INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Komornika Sądowego, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2007 r. (data wpływu 17 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w dniu 21 października 2004 r. wszczął postępowanie egzekucyjne w sprawie oznaczonej sygnaturą IV(…..) z wniosku wierzyciela, tj. przedsiębiorstwa „X” z siedzibą w Szwajcarii przeciwko dłużnikowi, tj. …. – Sp. j. z siedzibą w K. Postępowanie oparto na tytule wykonawczym - nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w P z dnia 26 lipca 2004 r. – sygn. akt (…..).

Egzekucja jest prowadzona z nieruchomości dłużnika, dla której Sąd Rejonowy w G Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi KW NR GW(…..).

Kolejnym etapem prowadzonego postępowania po złożeniu wniosku przez wierzyciela będzie wystąpienie przez Komornika z wnioskiem o wyznaczenie przez Sąd terminu I licytacji przedmiotowej nieruchomości dłużnika.

Jak ustalono z urzędu, aktem notarialnym z dnia 18 grudnia 1996 r. sprzedający – Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa – zbył kupującemu, tj. Spółce Cywilnej (dłużnikowi) przedmiotową nieruchomość.

Od dokonanej czynności na podstawie art. 26 a ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 464 ze zm.) na podstawie § 8 ww. aktu nie pobrano opłaty skarbowej od dokonanej czynności notarialnej. Nieruchomość sprzedano za kwotę 159.000 zł i od tej wartości nie naliczono podatku VAT.

Dnia 07 stycznia 1999 r. dłużnik, tj. Spółka cywilna złożyła wniosek do Sądu Rejonowego Wydziału Ksiąg Wieczystych o ujawnienie budynku produkcyjno-biurowego oraz zmianę w dziale II KW na podstawie dostarczonych dokumentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości dokonanej w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, komornik sądowy jest płatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 18 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.)...
2. Czy komornicy – w pojęciu ogólnym - są organami egzekucyjnymi, w przypadku egzekucji z nieruchomości a w konsekwencji czy w tym przypadku pozostają płatnikami w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa...
3. Czy w przypadku wypełniania przez komornika definicji płatnika, od sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości może być naliczany podatek VAT... Czy kwota podatku VAT będzie naliczana od sprzedaży budynku...

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik sądowy nie jest płatnikiem podatku VAT, przy sprzedaży (przysądzenia prawa własności) nieruchomości nie wykonuje on czynności egzekucyjnych bowiem organem egzekucyjnym jest sąd. Komornik prowadzi licytację nieruchomości, w wyniku której wyłoniony zostanie przyszły nabywca.

Po wykonaniu przez komornika czynności proceduralnych Sąd Rejonowy w G VIII Wydział Egzekucyjny dokona zgodnie z art. 987 Kodeksu postępowania cywilnego – przybicia na rzecz przyszłego nabywcy, następnie postanowieniem dokona przysądzenia własności nieruchomości na podstawie art. 998 § 1 Kpc. Przeniesienie własności następuje po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o przysądzeniu własności – nie dokonuje jej dostawy.

Sąd nie jest płatnikiem podatku od dokonywanej w trybie egzekucji dostawy nieruchomości będącej własnością dłużnika, nie ma obowiązku wystawienia w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury stwierdzającej dokonanie dostawy nieruchomości. Sposób postępowania z kwotą uzyskaną w wyniku egzekucji sądowej regulują przepisy kodeksu postępowania cywilnego – art. 1023 Kpc, art. 1025 Kpc.

Powyższe przepisy wskazują, iż komornik nie ma prawnych możliwości wykonania obowiązków płatnika. Z treści art. 1025 Kpc wynika, że w planie podziału kwoty uzyskanej z egzekucji nie można przeznaczyć jakiejkolwiek kwoty na zapłatę podatku od towarów i usług.

Przewidziany w art. 1036 Kpc obowiązek uwzględniania kwot podatków ma zastosowanie jedynie pod warunkiem zgłoszenia wierzytelności zgodnie z zasadami określonymi w art. 1036 Kpc, co nie jest możliwe w odniesieniu do kwoty podatku należnego od sprzedaży egzekucyjnej. Wnioskodawca zwraca uwagę, że nie tylko przepisy Kpc stoją na przeszkodzie wykonania nałożonego na komornika obowiązku płatnika. Przede wszystkim wykonanie tych obowiązków komornika uniemożliwia brak dostatecznej regulacji w ustawie o podatku od towarów i usług. Temat komorników jako płatników podatku od towarów i usług znalazł swoje miejsce w wydanych przez organy podatkowe interpretacjach oraz orzeczeniach sądów administracyjnych i Sądu Najwyższego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1 i 2.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obozujących przepisów.

Jak wynika zatem z przytoczonego przepisu komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od towarów i usług od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji. Charakter płatnika komornik sądowy będzie posiadał zarówno gdy przedmiotem ww. egzekucji będą rzeczy ruchome jak i nieruchomości. Przytoczony przepis wskazuje na fakt, iż komornicy sądowi są płatnikami podatku VAT od dostawy dokonanej w trybie egzekucji w sytuacji gdy wykonywane są czynności egzekucyjne. Za czynności te, uważa się każde formalne, oparte na przepisach procesowych działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Cytowany przepis wskazuje również na szczególną sytuację, kiedy to należny podatek jest pobierany i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika. Podyktowane jest to faktem odpłatnej dostawy dokonanej w ramach czynności egzekucyjnej. W tej sytuacji komornik sądowy staje się płatnikiem podatku i winien wykonać trzy czynności: obliczyć podatek, pobrać podatek od podatnika oraz wpłacić go organowi podatkowemu.

Literalne brzmienie art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał - w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji - czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru. Tak więc, warunek z art. 18 ww. ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak ma to miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Zatem w świetle przytoczonych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy jakoby na gruncie powołanej ustawy komornik sądowy nie był płatnikiem podatku VAT.

W myśl art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) czynności egzekucyjne są wykonywane przez komorników z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Podkreśla się, że na określony rodzaj egzekucji (np. egzekucji z nieruchomości) składa się szereg czynności egzekucyjnych, z których tylko nieliczne wykonywane są przez sąd. Wykonywanie przez sąd czynności takich jak przybicie, wezwanie do złożenia depozytu sądowego oraz przesądzenie, nie oznacza, że w przypadku egzekucji z nieruchomości komornik nie dokonuje żadnych czynności egzekucyjnych.

W świetle powołanego przepisu czynności egzekucyjne dokonywane są zatem przez komornika a jedynie wyjątkowo przez sąd. Komornik podlega natomiast nadzorowi judykacyjnemu sądu i nadzorowi służbowemu prezesa sądu rejonowego przy którym działa – art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 ze zm.). Takie stwierdzenie potwierdzają zapisy art. 762 i art. 763 Kpc, które w szeregu czynności głównym podmiotem postępowania egzekucyjnego wskazują komornika.

Mając na względzie wątpliwości Wnioskodawcy w przedmiocie bycia płatnikiem podatku od towarów i usług w sytuacji zbycia nieruchomości zabudowanej, stwierdzić należy, iż podmioty takie jak komornik będą płatnikiem podatku wówczas, gdy przeprowadzają w trybie egzekucji dostawę towarów, o której mowa w powołanym już art. 18 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawa towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – rozumiana jest jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel a więc także poprzez sprzedaż. Tak skonstruowany przepis obejmuje przedmiotowym podatkiem każdą wykonaną odpłatną dostawę nie będącą przez ustawę wyłączoną z opodatkowania.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonywana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – jak stanowi ust. 2 – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż w przypadku gdy właściciel nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem VAT z tytułu dostawy nieruchomości zabudowanej oraz prawa użytkowania wieczystego.

Ponadto w myśl § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów; kopię faktury otrzymuje dłużnik. Fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów – vide ust. 2 § 24. Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna spełniać warunki, o których mowa w § 9 i § 11 ust. 1 cyt. rozporządzenia, jak również zawierać nazwę i adresy organów egzekucyjnych, określonych w ust. 1; jako sprzedawcę wpisuje się w fakturze nazwę i adres dłużnika, przy czym za podpisy osób uprawnionych do wystawienia faktury uważa się podpisy kierowników organów egzekucyjnych (lub osób przez nich upoważnionych), o których mowa w ust. 1 – vide ust. 3 § 24. Kopię faktury, o której mowa w ust. 3, organ egzekucyjny przekazuje dłużnikowi, zachowując jedną kopię w swojej ewidencji.

Powyższą analizę dopełnia przepis art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w myśl którego płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Choć komornik sądowy nie jest żadnym z wymienionych podmiotów – w świetle art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji jest on funkcjonariuszem publicznym – to jednak jego rola w toku egzekucji należności podatkowych pozwala stwierdzić, iż występuje on w charakterze płatnika. Ponadto przepis art. 18 ustawy o VAT będący normą lex specialis względem art. 8 Ordynacji podatkowej, definiuje komornika sądowego oraz inne organy egzekucyjne jako płatników podatku.

W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego (ustawy Ordynacja podatkowa, ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów wykonawczych do ustawy), oraz przepisów prawa cywilnego (wymienione w interpretacji normy kodeksu postępowania cywilnego) komornik sądowy jest płatnikiem podatku VAT od czynności egzekucyjnych polegających na zbyciu nieruchomości w trybie egzekucji na podstawie przepisów Kpc.

Ad. 3.

Analizując wątpliwości Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia prawa użytkowania wieczystego wraz z budynkiem, tut. Organ wyjaśnia.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do przepisu art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235 i art. 237), kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i § 2 cyt. ustawy) przemawiają za uznaniem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Tak stanowi również uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. I FPS 1/06.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W myśl § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) zwalnia się od podatku: zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku lub opodatkowane stawką podatku w wysokości 0 %.

Taka konstrukcja przepisów wskazuje, iż przy zbyciu nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem uwzględnia się wartość zarówno gruntu jak i budynku. Od sumy tych kwot uzależniona jest wartość podatku VAT.

W myśl art. 41 ust. 1 stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Generalnie dostawa gruntu zabudowanego budynkiem produkcyjno – biurowym (o takim mowa w pytaniu) wykorzystywanym w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu stawką podstawową, tj. 22%. Ustawodawca – przy spełnieniu pewnych warunków – daje podatnikom możliwość stosowania zwolnień podatkowych.

Stosownie bowiem do art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Przez towary używane - art. 43 ust. 2 ww. ustawy - rozumie się:

1. budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;
2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.

Zgodnie z art. 43 ust. 6 ww. ustawy zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków;
2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Jeżeli przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości (budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu) nie ma możliwości zastosowania zwolnienia w oparciu o powołanej przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 6 ustawy o VAT, wówczas Wnioskodawca jako płatnik podatku obowiązany jest opodatkować przedmiotową dostawę 22% stawką VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę odpowiedzi na zadane pytania są następujące.

Ad. 1 i 2.

Obowiązujące przepisy prawne zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wraz z przepisami wykonawczymi do ustawy określonymi w niniejszej interpretacji, ustawy Ordynacja podatkowa oraz przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wskazują, iż komornik dokonujący dostawy w trybie przewidzianym w Kodeksie postępowania cywilnego, zarówno nieruchomości jak i ruchomości występuje w roli płatnika podatku od towarów i usług.

Ad. 3.

W sytuacji gdy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie wiąże się ze zwolnieniem od podatku VAT - o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT - wówczas Wnioskodawca jako płatnik podatku obowiązany jest do obliczenia, pobrania i wpłacenia od dostawy przedmiotowej nieruchomości podatku od towarów i usług w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.