INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008r. (data wpływu do tut. Biura 19 listopada 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wpłacanych kaucji do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2008r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wpłacanych kaucji do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (usługobiorca) współpracuje z osobami fizycznymi (usługodawcy) prowadzącymi działalności gospodarcze, którzy na jej rzecz wykonują usługi związane z przedmiotem działalności Spółki. Osoby te wystawiają Spółce faktury VAT za świadczone usługi. Usługobiorca chcąc sobie zagwarantować rzetelność ze strony usługodawców chce, aby usługodawcy wpłacali „kaucję” gwarantującą prawidłowość wykonania usługi, która będzie zwracana w razie prawidłowego wykonania usługi. Kaucja stanowiłaby określoną w umowie część wynagrodzenia miesięcznego. Kaucja byłaby inwestowana przez usługobiorcę w sposób ustalony jednostronnie przez usługodawcę. Dysponentem kaucji w okresie trwania umowy byłby usługobiorca, lecz ryzyko inwestycyjne spoczywałoby na usługodawcy. W przypadku nienależytego wykonywania umowy przez usługodawcę lub zerwania przez niego umowy kaucja podlegałaby zatrzymaniu przez usługobiorcę. W przypadku należytego wykonywania umowy kaucja po ustalonym okresie trwania umowy byłaby przekazywana usługodawcy w kwocie wynikającej z sumy wpłat, kosztów i opłat związanych z inwestowaniem (wynikających z umowy z podmiotem trzecim) oraz wyniku inwestycyjnego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy usługobiorca może traktować kaucje, wpłacane podmiotowi trzeciemu zgodnie z dyspozycją usługodawców, jako koszty uzyskania przychodu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługobiorca wpłacając kaucję w sposób wskazany przez usługodawcę realizuje obowiązek zapłaty na jego rzecz wynagrodzenia, kaucja bowiem stanowi gwarancję należytego wykonania usługi, która tylko w razie nienależytego wykonania lub w ogóle nie wykonania usługi przypadać będzie usługobiorcy. Z tego powodu w niniejszej sytuacji kaucja może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodu usługobiorcy, wydatek bowiem ten ponoszony jest zgodnie z art. 15 ust. 1 updop w celu osiągnięcia przychodów. Z art. 16 ust. 1 updop nie wynikają żadne wyłączenia uniemożliwiające zaliczenie kaucji do kosztów uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 w/w ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 1 wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia kaucji. Kaucja - według Słownika języka polskiego (PWN, Warszawa, 2002r.) - jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Zatem fakt przyjęcia kaucji w depozyt, a następnie jej zwrot, nie powodują powstania przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy. Kaucja jest neutralna podatkowo, tzn. nie jest ani kosztem ani przychodem, aż do wystąpienia okoliczności, które uprawniają wierzyciela do zaspokojenia się z kaucji. Spółka otrzymując kaucję nie ma prawa uznać otrzymanej kwoty jako wpływu o charakterze definitywnym, chyba że wystąpią okoliczności uprawniające do jej zatrzymania.

Skoro zatem otrzymanie kaucji, która z natury rzeczy ma charakter zwrotny, nie skutkuje powstaniem przychodu u Wnioskodawcy, to również w myśl powołanych wcześniej przepisów prawa podatkowego, wpłacenie tej kaucji podmiotowi trzeciemu nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. W sytuacji takiej nie występuje bowiem związek o jakim mowa w powołanym wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

.