Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1398/12/PH
z 6 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2012 r. (data wpływu 9 listopada 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków związanych z wybudowaniem pawilonu na dzierżawionym gruncie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2012r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków związanych z wybudowaniem pawilonu na dzierżawionym gruncie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są:

• roboty budowlane związane z wnoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
• wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi,
• pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.
  
  

W dniu 1 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy. Przedmiotem umowy dzierżawy jest nieruchomość gruntowa, składająca się z działek gruntowych o łącznej powierzchni 0,3079 ha (niezabudowane). Właścicielem jest osoba nie prowadząca działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na czas oznaczony, tj. od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. Na podstawie tej umowy Dzierżawca uzyskał prawo do zabudowania dzierżawionej nieruchomości budynkiem komercyjnym z przeznaczeniem na działalność handlowo-usługową.

W dniu 6 lipca 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję - Pozwolenie na użytkowanie obiektu budowlanego wybudowanego przez Wnioskodawcę na wydzierżawionym gruncie.

Wybudowany przez Wnioskodawcę obiekt na nieruchomości gruntowej przeznaczony jest na wynajem na działalność handlowo-usługową, tj. usługi medyczne (przychodnia, szpital, oddział pobytu krótkoterminowego, oddział pacjentów w stanie wegetatywnym) wraz z czynnościami pomocniczymi, tj. handel, gastronomia. Zgodnie z zapisami umowy dzierżawy z dnia 1 stycznia 2010 r. czas trwania umowy jest ograniczony do 31 grudnia 2022 r.

Wydzierżawiający może też rozwiązać przedmiotową umowę przed upływem okresu na jaki została zawarta ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli:

• Dzierżawca opóźnia się z płatnością czynszu dzierżawnego przez okres co najmniej 2 (dwóch) miesięcy od terminu wymagalności,
• Dzierżawca korzysta z przedmiotu dzierżawy w sposób sprzeczny z postanowieniami Umowy,
• Dzierżawca nie wykonuje obowiązków wynikających z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, co potwierdzone zostanie prawomocnym i ostatecznym orzeczeniem właściwego organu.
  
  

Strony postanowiły również, iż w terminie nie przekraczającym 60 dni od dnia wygaśnięcia (rozwiązania) Umowy (niezależnie od przyczyn) Dzierżawca zwróci protokolarnie Wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy w stanie nie pogorszonym, z uwzględnieniem zużycia wynikającego z dotychczasowego używania zgodnie z opisanym w niniejszej umowie przeznaczeniem. W sytuacji konieczności rozbiórki/demontażu obiektów budowlanych termin zwrotu wyniesie maksymalnie 120 dni. W sytuacji gdy do wygaśnięcia lub rozwiązania umowy dojdzie z winy Dzierżawcy, Wydzierżawiającemu przysługuje uprawnienie do tego, aby zażądać od Dzierżawcy wydania przedmiotu dzierżawy wraz z wzniesionymi na dzierżawionych gruntach obiektami budowlanymi, bądź też zażądać dokonania rozbiórki/demontażu wszystkich lub części wzniesionych obiektów budowlanych. Uprawnienie to Wydzierżawiający wykona poprzez złożenie Dzierżawcy pisemnego oświadczenia w terminie nie dłuższym niż 30 dni od daty zajścia zdarzenia uzasadniającego skorzystanie przez Wydzierżawiającego z tego uprawnienia. Strony oświadczyły w Umowie, że wszelkie pozostawione przez Dzierżawcę po protokolarnym zwrocie Wydzierżawiającemu przedmiotu dzierżawy obiekty budowlane czy inne rzeczy lub urządzenia, uznane zostaną za przekazane na własność Wydzierżawiającemu przez Dzierżawcę. W sytuacji opisanej powyżej Dzierżawcy nie będzie przysługiwało żadne roszczenie o wydanie pozostawionych obiektów budowlanych, rzeczy czy urządzeń, jak również nie będzie przysługiwało żadne roszczenie odszkodowawcze o zwrot ich wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane odpisy amortyzacyjne, w związku z użytkowaniem budynku niemieszkalnego - trwale związanego z gruntem, będącego inwestycją na dzierżawionym (obcym) gruncie, przez okres 10 lat i 6 miesięcy od momentu otrzymania przez Dzierżawcę pozwolenia na użytkowanie, a więc w obcym środku trwałym, mieszczą się w katalogu normy prawnej sygnowanej artykułem 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) i skutkować będą możliwością zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a -16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowie, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei przepis art. 16a ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi (...).

Zatem w świetle powyższych przepisów użytkowanie budynku niemieszkalnego będącego inwestycją w obcym środku trwałym skutkuje możliwością zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % rocznie.

Do takiej konkluzji obliguje analiza zapisów ustawy z dnia l5 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), a normy prawne zawarte w Rozdziale 3 powołanej ustawy umożliwiają zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji w przypadku określonym artykułem w 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o pdop. Konkluzję taką należy wywieść z zapisów ustawowych przewidujących możliwość indywidualnego ustalenia przez podatnika stawki amortyzacji dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. W takim przypadku okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, tym samym stawka amortyzacji w wysokości 10% rocznie wyczerpuje okres dziesięciu lat.

Zapis ustawowy wskazanej normy prawnej wskazuje wszakże, iż przyjęte do używania inwestycje w obcym środku trwałym mogą być objęte indywidualną stawką amortyzacji z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach, interpretacja prawa podatkowego umożliwia jednakże zastosowanie wykładni per analogiam. W takim rozumieniu wskazanej konstrukcji normatywnej należy przyjąć, iż inwestycja w obcych środkach trwałych to również inwestycja na nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem umowy dzierżawy o wskazanym okresie trwania. Takie stanowisko jest logiczną konsekwencją ochrony interesów podatnika będącego inwestorem, zaproponowaną przez ustawodawcę.

Intencją ustawodawcy było bowiem wprowadzenie przepisu prawa podatkowego, stanowiącego w swej istocie niejako funkcję ochrony praw inwestora, gdyż okres amortyzacji stawką 2,5% w okresie 40 lat byłby w oczywistej sprzeczności z możliwością amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, gdzie standardowe umowy dzierżawy przewidują z reguły okres ich używania na maksimum 30 lat.

Należy podkreślić, iż nowe budynki wybudowane na cudzym gruncie są specyficznym środkiem trwałym. Jest to spowodowane brzmieniem art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którymi Wnioskodawca pomimo, iż wybudował budynek na cudzym gruncie, nie posiada prawa własności, zgodnie z zasadą, że wszystko co trwale stoi na gruncie jest własnością właściciela gruntu.

Jak już wskazano, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dopuszczają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zastosowanie innej niż 10% stawki amortyzacyjnej spowoduje wirtualne wskazanie zyskowności działań gospodarczych Wnioskodawcy, co może doprowadzić do utraty płynności finansowej przewidzianej dla działania gospodarczego i ewentualne rozwiązanie umowy z winy Wnioskodawcy. Budżet Państwa nie straci należnych podatków ponieważ po zakończeniu umowy nastąpi protokolarny zwrot przedmiotu Umowy bez konieczności jego rozbiórki lub ryzyka wypowiedzenia umowy z winy Dzierżawcy.

Konstrukcja art. 16j ust. 4 pkt 2 ustawy o pdop - wprowadza także możliwość określenia stawek amortyzacyjnych indywidualnych w okresach wskazanych w ust. 1 pkt 1 i 2 tego artykułu. Zabieg ustawodawcy wprowadzający niejako enumeratywny katalog takich okresów amortyzacji dla innych niż wymienione w ust. 4 pkt 1 art. 16 (winno być ust. 4 pkt 1 art. 16j) uzasadnia tezę, iż przyjęcie i zastosowanie stawki 10% rocznie (umożliwia całkowitą amortyzację w okresie nie krótszym niż 10 lat) dla inwestycji przyjętej do używania w obcym środku trwałym będącym nieruchomością gruntową - jest w pełni zasadne.

W świetle wskazanego w opisie stanu faktycznego oraz powyższych przepisów Wnioskodawca ma prawo zastosowania w odniesieniu do ww. środka trwałego - pawilonu handlowego 10% stawkę amortyzacyjną, a okres amortyzacji wyniesie 10 lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Jak stanowi art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 1 i pkt 2 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania:

• inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, a także
• budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie

-zwane także środkami trwałymi.


W myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 pdop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 pdop, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawa nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez „inwestycje w obcych środkach trwałych”, lecz definiuje pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”.

Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. rozbudowa wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

W tym miejscu wskazać należy wyrok NSA z dnia 18 listopada 2005 r., sygn. akt FSK 2690/04. Wyrok ten zapadł co prawda w odmiennym stanie prawnym, niż obowiązujący w opisanym we wniosku stanie faktycznym, lecz nadal obowiązuje zasada sformułowana przez sąd niższej instancji, z którym NSA zgodził się w ww. orzeczeniu: „Niewątpliwie tylko koszty ulepszenia /polegającego na przebudowie, rozbudowie i adaptacji lub modernizacji/ istniejącego już oraz używanego przez podatnika środka trwałego, kwalifikują poniesione z tego tytułu nakłady jako inwestycje w obcym środku trwałym i jako nie stanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane są przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością handlową na podstawie umowy najmu.” Dalej NSA zauważył, iż „Inwestując w budynek na cudzym gruncie, który to budynek nie stanowił /jeszcze/ kompletnego i zdatnego do użytku środka trwałego, skarżąca tworzyła więc dopiero /w tym zakresie/ środek trwały nie zaś inwestowała w istniejącym środku trwałym.”

Powyższy tok rozumowania został potwierdzony przez NSA w wyroku z dnia 19 października 2010 r., sygn. akt II FSK 1043/09, zapadłym na gruncie znowelizowanych przepisów. NSA po raz wtóry zaaprobował opinię sądu niższej instancji, zgodnie z którą „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost pojęcia »inwestycji w obcym środku trwałym». Jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.”

W tym miejscu zauważyć należy, że modernizacją, ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania. Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 1 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy, której przedmiotem była niezabudowana nieruchomość gruntowa. Umowa została zawarta na czas oznaczony, tj. od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. Na podstawie tej umowy Dzierżawca uzyskał prawo do zabudowania dzierżawionej nieruchomości budynkiem komercyjnym z przeznaczeniem na działalność handlowo-usługową.

W dniu 6 lipca 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję (pozwolenie na użytkowanie) obiektu budowlanego wybudowanego przez Wnioskodawcę na wydzierżawionym gruncie. Wybudowany przez Wnioskodawcę obiekt na nieruchomości gruntowej przeznaczony jest na wynajem na działalność handlowo-usługową, tj. usługi medyczne (przychodnia, szpital, oddział pobytu krótkoterminowego, oddział pacjentów w stanie wegetatywnym) wraz z czynnościami pomocniczymi, tj. handel, gastronomia.

Zgodnie z treścią powyżej powołanego przepisu art. 16a ust. 2 pkt 2 updop, odrębną kategorię środków trwałych stanowią budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Przepis ten ma zastosowanie m.in. w sytuacjach, gdy podatnik nie będący właścicielem gruntu, obejmując go na określony czas we władanie na podstawie np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela do wybudowania na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. W tym przypadku budynki (budowle) wybudowane i wykorzystywane przez podatnika nie stanowią co prawda jego własności (mimo poniesienia przez niego nakładów na ich wybudowanie) lecz stanowią jego środek trwały, podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 updop.

Wnioskodawca, jako ponoszący wydatki na budowę budynku znajdującego się na dzierżawionym gruncie, będzie tym samym uprawniony do zaliczania w poczet kosztów uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych dot. ww. środka trwałego.

Jednakże nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca zalicza budynek wybudowany na cudzym gruncie do środków trwałych kwalifikowanych jako „inwestycje w obcych środkach trwałych”.

Jak wskazano powyżej, za „inwestycję w obcych środkach trwałych”, można by uznać jedynie ogół wydatków na ulepszenie, adaptację, rozbudowę czy modernizację już istniejącego – w dacie przekazania podatnikowi – środka trwałego, stanowiącego własność innego podatnika. Natomiast budowy takiego obiektu nie można również uznać za ulepszenie gruntu.

Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie, stosuje się zatem takie same zasady, jak przy amortyzacji wybudowanych przez podatnika we własnym zakresie budynków niemieszkalnych, tj. według stawek określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych, nie zaś według stawek indywidualnych. Właściwe będzie zatem zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5% rocznie.

Reasumując powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, iż przysługuje ma prawo zastosowania w odniesieniu do pawilonu handlowego 10% stawkę amortyzacyjną, zaś okres amortyzacji wyniesie 10 lat, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.