INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 25 października 2010 r.), uzupełnionym w dniu 18 stycznia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2010 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 7 stycznia 2011 r., Znak: IBPBI/2/423-1486/10/JD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 18 stycznia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka należy do grupy czołowych polskich hut, zaopatruje w swoje wyroby różne dziedziny przetwórstwa i budownictwa, zarówno krajowego jak i zagranicznego. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje sprzedaży wyrobów stalowych, jak również sprzedaży i dystrybucji mediów, usług transportowych oraz najmu. W przypadku niektórych transakcji zdarza się, że nabywcy nie dokonują zapłaty wynagrodzenia należnego Spółce w ustalonych w zawartych umowach terminach.

W celu zabezpieczenia zapłaty należności, 1 września 2010 r. Spółka zawarła „Umowę ubezpieczenia ryzyka kredytu kupieckiego" (dalej: Umowa Ubezpieczenia). Jest to umowa niezależna od umów sprzedaży towarów i usług, kontrahenci Spółki nie są jej stronami ani też w żaden sposób nie uczestniczyli w jej zawarciu. Zgodnie z Umową Ubezpieczenia, w przypadku zajścia wypadku ubezpieczeniowego, tj. niewypłacalności lub upływu okresu opóźnienia w zapłacie po spełnieniu określonych w Umowie Ubezpieczenia warunków formalnych, Ubezpieczyciel wypłaci Spółce odszkodowanie.

Stosownie do części A2.02 punkt 1 Umowy Ubezpieczenia, „...ochroną ubezpieczeniową objęte są wszelkie ubezpieczone i prawnie uzasadnione należności przysługujące Ubezpieczającemu, jeżeli brak zapłaty wynika bezpośrednio i wyłącznie z ryzyka handlowego, tzn.:

1. niewypłacalności dłużnika, lub
2. opóźnienia w zapłacie.
   
   

Opóźnienie w zapłacie występuje, gdy dłużnik nie zapłacił należności w całości w czasie maksymalnego okresu kredytu, a brak zapłaty nie wynika ze sporu lub z ryzyka wyłączonego w punkcie 2 <...> lub Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia nie podlegającego ochronie ubezpieczeniowej określonej w Umowie Ubezpieczenia".

W odniesieniu do wierzytelności objętych ubezpieczeniem nie są (w dacie zajścia wypadku ubezpieczeniowego) spełnione warunki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Wartość odszkodowania odpowiada kwocie niespłaconej należności pomniejszonej o udział własny Spółki (tj. 90% w przypadku nabywców z państw Grupy 1 i 2, zgodnie z Umową Ubezpieczenia oraz 80% należności w przypadku nabywców z państw z Grupy 3, zgodnie z Umową Ubezpieczenia). Ubezpieczyciel przyznał indywidualne limity kredytowe dla poszczególnych klientów Wnioskodawcy.

Zgodnie z punktem 3.3 Ogólnych Warunków Umów (dalej: OWU), stanowiących integralną część Umowy Ubezpieczenia, z dniem wypłaty odszkodowania, na Ubezpieczyciela przechodzą wszelkie roszczenia ubezpieczającego odnośnie ubezpieczonej należności przeciwko dłużnikowi do wysokości wypłaconego odszkodowania. Spółka traci więc możliwość dochodzenia należności bezpośrednio od kontrahenta w zakresie w jakim otrzymała odszkodowanie od Ubezpieczyciela. Jednocześnie, na podstawie OWU, Wnioskodawca jest zobowiązany do przeniesienia na Ubezpieczyciela posiadanych zabezpieczeń należności.

Z tytułu realizacji transakcji, których dotyczą należności podlegające ochronie ubezpieczeniowej, Spółka rozpoznaje przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT z chwilą wystawienia faktury za sprzedane towary i usługi.

Reasumując, w związku z zawarciem Umowy Ubezpieczenia, w przypadku, gdy kwoty należne Spółce nie zostaną w określonym w Umowie Ubezpieczenia terminie zapłacone przez kontrahentów, Spółka otrzyma częściową zapłatę tych należności od Ubezpieczyciela, na którego z mocy prawa przejdzie roszczenie a zapłatę od nabywców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionymi powyżej okolicznościami i wypłatą przez Ubezpieczyciela odszkodowania z tytułu braku zapłaty przez kontrahenta za sprzedane towary i usługi Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty przez Ubezpieczyciela odszkodowania w związku z nieuregulowaniem zapłaty ze strony kontrahenta Spółki, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT z tytułu otrzymanego odszkodowania.

Uzasadnienie

1. Kompensacyjny charakter świadczenia Ubezpieczyciela

Na wstępie należy wskazać, że wypłata przez Ubezpieczyciela odszkodowania na rzecz Spółki nastąpi wyłącznie w przypadku braku płatności ze strony kontrahentów z tytułu transakcji zakupu od Wnioskodawcy towarów i usług, w związku z którymi Spółka rozpoznała przychód należny zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Otrzymanie przez Wnioskodawcę odszkodowania jest więc rezultatem dokonanych wcześniej transakcji realizowanych w toku zwykłej działalności gospodarczej, znajdujących już odzwierciedlenie w rozliczeniach podatkowych Spółki - ubezpieczenie zabezpiecza bowiem jedynie samą spłatę zadłużenia przez kontrahentów Spółki, która to spłata nie ma charakteru zdarzenia podatkowego. Wnioskodawca nie otrzymuje zatem świadczenia z nowego źródła, lecz jedynie rekompensatę za brak zapłaty ze strony kontrahentów

Na opisany powyżej, kompensacyjny charakter odszkodowania, wskazują również regulacje cywilnoprawne w zakresie umowy ubezpieczenia. Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: Kodeks cywilny), przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie wypłacane przez Ubezpieczyciela jest więc warunkowe, tzn. uzależnione od zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Wypadek ubezpieczeniowy został zdefiniowany zgodnie z Umową Ubezpieczenia jako niewypłacalność dłużnika lub opóźnienie w zapłacie (rozumiane jako brak zapłaty należności w całości w czasie maksymalnego okresu kredytu, z wyłączeniem braku zapłaty wynikającego ze sporu lub z ryzyka niepodlegającego ochronie ubezpieczeniowej określonej w Umowie Ubezpieczenia).

W konsekwencji, aby Spółka uzyskała odszkodowanie, muszą zostać spełnione jednocześnie poniższe warunki:

• musi istnieć wierzytelność wynikająca z prowadzonej działalności gospodarczej,
• wierzytelność ta nie została zaspokojona przez dłużnika – kontrahenta.
  
  

W konsekwencji wypłata odszkodowania zastępuje płatność ze strony kontrahenta i jest alternatywnym zaspokojeniem roszczenia Wnioskodawcy a nie dodatkowym przychodem. Celem zawieranej przez Spółkę Umowy Ubezpieczenia jest natomiast zapewnienie uzyskania wpływu środków pieniężnych z tytułu należności. Spółka nie uzyskuje jakiegokolwiek dodatkowego przysporzenia majątkowego. W związku z tym, w opinii Spółki, wypłatę odszkodowania należy uznać za spłatę objętej ochroną ubezpieczeniową należności z prowadzonej działalności gospodarczej, zaliczonej już uprzednio do przychodów podatkowych na podstawie przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Stanowisko takie prezentują również organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-73/10/SD) wskazał iż: „sama wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki powinna być potraktowana jako zapłata należności. (...) w świetle przepisów ustawy o CIT nie ma znaczenia, kto dokonał spłaty zobowiązania, w szczególności, że przychód należny z tego tytułu nie powstaje w momencie zapłaty, lecz z chwilą zaistnienia zdarzeń określonych w ustawie. (...) jeżeli podatnik kwotę należności wynikająca z danej transakcji zaliczył do przychodów należnych w momencie wystawienia faktury, uregulowanie części tej należności przez ubezpieczyciela zgodnie z warunkami umowy, nie spowoduje obowiązku wykazania otrzymanego z tego tytułu odszkodowania jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych".

2. Przejście prawa do dochodzenia niespłaconych należności na Ubezpieczyciela

Wnioskodawca wskazał, iż w opisanym stanie faktycznym, możliwość uzyskania przez Spółkę kwot ubezpieczonych należności dwukrotnie, tj. zarówno przez spłatę zobowiązania przez kontrahenta, jak i otrzymane odszkodowanie od Ubezpieczyciela, jest wyłączona przez OWU oraz na mocy przepisów prawa.

Jak już wspomniano, zgodnie z punktem 3.3 OWU, z dniem wypłaty odszkodowania na Ubezpieczyciela przechodzą wszelkie roszczenia ubezpieczającego przeciwko dłużnikowi odnośnie ubezpieczonej należności do wysokości wypłaconego odszkodowania. Jednocześnie art. 828 § 1 Kodeksu cywilnego wskazuje, iż jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń, roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania.

W konsekwencji, w przypadku braku zapłaty należności przez kontrahenta skutkującej zaistnieniem wypadku ubezpieczeniowego i wypłaty odszkodowania, Ubezpieczyciel przejmuje przysługującą Spółce wierzytelność (do wysokości zapłaconego odszkodowania). Spółka nie ma zatem prawnych możliwości dochodzenia swoich roszczeń od kontrahenta, gdyż w momencie wypłaty przez Ubezpieczyciela odszkodowania pokrywającego wierzytelność, należności Spółki objęte tym odszkodowaniem wygasną. Po stronie Spółki nie dochodzi więc do żadnego dodatkowego przysporzenia majątkowego, ponieważ wypłacone jej odszkodowanie (pomniejszone o udział własny) odpowiada kwocie wygasłych wierzytelności.

Powyższe regulacje niosą dwie doniosłe dla istoty rozważanego problemu konsekwencje:

1. brak możliwości zapłaty należności przez kontrahenta i wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego skutkującego wypłatą odszkodowania,
2. wyłączenie możliwości rozpoznania przez Spółkę kosztów uzyskania przychodów (dalej: KUP) w postaci nieściągalnej wierzytelności - w przypadku braku prawnej możliwości dochodzenia należności, Spółka nie będzie bowiem w stanie spełnić przesłanek zaliczenia do KUP takich wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.
   
   

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę eliminuje wiec możliwość uzyskania przez Spółkę podwójnego świadczenia i w konsekwencji nie ma podstaw do dwukrotnego rozpoznania przychodu dla tego samego świadczenia.

3. Ekonomiczne uzasadnienie zawarcia Umowy Ubezpieczenia

Spółka podkreśliła, iż celem zawarcia Umowy Ubezpieczenia jest przede wszystkim minimalizacja strat spowodowanych niewypłacalnością bądź nierzetelnością kontrahentów. Możliwość uzyskania równowartości należności ze sprzedaży towarów i usług od Ubezpieczyciela ułatwia prowadzenie działalności oraz eliminuje ryzyko finansowe związane z brakiem płatności od kontrahentów. Celem Wnioskodawcy nie było więc pozyskanie dodatkowego źródła przychodów w postaci odszkodowań od Ubezpieczyciela, a jedynie zabezpieczenie płatności z tytułu dokonywanych transakcji. Wskazać należy, iż Spółka mogłaby samodzielnie dochodzić niezapłaconych należności, niemniej jednak jest to proces długotrwały i kosztowny, stąd z biznesowego punktu widzenia znacznie korzystniejsze jest przeniesienie na wyspecjalizowany podmiot ciężaru egzekwowania należności. Jednocześnie należy wskazać, że w przypadku, gdyby samodzielna egzekucja należności od klienta okazała się skuteczna, Spółka nie byłaby zobowiązana do rozpoznawania dodatkowego przychodu z tego tytułu, gdyż przychód, z którym wiąże się spłata należności został już prawidłowo rozpoznany dla celów CIT.

W stanie faktycznym analogicznym do sytuacji Spółki, powyżej przedstawione argumenty potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 22 marca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-1636/09/CzP) stwierdzając iż: „(...) Nie można zgodzić się ze stanowiskiem podatnika, iż otrzymanie odszkodowania z powyższego tytułu spowoduje powstanie przychodu stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., bowiem późniejsza zapłata należności przez ubezpieczyciela na rzecz Spółki, która została już wcześniej zaliczona do przychodów podatkowych, nie może skutkować ponownym rozpoznaniem przychodu z tego tytułu".

Należy z całą mocą stwierdzić, że zawarcie Umowy Ubezpieczenia jest jedynie alternatywnym sposobem dochodzenia należności handlowych, a jego przyjęcie stanowi racjonalną decyzję biznesową i nie powinno stwarzać podstawy do różnicowania traktowania podatkowego płatności, które pod względem ekonomicznym pochodzą z tego samego źródła. Zdaniem Spółki, brak jest podstaw dla takiego różnicowania.

Na marginesie Spółka wskazuje, że podobne do opisanego powyżej rozwiązania są powszechnie stosowane w praktyce życia gospodarczego. Ubezpieczenie należności jest pod względem treści stworzonego stosunku prawnego zbliżone do umowy faktoringu pełnego, będącego alternatywnym do ubezpieczenia rozwiązaniem niosącym podobne skutki ekonomiczne. Podobnie jak w przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia (i zajścia wypadku ubezpieczeniowego), konsekwencją zawarcia umowy faktoringu pełnego jest przeniesienie przez sprzedawcę towarów i usług własnych wierzytelności na rzecz instytucji finansowej za określoną cenę. W obu sytuacjach dochodzi do przeniesienia wierzytelności (w przypadku faktoringu - umownie, w przypadku umowy ubezpieczenia - z mocy prawa), a celem ekonomicznym jest w obu przypadkach zapewnienie płynności finansowej i zmniejszenie ryzyka w prowadzonej działalności. Również w przypadku usług faktoringu Minister Finansów w interpretacjach indywidualnych potwierdza, iż wyzbycie się przez podatnika wierzytelności na rzecz faktora - w zamian za otrzymanie kwoty wierzytelności w ustalonej wysokości - nie stanowi dla zbywającego wierzytelność przychodu podatkowego, jeżeli wierzytelność została uprzednio rozpoznana jako przychód należny. Takie stanowisko zostało przedstawione przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 grudnia 2007 r. (sygn. IBPB3/423-150/07/JD), w której stwierdzono, że „w wyniku zawarcia umowy factoringu nastąpi spłata należności za sprzedany towar, które jednak już wcześniej Spółka zaliczy do przychodów. Ze względu na wskazane okoliczności, tj. fakt, że kwota wypłacona przez nabywcę wierzytelności (Faktora) zostanie już wcześniej zaliczona do przychodów Spółki jako przychód należny, w momencie zbycia wierzytelności nie może być ponownie uznana za przychód”. Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2009 r. (sygn. IBPBI/2/423-127/09/AM).

4.Stanowisko organów podatkowych oraz sadów administracyjnych w sprawie opodatkowania odszkodowań z tytułu braku zapłaty należności handlowych.

W świetle powyższych argumentów zdaniem Wnioskodawcy, wypłata odszkodowania przez Ubezpieczyciela w celu zaspokojenia roszczeń Spółki wobec kontrahentów powinna wpływać jedynie na datę uznania należności za zapłaconą do wysokości uzyskanego odszkodowania. Otrzymanie odszkodowania nie spowoduje natomiast obowiązku rozpoznania przez Spółkę odrębnego przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Opisane powyżej podejście jest powszechnie aprobowane przez sądy administracyjne oraz organy podatkowe. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w wyroku z 26 lutego 2007 r. (sygn. akt I SA/Łd 1231/06) wskazał, że w sytuacji wypłaty odszkodowania za niespłacone przez kontrahenta należności należy przyjąć, iż „jest to świadczenie wypłacone w miejsce świadczeń wynikających z faktur, dokumentujących kontrakty eksportowe, podlegających rozliczeniu metodą memoriałową i uznać że świadczenie takie nie jest przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Traktowanie wypłaty odszkodowania z tytułu braku płatności należności handlowych jako zapłaty należności rozpoznanych już wcześniej jako przychód podlegający opodatkowaniu zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego (patrz również: przytoczone w powyższej argumentacji stanowiska organów podatkowych), między innymi w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2010 r. (sygn. ILPB3/423-228/10-2/DS).
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 marca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-73/10/SD).
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 marca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-1636/09/CzP);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 lutego 2010 r (sygn. ITPB3/423-707/09/DK);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2009 r. (sygn. ILPB3/423-793/08-2/ŁM);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 października 2008 r. (sygn. IBPB3/423-640/08/CzP);
• interpretacji Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2007 r. (sygn. 1471/DPR1/423-67/07/KK);
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2007 r. (sygn. IM/4218-0008/lnŁ/07);
• interpretacji Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 17 lipca 2006 r. (sygn. 1472/ROP1/423-183/229/06/MC).
  
  

5. Podsumowanie

Zdaniem Spółki, zgodnie z przytoczoną powyżej argumentacją, w wyniku wypłaty przez Ubezpieczyciela odszkodowania w związku z brakiem zapłaty należności przez kontrahenta Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego CIT z następujących powodów:

• przedmiotowe odszkodowanie ma charakter kompensacyjny i stanowi ono w istocie de facto spłatę należności handlowych rozpoznanych już uprzednio jako przychód należny;
• w związku z wypłatą odszkodowania Spółka nie uzyskuje dodatkowego przysporzenia majątkowego;
• konsekwencje ekonomiczne wypłaty odszkodowania są analogiczne jak w przypadku samodzielnego wyegzekwowania przez Spółkę należności z tytułu sprzedaży towarów i usług od kontrahentów;
• w chwili otrzymania odszkodowania Spółka utraci prawo dochodzenia swoich roszczeń od kontrahentów, w wyniku czego pozbawiona zostanie możliwości uzyskania dokumentacji pozwalającej na uznanie wierzytelności za nieściągalną i rozpoznanie z tego tytułu kosztu uzyskania przychodów.
  
  

Opisane powyżej stanowisko jednoznacznie potwierdza Minister Finansów w wydawanych w ostatnim czasie interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stanowisko Spółki uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określana dalej: updop), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ze stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła umowę ubezpieczenia własnych należności z tytułu sprzedaży towarów i usług, w której Ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty Spółce odszkodowania, jeżeli Spółka nie otrzyma płatności z tytułu sprzedaży towarów lub usług w ustalonych w zawartych umowach terminach.

Zgodnie z art. 828 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania (…). Oznacza to, iż w momencie wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania pokrywającego wierzytelność, należności objęte tym odszkodowaniem wygasną.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, iż wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki powinna być potraktowana jako zapłata należności. Innymi słowy, moment uzyskania odszkodowania przez Spółkę wpłynie jedynie na datę uznania należności za zapłaconą w wysokości uzyskanego odszkodowania.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się ( w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.