INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19.12.2012 r. (data wpływu: 21.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na:

• posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe,
• organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, takich jak: wyżywienie, nocleg, usługa integracyjna - jest nieprawidłowe,
• organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, takich jak: opłaty za wynajęcie sali szkoleniowej, - jest prawidłowe,
• artykuły spożywcze (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.) wykorzystywane podczas spotkań organizowanych dla potencjalnych klientów Wnioskodawcy, w celu prezentacji możliwości produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z kontrahentami, organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla klientów, oraz artykuły spożywcze wykorzystywane podczas prezentacji organizowanych dla potencjalnych klientów w przedstawionym przez Spółkę zdarzeniu przyszłym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji pieców konwekcyjno-parowych wykorzystywanych w kuchniach, restauracjach i innych placówkach zbiorowego żywienia. Sprzedaż oferowanych przez Wnioskodawcę produktów odbywa się poprzez sieć niezależnych od Wnioskodawcy dystrybutorów (firm zewnętrznych).

W związku z istniejącą na rynku ww. produktów konkurencją oraz przyjętymi w tej branży metodami komunikowania się z potencjalnymi klientami (tj. reklamy), Wnioskodawca ponosi określone koszty związane z utrzymywaniem i umacnianiem swojej pozycji na rynku krajowym. Wśród kosztów tych wyodrębnić można następujące kategorie:

1. Koszty okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów
   
   

Kooperacja z dystrybutorami produktów Wnioskodawcy wymaga odbywania okresowych spotkań biznesowych, podczas których omawiane są rezultaty dotychczasowej współpracy, założenia i plany sprzedażowe na nadchodzący okres oraz bieżące problemy czy wątpliwości dot. współpracy. Spotkania te odbywają się najczęściej w restauracjach. Zamawiane posiłki nie noszą znamion wystawności – średni rachunek z tytułu takiego spotkania wynosi ok. 200 (słownie: dwustu) złotych za posiłek czterech osób. Ze względu na panujące w Polsce zwyczaje, rachunki takie reguluje zawsze strona zapraszająca (tu: Wnioskodawca inicjujący tego typu spotkania).

Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji ww. rachunki (paragony fiskalne). Na rachunkach tych wyszczególnione są dania i napoje zamówione w ramach odbywanych spotkań biznesowych z przedstawicielami kontrahentów. Udokumentowane ww. paragonami dania i napoje nie noszą znamion wystawności. Nie noszą takich znamion także napoje alkoholowe zamawiane niekiedy przez uczestników spotkania - w symbolicznych ilościach - do posiłków (np. lampka wina, szklanka piwa).

2. Koszty szkoleń organizowanych dla przedstawicieli dystrybutorów
   
   

W celu utrzymywania i podnoszenia standardów oraz wskaźników sprzedaży oferowanych przez Wnioskodawcę produktów, Wnioskodawca organizuje regularnie szkolenia dla pracowników firm odpowiedzialnych za dystrybucję powyższych produktów. Zakres szkoleń obejmuje w szczególności zapoznawanie ww. osób z aktualną ofertą Wnioskodawcy (np. prezentacja parametrów i zalet najnowszych produktów Wnioskodawcy) oraz zajęcia z technik promocji oferowanych produktów i właściwej obsługi klientów. Wszystkie koszty organizacji szkoleń są ponoszone przez Wnioskodawcę. Obejmują one przede wszystkim koszty wynajęcia odpowiedniej do liczby uczestników sali, wyżywienia (zamówiony catering albo wykupione posiłki w restauracji) oraz - ewentualnie koszty zakwaterowania uczestników szkoleń (tylko gdy obszerność zagadnień będących przedmiotem danego szkolenia wymaga, by trwało ono dłużej niż jeden dzień). Standard nabywanych dla uczestników takich szkoleń, posiłków i ew. usług noclegowych nie przekracza zwyczajowo przyjętego poziomu.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż organizowane przez Wnioskodawcę szkolenia (także te trwające ponad jeden dzień), nie mają charakteru rozrywkowego, lecz służą wyłącznie przekazaniu określonej wiedzy i wzmocnieniu zaangażowania uczestników szkoleń w promowanie i sprzedaż urządzeń Wnioskodawcy. W celu osiągnięcia ostatnich z ww. zamierzeń organizowane są niekiedy także uzupełniające te szkolenia programy sportowe, które nakierowane są na podniesienie – poprzez sportową rywalizację - zaangażowania uczestników szkoleń w proces sprzedaży urządzeń Wnioskodawcy. Programy te mają jednakże zawsze wtórny (uzupełniający) charakter względem głównej części szkolenia, jaką stanowi szkolenie produktowe. Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty takich programów są zwyczajowo dokumentowane fakturami zawierającymi opis „usługa integracyjna” lub tym podobne, wystawianymi równolegle do faktur dotyczących: usług noclegowych, wyżywienia czy wynajmu sali na szkolenie.

3. Koszty prezentacji organizowanych dla potencjalnych klientów
   
   

Jednym z przyjętych w branży i stosowanych również przez Wnioskodawcę sposobów reklamowania swoich produktów jest urządzanie specjalnych, bezpłatnych pokazów mających na celu zaprezentowanie (zareklamowanie) potencjalnym klientom właściwości (zalet) oferowanych przez Wnioskodawcę produktów. Zasadniczo, udział w tego typu prezentacjach (zarówno tych dotychczasowych jak i przyszłych) jest możliwy po uprzednim zapisaniu się na ogólnodostępną listę uczestników, przy użyciu formularza kontaktowego zamieszczonego na stronach internetowych Wnioskodawcy lub poprzez kontakt z przedstawicielem handlowym. Prezentacje takie przeprowadzane są niekiedy (np. w ramach targów) także dla nieokreślonego kręgu adresatów.

Podczas ww. prezentacji wykwalifikowani kucharze, wykorzystując produkty spożywcze zakupione ze środków Wnioskodawcy (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.), przygotowują na oczach uczestników różnego rodzaju potrawy następnie degustowane przez uczestników prezentacji. Celem tego typu prezentacji jest skłonienie potencjalnych nabywców do nabycia oferowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych - najskuteczniejszą metodą do osiągnięcia tego celu jest zaś zaoferowanie przyszłym klientom możliwości bezpośredniego zapoznania się z efektami pracy wykorzystywanych przy prezentacji urządzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionych okolicznościach prawidłowe będzie zaliczanie przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków ponoszonych na:

1. odnośnie sytuacji przedstawionych w pkt 1 niemające cech okazałości czy wystawności posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy...
2. odnośnie sytuacji przedstawionych w pkt 2 - organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy...
3. odnośnie sytuacji przedstawionych w pkt 3 - artykuły spożywcze (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.) wykorzystywane podczas spotkań organizowanych dla potencjalnych klientów Wnioskodawcy, w celu prezentacji możliwości produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatki ponoszone na:

1. odnośnie sytuacji, których dotyczy pytanie nr 1 - niemające cech okazałości czy wystawności posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy,
2. odnośnie sytuacji, których dotyczy pytanie nr 2 - organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, oraz
3. odnośnie sytuacji, których dotyczy pytanie nr 3 - na artykuły spożywcze (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.) wykorzystywane podczas spotkań organizowanych dla potencjalnych klientów Wnioskodawcy, w celu prezentacji możliwości produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej jako: „updop”), kosztami uzyskania przychodów, pozwalającymi obniżyć podstawę opodatkowania tym podatkiem, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. W związku z tym, poniesiony przez podatnika określony koszt może zostać przez niego zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli istnieje związek przyczynowy między poniesieniem danego wydatku a powstaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła, zaś dany wydatek nie jest objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 updop.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, udokumentowane w powyższy sposób koszty posiłków (dań i napojów) spożytych w restauracji przy okazji okresowych rozmów biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż niewątpliwie spełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 updop, tj. przyczyniają się do osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia ich źródeł. Jak wynika z przedstawionego powyżej opisu, spotkania te odbywają się stricte w celach biznesowych - w ramach bieżącego nadzoru nad współpracą z firmami zajmującymi się dystrybucją produktów Wnioskodawcy. Jak również wynika z opisu, spotkania te mają na celu kontrolę wyników, omówienie nowych zadań oraz rozwiązanie pojawiających się u jednej ze stron wątpliwości lub pytań - zabezpieczają więc dalszą, obopólnie korzystną współpracę. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zachowany jest określony w art. 15 ust. 1 updop związek przyczynowy między poniesieniem danych wydatków a powstaniem u Wnioskodawcy przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwie udokumentowane koszty ww. posiłków nie będą jednocześnie stanowiły określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. wydatków na reprezentację. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż pojęciu „reprezentacja”, jako nie posiadającemu definicji legalnej w ustawach podatkowych, należy - zgodnie z obowiązującymi zasadami wykładni prawa - nadać takie znaczenie, jakie ten zwrot posiada w języku powszechnym. Definicja słowa „reprezentacja” zawarta w słowniku języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996) stanowi zaś, że reprezentacja to okazałość, wytworność w czyimś sposobie bycia, związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki nie noszą powyższych znamion. Zgodnie z aktualnym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako: „NSA”), pierwszoplanową rolę dla kwalifikowania określonego wydatku jako kosztu reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt . 28 updop należy przyznać kryterium wystawności i okazałości, jako wynikającemu z najbardziej powszechnego rozumienia słowa „reprezentacja” w języku potocznym. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 25 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2200/10), „(...) Reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Transponując tę definicję na potrzeby prawa podatkowego reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego.” Podobna konkluzja wynika z wyroku NSA z dnia 27 września 2012 r. (sygn. akt II FSK 392/11): ,,(...) Zasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. poprzez przyjęcie, że użyty w tym przepisie zwrot „reprezentacja” odnosi się do działań mających na celu kształtowanie wizerunku przedsiębiorców, a w szczególności poprzez uznanie, że nie można kwalifikacji wydatków na reprezentację dokonywać wyłącznie w oparciu o występowanie takich cech, jak okazałość, wystawność, wytworność, gdyż na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych reprezentację należy postrzegać jako wszelkie działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi i są z nim w sposób pośredni powiązane”.

Tym samym, skoro wydatkom Wnioskodawcy ponoszonym na nabycie posiłków spożywanych wraz z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy w żadnym razie nie można przypisać cech okazałości czy też wystawności (o czym wyraźnie świadczy niewielka jednorazowa wysokość rachunków), to - jako wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła nie stanowiące jednocześnie wydatków na reprezentację w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop - mogą one być w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż przysługuje mu prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na niemające cech okazałości czy wystawności posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez niego koszty organizacji szkoleń dla pracowników firm dystrybuujących jej produkty (tj. koszty nabywanych usług noclegowych, wyżywienia, towarzyszących szkoleniom programów sportowych czy koszty wynajmu sali) stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż niewątpliwie spełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 updop, tj. przyczyniają się one do osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia ich źródeł mając na uwadze fakt, iż sprzedaż oferowanych przez Wnioskodawcę produktów odbywa się poprzez sieć dystrybutorów, posiadanie przez osoby zatrudnione przez te podmioty odpowiedniej znajomości parametrów i możliwości produktów Wnioskodawcy (szczególnie zaś tych wprowadzanych dopiero na rynek), umiejętności skutecznej prezentacji potencjalnym klientom zalet produkowanego przez Wnioskodawcę sprzętu, a także zgodna z wysokimi standardami Wnioskodawcy obsługa klienta w trakcie procesu sprzedaży mają istotny wpływ na satysfakcję klientów i podjęcie przez nich decyzji o zakupie produktów Wnioskodawcy, co w konsekwencji pozytywnie przekłada się na poziom jego dochodów opodatkowanych.

Koszty ponoszone w związku z organizacją wymienionych szkoleń nie są jednolite - różnią się w zależności od konkretnego przypadku. Istotny wpływ na ich wysokość ma w szczególności zakres wiedzy przekazywanej uczestnikom szkolenia - np. czy w danym wypadku chodzi o pełne przeszkolenie dla nowych pracowników dystrybutorów, czy też o szkolenie mające na celu zapoznanie pracowników dystrybutorów z nowym produktem. Stąd też, w niektórych przypadkach, oprócz standardowych kosztów wynajęcia odpowiedniej sali i zapewnienia uczestnikom, dla sprawnego przebiegu szkolenia, zwyczajowego posiłku w jego przerwie (zamówiony catering lub posiłek w restauracji), zdarza się, iż Wnioskodawca pokrywa również koszty noclegu i dodatkowych posiłków (np. śniadań). Ponoszenie tego typu dodatkowych wydatków ma jednak miejsce wyłącznie wówczas, gdy program danego szkolenia jest na tyle obszerny, że niemożliwe jest zrealizowanie go w ciągu jednego dnia.

Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty noclegów uczestników takich szkoleń są w takim wypadku uzasadnione - potwierdza to m.in. fakt, iż dla zapewnienia odpowiedniej frekwencji optymalizującej ogólne koszty organizacji takich szkoleń, przeprowadza się je dla osób przybyłych z obszarów niekiedy znacznie oddalonych od miejsca, w którym odbywają się szkolenia.

Organizowane przez Wnioskodawcę szkolenia (także te trwające ponad jeden dzień), nie mają charakteru rozrywkowego, lecz służą wyłącznie przekazaniu określonej wiedzy i wzmocnieniu zaangażowania uczestników szkoleń w promowanie i sprzedaż urządzeń Wnioskodawcy. W celu osiągnięcia ostatnich z ww. zamierzeń organizowane są niekiedy także uzupełniające te szkolenia programy sportowe, które nakierowane są na podniesienie — poprzez sportową rywalizację - zaangażowania uczestników szkoleń w proces sprzedaży urządzeń Wnioskodawcy. W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na to, iż tego typu programy mają zawsze wtórny (uzupełniający) charakter względem głównej części szkolenia (tj. szkolenia produktowego) i służą one zwiększeniu motywacji ich uczestników przy realizacji celów szkolenia (tj. intensyfikacji sprzedaży produktów Wnioskodawcy), związane z ww. programami wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, iż standard nabywanych dla uczestników takich szkoleń posiłków i ew. usług noclegowych nie przekracza zwyczajowo przyjętego poziomu, tj. nie można tym wydatkom przypisać cech okazałości czy wystawności ani przyjąć, iż tworzą one wśród uczestników szkoleń pozytywny wizerunek Wnioskodawcy. Tym samym wydatki te nie służą konsumpcji, lecz realizacji dalej idącego celu - w tym przypadku przekazania specjalistycznej wiedzy na temat produktów Wnioskodawcy. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać tychże wydatków za koszty wykraczające poza główny cel tych spotkań, a tym samym za koszty reprezentacji. W rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop. na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawca pragnie przywołać interpretację indywidualną wydaną przez tut. Organ podatkowy w dniu 31 marca 2008 r. (sygn. IP-PB3-423-77/08-2/DG).

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż przysługuje mu prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków ponoszonych na organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, bezdyskusyjne w obecnym stanie prawnym jest stanowisko, iż do kosztów uzyskania przychodów można w pełnym zakresie zaliczać wydatki na reklamę. Pojęcie reklamy, podobnie jak reprezentacji, nie otrzymało na gruncie prawa podatkowego swojej definicji legalnej. Zdaniem Wnioskodawcy należy zatem odwołać się do takiego rozumienia tego zwrotu, które wynika z języka potocznego. Zgodnie zaś ze słownikową definicją, reklama to „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług” (słownik internetowy PWN: http://sjp.pwn.pl/szuka/reklama). Za taką samą wykładnią opowiadają się także organy podatkowe. Jak stwierdził tut. Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 21 września 2012 r. (sygn. IPPB5/423-489/12-6/JC) - „(...) pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych (...)”.

Organizowane przez Wnioskodawcę prezentacje mają niewątpliwie na celu ukazanie potencjalnym klientom zalet oferowanych przez Wnioskodawcę urządzeń, sposobów efektywnego korzystania zarówno z ich podstawowych, jaki dodatkowych funkcji ułatwiających codzienną pracę w miejscach, gdzie urządzenia te będą wykorzystywane. Najlepszym dowodem jakości, skuteczności i funkcjonalności produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń są zaś potrawy przygotowane na oczach potencjalnych klientów podczas tego typu prezentacji, pozytywne wrażenia powstałe w związku z udziałem w tego typu prezentacji często stanowią dla potencjalnych nabywców decydujący argument dla dokonania zakupu urządzeń oferowanych przez Wnioskodawcę. Niewątpliwie więc Wnioskodawca kształtuje poprzez tego typu prezentacje popyt na oferowane przez siebie urządzenia, zachęcając zainteresowane osoby do ich nabycia, co wypełnia definicję reklamy przyjętą w stanowiskach organów podatkowych.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż w wydawanych interpretacjach indywidualnych wskazywane jest, iż o charakterze reklamowym określonego spotkania decyduje często to, dla jakiego grona jest ono organizowane. Ze stanowisk tych wynika np., iż działania reklamowe powinny być skierowane do szerokiego grona osób, a nie do wyselekcjonowanej grupy podmiotów (tak np. tut. Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 1 października 2012 r., sygn. IPPB5/423-532/12-4/JC). Ten warunek jest spełniony także w przypadku Wnioskodawcy. Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, prawo udziału w ww. prezentacjach przysługuje bowiem wszystkim, którzy w ramach dostępnego limitu miejsc zgłoszą chęć uczestniczenia w pokazie poprzez wypełnienie formularza na stronach internetowych Wnioskodawcy albo kontakt telefoniczny z jej przedstawicielem. Okoliczność, że liczba miejsc na każdej prezentacji jest zazwyczaj limitowana ze względu na wielkość pomieszczenia, w którym dana prezentacja jest organizowana (wyjątkiem są prezentacje organizowane np. w ramach targów), w żadnym wypadku nie zmienia faktu, iż prezentacje te skierowane są do możliwie szerokiego grona potencjalnych klientów zainteresowanych uzyskaniem wiedzy o produktach Wnioskodawcy i ich ew. nabyciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatków poniesionych na zakup artykułów spożywczych używanych dla celów prezentacji urządzeń gastronomicznych oferowanych przez Wnioskodawcę nie sposób zaliczyć do kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop. Rodzaje nabywanych artykułów (głównie mięso i warzywa), ich niewielki koszt w przeliczeniu na jedną demonstrację oraz przypadające na jednego uczestnika niewielkie porcje przyrządzonych potraw nie wskazują na wystawność czy okazałość oferowanego poczęstunku, będącego niejako efektem ubocznym dokonywanej w celach reklamowych prezentacji urządzeń - namacalnym dowodem na ich skuteczność i przydatność. W związku ze stricte reklamowym celem takiego spotkania nie sposób także mówić o jakimkolwiek kreowaniu pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy z racji organizowania tego typu prezentacji.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż przysługuje mu prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków ponoszonych na artykuły spożywcze (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.) wykorzystywane podczas spotkań organizowanych dla potencjalnych klientów Wnioskodawcy, w celu prezentacji możliwości produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na:

• posiłki w restauracjach, spożywane w ramach okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów produktów Wnioskodawcy – za nieprawidłowe,
• organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, takich jak: wyżywienie, nocleg, usługa integracyjna
  – za nieprawidłowe,
• organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, takich jak: opłaty za wynajęcie sali szkoleniowej
  – za prawidłowe,
• artykuły spożywcze (np. różne gatunki mięs, warzywa itp.) wykorzystywane podczas spotkań organizowanych dla potencjalnych klientów Wnioskodawcy, w celu prezentacji możliwości produkowanych przez Wnioskodawcę urządzeń gastronomicznych
  – za prawidłowe.
  
  

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy.

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia reklamy, należy – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia. Według Słownika Języka Polskiego PWN reklama to „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług” reklamą może być również „plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi”.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”. Powyższe odnosi się także do terminu „reprezentacja” użytego w cyt. wyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Norma ww. art. 16 ust. 1 pkt 28 nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na wystawne i niewystawne nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego. Pomocną może być również etymologia tego słowa – „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.

Wizerunek postrzegany i określany jako pozytywny, wcale nie musi odzwierciedlać dostatku, okazałości, zamożności itp. W niektórych sytuacjach wizerunkiem pozytywnym będzie taki, który wykaże cechy przedsiębiorcy takie, jak na przykład prostota i oszczędność. Taki wizerunek podmiotu również trzeba wypracować i ponieść stosowne do niego wydatki na reprezentację. Mogą one mieć inny charakter, niż wydatki zmierzające do wykazania zamożności, ekskluzywności i okazałości, ale wciąż będą to wydatki na reprezentację.

Przypisywanie reprezentacji cech takich, jak wystawność, okazałość, wytworność, ekskluzywność, wynika w gruncie rzeczy z faktu, iż te właśnie cechy powszechnie postrzegane są jako pozytywnie charakteryzujące wizerunek określonego podmiotu, kojarzące się z wysokim statusem i pozycją społeczną. Jednakże nie oznacza to, że budowanie wizerunku może odbywać się wyłącznie poprzez działania nadzwyczajne, wykraczające poza przyjęte standardy.

Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami, dystrybutorami, czy potencjalnymi klientami, akcentowania jej renomy i poszanowania kontrahenta. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów czy poczęstunek. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkie tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Pojęcie reprezentacji w prawie podatkowym jest trudne do zdefiniowania z powodu podobnego charakteru do reklamy, często różnice pomiędzy reprezentacją a reklamą zacierają się. Reprezentacja, podobnie jak reklama ma za zadanie promocję danego podmiotu gospodarczego, jednakże każda z nich spełnia je w inny sposób. Reklama polega na przedstawieniu towarów, nakłanianiu do nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że koszt uzyskania przychodów stanowić mogą wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji pieców konwekcyjno-parowych wykorzystywanych w kuchniach, restauracjach i innych placówkach zbiorowego żywienia. Sprzedaż oferowanych przez Wnioskodawcę produktów odbywa się poprzez sieć niezależnych od Wnioskodawcy dystrybutorów (firm zewnętrznych).

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę w związku z organizacją:

1. okresowych spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów (pytanie nr 1),
2. szkoleń organizowanych dla przedstawicieli dystrybutorów (pytanie nr 2), oraz
   
3. prezentacji organizowanych dla potencjalnych klientów (pytanie nr 3).
   
   

Ad. 1

W celu omówienia rezultatów dotychczasowej współpracy, założeń i planów sprzedażowych na nadchodzący okres oraz omówienia bieżących zagadnień dot. współpracy Spółka organizuje okresowe spotkania biznesowe z przedstawicielami dystrybutorów. Spotkania te organizowane są najczęściej w restauracjach i w związku z tym Spółka ponosi koszty konsumpcji takie jak dania i napoje, w tym alkoholowe. Zdaniem Wnioskodawcy wydatki te nie noszą znamion wystawności.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z organizacją ww. spotkań biznesowych należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Konieczne jest zatem rozstrzygnięcie, czy zorganizowanie przedmiotowych spotkań miało za zadanie kształtować popyt na produkty Wnioskodawcy, czy też służyć przede wszystkim budowaniu pewnej relacji i wywołaniu jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu Spółki.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż norma art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na tego typu usługi, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów

– niezależnie od tego, czy usługi te były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie Spółki, czy też poza nią (por. wyrok NSA z 2012-01-25, sygn. akt II FSK 1445/10).

Podniesiona w uzasadnieniu wniosku Spółki kwestia dotycząca wystawności, okazałości poczęstunku jak i powoływanie się na standardy biznesowe, zwyczaje i kanony kultury, w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na poczęstunki zwyczajowe, albo wystawne i uroczyste nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Należy zaznaczyć, iż analogiczne stanowisko negujące kryterium „okazałości, wystawności” jako kryterium decydujące o uznaniu danego wydatku, np. na opłacenie spotkań biznesowych w restauracji, za koszty reprezentacji prezentowane jest m.in. w wyrokach: WSA w Warszawie z dnia 2010-09-13, sygn. III SA/Wa 752/10, WSA w Kielcach z dnia 2010-04-15, sygn. akt I SA/Ke 202/10, WSA w Warszawie z dnia 2009-11-27, sygn. akt III SA/Wa 925/09.

Podkreślenia także wymaga, iż sam Wnioskodawca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazuje, iż przedmiotowe spotkania z przedstawicielami dystrybutorów mają charakter spotkań biznesowych, a więc raczej nastawionych na utrzymanie dobrych relacji z kontrahentami.

Ponadto należy zauważyć, iż w zapraszaniu kontrahenta do restauracji na posiłek nie można dopatrzeć się elementów reklamy, promocji firmy Wnioskodawcy czy sprzedawanych przez Niego produktów.

W związku z powyższym zdaniem tut. Organu przedmiotowe wydatki, zachowują związek przyczynowy między ponoszonymi przez Spółkę wydatkami, a zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu (zgodnie z art. 15 ust. 1), jednak związek ten w całości wyczerpuje znamiona reprezentacji, o której mowa w ww. art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy z zakresie pytania pierwszego, dotyczącego możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zorganizowanie spotkań biznesowych z przedstawicielami dystrybutorów należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

W ramach utrzymywania i podnoszenia standardów oraz wskaźników sprzedaży produktów oferowanych przez Wnioskodawcę, Spółka organizuje regularne szkolenia dla pracowników firm odpowiedzialnych za dystrybucję produktów Spółki. Zakres szkoleń obejmuje zapoznawanie przedstawicieli dystrybutorów z aktualną ofertą Wnioskodawcy (np. prezentacja parametrów i zalet najnowszych produktów Wnioskodawcy) oraz zajęcia z technik promocji oferowanych produktów i właściwej obsługi klientów. Wszystkie koszty organizacji szkoleń ponoszone są przez Wnioskodawcę i obejmują one takie wydatki jak: koszty wynajęcia sali, wyżywienia (zamówiony catering albo wykupione posiłki w restauracji) oraz - ewentualnie koszty zakwaterowania uczestników szkoleń w przypadku, gdy szkolenie trwa dłużej niż jeden dzień. Zdaniem Spółki, standard nabywanych dla uczestników szkoleń, posiłków i ew. usług noclegowych nie przekracza zwyczajowo przyjętego poziomu.

Wnioskodawca podkreśla, iż przedmiotowe szkolenia, także te trwające ponad jeden dzień, nie mają charakteru rozrywkowego, lecz służą wyłącznie przekazaniu określonej wiedzy i wzmocnieniu zaangażowania uczestników szkoleń w promowanie i sprzedaż urządzeń Wnioskodawcy. W celu osiągnięcia ostatniego, Spółka organizuje „programy sportowe”, które, zdaniem Spółki, nakierowane są na podniesienie zaangażowania uczestników szkoleń w proces sprzedażowy. Przedmiotowe koszty fakturowane są z reguły jako „usługa integracyjna”. Pozostałe ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczą i są faktorowane jako: usługi noclegowe, wyżywienie, wynajem sali na szkolenie.

Zdaniem Organu wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z organizacją szkoleń dla przedstawicieli dystrybutorów, takie jak: opłaty za wynajem sali szkoleniowej, niezbędne materiały, wynajem sprzętu nagłośnieniowego, projektora itp. niewątpliwie mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, gdyż spełniają warunek wynikający z art. 15 ust. 1 ustawy (przyczyniają się do osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła), jednoczenie nie są wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do wydatków, również związanych z organizacją przedmiotowych szkoleń, takich jak: wydatki na wyżywienie, nocleg, czy też za usługę integracyjną, nie można powyższych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ, podobnie jak w przypadku wydatków na spotkania biznesowe, będące przedmiotem pytania pierwszego niniejszego wniosku, wchodzą w skład wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1. Podejmowanie kontrahentów posiłkiem, fundowanie noclegu, czy też dbanie o ich sprawność fizyczną, poprzez organizowanie programów sportowych ewidentnie stanowią wydatki na reprezentację.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania drugiego odnośnie wydatków ponoszonych na organizację szkoleń produktowych i sprzedażowych dla przedstawicieli dystrybutorów produktów Wnioskodawcy, takich jak: wyżywienie, nocleg, usługa integracyjna należy uznać za nieprawidłowe, zaś stanowisko Spółki odnośnie wydatków ponoszonych na organizację tych samych szkoleń produktowych i sprzedażowych, takie jak: opłaty za wynajęcie sali szkoleniowej należy uznać za prawidłowe.

Ad. 3

W celu zareklamowania swoich produktów i pozyskania nowych klientów Spółka organizuje prezentacje, podczas których wykwalifikowani kucharze, wykorzystując produkty spożywcze, (różne gatunki mięs, warzywa itp.), przygotowują na oczach uczestników różnego rodzaju potrawy. Potrawy te degustowane są przez potencjalnych klientów – uczestników prezentacji. Udział w prezentacjach możliwy jest po uprzednim zapisaniu się na ogólnodostępną listę uczestników, przy użyciu formularza kontaktowego zamieszczonego na stronach internetowych Wnioskodawcy lub poprzez kontakt z przedstawicielem handlowym. Przedmiotowe prezentacje przeprowadzane są niekiedy także dla nieokreślonego kręgu adresatów np. na targach.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków na artykuły spożywcze wykorzystywane podczas przedmiotowych prezentacji. Zdaniem tut. Organu, wydatki te mają służyć uwidocznieniu zalet i możliwości urządzeń, które oferuje Wnioskodawca swoim klientom. Nabywane w związku z tym produkty nie służą zaspokojeniu naturalnej potrzeby spożywania posiłków, lecz mają za zadanie pokazać możliwości oferowanych przez Spółkę urządzeń. Organ przychyla się do opinii Spółki, że niewątpliwie jedną z najskuteczniejszych form reklamy urządzeń gastronomicznych jest przygotowanie na oczach potencjalnych klientów (uczestników prezentacji) potraw, które można zdegustować. Dodatkowym argumentem jest fakt, że prezentacja skierowana jest do potencjalnych klientów w dosłownym tego słowa znaczeniu, gdyż jeśli dana osoba zarejestruje się na stronie internetowej, bądź u przedstawiciela handlowego, to tym samym deklaruje zainteresowanie produktem; podobnie w przypadku targów, gdzie prawdopodobieństwo, że w danej prezentacji wezmą udział osoby zainteresowane produktem, osoby z branży gastronomicznej jest duże.

Nie ma więc wątpliwości, że wydatki na artykuły spożywcze, takie jak mięso, czy warzywa, związane z organizacją prezentacji produktów Spółki, poczynione w celu unaocznienia zalet i możliwości oferowanych urządzeń, skierowane do potencjalnych klientów mają charakter reklamowy, a tym samym stanowią koszt uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, iż obecne stanowisko organów podatkowych w zakresie uznania jako koszty reprezentacji wydatków ponoszonych na rzecz kontrahentów i klientów pozostaje jednolite. Tytułem przykładu można powołać zmienioną interpretację Ministra Finansów z dnia 22.05.2012 r., znak DD6-033-152/SOH/09/PK-1684/09, interpretację z dnia 28.05.2012 r., znak DD6-033-117/SOH/PK-1450/09, czy też z dnia 29.05.2012 r., znak /DD6-033-33/SOH/PK-1655/09/10.

W powyższych zmienionych interpretacjach zajęto stanowisko tożsame z tym, które zostało zaprezentowane przez tut. Organ w niniejszej interpretacji.

Na uwagę zasługuje fakt, iż powyższe stanowisko Organu, co do rozumienia i stosowania pojęcia „reprezentacja” potwierdza najnowsza linia orzecznicza sądów administracyjnych. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25.01.2012 r., sygn. akt II FSK 1445/10 (wydanym co prawda na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, jednakże mającym również zastosowanie na gruncie niniejszej sprawy) wskazał:

„(…) również w prawie podatkowym termin "reprezentacja" należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz", a nie jako "wystawność, wytworność, okazałość". Dotyczy to także przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. (odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 28 updop – przypis Organu). Norma ta nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielskie są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkie tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – niezależnie także od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią. Odmienna wykładnia nie uwzględniałaby znaczenia użytego w przepisie terminu w kontekście, w jakim go zastosowano oraz w odniesieniu do systematyki aktu prawnego, w którym go wykorzystano. Skoro bowiem w prawodawstwie jednolicie używa się terminu "reprezentacja" w znaczeniu "przedstawicielstwo", bezpodstawne byłoby przyjęcie, że tylko w jednym, specyficznym przepisie ustawy podatkowej (oraz w drugim, analogicznym przepisie zamieszczonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych), użyto go w znaczeniu zasadniczo odmiennym. (…) Wymaga podkreślenia, że okazałość czy wystawność oferowanego kontrahentowi poczęstunku w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako kosztów reprezentacji, gdyż o takim ich charakterze decyduje tylko związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu i w interesie podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa; próba rozróżniania wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego”.

Tożsame stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29.06.2012 r. sygn. akt II FSK 2571/10, wydany już na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, w odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Wskazać także należy, iż przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.