INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 04 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z reklamacją jakościową i ilościową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z reklamacją jakościową i ilościową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej udziela na sprzedawane wyroby kilkuletniej gwarancji.

W przypadku zgłoszenia przez odbiorcę wyrobu reklamacji jakościowej procedura postępowania jest następująca:

I.

W przypadku uznania reklamacji, Spółka zawsze pokrywa koszty demontażu i montażu wadliwych wyrobów (na podstawie f-ry VAT, bądź tylko przedstawionej przez reklamującego specyfikacji poniesionych kosztów wymiany). Rozliczenia reklamacji dokonuje się następująco:

1. zareklamowany wyrób zwracany jest do Spółki na podstawie korekty f-ry VAT i dobry wyrób wysyłany jest do klienta wraz z nową f-rą VAT,
2. ze względu na duże koszty transportu, mielenia a czasem utylizacji, które przewyższają wartość wadliwego wyrobu, zareklamowany wyrób nie jest zwracany do Spółki. Koszty te są kalkulowane odrębnie dla każdego przypadku. Na zareklamowany wyrób Spółka wystawia korektę f-ry VAT (wyrób nie wraca do Spółki), a dobry wyrób wysyłany jest do klienta wraz z nową f-rą VAT.
   
   

II.

Występują także przypadki uznania przez Spółkę reklamacji jakościowej ze względu na dobro dalszej współpracy, mimo iż klient wyrób nieprawidłowo zamontował, źle go przechowywał itp. w związku z czym nastąpiła jego deformacja bądź utrata cech estetycznych. Postępując w ten sposób, Spółka ma wyłącznie na względzie utrzymanie i zabezpieczenie swojego źródła przychodu. Postępowanie reklamacyjne w zależności od indywidualnego przypadku rozliczane jest na zasadach jak w punkcie Ia lub Ib.

III.

W przypadku zgłoszenia przez klienta reklamacji ilościowej (np. brak kilku sztuk wyrobu w oryginalnym kartonie, wiązce, na palecie) w sytuacji, gdy nie można ustalić miejsca powstania braku ilościowego, Spółka uznaje zgłoszenie reklamacyjne odbiorcy. Brak mógł powstać m.in. na produkcji, na magazynie Spółki, u przewoźnika lub samego odbiorcy wyrobu.

Ze względu na dobro współpracy i zabezpieczenie swojego źródła przychodu Spółka uznaje reklamację i wystawia korektę f-ry VAT na brakującą ilość wyrobu.

W wariancie I a, b i II a, b Spółka zawsze uznaje za koszt uzyskania:

• koszty demontażu i montażu,
• wartość zwróconych wadliwych wyrobów,
• wartość niezwróconych wyrobów (ze względów ekonomicznych).
  
  

W wariancie III kosztem uzyskania jest brakująca ilość wyrobu.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy w każdym z wariantów Spółka postępuje prawidłowo... (pytanie oznaczone we wniosku jako stan prawny II)

Postępowanie opisane we wszystkich wariantach Spółka uznaje za prawidłowe gdyż zarówno zabezpiecza dalsze generowanie przychodów jak również nie uszczupla wpływów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Odnośnie „gwarancji jakościowych” wskazać należy, iż ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością handlową.

Wśród kosztów wymienionych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty podatkowe, nie wyszczególniono braków ilościowych wyrobów. Niemniej każdy przypadek oraz każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Dlatego też zaliczenie braków ilościowych wyrobów do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

1. całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
2. okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
3. udokumentowania straty,
4. podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
   
   

W świetle powyższego, nie w każdej sytuacji postania braku ilościowego wyrobów można uznać je za koszty uzyskania przychodów. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko straty powstałe na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia, na które podatnik nie ma wpływu, można uznać za zdarzenia, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Niektóre rodzaje strat w środkach obrotowych mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodów z uwagi na okoliczności faktyczne powstania strat i ich udokumentowanie oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania.

Stwierdzone niedobory (straty) mogą bowiem zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli powstały niezależnie od woli podatnika, a ustalone i stosowane zasady uniemożliwiają ich powstanie w toku bieżącej działalności gospodarczej. Kosztem uzyskania przychodów mogą być tylko straty w towarach handlowych, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane. Nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodów straty będące wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika, nawet jeśli mieszczą się w normach ustalonych przez daną jednostkę gospodarczą.

W związku z powyższym, straty w towarach handlowych („gwarancje ilościowe”), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów jeżeli Wnioskodawca wykaże, że powstały one niezależnie od jego woli i pomimo dołożenia należytej staranności nie dało się ich uniknąć.

Mając powyższe na uwadze, każdy przypadek reklamacji jakościowej i ilościowej winien być rozpatrywany indywidualnie.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć:

• koszty demontażu i montażu,
• wartość zwróconych wadliwych wyrobów,
• wartość niezwróconych wyrobów,

pod warunkiem, że ich poniesienie ma bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednocześnie nadmienia się, że obowiązkiem podatników jako odnoszących ewentualne korzyści z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 cyt. w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, iż wydając niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu stanu faktycznego udzielona interpretacja traci ważność.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku jako stan prawny I wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.