Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1308/12/PC
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z dnia 03 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umowy o współpracę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umowy o współpracę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Przedmiot działalności Spółki stanowi produkcja elementów wyposażenia wnętrz samochodów osobowych takich jak: zagłówki, podłokietniki, konsole. Spółka planuje zawrzeć ze swoimi dostawcami umowy o współpracę, na podstawie których przekaże swoim dostawcom narzędzia służące do produkcji unikatowych elementów, które będą produkowane i dostarczane wyłącznie na rzecz Spółki. Udostępniane narzędzia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły własność Spółki i zostaną ujęte w ewidencji środków trwałych Spółki. Elementy zakupione od dostawców będą wykorzystywane przez Spółkę do produkcji wyrobów, które następnie Spółka będzie sprzedawała koncernom samochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku przekazania kontrahentom na podstawie umów o współpracy, narzędzi spełniających definicję środka trwałego, Spółka ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przekazania kontrahentom do używania dla celów wytwarzania przez nich elementów i podzespołów wyłącznie na rzecz przekazującej Spółki (na podstawie umów o współpracy) narzędzi spełniających definicję środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), Spółka ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie:

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są także odpisy amortyzacyjne dokonywane z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika:

(i) wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo
(ii) oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

W ocenie Spółki, zgodnie z powyższym przepisem, podatnik (Spółka), który przez czas trwania umowy o współpracy pozostaje właścicielem przekazanych narzędzi, będących środkami trwałymi o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, ma prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych, ponieważ środki te są wykorzystywane na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą. Przepis powyższy uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika, nie wskazując na konieczność „fizycznego” wykorzystania danego środka trwałego przez podatnika i w siedzibie podatnika. Regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania „na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Zdaniem Wnioskodawcy, środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza siedzibą zakładu podatnika.

Spółka dokona zakupu narzędzi, które mają umożliwić realizację umów z kontrahentami i które umożliwią produkowanie przez Spółkę produktów, które następnie Spółka będzie sprzedawać swoim odbiorcom. Spółka ujmie przedmiotowe narzędzia w swojej ewidencji środków trwałych. Zdaniem Spółki, wydatki na zakup narzędzi będą poniesione w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła jej przychodów. Równocześnie, wydatki na zakup narzędzi nie mieszczą się w katalogu kosztów wymienionych przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; mogą być zatem zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni kontrahentom środki trwałe. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Udostępnione narzędzia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z jej działalnością gospodarczą.

Spółka zwraca uwagę, że wzrost przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od posiadania szerokiego asortymentu sprzedawanych produktów. Spółka, chcąc zwiększyć swoje przychody i zyski, musi również dbać o rozszerzenie asortymentu sprzedawanych produktów. W tym celu niezbędne jest zawieranie stosownych umów z dostawcami, które mają na celu wspomaganie ich produkcji, co przełoży się wprost na ilość półproduktów dostarczanych Spółce przez dostawców, a to z kolei przyczyni się do zwiększenia asortymentu wyrobów Spółki. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane będą kontrahentom (dostawcom) w celu zwiększenia przychodu i dochodów Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla niej koszty uzyskania przychodu. Przeciwne, do zaprezentowanego przez Spółkę stanowisko skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników, jako koszty uzyskania przychodów (kontrahenci nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w ocenie Spółki, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz amortyzacji środków trwałych na gruncie ww. ustawy.

Spółka zwraca również uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wprowadza wyjątek od generalnej zasady, sformułowanej w art. 16a ust. 1 tej ustawy, pozwalającej na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Regulacja zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit c, nie pozwala uznać za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Spółka uważa jednak, że takie udostępnianie narzędzi w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania, ponieważ w opisywanym stanie faktycznym (winno być „zdarzeniu przyszłym”) nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów. Za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego narzędzia. Umowy o współpracę, jakie Spółka ma zamiar zawierać ze swoimi kontrahentami przewidują, że w zamian za udostępnienie narzędzi kontrahenci będą wytwarzali i sprzedawali Spółce określone produkty, które są Spółce niezbędne do produkcji swoich wyrobów. Trudno zatem w przedstawionym stanie faktycznym (winno być „zdarzeniu przyszłym”) mówić o nieodpłatności świadczenia. Również Kodeks Cywilny w art. 710 i następnych wskazuje, że stosunek użyczenia cechują: nieodpłatność oraz jednostronność. Zaś stosunek prawny, jaki łączyć będzie Spółkę i jej kontrahentów (dostawców) nie wykazuje żadnej z tych cech. Te umowy będą dwustronnie zobowiązujące – zarówno Spółka, jak i jej kontrahent będą zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony; nie można zatem mówić o nieodpłatności tak określonego udostępniania narzędzi.

Wnioskodawca uważa więc, że w przedstawionych okolicznościach nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę narzędzi, stanowiących jej środki trwałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.