INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2008 r. (data wpływu 13 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie warunków skorzystania przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1 z prawa odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy osiągniętych przez niego dochodów (przychodów) kwoty równiej podatkowi zapłaconemu w obcym państwie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie warunków skorzystania przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1 z prawa odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy osiągniętych przez niego dochodów (przychodów) kwoty równiej podatkowi zapłaconemu w obcym państwie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

X S. A. posiada udziały w spółkach będących rezydentami podatkowymi innych państw (dalej: Spółki Zagraniczne), od których otrzymuje dywidendy. Dywidendy te z reguły podlegają opodatkowaniu zagranicznym podatkiem pobieranym u źródła. W konsekwencji, X otrzymuje kwotę netto dywidendy, tj. dywidendę pomniejszoną o pobrany w obcym państwie zagraniczny podatek u źródła. Powyższe dywidendy podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż X nie ma prawa do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 20 ust. 3 tej ustawy - nie są spełnione warunki wymienione w tej regulacji. Jednocześnie nie zachodzą także okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, tj. przedmiotowe dywidendy nie są wolne od opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce na podstawie postanowień odpowiednich umów międzynarodowych, których stroną jest Polska.

W związku z powyższym, Spółka zamierza skorzystać z możliwości odliczenia od polskiego podatku dochodowego kwoty podatku zapłaconego za granicą, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym celu, wysłała Ona do Spółek Zagranicznych pisma z prośbą o przedłożenie:

• oficjalnej w danym państwie informacji podatkowej (o ile takie występują) wskazującej wysokość wypłaconej dywidendy oraz podatku u źródła pobranego za granicą, albo

• zagranicznej deklaracji podatkowej (o ile taka występuje) składanej przez poszczególne spółki zagraniczne odnośnie podatku pobranego od dywidend wypłaconych do X.
  
  

Wnioskodawca otrzymał informacje, iż w danym państwie Spółki Zagraniczne nie posiadają takich danych i nie mają możliwości wystawienia dla X zarówno przedmiotowej deklaracji, jak i innego oficjalnego dokumentu. Niemniej jednak, Jednostka otrzymuje powyższe dywidendy od Spółek Zagranicznych za pośrednictwem banku depozytariusza (dalej: Bank). W wyniku ustaleń z Bankiem, X otrzymuje dokument/zestawienie (dalej: zestawienie) dla każdej ze Spółek Zagranicznych potwierdzający:

• kwotę brutto wypłaconej dywidendy,

• stawkę obowiązującego w danym państwie podatku pobieranego u źródła od wypłaconej dywidendy,

• kwotę pobranego podatku u źródła od wypłaconej dywidendy,
  oraz

• kwotę netto wypłaconej dywidendy.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane z Banku zestawienie stanowi podstawę do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Otrzymane zestawienie, z którego jednoznacznie wynika kwota zagranicznego podatku zapłaconego w innym państwie, stanowi podstawę do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie bowiem z tym artykułem, jeżeli polscy podatnicy osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Polski i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, to co do zasady, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi w Polsce. W takim wypadku, od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie.

W świetle powyższego przepisu, od podatku obliczonego od łącznej sumy swoich dochodów X ma prawo odliczyć odpowiednią część zapłaconego w obcym państwie podatku od otrzymanych dywidend. Jedynym warunkiem koniecznym do skorzystania z przedmiotowego odliczenia jest zapłacenie podatku w obcym państwie. Ustawodawca nie przewidział w tym względzie żadnych dodatkowych warunków. W szczególności przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają żadnego dokumentu, na podstawie którego polski podatnik ma prawo skorzystać z tego odliczenia.

Zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Stąd, zdaniem Spółki, jakikolwiek dokument pozwalający w sposób niebudzący wątpliwości określić, jaka kwota zagranicznego podatku została zapłacona w obcym państwie, stanowi podstawę do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy.

Pogląd taki można również pośrednio wywodzić z ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych w zakresie możliwości rozpoznawania wadliwie udokumentowanych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. W szczególności, sądy administracyjne wskazują, iż „wydatki faktycznie poczynione, a jedynie wadliwie czy też w sposób niepełny udokumentowane, nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeśli mogą być udowodnione dowodami zasługującymi na wiarę, chyba że przepis prawa podatkowego przewiduje określony sposób dokumentowania tych wydatków.” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2004 r., sygn. akt III SA 1240/02; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. akt III SA/Wa 1645/04). Wprawdzie powyższe wyroki dotyczą sposobu dokumentowania kosztów uzyskania przychodów, jednak zdaniem Spółki, uzasadnione jest rozszerzenie ich tezy na dowody wszelkich innych czynności wpływających na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych uwag, mając na względzie, iż regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują określonego sposobu dokumentowania podatku zapłaconego w obcym państwie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym otrzymane od Banku (będącego instytucją zaufania publicznego) wiarygodne i szczegółowe zestawienie, które jednoznacznie określa kwotę zagranicznego podatku faktycznie pobranego u źródła w obcym państwie od konkretnej wypłaconej dywidendy, stanowi podstawę do skorzystania z odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.), jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powołany przepis ustanawia następujące przesłanki materialne dokonania przedmiotowego odliczenia:

• podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,

• podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,

• dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,

• dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, czyli nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

• podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.
  
  

Z treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wynika natomiast, żeby „podstawą do skorzystania z odliczenia” było przedstawienie jakiegokolwiek dokumentu, w szczególności zestawienia, obejmującego dokładne informacje odnośnie kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie. Posiadanie takiego dokumentu nie może być zatem traktowane jako przesłanka materialnoprawna zastosowania omawianego przepisu. Podstawę prawną dla dokonania przedmiotowego odliczenia stanowi art. 20 ust. 1, podstawę faktyczną natomiast spełnienie określonych w nim warunków. Zestawienie opisane przez Wnioskodawcę stanowić może co najwyżej dowód potwierdzający prawidłowość postępowania podatnika.

Należy zatem odróżnić podstawę skorzystania z odliczenia, jaką jest zaistnienie przesłanek z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od sposobu udowodnienia, że przesłanki te faktycznie zaistniały. Decyzję o dokonaniu odliczenia podejmuje podatnik, uwzględniając stan faktyczny i treść powoływanego unormowania. Konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji nie jest elementem zastosowania przepisu – może się ona pojawić dopiero na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Wówczas, zgodnie z ogólną zasadą prawa, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne, podatnik będzie musiał wykazać, że miał prawo odliczyć daną kwotę od podatku obliczonego od łącznej sumy osiągniętych przez niego dochodów (przychodów).

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Na mocy art. 187 § 1 tego aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

W myśl art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Szczególną moc dowodową, omawiana ustawa nadaje:

• księgom podatkowym, które stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów, pod warunkiem, że są prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy (art. 193 § 1),

• dokumentom urzędowym sporządzonym w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej, które stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 194 § 1).
  
  

Z powyższych unormowań wynika, że wiarygodne i szczegółowe zestawienie, określające w sposób jednoznaczny kwotę zagranicznego podatku faktycznie pobranego u źródła w obcym państwie od konkretnej wypłaconej Spółce dywidendy może stanowić dowód zaistnienia przesłanek z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zestawienie takie nie może być jednak traktowane jako dowód „absolutny”. Oceniając prawidłowość ewentualnego odliczenia organ podatkowy uwzględni bowiem całość materiału dowodowego, który uzna za istotny dla wyjaśnienia tej sprawy.

Reasumując, przedmiotowe zestawienie otrzymane przez Wnioskodawcę nie stanowi podstawy do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podstawę taką stanowi zaistnienie przesłanek materialnoprawnych określonych w tym przepisie. Opisane zestawienie stanowić może co najwyżej dowód potwierdzający prawidłowość postępowania podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.