Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.389.2018.2.MG
z 14 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2018 r. (data wpływu 1 październik 2018 r.), uzupełnionym 13 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia w jaki sposób należy rozumieć warunek, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia w jaki sposób należy rozumieć warunek, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.389.2018.1.MG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 listopada 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem posiadającym osobowość prawną, podlegającym obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”) od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania (Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

W latach 2012-2014 Spółka ponosiła wydatki na nabycie nowych technologii w rozumieniu obowiązującego wtedy art. 18b ust. 2 (dalej: „nowe technologie”), ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”), a także wprowadzała nabywane nowe technologie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „ewidencja ŚT i WNIP”). We wskazanych latach Spółka nie dokonywała jednak odliczeń w oparciu o art. 18b ustawy o CIT (dalej: „ulga na nabycie nowych technologii”) w odniesieniu do powyższych wydatków.

Obecnie Spółka zamierza dokonać odliczeń w ramach ulgi na nabycie nowych technologii w przypadku potwierdzenia, iż zostały spełnione wymagania określone w art. 18b ustawy o CIT. W szczególności, Spółka zamierza potwierdzić (zwłaszcza poprzez uzyskanie opinii niezależnej od Spółki jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 1620, z późn. zm.), iż nabywane nowe technologie spełniają warunki, o których mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, w tym warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”.

W latach 2012-2013 Spółka korzystała ze zwolnienia osiąganych dochodów od podatku CIT w oparciu o decyzję wydaną przez Ministra Finansów na podstawie postanowień ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym. W roku 2014 Spółka nie osiągnęła dochodu, tj. poniosła w tym roku stratę.

24 stycznia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Organ”), w odpowiedzi na wniosek Spółki, wydał interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO, w której potwierdził ogólne zasady korzystania z ulgi na nabycie nowych technologii, mając na uwadze okoliczności osiągania dochodów zwolnionych i poniesienie straty.

Przedmiotem wniosku są lata podatkowe 2012-2014, tj. lata, w których Spółka ponosiła wydatki na nabycie nowych technologii i w których wprowadzała nabywane nowe technologie do ewidencji ŚT i WNIP. Osoby składające niniejszy wniosek pragną podkreślić, że wskazane lata podatkowe, w zakresie podatku CIT, nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej ani kontroli celno-skarbowej oraz że w odniesieniu do tych lat nie zostały wydane przez organy podatkowe decyzje lub postanowienia rozstrzygające sprawę co do jej istoty (określające zobowiązania podatkowe w podatku CIT za te lata).

Wnioskodawca z ostrożności, mając na uwadze treść art. 14b § 4 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, oświadcza, że obecnie toczy się postępowanie kontrolne w zakresie rozliczeń Spółki z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2015 r. W tym okresie nie było dotąd dokonywane odliczenie będące przedmiotem niniejszego wniosku, stąd skorzystanie z ulgi nie jest przedmiotem wspomnianego postępowania kontrolnego. Niemniej jednak nie można całkowicie wykluczyć, że w odniesieniu do części wydatków, interpretacja może pośrednio potwierdzić prawo do dokonania odliczenia z tytułu ulgi na nabycie nowych technologii w rozliczeniu za 2015 r.

Zarówno w latach 2012-2014, jak i w latach późniejszych, rokiem podatkowym Spółki był (i pozostaje na moment złożenia wniosku) rok kalendarzowy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 listopada 2018 r. (Wnioskodawca wskazał, że decyzja wydana przez Ministra Finansów na podstawie postanowień ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (tj. Dz.U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178, alej: „Zwolnienie Ogólne”) określała wysokość (limit) dochodów Spółki podlegających zwolnieniu od podatku CIT. Przedmiotowa decyzja obejmowała okres od 16 października 1992 r. do dnia, w którym Spółka zrealizowała ostatnią transzę (wyczerpała limit) zwolnienia. Spółka wyczerpała limit Zwolnienia Ogólnego w 2015 r., tzn. część dochodu osiągniętego przez Spółkę w tym roku podatkowym została zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne (w określonej części osiągnięty przez Spółkę w tym roku dochód podlegał opodatkowaniu).

Spółka korzystała ze Zwolnienia Ogólnego m.in. w odniesieniu do dochodów osiągniętych w latach 2012-2013, tj. całość dochodów Spółki z tych lat podatkowych była zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne. Natomiast w roku 2014 Spółka nie osiągnęła dochodu, do którego mogłaby zastosować Zwolnienie Ogólne, tj. poniosła w tym roku stratę. Tak jak wskazano powyżej, w 2015 r. Spółka osiągnęła dochód, którego część została zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne (w określonej części osiągnięty przez Spółkę w tym roku dochód podlegał opodatkowaniu).

Spółka podkreśla przy tym, że w wydanej 24 stycznia 2018 r. interpretacji indywidulanej Znak: 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO Organ potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki, zgodnie z którym w sytuacji, gdy całość dochodu osiągniętego przez Spółkę w ciągu roku podatkowego była zwolniona z opodatkowania w oparciu o Zwolnienie Ogólne, bądź też Spółka nie osiągnęła dochodu (poniesie stratę) należy uznać, że w roku tym Spółka nie osiągnęła dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, od której mogłaby dokonać odliczeń w oparciu o art. 18b ustawy o CIT (przy spełnieniu pozostałych wymagań określonych w tym artykule). Z tego względu nabyła ona prawo, na podstawie art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, do dokonania odliczeń w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowa licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji ŚT i WNIP.

Jednocześnie Spółka pragnie ponownie zaznaczyć, że przedmiotem złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (jak i otrzymanej przez Spółkę interpretacji, o której mowa powyżej) są lata podatkowe 2012-2014, tj. lata, w których Spółka ponosiła wydatki na nabycie nowych technologii i w których wprowadzała nabywane nowe technologie do ewidencji ST i WNIP. Przedmiotem złożonego wniosku nie jest natomiast rok 2015 - przedstawienie w niniejszej odpowiedzi na wezwanie informacji w zakresie tego roku jest podyktowane wyłącznie chęcią udzielenia jak najbardziej wyczerpującej odpowiedzi na wezwanie Organu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy rozumieć warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, należy rozumieć w ten sposób, że określona wiedza technologiczna w postaci wartości niematerialnych i prawnych, aby mogła zostać uznana za nową technologię (przy spełnieniu pozostałych wymagań określonych w tym przepisie), nie może być stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, liczonych według momentu jej nabycia - poniesienia wydatków na jej nabycie, tj. wprowadzenia jej do ewidencji ŚT i WNIP.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, obowiązującym do końca 2015 r., „za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. Nr 96, poz. 615, z późn. zm.)”.

Z przytoczonej regulacji wynika, iż brak stosowania określonej wiedzy technologicznej na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie 5 lat jest jednym z warunków uznania tej wiedzy za nową technologię, a w konsekwencji - skorzystania z ulgi na nabycie nowych technologii (przy spełnieniu pozostałych wymagań i w limitach określonych w art. 18b ustawy o CIT). Rzeczony warunek koresponduje z celem wprowadzenia art. 18b do ustawy o CIT jako preferencji podatkowej, która miała zachęcać podatników do nabywania i wdrażania rozwiązań o charakterze innowacyjnym i nowatorskim.

Ponieważ art. 18b ust. 2 ustawy o CIT mówi o „stosowaniu na świecie”, w ocenie Spółki bieg okresu stosowania określonej wiedzy technologicznej rozpoczyna się z chwilą jej pierwszego zastosowania (wykorzystania, użycia). Natomiast to, czy ten okres stosowania jest „dłuższy niż ostatnich 5 lat”, należy oceniać według momentu nabycia wiedzy technologicznej przez podatnika - poniesienia wydatków na jej nabycie. Weryfikacji na potrzeby przywołanego przepisu powinna więc podlegać długość okresu od momentu pierwszego zastosowania na świecie danej wiedzy technologicznej do momentu jej nabycia przez podatnika. Przy czym, zdaniem Spółki, moment poniesienia wydatków na nabycie nowej technologii (wiedzy technologicznej) należy rozumieć na gruncie art. 18b ustawy o CIT jako moment wprowadzenia tej technologii do ewidencji ŚT i WNIP.

Zgodnie z art. 18b ust. 6 zd. 1 ustawy o CIT, „odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5”. Natomiast zgodnie ze zd. 2 wskazanego ustępu, „w sytuacji gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W oparciu o powyższy ustęp przyjmuje się, że odliczeń w ramach ulgi na nabycie nowych technologii należy dokonać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji ŚT i WNIP (traktowanym jako „rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki”) bądź też - w razie braku osiągnięcia przez podatnika odpowiedniego dochodu w tym roku - w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 grudnia 2014 r. o Znak: IPPB5/423-999/14-5/MW stwierdził: „W rezultacie, Spółce przysługuje prawo do odliczenia w zeznaniu za rok, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (rok R) wydatków poniesionych na jej zakup, które: zostały poniesione i zapłacone w roku, w którym nastąpiło wprowadzenie nowej technologii do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (rok R), zostały poniesione w roku, w którym nastąpiło wprowadzenie nowej technologii do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (rok R), ale zostały zapłacone w roku następnym (rok R + 1)”.

Takie rozumienie wskazanej regulacji jest prezentowane również w innych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, np.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 grudnia 2015 r., Znak: IPPB5/4510-1121/15-2/MR,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 grudnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-1001/14-3/MW i IPPB5/423-1000/14-3/MW,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 grudnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-947/14-6/MW, IPPB5/423-946/14-4/MW, IPPB5/423-948/14-6/MW i IPPB5/423-945/14- 4/MW,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 października 2014 r., Znak: IPPB5/423-699/14-2/MW, IPPB5/423-700/14-2/MW i IPPB5/423-701/14-2/MW,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 marca 2014 r. Znak: IPPB5/423-993/13-4/MW,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 czerwca 2012 r., Znak: ILPB3/423-110/12-2/EK i ILPB3/423-110/12-3/EK,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 kwietnia 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-391/12/SD i IBPBI/2/423-393/12/SD,
• w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10 kwietnia 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-249/12/MS i IBPBI/2/423-253/12/MS.
  
  

Z powyższych względów w ocenie Spółki należy uznać, że warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, należy rozumieć w ten sposób, że określona wiedza technologiczna w postaci wartości niematerialnych i prawnych, aby mogła zostać uznana za nową technologię (przy spełnieniu pozostałych wymagań określonych w tym przepisie), nie może być stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, liczonych względem momentu jej nabycia - poniesienia wydatków na jej nabycie, tj. wprowadzenia jej do ewidencji ŚT i WNIP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W związku z zadanym pytaniem - W jaki sposób należy rozumieć warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT? – należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że Spółka w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie może korzystać z prawa do odliczeń na podstawie art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., uchylonym na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem innowacyjności (Dz.U. z 2015 r., poz. 1767, z późn. zm.), od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odliczeniu podlegały wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo 7a ust. 1 (art. 18 ust. 1 ustawy o CIT). Stosownie do art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5. W sytuacji, gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że spółka z udziałem zagranicznym, która przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2016 r. poniosła wydatki na nabycie nowych technologii (przy spełnieniu pozostałych warunków uprawniających do nabycia prawa do ulgi) i jednocześnie do końca 2015 r. korzystała ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydawanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. poz. 253, z późn. zm.), nie ma prawa do przedmiotowego odliczenia w okresie, w którym z takiego zwolnienia korzystała.

Spółka z udziałem zagranicznym, która korzystała ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym, nie ustala podstawy opodatkowania, jak również nie można uznać, że jej wielkość dochodu jest niższa od kwoty przysługującego jej odliczenia (analogicznie w przypadku straty). W tym przypadku nie jest zatem spełniony ani warunek z art. 18 ust. 1 ani warunek określony w art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, regulujący zasady odliczeń wydatków poniesionych na nowe technologie.

Do spółki takiej nie ma również zastosowania art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem innowacyjności, z którego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2016 r. nabyli prawo do odliczenia wydatków poniesionych na nabycie nowych technologii na podstawie art. 18b ustawy o CIT, zachowują prawo do tych odliczeń po 31 grudnia 2015 r. w zakresie i na zasadach w nich określonych.

Spółki z udziałem zagranicznym, które korzystają ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym, odnoszą przedmiotowe zwolnienie do całego osiągniętego dochodu, co oznacza, że nie ustalają podstawy opodatkowania, a straty przez nie uzyskane nie są stratami podatkowymi ale mają wymiar wyłącznie ekonomiczny. O takim sposobie ustalania i rozumienia podstawy opodatkowania stanowi również art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy CIT, zgodnie z którym, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski, jeżeli dochody z tych źródeł są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania tych przychodów.

Za takim rozumieniem przemawia również orzecznictwo sądowo - administracyjne. Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Przepis ten w ust. 2 definiuje pojęcie dochodu - jest nim, z zastrzeżeniem art. 10 i 11 (niemającym zastosowania w rozpoznawanej sprawie), nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Z kolei sposób ustalania dochodu określa art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p., który przewiduje zasadę, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się: przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, przychodów wymienionych w art. 21 i 22, kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz strat przedsiębiorców (przekształcanych, łączonych, przejmowanych lub dzielonych) i przedsiębiorstw państwowych (pkt 4 i 5).

W art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p. ustawodawca wyjaśnił pojęcie straty, określonej jako nadwyżka sumy kosztów uzyskania przychodu nad przychodami oraz sposób jej ustalania. Przy jej ustalaniu - zgodnie z art. 7 ust. 4 u.p.d.o.p. - nie uwzględnia się przychodów i kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 3. Stosownie do art. 7 ust. 5 u.p.d.o.p., o wysokość straty, o której mowa w ust. 2, poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo zinterpretował treść art. 7 ust. 2 i 5 u.p.d.o.p., wyjaśniając, że chodzi tu o stratę w rozumieniu prawa podatkowego, ponieważ tylko o taką można obniżyć dochód, a nie o stratę w sensie ekonomicznym, za którą uznaje się stratę poniesioną w okresie zwolnienia podatkowego i że wyliczenie kwoty podatku z działalności zwolnionej było w Spółce jedynie operacją techniczną, pozwalającą na dokonanie obliczenia kwoty ulgi wykorzystanej w poszczególnych latach podatkowych. Takie wyliczenie było konsekwencją kwotowego określenia zakresu przyznanego zwolnienia podatkowego na podstawie art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. Nr 60, poz. 253). Zgodnie z tymi przepisami Minister Finansów, po uzyskaniu pozytywnej opinii właściwego ministra, mógł zwolnić spółkę od podatku dochodowego, gdy spełniała ona pewne ustawowo określone warunki oraz określić warunki tego zwolnienia. W związku z tym słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, że na podstawie decyzji Ministra Finansów z dnia 26 lipca 1993 r. skarżąca Spółka uzyskała status podmiotu zwolnionego z podatku dochodowego. W związku z tym konstrukcja art. 7 u.p.d.o.p., a zwłaszcza ust. 4 ab initio, nie pozwala na odliczenie straty ze źródeł dochodów wolnych od podatku. Strata, którą można rozliczać w następnych latach podatkowych musi być poniesiona z działalności podlegającej opodatkowaniu, jak również może ona pomniejszać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu (por. wyrok NSA z 8 czerwca 2011 r. o sygn. akt II FSK 197/10) – wyrok NSA z 30 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 510/15.

Skoro zatem dochodu zwolnionego z opodatkowania nie uwzględnia się w podstawie opodatkowania a strata takich podatników nie jest stratą podatkową nie można uznać za zasadne stwierdzenia o „nabyciu prawa do odliczeń” w okresie korzystania przez spółkę ze zwolnienia na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym.

Podsumowując, do dochodów spółek z udziałem zagranicznym nie mają zastosowania zatem żadne odliczenia od podstawy opodatkowania, jak również brak jest przepisu szczególnego upoważniającego do kumulowania wartości odliczeń wydatków poniesionych w okresie zwolnienia podatkowego, celem przeniesienia ich wartości na okres, w którym wielkość przysługującego zwolnienia zostanie wyczerpana i dochód spółki podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym na ogólnych zasadach.

W świetle zaprezentowanego rozstrzygnięcia, Spółka nie ma prawa do odliczenia wydatków na nabycie nowych technologii na podstawie art. 18b ustawy o CIT, a zatem stanowisko Wnioskodawcy, że warunek „niestosowania na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat”, o którym mowa w art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, należy rozumieć w ten sposób, że określona wiedza technologiczna w postaci wartości niematerialnych i prawnych, aby mogła zostać uznana za nową technologię (przy spełnieniu pozostałych wymagań określonych w tym przepisie), nie może być stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, liczonych według momentu jej nabycia - poniesienia wydatków na jej nabycie, tj. wprowadzenia jej do ewidencji ŚT i WNIP, jest nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że interpretacja indywidualna z 24 stycznia 2018 r. znak: 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO jest obecnie przedmiotem weryfikacji dokonywanej przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.