INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 01.10.2008 r. (data wpływu 27.10.2008 r.) oraz piśmie z dnia 15.12.2008 r. (data nadania 17.12.2008 r., data wpływu 22.12.2008 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-133/08-2/AS oraz IPPP1/443-1983/08-2/IG z dnia 12.12.2008 r. (data nadania 12.12.2008 r., data doręczenia 15.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę jako dzierżawcę do kosztów uzyskania przychodu podatku od nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.10.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę jako dzierżawcę do kosztów uzyskania przychodu podatku od nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy hali produkcyjnej i przynależnego gruntu.

Co miesiąc Spółka płaci Wydzierżawiającemu należny czynsz, opłaty za media, a także podatek od nieruchomości, którego kwota roczna została podzielona na 12 rat miesięcznych i stanowi składnik czynszu, na który to czynsz wystawiana jest co miesiąc faktura VAT.

Nakaz płatniczy podatku od nieruchomości jest wystawiany przez urząd gminy na właściciela posesji, czyli Wydzierżawiającego, ale koszt podatku od nieruchomości płaci Wnioskodawca jako Spółka. Jednak fizycznie podatek od nieruchomości do urzędu gminy wpłaca właściciel posesji, a nie Wnioskodawca.

Wnioskodawca dowiadywał się w urzędzie gminy, że Spółka nie może wpłacać tego podatku.

Kwota podatku od nieruchomości jest cenotwórcza, jeśli chodzi o miesięczny czynsz, bo oprócz kosztu dzierżawy Wnioskodawca pokrywa właśnie koszt podatku od nieruchomości i chce to robić nadal, ale w związku z tym prosi o interpretację.

Pismem z dnia 12.12.2008 r. Nr IPPB5/423-133/08-2/AS oraz IPPP1/443-1983/08-2/IG Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia tego wniosku poprzez:

• wskazanie, którego zagadnienia w stanie faktycznym w podatku od towarów i usług, czy w podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy uiszczona kwota,

• dopłacenie kwoty 40 zł na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000,

• doręczenie kserokopii dowodu uiszczenia wcześniejszej opłaty od wniosku na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Bydgoszczy,

• uzupełnienie imienia i nazwiska osoby upoważnionej do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego na kserokopii 4-tej strony wniosku ORD-IN w poz. Nr 55,

• dostarczenie pełnomocnictwa lub innego dokumentu, z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez osobę upoważnioną do występowania z wnioskiem

• w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania.
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 15.12.2008 r.

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie pismem z dnia 15.12.2008 r. (data nadania 17.12.2008 r., data wpływu 22.12.2008 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatek od nieruchomości musi być składnikiem czynszu...
2. Czy na podatek od nieruchomości musi być nałożony podatek VAT jak to jest dotychczas, gdy stanowi on składnik czynszu i gdy wystawiane są również na niego faktury VAT...
3. Czy podatek od nieruchomości może być płacony przez Wnioskodawcę na podstawie rachunku wystawionego przez właściciela, a nie faktury VAT...
4. Czy w ww. przypadku nadal płacenie za podatek od nieruchomości będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie Nr 4.

Wniosek odnośnie pytania Nr 1, 2 i 3 zostanie rozpatrzony w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy płacenie podatku od nieruchomości właścicielowi posesji stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby dany można było uznać za koszt uzyskania przychodu między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Związek ten powinien być szeroko rozumiany, tzn. kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty bezpośrednio związane z przychodami, jak również koszty pośrednie, których powiązanie do konkretnego przychodu nie jest możliwe, jednak ich poniesienie jest racjonalne i niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

W świetle tego przepisu podatek od nieruchomości, który jest elementem kosztów stałych podmiotu, zakwalifikować należy do kosztów pośrednich. Ponoszenie tego wydatku ma na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Podmiotami obowiązanymi do uiszczania podatku od nieruchomości, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.), co do zasady są: właściciel nieruchomości, posiadacz samoistny, użytkownik wieczysty oraz w niektórych przypadkach posiadacz zależny nieruchomości lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Wśród tych podmiotów brak jest dzierżawców nieruchomości.

Zawarcie przez Spółkę umowy dzierżawy z właścicielem hali produkcyjnej wraz z przynależnym gruntem samo w sobie nie przenosi obowiązku podatkowego z właściciela na dzierżawcę. Nie można bowiem obowiązku podatkowego ciążącego na właścicielu nieruchomości przenieść na inne podmioty w drodze umowy cywilnoprawnej.

Obowiązek podatkowy wynika z aktów prawnych bezwzględnie obowiązujących, określających zarówno przedmiot, jak i podmiot obowiązany do płacenia oznaczonego podatku, a nie z umownych zobowiązań Stron.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego strony na podstawie umowy dzierżawy ustaliły, iż dzierżawca nieruchomości w całości ponosi koszty podatku od nieruchomości i inne ciężary związane z własnością nieruchomości.

Fakt, iż podmiotem zobowiązanym do opłacania podatku od nieruchomości jest właściciel nieruchomości nie oznacza, że faktyczne opłacanie przez dzierżawcę podatku nie jest równoznaczne z ponoszeniem przez niego kosztów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skoro zatem strony dzierżawy ustaliły, że dzierżawca będzie obowiązany płacić, czy też zwracać właścicielowi wydatki związane z podatkiem od nieruchomości i innymi należnościami związanymi z własnością nieruchomości, suma tych wydatków stanowić będzie dla dzierżawcy koszt uzyskania przychodu.

Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z zasadą powiązania wydatku z działalnością gospodarczą, nie można uznać, że każdy przedsiębiorca, który posiada nieruchomość, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z podatkiem od nieruchomości niezależnie od tego, czy z tej nieruchomości będzie rzeczywiście korzystał, czy też nie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli Spółka nie będzie prowadziła działalności na gruncie, za który płaci właścicielowi nieruchomości gruntowej podatek od nieruchomości, to wydatku z tego tytułu nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków Spółki do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku.

Wprawdzie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest przepisów szczególnych regulujących kwestie udokumentowania kosztów, to jednak art. 9 ust. 1 tej ustawy w sposób jednoznaczny zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Tymi odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

W myśl art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym a podstawą zapisów w księgach są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi.

Zgodnie art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

• określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

• określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

• opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

• datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

• podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

• stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
  
  

W zakresie dokumentowania kosztów podatkowych przepisy ustawy o rachunkowości mają jednak tylko charakter posiłkowy. Wobec tego - dla celów uprawdopodobnienia zasadności kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów - podatnicy winni gromadzić wszelką niezbędną ku temu dokumentację, niezależnie od wymaganych dokumentów księgowych, tak aby kwalifikacja prawnopodatkowa nie budziła wątpliwości.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie płacenie przez Wnioskodawcę Wydzierżawiającemu za podatek od nieruchomości na podstawie wystawianego rachunku będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.