INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 17 grudnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udzielonymi gwarancjami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udzielonymi gwarancjami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka świadczy usługi informatyczne. Wnioskodawca, na zlecenie swoich kontrahentów, tworzy i wdraża scentralizowane, kompleksowe systemy informatyczne i realizuje rozmaite projekty informatyczne wymagające wykorzystywania i zaangażowania różnorodnego sprzętu informatycznego, urządzeń, elementów itp.

W związku z dostawą ww. sprzętu, urządzeń i elementów Wnioskodawca zobowiązuje się, że w określonym czasie (np. w okresie 3 lat od daty sprzedaży) towary dostarczone kontrahentowi zachowają swoją sprawność techniczną i będą funkcjonowały niezawodnie w zakresie, do którego są przeznaczone. Jednocześnie Spółka zobowiązuje się do wymiany wadliwego sprzętu w czasie określonym w umowie (np. 6 godzin, jest to tzw. „czas reakcji”).

W celu realizacji powyższego zobowiązania, Wnioskodawca nabywa zamówiony przez kontrahenta sprzęt komputerowy z pewną, określoną nadwyżką, która przeznaczona jest wyłącznie do realizacji ewentualnej obsługi gwarancyjnej. Taka nadwyżka, określona jako "rezerwa serwisowa", jest dodatkową partią sprzętu, identycznego z tym, który trafia w ramach umowy sprzedaży do kontrahenta i zostaje ona przekazana do magazynu Spółki.

Rezerwa serwisowa nie jest przeznaczona do dalszej odsprzedaży jako towar (środki obrotowe), lecz jest jedynie utrzymywana „w gotowości", na potrzeby obsługi w ramach udzielonej gwarancji, co może, ale nie musi w sposób konieczny wystąpić w okresie obowiązywania umowy. Sprzęt z puli rezerwowej nie jest zatem wykorzystywany na potrzeby własne Spółki, lecz jest utrzymywany na wypadek konieczności wymiany, lub tymczasowego zapewnienia sprzętu zamiennego.

Sprzęt znajdujący się w rezerwie serwisowej może być wykorzystany dwojako:

• albo zostaje czasowo przekazany kontrahentowi, jako sprzęt zastępczy, a w tym czasie sprzęt, objęty gwarancją, który utracił swoją sprawność, trafia do Wnioskodawcy w celu realizacji zobowiązania do przywrócenia mu odpowiedniej sprawności przez producenta sprzętu (naprawa gwarancyjna jest organizowana przez Spółkę) i po dokonaniu naprawy sprzętu, będącego własnością kontrahenta, wraca do Spółki, lub
• jeśli okaże się, że sprawność danego sprzętu nie może zostać przywrócona - zostaje przekazany kontrahentowi definitywnie, na własność, w zamian niesprawnego sprzętu, który trafia do Wnioskodawcy.
  
  

Oznacza to, że nabyty przez Wnioskodawcę sprzęt z puli rezerwy serwisowej:

1. może nie zostać w ogóle wykorzystany (przez cały okres pozostaje nieużywany w magazynie, do którego trafia po zakupie), gdy nie wystąpią w okresie gwarancji żadne zakłócenia sprawności sprzętu, lub
2. może być czasowo przekazany kontrahentowi do używania, na czas realizacji niezbędnej naprawy sprzętu należącego do kontrahenta, objętego gwarancją Spółki, lub też
3. może zostać przekazany w ramach wymiany gwarancyjnej na własność w zamian za odbiór przez Wnioskodawcę sprzętu niesprawnego technicznie.
   
   

Zdarza się, że producent nie dokonuje naprawy niesprawnego sprzętu, lecz dostarcza Spółce nowy sprzęt tego samego rodzaju (ten sam model) albo podobny sprzęt innego rodzaju (inny model). W takich przypadkach, w zależności od okoliczności i według wyboru Spółki:

1. kontrahenci Spółki otrzymują podobny sprzęt innego rodzaju (inny model) i oddają Spółce sprzęt przekazany im w ramach gwarancji udzielanej przez Spółkę;
2. Spółka nie przekazuje kontrahentom sprzętu innego rodzaju (innego modelu), lecz traktuje go jako odnowienie stanu magazynowego, tj. niezbędnej rezerwy serwisowej.

Po upływie okresu obowiązywania umowy z kontrahentem, tj. po ustaniu zobowiązań gwarancyjnych Spółki, w związku z brakiem uzasadnienia do utrzymywania rezerwy serwisowej, sprzęt utrzymywany dotychczas w ramach tej rezerwy może być sprzedany przez Spółkę albo wykorzystany na jej własne potrzeby.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na nabycie takiego sprzętu, jak wyżej opisany, nabywanego przez Spółkę do puli rezerwy serwisowej, stanowią wydatki na nabycie środków trwałych, rozliczanych w ciężar kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne, czy też wydatki te powinny bezpośrednio stanowić koszty uzyskania przychodu działalności prowadzonej przez Spółkę...

Jeśli uznać, że przedmiotowe wydatki powinny bezpośrednio stanowić koszty uzyskania przychodu działalności prowadzonej przez Spółkę, to kiedy należy rozpoznać taki koszt...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na nabycie sprzętu opisanego powyżej, nabywanego do puli rezerwy serwisowej nie stanowią wydatków na nabycie środków trwałych i powinny bezpośrednio stanowić koszty uzyskania przychodu działalności prowadzonej przez Spółkę. Wydatki te, stanowiące, zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są w jego ocenie potrącalne w dacie ich poniesienia.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środkami trwałymi są składniki majątkowe podatnika posiadające następujące cechy:

1. są własnością lub współwłasnością podatnika,
2. przewidywany okras ich używania jest dłuższy niż rok,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. zostały nabyte lub wytworzone przez podatnika i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 (leasing finansowy),
5. są budowlami, budynkami lub lokalami będącymi odrębną własnością, maszynami, urządzeniami ł środkami transportu lub innymi przedmiotami.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na zakup środka trwałego nie stanowią kosztu podatkowego bezpośrednio, lecz mogą być rozliczane w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne. Jeśli natomiast dany przedmiot nie stanowi środka trwałego w powyższym rozumieniu, to ewentualne rozliczenie kosztów jego nabycia jako kosztów podatkowych odbywa się na zasadach ogólnych, w zależności od charakteru kosztu (bezpośredni czy pośredni).

Przedmiotowe środki w rezerwie serwisowej nie mogą zostać zakwalifikowane do środków trwałych, ponieważ nie można z góry przewidzieć okresu ich faktycznego pozostawania w Spółce, oraz tego, czy i w jakim zakresie zostaną one wykorzystane do ewentualnych napraw gwarancyjnych lub wymiany gwarancyjnej.

Należy podkreślić, że aby dany przedmiot stanowił środek trwały, podatnik musi tego środka używać w swojej działalności gospodarczej oraz przewidywać, że będzie się to odbywać w przeciągu co najmniej rocznego okresu czasu. W przedmiotowych okolicznościach przedmioty z puli rezerwy serwisowej nie są albo w ogóle używane, albo zostają np. wykorzystane jednorazowo do wymiany danego elementu w ramach naprawy lub zastąpienia całego wadliwie działającego urządzenia (wymiana towaru na nowy, niewadliwy). Sam fakt posiadania nieużywanego przedmiotu na magazynie przez okres przekraczający rok nie powoduje, że staje się on środkiem trwałym. Tym samym nie zostają zachowane warunki, pozwalające na taką klasyfikację.

Nie oznacza to jednak, że wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie środków do rezerwy serwisowej nie stanowią kosztów uzyskania przychodu dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tworzenie rezerw materiałów handlowych zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym uzasadnione było (jest) specyfiką działalności spółki / warunkami rynkowymi, w jakich Podatnik funkcjonuje (znacząca zmienność technologiczna, szybka zastępowalność urządzeń, dewaluacja istniejących rozwiązań technicznych na rzecz bardziej zaawansowanych). Spółka w oparciu o zawarte umowy zobowiązana była (jest) do stałego utrzymywania części i urządzeń zamiennych do sprzedawanego hardware, stąd zasadne jest posiadanie zapasów przeznaczonych na obsługę, do której Wnioskodawca się zobowiązał (por. pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-1039/08/CzP oraz IBPB3/423-899/08/BG).

Zakupione przez Spółkę towary powinny zostać przez nią uznane za zapasy, które muszą być stale utrzymywane na magazynie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu uzyskania (zabezpieczenia, zachowania) źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki na obsługę gwarancji udzielonych przez sprzedającego nabywcy nie zostały wyłączone z zakresu kosztów podatkowych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki koszty związane z usunięciem wady przedmiotu umowy zawartej przez Spółkę z jej kontrahentem służą niewątpliwie osiągnięciu przychodu.

Zgodnie z zawartymi umowami Spółka zobowiązana jest do usunięcia wad sprzedawanego sprzętu - w przeciwnym razie, drugiej stronie przysługuje prawo do dochodzenia roszczeń z udzielonej w umowie gwarancji. Brak reakcji na zgłoszoną, reklamację lub niewykonanie mogłoby skutkować odpowiedzialnością za szkodę oraz narażałoby renomę Spółki /co ma także wymiar finansowy (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 czerwca 2010 r. sygn. ILPB3/423-268/10-2/GC)/.

W związku z zawartymi umowami oraz przy uwzględnieniu panujących warunków rynkowych oraz biorąc pod uwagę warunki w jakich pracują te urządzenia Spółka musi utrzymywać stałą rezerwę serwisową obejmującą praktycznie pełny wachlarz części i sprzętu pozwalający usunąć każdą awarię w ciągu ściśle określonego czasu od jej zgłoszenia, poprzez skorzystanie z zasobu rezerwy serwisowej. Ich stałe utrzymywanie jest uzasadnione zobowiązaniami podatnika wynikającymi z zawartych umów. Należy też pamiętać, że w dniu przyjęcia środków do rezerwy serwisowej podatnik nie jest w stanie określić szczegółowo zapotrzebowania na konkretne części (elementy sprzętowe). Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli podatnik wykaże, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Koszty ponoszone na obsługę gwarancji udzielonej przez Wnioskodawcę, nie są jednak ani karą ani odszkodowaniom, stąd nie podlegają wyłączeniu.

Gwarant jest zobowiązany wykonać obowiązki wynikające z gwarancji w odpowiednim terminie i dostarczyć uprawnionemu z gwarancji rzecz na swój koszt. Usunięcie wad fizycznych rzeczy albo dostarczenie rzeczy wolnej od wad jest obowiązkiem sprzedawcy w ramach zawartej umowy sprzedaży i na własny koszt, a nie wzajemnym świadczeniem między dwoma podmiotami. W myśl art. 556 § 1 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo, jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Stosownie zaś do treści art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny, co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany.

Odnośnie „gwarancji jakościowych" sprzedawanych produktów wskazać należy, iż ustawodawca nie ograniczył prawa sprzedawców do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 listopada 2009r., sygn. IBPBI/2/423-1030/09/AM).

Jak wykazano powyżej, poniesione przez Spółkę wydatki – nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przez nią przychodach. Jednakże istnieje pośredni związek pomiędzy ponoszeniem wydatków na zapewnienie rezerw serwisowych (oraz realizacją gwarancji), a uzyskaniem przychodu (zabezpieczeniem, zachowaniem źródła przychodu) i jednocześnie nie podlegają, one wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów zostały unormowane w przepisach art. 15 ust. 4 - 4h ww. ustawy. Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jak stanowi art. 15 ust. 4e cyt. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec tego, w odniesieniu do ponoszonych wydatków związanych z rezerwą serwisową będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl której, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Reasumując, koszty związane z rezerwą serwisową, dotyczącej konkretnej umowy na podstawie której dostarczany jest klientowi hardware, należy zaliczyć do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, które zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są potrącalne w dacie ich poniesienia. W sytuacji, gdy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy Spółka powinna je podzielić proporcjonalnie do długości okresu, który obejmuje konkretna umowa gwarancyjna i w tej proporcji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych okresów (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. ILPB3/423-1027/09-4/AO).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Dz. u. Nr 54, poz. 654 ze zm. – dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli podatnik wykaże, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jeśli zatem wada dostarczonych towarów lub wykonanych usług oraz zwłoka w dostarczeniu towaru, wykonaniu usługi lub zwłoka w usunięciu wad towaru lub wykonanych robót i usług jest powodem do zapłaty kary lub odszkodowania, to jest podstawową przyczyną do eliminacji z kosztów podatkowych.

Wydatki związane z usunięciem wad w ramach gwarancji stanowią koszty uzyskania przychodów (wydatki te nie stanowią ani kar, ani odszkodowania).

Treść wniosku wskazuje, iż Spółka, na zlecenie swoich kontrahentów, tworzy i wdraża scentralizowane, kompleksowe systemy informatyczne i realizuje rozmaite projekty informatyczne wymagające wykorzystywania i zaangażowania różnorodnego sprzętu informatycznego, urządzeń, elementów itp. W związku z dostawą ww. sprzętu, urządzeń i elementów Wnioskodawca zobowiązuje się, że w określonym czasie (np. w okresie 3 lat od daty sprzedaży) towary dostarczone kontrahentowi zachowają swoją sprawność techniczną i będą funkcjonowały niezawodnie w zakresie, do którego są przeznaczone. Jednocześnie Spółka zobowiązuje się do wymiany wadliwego sprzętu w czasie określonym w umowie (np. 6 godzin, jest to tzw. „czas reakcji”). W celu realizacji powyższego zobowiązania, Wnioskodawca nabywa zamówiony przez kontrahenta sprzęt komputerowy z pewną, określoną nadwyżką, która przeznaczona jest wyłącznie do realizacji ewentualnej obsługi gwarancyjnej. Taka nadwyżka, określona jako "rezerwa serwisowa" jest dodatkową partią sprzętu, identycznego z tym, który trafia w ramach umowy sprzedaży do kontrahenta i zostaje ona przekazana do magazynu Spółki. Rezerwa serwisowa nie jest przeznaczona do dalszej odsprzedaży jako towar (środki obrotowe), lecz jest jedynie utrzymywana „w gotowości", na potrzeby obsługi w ramach udzielonej gwarancji, co może, ale nie musi w sposób konieczny wystąpić w okresie obowiązywania umowy. Sprzęt z puli rezerwowej nie jest zatem wykorzystywany na potrzeby własne Spółki, lecz jest utrzymywany na wypadek konieczności wymiany, lub tymczasowego zapewnienia sprzętu zamiennego.

W myśl art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo, jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie natomiast do treści art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny, co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany.

Z powyższego wynika, że opisane przez Spółkę wydatki spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów i nie mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę wydatki związane z zakupem różnorodnego sprzętu informatycznego, urządzeń, elementów stanowiących tzw. „rezerwę serwisową" spełniają definicję kosztu uzyskania przychodów, określoną w art. 15 ust. 1 updop.

Odnośnie ustalenia momentu potrącalności przedmiotowych wydatków należy prawidłowo określić ich charakter.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje bowiem dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (innego niż koszt bezpośrednio związany z przychodami), z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się zgodnie z art. 15 ust. 4e updop dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z powyższego wynika, że poniesienie ww. kosztu podatkowego to moment jego ujęcia w księgach (zaksięgowania).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie brak jest możliwości przypisania powyższych wydatków do konkretnych przychodów. Zatem wydatki związane z zakupem różnorodnego sprzętu informatycznego, urządzeń, elementów stanowiących tzw. „rezerwę serwisową" jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, będą podlegały zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia – a więc w momencie zaksięgowania (ujęcia) w prowadzonych księgach handlowych. W sytuacji, gdy koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy Spółka powinna je podzielić proporcjonalnie do długości okresu, który obejmuje konkretna umowa gwarancyjna i w tej proporcji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych okresów.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej rozstrzygnięć organów podatkowych stwierdzić należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach, przy odmiennych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację. Interpretacje indywidualne organów podatkowych nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony w konkretnej sprawie. Nie można ich wprost przenosić na grunt innej sprawy, często o odmiennym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.