INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2008 r. (data wpływu 31 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych jest:

• prawidłowe w części dotyczącej podatkowych skutków umowy współpracy,
• nieprawidłowe w części dotyczącej podatkowych skutków umowy konsorcjum.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatkowych skutków w ramach umowy współpracy oraz umowy konsorcjum.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje zorganizować Zjazd – konferencję dla środowiska naukowego i lekarskiego poświęconą propagowaniu zdrowia. Na zjeździe planuje się przeprowadzić pokazy, odczyty, dyskusje i inne działania z udziałem autorytetów w tej dziedzinie.

Współorganizatorem Zjazdu będzie Towarzystwo realizujące zadania pożytku publicznego w obszarze, któremu poświęcony jest Zjazd.

Wnioskodawca planuje organizować podobne zjazdy i konferencje wielokrotnie, na różne tematy związane z promocją zdrowia, współpracując z różnymi podmiotami non profit jako współorganizatorami. Współpraca Wnioskodawcy i Towarzystwa oparta może być na podstawie dwóch różnych umów.

1. Umowa współpracy.

Zgodnie z projektem umowy między Wnioskodawcą a Towarzystwem, Towarzystwo zapewnia opracowanie ogólnej koncepcji merytorycznej Zjazdu, opracowanie ramowego programu Zjazdu, wyznaczenie wykładowców, wybór komitetów naukowych i honorowych. Ponadto, Towarzystwo udzieli prawa do wykorzystania jego logo, nazwy i danych adresowych w materiałach Zjazdu oraz w oznaczeniu miejsca Zjazdu. Pozostałe zadania i koszty związane z organizacją Zjazdu ponosi Wnioskodawca. Opłaty uczestników (klientów) za udział w Zjeździe dokonywane będą na konto Wnioskodawcy, na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur VAT. Wnioskodawca zobowiązany będzie wypłacić Towarzystwu określoną kwotę jako wynagrodzenie za określone w umowie i wykonane obowiązki Towarzystwa. Towarzystwo nie prowadzi działalności gospodarczej i nie wystawia faktur VAT. Dokumentem potwierdzającym poniesienie przez Wnioskodawcę kosztu wynagrodzenia dla Towarzystwa będzie:

• umowa,
• przelew,
• ewentualne oświadczenie Towarzystwa o wykorzystaniu otrzymanej kwoty na cele statutowe.

2. Umowa Konsorcjum.

Zgodnie z projektem Umowy Konsorcjum między Wnioskodawcą a Towarzystwem, obaj Uczestnicy Konsorcjum są współorganizatorami Zjazdu. Każdy uczestnik ma określone w umowie obowiązki. Towarzystwo zapewnia opracowanie ogólnej koncepcji merytorycznej Zjazdu, opracowanie ramowego programu Zjazdu, wyznaczenie wykładowców, wybór komitetów naukowych i honorowych. Ponadto Towarzystwo udzieli prawa do wykorzystania jego logo, nazwy i danych adresowych w materiałach Zjazdu oraz w oznaczeniu miejsca Zjazdu. Pozostałe zadania i koszty związane z organizacją Zjazdu ponosi Wnioskodawca. Opłaty uczestników (klientów) za udział w Zjeździe dokonywane będą na konto Wnioskodawcy, na podstawie wystawionych przez Wnioskodawcę faktur VAT. Uczestnicy Konsorcjum dzielą się zyskiem lub przychodami uzyskanymi z przedsięwzięcia, jakim jest Zjazd. Zgodnie z umową Wnioskodawca, przekazuje Towarzystwu określony procent przychodów lub zysku z przedsięwzięcia, jakim jest Zjazd, wyliczony na podstawie ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy. Przekazanie środków odbywa się przelewem na podstawie noty obciążeniowej wystawionej przez Towarzystwo na Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Skutki podatkowe umowy nr 1.

Czy poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na wynagrodzenie dla Towarzystwa stanowi dla Wnioskodawcy podatkowy koszt uzyskania przychodu, mimo że nie jest on udokumentowany fakturą VAT...

Skutki podatkowe umowy nr 2.

Czy wartość przekazanej Towarzystwu ww. kwoty pomniejsza przychody podatkowe Wnioskodawcy...

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opisanego zdarzenia przyszłego jest następujące.

1. Skutki podatkowe umowy nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony wydatek na wynagrodzenie dla Towarzystwa będzie podatkowym kosztem uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Niewątpliwie wydatek ten jest konieczny dla zorganizowania Zjazdu, a tym samym poniesiony zostanie w celu uzyskania przychodów. W katalogu wyłączeń kosztów niestanowiących koszt podatkowy nie wymieniono takiego wydatku. Wydatek zostanie poniesiony i udokumentowany dwoma dokumentami: umową i dokumentem przelewu. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na wynagrodzenie Towarzystwa będzie stanowił podatkowy koszt uzyskania przychodu.

2. Skutki podatkowe umowy nr 2.

Możliwość dokonywania przez Wnioskodawcę podziału przychodów z tytułu Umowy Konsorcjum przewiduje art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zdaniem Wnioskodawcy, znajdzie zastosowanie w przedstawionej sytuacji. Artykuł ten stanowi, że przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału (…). Przychody z tytułu wykonywania przez Konsorcjum usług na rzecz podmiotów trzecich wpływać będą bezpośrednio na konto Wnioskodawcy. Zgodnie ze wskazanym przepisem i postanowieniami Umowy Konsorcjum, przychód (lub zysk) uzyskiwany w wyniku działalności Konsorcjum powinien być dzielony między jego Uczestników według określonego udziału procentowego. Skoro zatem przychody będą wpływać do Wnioskodawcy, a w konsorcjum bierze udział dwóch Uczestników należy dokonać odpowiedniego podziału przychodów, polegającego na przeniesieniu określonej Umową wartości na rzecz drugiego Uczestnika Konsorcjum, jakim jest Towarzystwo. Przekazana przez Wnioskodawcę kwota na rzecz Towarzystwa, udokumentowana notą obciążeniową i dokumentem przelewu, powinna zdaniem Wnioskodawcy, pomniejszyć przychody podatkowe Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w części dotyczącej podatkowych skutków umowy współpracy,
• nieprawidłowe w części dotyczącej podatkowych skutków umowy konsorcjum.

Odpowiedź w zakresie podatkowych skutków umowy nr 1 (tj. umowy współpracy).

Na wstępie zaznaczyć należy, iż mając na względzie przepisy wskazane w poz. 45 wniosku, treść pytania (poz. 51 wniosku) oraz stanowisko Wnioskodawcy (poz. 52 wniosku) uznano, iż wskazując przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający definicję kosztów uzyskania przychodów, popełniono oczywistą omyłkę. Przyjęto więc, iż wniosek – w części dotyczącej podatkowych skutków umowy współpracy w zakresie kosztów uzyskania przychodów – odnosi się do przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zatem, każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodów. Do tak zdefiniowanych kosztów ustawodawca zalicza zarówno takie wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jak i te, których nie można w ten sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 tejże ustawy należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie świadczenia, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zasadne jest w tym miejscu zwrócenie uwagi na przepis art. 10 ustawy o rachunkowości, który stwarza Spółce możliwości takiego sposobu prowadzenia ksiąg, aby sposób ten uwzględniał specyfikę prowadzonej działalności.

Wnioskodawca, mając zatem na uwadze art. 10 ww. ustawy, powinien rozważyć, czy umowa, przelew lub oświadczenie Towarzystwa o wykorzystaniu otrzymanej kwoty na cele statutowe będą spełniać warunki dowodu księgowego, o których mowa w art. 21 ustawy o rachunkowości, a zatem czy mogą być przedmiotem zapisów księgowych oraz czy stanowią dowód będący podstawą do prawidłowego ustalenia dochodu (a zatem przychodów i kosztów) – w trybie art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów wykonania usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnej transakcji, które nie spełniają wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy o rachunkowości, nie mogą być automatycznie pominięte jako dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy uchybienia formalne są niewielkie np.: brak jest elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania transakcji nie budzi wątpliwości i może być potwierdzony przez kontrahenta.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca planuje zorganizować Zjazd – konferencję dla środowiska naukowego i lekarskiego, w trakcie której przeprowadzone będą m. in. pokazy, odczyty i dyskusje. Współorganizatorem Zjazdu będzie Towarzystwo, realizujące zadania pożytku publicznego w obszarze, któremu poświęcony zostanie Zjazd. Towarzystwo nie prowadzi działalności gospodarczej i nie wystawia faktur VAT. Jak wskazuje Spółka, współpraca może być prowadzona w ramach dwóch różnych umów, w tym umowy współpracy, na podstawie której Towarzystwo zapewni: opracowanie ogólnej koncepcji merytorycznej Zjazdu, opracowanie ramowego programu Zjazdu, wyznaczenie wykładowców, wybór komitetów naukowych i honorowych oraz udzieli prawa do wykorzystania jego logo, nazwy i danych adresowych w materiałach Zjazdu oraz w oznaczeniu miejsca Zjazdu. W związku z powyższym, Spółka zobowiązana będzie do wypłacenia na rzecz Towarzystwa określonej kwoty tytułem wynagrodzenia za określone w umowie i wykonane obowiązki. Przedmiotowy koszt wynagrodzenia potwierdzony zostanie umową, przelewem, ewentualnie oświadczeniem Towarzystwa o wykorzystaniu otrzymanej kwoty na cele statutowe.

Wnioskodawca stwierdził ponadto, iż wydatek w postaci wynagrodzenia wypłaconego Towarzystwu, jest konieczny dla zorganizowania Zjazdu, a tym samym poniesiony zostanie w celu uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż o ile z treści dokumentów (umowy i przelewu) potwierdzających poniesienie przez Wnioskodawcę kosztu wynagrodzenia wynikać będą informacje pozwalające na uznanie ich, w myśl art. 21 ustawy o rachunkowości, za dowody księgowe, wówczas łącznie przedmiotowe dokumenty będą stanowiły podstawę zaliczenia wypłacanego na rzecz Towarzystwa wynagrodzenia do kosztów podatkowych.

Odpowiedź w zakresie podatkowych skutków umowy nr 2 (tj. umowy konsorcjum).

Konsorcjum jest umową gospodarczą, co najmniej dwóch podmiotów gospodarczych, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze – „umowy konsorcjum” – nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu. Utworzenie konsorcjum ma zwykle charakter tymczasowy, czyli po osiągnięciu celu, do którego zostało powołane, jest rozwiązywane.

Ponieważ prawo nie wyszczególnia umowy konsorcjum, należy ona do tzw. umów nienazwanych. Konsorcjum zwykle nie jest spółką prawa handlowego, nie ma własnej osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Jeśli wymaga tego charakter działalności, konsorcjum może zostać zawarte w formie spółki cywilnej.

Przedsiębiorcy w konsorcjum wybierają spośród siebie lidera – konsorcjanta (wytypowany spośród uczestników konsorcjum podmiot), który prowadzi rozliczenia gospodarcze, w tym podpisuje umowy i fakturuje sprzedaż. Pozostałe firmy wystawiają faktury liderowi konsorcjum i w ten sposób ostatecznie uczestniczą w zyskach wspólnego przedsięwzięcia. Tego typu konsorcjum nie wymaga własnej księgowości, a jego działalność jest sumą działań jego uczestników.

Gdy zachowana jest odrębność podatkowa konsorcjantów, działalność konsorcjum (ponoszone koszty, uzyskiwane przychody, podejmowane zobowiązania) powinna być ujawniona w księgach i sprawozdaniach finansowych poszczególnych uczestników konsorcjum. Koszty i przychody z działalności konsorcjum wykazywane winny być proporcjonalnie do udziału konsorcjanta, równoważone należnościami w przypadku zysków i zobowiązaniami wobec konsorcjum w przypadku strat. Działalność konsorcjum – spółki cywilnej – wymaga prowadzenia własnej, odrębnej księgowości.

Z analizy sprawy wynika, iż w ramach umowy konsorcjum, współorganizatorami Zjazdu będą Wnioskodawca i Towarzystwo. Zgodnie z projektem umowy konsorcjum, przychody (zyski) osiągnięte z realizowanego wspólnie przedsięwzięcia (Zjazdu) będą dzielone pomiędzy uczestników według określonego udziału procentowego. Opłaty uczestników Zjazdu (klientów) będą dokonywane na konto Wnioskodawcy, na podstawie wystawianych przez Niego faktur VAT.

Należy zauważyć, iż konsorcjum stanowi określony w umowie sposób uregulowania rozliczeń pomiędzy podmiotami tworzącymi konsorcjum oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny kierować się w swoich kontaktach, zwłaszcza z zamawiającym. Podmioty działające w ramach konsorcjum powinny dokonywać podziału kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, np. w formie konsorcjum. Podatnikami podatku dochodowego w konsorcjum są jego poszczególni wspólnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami z własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu.

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy wynika, że wpływy konsorcjum są przychodami tworzących je podmiotów, proporcjonalnie do ich udziałów. Podział przychodów między wspólnikami konsorcjum powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej poszczególni wspólnicy partycypują w zyskach tego konsorcjum.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że chociaż na konto Wnioskodawcy wpływać będą należności z tytułu organizacji Zjazdu, to każdy z uczestników konsorcjum otrzymywać będzie przypadającą na niego kwotę w ramach wewnętrznych rozliczeń. Oznacza to, że przychód osiągać będą obie strony konsorcjum w takiej części, w jakiej zostanie to ustalone w umowie konsorcjum. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przekazana przez Spółkę kwota na rzecz Towarzystwa, udokumentowana notą obciążeniową i dokumentem przelewu powinna pomniejszyć przychody podatkowe Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienia się, iż w kwestii opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług wydana została odrębna interpretacja w dniu 19 stycznia 2009 r. nr ILPP2/443-995/08-2/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.