Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-301/12-2/JS
z 5 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 07 sierpnia 2012 r. (data wpływu 10 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji sprzętu AGD oraz handlu takim sprzętem. Wnioskodawca jest liderem na polskim rynku w produkcji i sprzedaży takich urządzeń jak: sprzęt grzejny, lodówki, pralki, zmywarki, itp.

Produkcja wielu półproduktów i materiałów wykorzystywanych przez Spółkę do produkcji sprzętu AGD została zlecona podmiotom zewnętrznym (dalej: Dostawcy). Produkcja półproduktów i materiałów przez Dostawców wymaga zastosowania przez nich określonych technologii, matryc, form, wzorników, które mogą służyć tylko do wytwarzania produktów, które następnie zostaną użyte przez Spółkę do produkcji sprzętu AGD.

W związku ze specjalistyczną produkcją realizowaną na zlecenie Spółki, Dostawcy często nie dysponują odpowiednimi matrycami, formami, wzornikami (dalej: Formy), które mogłyby zostać wykorzystane do produkcji półproduktów i materiałów na rzecz Spółki. Realizując określone zlecenia na rzecz Spółki, Dostawcy muszą więc dokonać zakupów stosownych Form, które będą mogły zostać wykorzystane tylko w produkcji na zlecenie Spółki. W związku z faktem, że dokonanie takich zakupów oznaczałoby jednorazowy duży wydatek dla Dostawcy, w toku negocjacji ustala się, że Forma zostanie nabyta przez Spółkę i udostępniona Dostawcy. Najczęściej Dostawca zakupuje lub wytwarza we własnym zakresie odpowiednie Formy, a następnie odsprzedaje je Spółce. Spółka staje się właścicielem Form i ujmuje je w ewidencji środków trwałych Spółki, przy czym fizycznie Formy pozostają u Dostawcy, który wykorzystuje je wyłącznie do produkcji materiałów i półproduktów, które następnie są sprzedawane Spółce.

Fakt wykorzystywania przez Dostawców Form należących do Spółki wpływa na wysokość ceny po jakiej wytworzone materiały i półprodukty są sprzedawane Spółce. Dostawcy opierają bowiem kalkulację ceny za wytwarzane materiały i półprodukty o koszty ponoszone w związku z ich wytwarzaniem. Jeżeli Dostawcy nabywaliby Formy we własnym zakresie, ich koszt stanowiłby element kalkulacji ceny, która byłaby wtedy odpowiednio wyższa (o koszt Formy i narzut / marże Dostawcy). Spółka zawiera z Dostawcami porozumienia w formie ustnej lub pisemnej, regulujące zasady korzystania przez Dostawców z Form oraz potwierdzające, że fakt wykorzystania Form przez Dostawców do produkcji ma wpływ na cenę sprzedaży półproduktów i materiałów.

Co istotne, zarówno przed, jak i po zawarciu pisemnego porozumienia potwierdzającego, że fakt wykorzystywania do produkcji Form będących własnością Spółki jest uwzględniony w kalkulacji ceny sprzedaży materiałów i półproduktów na rzecz Spółki, cena ich sprzedaży pozostawała niezmieniona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli fakt korzystania przez Dostawców z Form będących własnością Spółki jest uwzględniany przez Dostawcę przy kalkulacji ceny sprzedaży komponentów na rzecz Spółki, niezależnie od faktu uregulowania tej kwestii w formie pisemnego porozumienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli fakt korzystania przez Dostawców z Form będących własnością Spółki jest uwzględniany przez Dostawcę przy kalkulacji ceny sprzedaży komponentów na rzecz Spółki, niezależnie od faktu uregulowania tej kwestii w formie pisemnego porozumienia.

UZASADNIENIE.

1. Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że ponoszone przez Nią wydatki na nabycie Form są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Służą bowiem zapewnieniu Dostawcom narzędzi, które są przez nich wykorzystywane tylko i wyłącznie w realizacji zleceń Spółki. Nabycie Form jest więc w praktyce dodatkowym kosztem jaki ponosi Spółka w związku z nabyciem od Dostawców komponentów (alternatywnie - w przypadku nabycia Form przez Dostawcę, poniesione przez niego koszty stanowiłyby element kalkulacyjny ceny jego usług / produktów), które z kolei służą do wytworzenia wyrobów gotowych Spółki, z których sprzedaży Spółka osiąga przychody podatkowe.

W związku z powyższym, wydatki na nabycie Form, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki (poprzez odpisy amortyzacyjne w przypadku zakupu Form przez Spółkę).

2. Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Art. 16 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów m.in. wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W związku z powyższym należy uznać, że wydatki na zakup Form powinny stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza definicję środków trwałych podlegających amortyzacji. Zgodnie z tym przepisem, amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „wykorzystywane”. Tym samym należy posłużyć się wykładnią językową. Internetowy słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/wykorzystywane) wskazuje, że „wykorzystać” oznacza użyć czegoś dla osiągnięcia celu lub zysku. W analizowanym przypadku mamy do czynienia z użyciem przez Spółkę Form właśnie do osiągnięcia celu, jakim jest zysk czerpany ze stałej współpracy z Dostawcami i obniżenie ceny nabywanych od nich Komponentów.

Wskazany przepis uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W opinii Spółki, pod pojęciem tym należy rozumieć nie tylko sytuację, w której dany środek trwały jest fizycznie używany przez podatnika, ale również oddany do wykorzystywania na potrzeby podatnika przez podmiot trzeci.

Zdaniem Spółki, udostępniane Formy, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, są wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą. Z uwagi na specyfikę Form, Dostawca może wykorzystywać je wyłącznie do produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki - nie ma możliwości wykorzystania ich do produkcji na rzecz innych podmiotów. Tym samym należy uznać, że Formy są wykorzystywane przez Spółkę, w formie udostępnienia ich Dostawcom do produkcji wyłącznie na potrzeby Spółki i z tego względu powinny zostać uznane przez Spółkę za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodów.

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako koszt podatkowy (Dostawcy nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w opinii Spółki, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ww. ustawy.

Powyższe znajduje potwierdzenie również w treści innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w korelacji do art. 16a ust. 1. W szczególności, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 ww. ustawy, nie można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Zestawienie brzmienia art. 16a ust. 1 z art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że podatnikowi nie przysługuje prawo do amortyzowania środka trwałego wyłącznie w przypadku, gdy odda go w nieodpłatne używanie innemu podmiotowi. W przedstawionym stanie faktycznym, Formy udostępnione są Dostawcom odpłatnie, przy czym odpłatność uwzględniona jest w cenie sprzedaży półproduktów Spółce.

Art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania.

W związku z powyższym, rozważyć należy, czy w przedstawionych okolicznościach Spółka oddaje Formy do nieodpłatnego używania.

Pojęcie „nieodpłatny” w znaczeniu słownikowym oznacza „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci, bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). O nieodpłatnym używaniu można mówić wtedy, jeżeli dany podmiot uzyskałby korzyści kosztem innego podmiotu bez konieczności ponoszenia opłaty za korzystanie z danego środka trwałego lub jakiejkolwiek innej formy ekwiwalentu, w tym spełnienia jakiegoś świadczenia wzajemnego.

Zdaniem Spółki, nieodpłatne używanie, o którym mowa w tym przepisie, nie jest tożsame z udostępnieniem środków trwałych na rzecz kontrahenta na potrzeby wykonywania usługi przez tego kontrahenta / produkcji towarów. Celem art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w sytuacji, gdy środek trwały nie jest wykorzystywany na potrzeby podatnika ani bezpośrednio, ani poprzez generowanie przychodów z oddania go do używania innemu podmiotowi. Brak jest bowiem jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia dla różnego - z punktu widzenia zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów - traktowania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych bezpośrednio przez Spółkę w celu wykonania czynności niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej (np. do produkcji towarów), jak również przez podmiot trzeci wykonujący określone czynności na zlecenie właściciela środków trwałych, przy ich wykorzystaniu.

W związku z powyższym, należy więc uznać, że art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ww. ustawy wskazuje jednoznacznie, iż ograniczenie to nie obejmuje sytuacji, w których wykorzystywanie przez podmiot inny niż właściciel środka trwałego związane jest z obowiązkiem jakiegokolwiek wzajemnego świadczenia. W analizowanym przypadku występuje natomiast element wzajemności świadczeń pomiędzy Spółką i Dostawcami.

Należy bowiem wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie występuje typowa odpłatność Dostawców na rzecz Spółki za użytkowanie Form, niemniej w praktyce ewentualna odpłatność w tym zakresie, która byłaby ponoszona przez Spółkę, jest uwzględniana w kalkulacji wynagrodzenia Dostawców. Gdyby bowiem Dostawcy musieli samodzielnie ponieść koszty związane z nabyciem lub wytworzeniem Form, poniesione z tego tytułu koszty podwyższałyby cenę stosowaną przez Dostawcę. Fakt obniżenia ceny przez Dostawców, w przypadku korzystania z Form Spółki, w porównaniu z sytuacją samodzielnego nabycia / wytworzenia Form, jest niewątpliwie formą ekwiwalentu otrzymywanego przez Spółkę. W konsekwencji, należy uznać, że nie występuje w przedmiotowym przypadku oddanie przez Spółkę Form w „nieodpłatne używanie”, w konsekwencji nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ww. ustawy.

Potwierdzeniem faktu uwzględnienia przez Dostawcę w kalkulacji swojego wynagrodzenia jest porozumienie zawarte między Spółką a Dostawcami.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje także potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, które powszechnie potwierdzają, że w przypadku udostępnienia danemu podmiotowi środków trwałych bez pobierania opłaty za korzystanie z nich nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia, jeżeli fakt ten znajduje bezpośrednie odzwierciedlenie w wynagrodzeniu pobieranym przez ten podmiot lub w innej formie świadczenia ekwiwalentnego:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 października 2010 r. (sygn. ILPB3/423-625/10-4/EK): „Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że udostępnienie Usługodawcy środków trwałych bez pobierania opłaty za korzystanie z nich nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia, bowiem znajduje ono bezpośrednie odzwierciedlenie w wynagrodzeniu pobieranym przez Usługodawcę za usługi zarządzania i administrowania nieruchomościami Spółki - jest ono niższe”.
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 stycznia 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1466/10/SD): „W związku z powyższym, udostępnianie przez Spółkę Partnerom do używania specjalistycznego ciężarowego samochodu chłodni nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie można bowiem mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz Partnerów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. W konstrukcji umów zawieranych przez Spółkę wskazano natomiast, iż Partnerzy zobowiązują się m.in. do podjęcia działań o charakterze marketingowym”.
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 grudnia 2010 r. (sygn. IPPB5/423-656/10-2/DG): „W świetle powyższego, udostępnienie kontrahentom sprzętu, stanowiących własność Spółki, bez pobierania opłat za korzystanie z nich, nie stanowi czynności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 stycznia 2011 r. (sygn. ILPB4/423-270/10-2/DS): „Nie ulega również wątpliwości, iż istnieje związek przyczynowo - skutkowy określony w art. 15 ust. 1 powołanej ustawy występujący pomiędzy kosztami związanymi z amortyzacją przedmiotowych urządzeń (maszyn) użyczanych klientom, którzy zobowiązują się do nabywania towarów od Spółki, czego następstwem jest osiąganie przychodów lub też zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Wobec powyższego, uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z nieodpłatnym udostępnieniem środków trwałych Spółki do używania klientom w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) cyt. ustawy”.
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2010 r. (sygn. IPPB5/423-191/10-2/AM), w której organ podatkowy zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Wnioskodawca wskazuje, że stosunek prawny, jaki łączyć będzie go i jej kontrahentów na skutek zawartych umów nie wykazuje żadnej z tych cech. Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i jej kontrahent są zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony. A zatem zdaniem Wnioskodawcy, nie można również mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania urządzeń. Tym samym, mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c updop. Spółka ma zatem prawo zaliczać do KUP odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę urządzeń, stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy”.
  
  

3. Brak porozumienia w formie pisemnej.

Z powyższych uwag wynika, że w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka może zaliczać odpisy amortyzacyjne od Form do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ:

• wydatki na nabycie Form są ponoszone w celu osiągnięcia, zabezpieczenia źródła przychodów,
• Formy stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji,
• nie ma miejsca „oddanie form do nieodpłatnego używania”.
  
  

Spółka pragnie wskazać ponadto, że porozumienia, które regulują zasady korzystania przez Dostawców z Form oraz potwierdzają, że fakt wykorzystania Form przez Dostawców do produkcji ma wpływ na cenę sprzedaży półproduktów i materiałów, są zawierane przez Spółkę z Dostawcami w formie ustnej lub pisemnej. Jeżeli porozumienie zostało zawarte najpierw w formie ustnej, a następnie zostało potwierdzone w formie pisemnej, to cena sprzedaży materiałów i półproduktów na rzecz Spółki nie była zmieniana po podpisaniu porozumienia, gdyż już od początku, na podstawie porozumienia ustnego, uwzględniała fakt wykorzystywania Form przez Dostawców.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, fakt zawarcia w formie pisemnej porozumienia nie ma żadnego wpływu na wniosek płynący z powyższych rozważań, w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od Form do kosztów uzyskania przychodów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależniają bowiem możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych, od zawarcia w formie pisemnej porozumienia odnośnie wykorzystywania środków trwałych podatnika przez inny podmiot w procesie realizowania zleceń produkcyjnych / świadczenia usług na rzecz tego podatnika.

Podsumowując, w ocenie Spółki, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli fakt korzystania przez Dostawców z Form będących własnością Spółki jest uwzględniany przez Dostawcę przy kalkulacji ceny sprzedaży komponentów na rzecz Spółki, niezależnie od faktu uregulowania tej kwestii w formie pisemnego porozumienia.

Wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie Jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.