INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2009r. (data wpływu do tut. BKIP – 06 października 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych przez biegłych sądowych, tłumaczy, mediatorów, kuratorów i ławników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń otrzymywanych przez biegłych sądowych, tłumaczy, mediatorów, kuratorów i ławników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, kuratorów, tłumaczy, których kwota łącznie w miesiącu nie przekracza 200 zł pobiera zryczałtowany podatek zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ławnicy, biegli, kuratorzy, tłumacze, mediatorzy, o których mowa powyżej, nie są pracownikami Sądu. Sąd nie zawiera także z nimi żadnych umów. Sąd korzystając z usług biegłych, ławników, mediatorów, tłumaczy czy kuratorów otrzymuje rachunki lub fakturę. Kwota na rachunku, fakturze zostaje wyliczona na podstawie stawek godzinowych wskazanych w ustawach, odrębnie dla każdej grupy. Następnie sędzia akceptując kwotę rachunku lub faktury wydaje wyrok lub postanowienie. Na podstawie prawomocnego wyroku lub postanowienia sędzia wydaje zarządzenie do wypłaty, które kieruje do Oddziału Finansowego celem realizacji. W Oddziale Finansowym zbiera się zarządzenia nieprzekraczające 200 zł wg nazwisk i czeka do końca miesiąca na ewentualne inne wypłaty danej osoby. Jeżeli kwota do wypłaty nie przekracza w danym miesiącu 200 zł w przypadku biegłych, mediatorów, tłumaczy, ławników czy kuratorów dokonuje się potrącenia podatku zryczałtowanego bez potrącenia kosztów. W każdym innym przypadku dokonuje się potrąceń podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Sąd Rejonowy jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych prawidłowo potrąca podatek zryczałtowany, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od wypłat dla ławników, biegłych, mediatorów, tłumaczy, kuratorów w przypadku gdy łączna kwota należności w danym miesiącu dla ww. stron nie przekroczy 200 zł...

Wnioskodawca wskazał, iż nie zawiera z ławnikami, biegłymi, kuratorami, mediatorami czy tłumaczami umów. Nie ma więc możliwości określenia sumy należności wynikającej z umów, gdyż takowych się nie podpisuje. Jedyną możliwością określenia ogólnej kwoty miesięcznej do wypłaty jest obowiązująca w jednostce zasada, iż wypłaty dokonuje się raz na koniec miesiąca na podstawie zebranych wszystkich zarządzeń przekazanych w danym miesiącu do Oddziału Finansowego. Kwota należności do zapłaty wynika ze stawek godzinowych, które są określone w ustawach dla poszczególnych grup, z których usług korzysta Sąd. Przykładowo dla biegłych stawki określa Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975r. (Dz. U. z 1975r. Nr 46, poz. 254) oraz Dekret z 26 października 1950r. (Dz. U. z 1950r. Nr 49, poz. 445), a dla tłumaczy wypłaty dokonuje się na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 24 stycznia 2005r. (Dz. U. Nr 15, poz. 131). W przypadku sum należności zebranych w danym miesiącu nieprzekraczających 200 zł jednostka potrąca zryczałtowany podatek na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7; a zatem również przychody ławników sądowych.

Stosownie natomiast do art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Do tej kategorii przychodów zaliczyć należy przychody otrzymywane przez biegłych, tłumaczy, kuratorów i mediatorów sądowych w związku z czynnościami wykonywanymi na zlecenie sądu.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 lub 6 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy). Zgodnie z art. 42 ust. 1 cyt. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek (...) w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy). Z kolei, zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od 01 stycznia 2009r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki. Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu. Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu. Płatnik przekazuje kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek na rachunek urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika (art. 42 ust. 1 ustawy). Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym do urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy (PIT-8 AR).

Z treści opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca jest płatnikiem należności wypłacanych biegłym, tłumaczom, mediatorom i kuratorom oraz ławnikom. Sąd nie zawiera umowy cywilno-prawnej z wymienionymi osobami, jednakże zleca im wykonanie określonych czynności. Sąd korzystając z usług biegłych, ławników, mediatorów, tłumaczy czy kuratorów otrzymuje rachunki lub fakturę. Kwota na rachunku, fakturze zostaje wyliczona na podstawie stawek godzinowych wskazanych w ustawach, odrębnie dla każdej grupy. Na podstawie prawomocnego wyroku lub postanowienia sędzia wydaje zarządzenie do wypłaty. W Oddziale Finansowym zbierane są zarządzenia nieprzekraczające 200 zł wg nazwisk. Jeżeli kwota do wypłaty nie przekracza w danym miesiącu 200 zł w przypadku biegłych, mediatorów, tłumaczy, ławników czy kuratorów dokonuje się potrącenia podatku zryczałtowanego bez potrącenia kosztów. W każdym innym przypadku dokonuje się potrąceń podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Analiza normy wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy:

• suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł oraz
• umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.
  
  

Przepis ten może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy, zatem przy spełnieniu wskazanych warunków mógłby obejmować również dochody, o których mowa w pkt 5 i pkt 6 art. 13 ustawy. Ponadto, mimo iż wnioskodawca nie zawiera umowy z biegłymi, tłumaczami, mediatorami, kuratorami oraz ławnikami to jednak zleca im – powołuje ich do wykonania określonych czynności lub wzięcia udziału w posiedzeniu sądu. Niemniej jednak, skoro z tych zleceń-powołań nie wynika należność określona kwotowo za miesiąc, a określony jest wyłącznie sposób jej wyliczenia, np. jako iloczyn stawki godzinowej i czasu pracy to oznacza, że nie są spełnione warunki do zastosowania opodatkowania zryczałtowanego na podstawie tego przepisu.

Zatem w przypadku, gdy zlecenie-powołanie do wykonania określonych czynności nie zawiera określonej miesięcznie kwoty nieprzekraczającej 200 zł, to płatnik powinien pobrać zaliczkę na podatek nawet wówczas, gdy ostatecznie należność za miesiąc byłaby niższa. Bez znaczenie bowiem dla zastosowania normy określonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest to jaka kwota należności została wypłacona. Istotne jest, aby miesięczna kwota należności została określona w akcie (zleceniu, powołaniu, umowie), na podstawie którego dana czynność (zlecenie) jest wykonywana i aby należność ta nie przekroczyła kwoty 200 zł.

Stanowisko wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.