Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/423-7/12/TK
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2012 r. (data wpływu 23 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest firmą transportową wykonującą międzynarodowy transport samochodowy. Do obsługi posiadanych pojazdów nie zatrudnia kierowców jako własnych pracowników, lecz korzysta z usług kierowców będących na samozatrudnieniu, zlecając im poszczególne zadania przewozowe ustnie, na telefon lub przez sms. Całość zagadnień współdziałania z kierowcami - kontrahentami uregulowana jest umową o wzajemnej współpracy. Każdy z tych kierowców ma stałą zaliczkę w PLN i EUR na wydatki, które będąc w trasie musi uregulować w imieniu zleceniodawcy – Wnioskodawcy. Dotyczy to drobnych napraw awaryjnych pojazdów, opłat celnych, za parkingi, autostrady oraz innych wydatków regulowanych gotówką. Na wydatki te pobierana jest faktura wystawiona na Wnioskodawcę.

W ostatnim czasie zaistniał przypadek, że pojazd był ładowany w czwartek na wyjazd za granicę do Niemiec w A. odległej od O. o 75 km w kierunku (…). Dodać należy, że również w czwartek pojazd rozładowywany był w A. z poprzedniego przewozu. Kierowca otrzymując zlecenie drogą telefoniczną otrzymał też dyspozycję aby pojazd pozostawił u zleceniodawcy przewozu na jego terenie strzeżonym, a sam z posiadanej zaliczki Wnioskodawcy zakupił sobie bilety kolejowe na zjazd oraz dojazd i zjechał pociągiem do O.

Dyspozycja taka dla kierowcy podyktowana była tym, że:

1. Ładunek miał być zdawany w Niemczech dopiero we wtorek, więc wyjazd w trasę mógł i powinien nastąpić dopiero w niedzielę po południu.
2. Kierowca - kontrahent musiał zrobić pełny tygodniowy odpoczynek. Odpoczynek ten zgodnie z obowiązującymi przepisami o czasie pracy kierowcy (rozporządzenie (WE) nr, 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., art. 8 pkt 8) należy zrobić w miejscu gdzie znajduje się baza aby był on w domu, czyli w tym przypadku w O.
3. Uniknięto pojazdem zbędnego przejazdu na trasie A. – O. w czwartek i O.- A. w niedzielę, wynoszącego łącznie 150 km. Uwzględniając koszt przejazdu 1 km takiego pojazdu wynoszący 3,20 zł, to po odjęciu kosztu biletu kierowcy w obydwie strony wynoszącego 29,20 zł, uzyskano większy przychód o około 450 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może wydatek na zakup biletu dla kierowcy nie będącego pracownikiem zaliczyć w koszty?

Zdaniem Spółki pomimo, że w umowie o wzajemnej współpracy nie został uregulowany taki przypadek, to można uznać ten wydatek kierowcy z zaliczki Wnioskodawcy i zaliczyć go w koszty, gdyż przyczynił się on bezpośrednio do zwiększenia przychodu z działalności Spółki, czyli spełnia warunek wymagany przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto podejmując decyzję o zaliczeniu wydatku we własne koszty Wnioskodawca kierował się też art. 742 i art. 750 Kodeksu cywilnego oraz faktem, że bilety są bezimienne, a zgodnie z § 17 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. można traktować je jak faktury VAT, czyli jest on taką samą fakturą jak każda inna pobierana przez kierowcę w naszym imieniu a dotyczącą eksploatacji pojazdu.

Pytanie podyktowane jest tym, że w przyszłości może mieć miejsce więcej takich przypadków, gdyż w podobnych relacjach w okresie kryzysu, należy podejść równie racjonalnie i kierowca powinien zjechać do bazy pociągiem, a nie pojazdem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
  

• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Obejmują one również wydatki w postaci wypłaconych diet oraz zwrotów kosztów podróży służbowych, gdyż są one związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka świadczy usługi transportowe. Do obsługi posiadanych pojazdów nie zatrudnia kierowców jako własnych pracowników, lecz korzysta z usług kierowców będących na samozatrudnieniu, zlecając im poszczególne zadania przewozowe ustnie, na telefon lub przez sms. W ostatnim czasie kierowca otrzymując zlecenie drogą telefoniczną otrzymał dyspozycję aby pojazd pozostawił u zleceniodawcy przewozu na jego terenie strzeżonym, a sam z posiadanej zaliczki Wnioskodawcy zakupił sobie bilety kolejowe na dojazd do miejsca zamieszkania i powrót do miejsca pozostawienia pojazdu w celu wykonania zlecenia.

Jak wskazano powyżej kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze” do których można zaliczyć również diety czy wydatki związane z podróżą służbową. Jednakże powyższe odnosi się wyłącznie do kosztów powstałych w relacjach pracownik – pracodawca, z tym że nie jakikolwiek pracownik ale taki, którego z pracodawcą łączy stosunek pracy (stosunek służbowy). W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę ze zleceniobiorcą łączy umowa o współpracy wykonującym usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (samozatrudnienia), nie zaś z pracownikiem wykonującym zadania powierzone mu do wykonania na podstawie np. umowy o pracę.

Mając na uwadze wyżej przedstawioną analizę art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy podkreślić, że koszt przejazdu poniesiony przez Spółkę za zleceniobiorcę prowadzącego działalność gospodarczą (wykonującą zlecenie w ramach samozatrudnienia) w związku z przejazdem do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca w którym miała być świadczona kolejna usługa w ramach łączącej strony umowy o współpracy nie stanowią dla Wnioskodawcy tzw. „kosztów pracowniczych”.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że wskazany w stanie faktycznym wydatek jako ponoszony przez Spółkę w celu zapewnienia funkcjonowania innego podmiotu gospodarczego (za inny podmiot gospodarczy), a więc nie dotyczący Wnioskodawcy, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Osoba fizyczna w ramach samozatrudnieina podejmuje działalność gospodarczą na własny rachunek i na własną odpowiedzialność. Innymi słowy jest odrębnym podmiotem gospodarczym. Tym samym tego rodzaju wydatki są kosztami innego podmiotu, gdyż wiążą się, co do zasady, z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą, a nie z działalnością Spółki.

Końcowo należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostają uregulowania dotyczące umowy zlecenia zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dotyczące wzajemnych rozliczeń, jak również to, czy bilety można traktować na równi z wystawioną fakturą VAT, bowiem jak wykazano powyższej koszty przejazdu nie dotyczą działalności Wnioskodawcy. Dokonywanie wzajemnych rozliczeń wynika co do zasady z zawartych umów (kształtowanych na zasadzie swobody umów), nie oznacza to jednak, że każdy wydatek może stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z tego też względu wydatek będący kosztem w sensie ekonomicznym poniesionym przez Spółkę w związku z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa nie musi wcale stanowić kosztu w znaczeniu podatkowym i w konsekwencji nie każdy poniesiony koszt w znaczeniu ekonomicznym jest możliwym do potrącenia kosztem podatkowym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.