego przy zakupie obowiązują wskazane regulacje § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, w związku z art. 93 ustawy o VAT.

Ponadto, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zwraca uwagę na fakt, iż w związku z przystąpieniem Polski do struktur Unii Europejskiej, prawo krajowe powinno zostać zharmonizowane z ustawodawstwem unijnym, jednakże implementacja prawa wspólnotowego w krajowych porządkach prawnych nie należy do zadań organów podatkowych.

Podobnie wygląda także kwestia oceny zgodności powołanych w interpretacji norm prawa krajowego, tj. art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. ) z uregulowaniami wspólnotowymi. Organy podatkowe nie są właściwe do badania zgodności aktów prawnych z Dyrektywami (należy to do obowiązków sądów), zostały one jedynie powołane do stosowania prawa obowiązującego. Trybunał Konstytucyjny nie zakwestionował dotychczas przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 19 w/cyt. ustawy czyli nadal stanowią one prawo obowiązujące w konsekwencji czego, organy podatkowe podejmując swoje decyzje, muszą opierać się na ich unormowaniach. Tutejszy organ podatkowy pragnie zauważyć, iż porównując treść Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.) do polskich ustaw należy pamiętać, że rolą dyrektyw jest jedynie wskazanie celu, jaki powinien być osiągnięty. Zgodnie z art. 249 Traktatu Rzymskiego, państwa członkowskie mają swobodę w zakresie sposobów osiągnięcia tych celów. Dlatego też różnice w brzmieniu ustaw i dyrektyw nie przesądzają o faktycznym naruszeniu prawa wspólnotowego. Wiele przepisów dyrektyw wyznacza bowiem jedynie granice obszaru, w którym kraje Unii Europejskiej mogą się stosunkowo swobodnie poruszać. Zatem państwo członkowskie, do którego kierowana jest dyrektywa, jest obowiązane do wykonania jej postanowień w drodze ustanowienia przepisów prawa wewnętrznego. Takim przepisem wewnętrznym jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.