INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2009 r. (data wpływu 28 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia pierwszej opłaty leasingowej do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem w dniu 06 października 2009 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia pierwszej opłaty leasingowej do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem słonych przekąsek. Spółka posiada siedzibę w X, natomiast jej zakład produkcyjny znajduje się w Y.

W skład zakładu produkcyjnego wchodzą nieruchomości. Dla potrzeb prowadzonej działalności, Spółka zawarła z jednym z towarzystw leasingowych umowę leasingu zwrotnego ww. nieruchomości. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umowa ta ma charakter umowy leasingu operacyjnego. W ramach tej umowy, Spółka zobowiązała się zapłacić towarzystwu leasingowemu opłaty leasingowe oraz wartość końcową przedmiotu umowy.

Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić towarzystwu leasingowemu w dniu podpisania umowy opłatę przygotowawczą. Następnie, zgodnie z preliminarzem przedstawionym przez towarzystwo leasingowe, Spółka zobowiązała się do zapłaty opłat leasingowych.

Pierwsza opłata leasingowa została skalkulowana jako 19,7% wartości początkowej przedmiotu umowy. Uregulowanie pierwszej opłaty leasingowej nastąpiło w formie kompensaty wzajemnych rozliczeń pomiędzy Spółką a towarzystwem leasingowym.

Kolejne miesięczne opłaty leasingowe wynoszą 0,828% wartości początkowej przedmiotu umowy. Pierwsza opłata leasingowa w sposób znaczący odbiega swoją wysokością od opłat leasingowych ponoszonych przez Wnioskodawcę w kolejnych miesiącach.

Pismem uzupełniającym (data wpływu 06 października 2009 r.), Spółka doprecyzowała przedstawiony stan faktyczny o następujące informacje:

1. Pierwsza opłata leasingowa została uiszczona zgodnie z preliminarzem opłat leasingowych, który stanowi załącznik do umowy leasingu. Opłata ta została uregulowana po uruchomieniu leasingu. Nie warunkowała ona rozpoczęcia trwania umowy leasingowej i nie miała charakteru opłaty wstępnej.
   Niemniej jednak, bez uregulowania pierwszej opłaty leasingowej, jak również kolejnych opłat leasingowych zgodnie z preliminarzem, towarzystwo leasingowe ma prawo odstąpić od umowy leasingu. Świadczy o tym zapis zawarty w Ogólnych Warunkach Umowy Leasingu, Rozdział VII, Podstawy i konsekwencje rozwiązania Umowy – „Finansujący może rozwiązać niniejszą Umowę ze skutkiem natychmiastowym (…) w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z poniższych zdarzeń (…):
   k) korzystający zalega finansującemu z zapłatą kwoty równej co najmniej jednej opłacie leasingowej więcej niż 21 dni”.
2. Przedmiotowa umowa leasingu spełnia warunki wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
3. Spółka nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 17b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy pierwsza opłata leasingowa, której wartość w sposób znaczący odbiega od wartości kolejnych rat leasingowych, powinna być ujęta w całości jako koszt uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia... Czy też powinna być rozliczona proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Spółka działając w celu osiągnięcia przychodów z produkcji swoich wyrobów, podjęła decyzję o przystąpieniu do transakcji leasingu zwrotnego.

Zobowiązaniem wynikającym z powyższej umowy i załączonego do niej preliminarza opłat leasingowych była zapłata przez Spółkę pierwszej opłaty leasingowej. Opłata ta jest w sposób bezpośredni powiązana z osiągnięciem przez Spółkę przychodów. Bez uregulowania pierwszej opłaty leasingowej Spółka nie mogłaby korzystać z przedmiotu leasingu, a tym samym nie mogłaby osiągać przychodów ze swojej działalności.

W myśl art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, pierwsza opłata leasingowa nie jest związana z konkretnymi przychodami. Spółka nie jest w stanie ustalić, w którym roku podatkowym wystąpią przychody uzasadniające poniesienie ww. kosztów. Pierwsza opłata leasingowa została uiszczona po uruchomieniu leasingu, tj. w czasie trwania umowy leasingowej i nie miała charakteru wstępnego.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pierwsza opłata leasingowa powinna zostać w całości ujęta jako koszt uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z indywidualną interpretacją prawa podatkowego wydaną przez Izbę Skarbową w Poznaniu w dniu 30.01.2009 r. sygn. ILPB3/423-745/08-7/KS. W interpretacji tej stwierdzono, że „(…) pierwszą ratę, która nie będzie warunkowała rozpoczęcia realizacji umowy leasingu i płatna będzie już po uruchomieniu leasingu, tj. w podstawowym okresie trwania umowy, jako niemającą charakteru wstępnego, Spółka ma prawo zaliczyć w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jej poniesienia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W ocenie Spółki, przedmiotowa umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie zatem do powołanego w zdaniu poprzednim przepisu, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Cytowany przepis art. 17b ust. 1 ustawy nie precyzuje jednak, w którym momencie korzystający winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikające z umowy leasingu opłaty.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłat leasingowych, należy brać pod uwagę ogólne zasady potrącania kosztów, które zostały uregulowane w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4b – 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4d ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f – 4h, stosownie do art. 15 ust. 4e tej ustawy, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż pierwsza opłata leasingowa została uiszczona zgodnie z preliminarzem opłat leasingowych i uregulowana była po uruchomieniu leasingu. Ponadto Spółka wskazała, że nie warunkowała ona rozpoczęcia umowy leasingu i nie miała charakteru opłaty wstępnej.

Co do zasady, raty leasingowe opłacane przez leasingobiorcę w okresie trwania umowy są kosztami pośrednio związanymi z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej i dotyczą ściśle określonego czasu, nie przekraczającego roku podatkowego. Dlatego też będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Reasumując, pierwszą opłatę leasingową, wynikającą z preliminarza opłat, płatną po uruchomieniu leasingu, tj. w podstawowym okresie trwania umowy, jako niemającą charakteru wstępnego, Spółka ma prawo zaliczyć w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jej poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę orzeczenia organu podatkowego stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.