INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2008 r. (data wpływu 14 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu otrzymanych napiwków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu otrzymanych napiwków.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w X. Z uwagi na specyfikę przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej przez X, a także ze względu na rodzaj wykonywanej pracy, oprócz wynagrodzenia zasadniczego Wnioskodawczyni otrzymuje także tzw. napiwki, które, stosownie do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie ewidencjonowania napiwków w kasynach gry (Dz. U. Nr 102, poz. 949), są ewidencjonowane i wypłacane przez pracodawcę. Napiwki te gromadzone są w jednym miejscu, specjalnie do tego przeznaczonym, bez możliwości indywidualnego wskazania osoby, której przysługują, po czym w okresach miesięcznych pracodawca za pokwitowaniem, na podstawie sporządzonej listy, dokonuje ich podziału i wypłaty na rzecz pracowników, w tym Wnioskodawczyni. W związku z rocznym rozliczeniem podatkowym Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy informację o osiągniętych dochodach ze stosunku pracy PIT-11, jednakże, zdaniem Wnioskodawczyni, błędną, nieprawidłową i niezgodną z prawem, gdyż nie zawarto w niej przychodów pochodzących z napiwków, pomimo ich ścisłego związku faktycznego i prawnego ze stosunkiem pracy. Przychody tzw. napiwkowe wykazano natomiast na formularzu PIT-8C, bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz fiskusa zaliczek podatkowych. Taka praktykę Wnioskodawczyni uważa za krzywdzącą, przerzucającą ciężar obowiązków podatkowych na podatnika, co w rezultacie jest niezgodne z obowiązującym prawem podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stosownie do art. 31 i art. 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik (X), dokonując wypłaty napiwków pracownikom, powinien odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy i przekazać podatnikowi imienną informację PIT-11 o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach od wynagrodzeń, uznając je za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też w świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z jej art. 42a uzyskane napiwki płatnik może uznać za przychody z innych źródeł i wystawić z tego tytułu PIT-8C, bez wskazania wysokości odprowadzonych na rzecz fiskusa zaliczek podatkowych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wpływy pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w szczególności do przychodów ze stosunku pracy zaliczane są: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W świetle przedstawionej definicji przychodu ze stosunku pracy jednoznacznie wynika przynależność napiwków wypłaconych przez pracodawcę (będących udziałem w zgromadzonej wartości napiwków) do przychodu ze stosunku pracy. Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawczyni przytacza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2006 r., sygn. akt II FSK 758/2005, w którym sąd stwierdził, iż „w związku z konstrukcją otwartego katalogu świadczeń zaliczonych do przychodu ze stosunku służbowego każda wypłata, którą otrzymuje pracownik w związku ze stosunkiem pracy, stanowi jego przychód z tego źródła, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, chyba że są to świadczenia co prawda związane ze stosunkiem pracy, ale zwolnione od podatku na mocy odrębnego przepisu” oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2005 r., gdzie wyrażono pogląd, iż „o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, w rozumieniu ust. 4 tego przepisu, czy również inna osoba, niezwiązana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest więc to, czy istnieje związek prawny lub też faktyczny, danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy”. Ponadto Wnioskodawczyni przytacza art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. Podsumowując Wnioskodawczyni stwierdza, iż w stanie faktycznym sprawy sytuacja, do jakiej odnoszą się przytoczone wyroki, jest tożsama, bowiem źródłem i podstawą wypłaty napiwków jest łączący ją z pracodawcą stosunek pracy, a więc napiwki są pochodną wynagrodzenia.

Dodatkowo Wnioskodawczyni stwierdza, że również ustawodawca w § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie ewidencjonowania napiwków w kasynach gry, zgodnie z którym rejestr zawiera następujące dane: liczbę porządkową i datę wpisu, wartość napiwków zgromadzonych danego dnia oraz imiona i nazwiska pracowników X, którym są wypłacane te napiwki, wraz z wartością napiwków wypłaconych poszczególnym pracownikom kasyna, datą wypłaty napiwku i podpisem odbioru, posługuje się pojęciem pracownika, co daje podstawę żeby sądzić, iż należności tzw. napiwkowe mają charakter przychodu ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni przytacza tezy zawarte w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1416/05, w którym sąd ocenił, iż „stosownie do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcie przychodów wymienionych w tym przepisie jest szersze niż wyłącznie przychody ze stosunku pracy. W tej definicji mieści się również wypłata napiwków w X ” oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy z dnia 14 listopada 2003 r., sygn. akt SA/Łd 1493/02, gdzie stwierdzono, iż „wypłata napiwków dokonywana w X mieści się w pojęciu przychodów ze stosunku pracy”.

W ocenie Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę przedstawione argumenty, stosownie do art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik (kasyno) dokonując wypłaty napiwków pracownikom, powinien odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy i przekazać pracownikowi imienne informacje PIT-11 o uzyskanych dochodach oraz o pobranych zaliczkach od wynagrodzeń. Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, iż otrzymane informacje PIT-8C za 2007 r. wystawione zostały niezgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zgodnie z treścią art. 42a tejże ustawy obowiązek wystawienia ww. informacji ciąży na płatniku, który na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej nie ma obowiązku pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń, co jak zostało wykazane, w przedmiotowym przypadku nie miało miejsca i nie mogło być zastosowane. Wnioskodawczyni wskazuje również na obowiązujący od 1 stycznia 2008 r. art. 26a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami), zgodnie z którym podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Taki stan prawny oznacza, iż podatnik nie ponosi już odpowiedzialności za zaliczki, do pobrania których zobowiązany jest płatnik, co miało miejsce w dotychczas obowiązującym stanie prawnym, kiedy to płatnik nie odpowiadał za niedobrane, a także za pobrane, ale niewpłacone zaliczki na podatek dochodowy, jeżeli wykazał, że winę za to ponosi podatnik. Przed wprowadzeniem tego przepisu organ podatkowy mógł dochodzić niezapłaconej zaliczki lub zaniżonej, zarówno od płatnika, jak i podatnika. Obecnie taka możliwość istnieje tylko w odniesieniu do płatnika, a nowa regulacja całkowicie zwalnia podatnika od odpowiedzialności na gruncie Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14 c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.