Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.390.2018.2.SG
z 14 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z wniosku z 27 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.), uzupełnionym 13 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie wskazania:

• czy wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nowe technologie w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym przepisie,
• czy wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie wskazania, czy wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nowe technologie w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym przepisie oraz wskazania, czy wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.390.2018.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest podmiotem posiadającym osobowość prawną, podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej także jako: „podatek CIT”) od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania (Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

W latach 2012-2014, w celu realizacji produkcji nowych modeli, wersji i opcji samochodów, na podstawie umów zawartych w ramach grupy kapitałowej (z podmiotami powiązanymi), Spółka ponosiła wydatki na nabycie określonych praw i wiedzy, m.in.: patentów, tajemnic handlowych, know-how, wynalazków, znajomości procesu i techniki produkcji, informacji technologicznych, specyfikacji, projektów, praw autorskich i innych praw własności intelektualnej i przemysłowej (dalej również łącznie jako: „know-how”).

Nabywane prawa i wiedza były wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „ewidencja ŚT i WNIP”) jako odpowiednie wartości niematerialne i prawne, a wydatki ponoszone na ich nabycie - uwzględniane w wartości początkowej poszczególnych aktywów i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w drodze odpisów amortyzacyjnych.

Zdarzały się przy tym przypadki, w których elementem nabywanego know-how była także wiedza technologiczna umożliwiająca wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów, niestosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie 5 lat (dalej także jako: „wiedza technologiczna”), co potwierdzą uzyskane przez spółkę opinie jednostki naukowej. Otrzymane od zbywcy know-how dokumenty wskazują w tych przypadkach, jaka część wynagrodzenia za zbycie określonego know-how (wydatków poniesionych przez Spółkę) dotyczy wiedzy technologicznej, a jaka wiedzy w pozostałym zakresie.

We wskazanych powyżej latach podatkowych Spółka nie dokonywała odliczeń w oparciu o obowiązujący wtedy art. 18b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) w odniesieniu do (części) powyższych wydatków. Obecnie Spółka zamierza dokonać takich odliczeń w przypadku potwierdzenia, iż zostały spełnione wymagania określone w art. 18b ustawy o CIT (dalej także jako: „ulga na nabycie nowych technologii”).

W latach 2012-2013 Spółka korzystała ze zwolnienia osiąganych dochodów od podatku CIT w oparciu o decyzję wydaną przez Ministra Finansów na podstawie postanowień ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym. W roku 2014 Spółka nie osiągnęła dochodu, tj. poniosła w tym roku stratę. Dnia 24 stycznia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w odpowiedzi na wniosek Spółki, wydał interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO, w której potwierdził ogólne zasady korzystania z ulgi na nabycie nowych technologii, mając na uwadze okoliczności osiągania dochodów zwolnionych i poniesienie straty.

Przedmiotem wniosku są lata podatkowe 2012-2014, tj. lata, w których Spółka ponosiła wydatki na nabycie nowych technologii i w których wprowadzała nabywane nowe technologie do ewidencji ŚT i WNIP. Osoby składające niniejszy wniosek pragną podkreślić, że wskazane lata podatkowe, w zakresie podatku CIT, nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej ani kontroli celno-skarbowej oraz że w odniesieniu do tych lat nie zostały wydane przez organy podatkowe decyzje lub postanowienia rozstrzygające sprawę co do jej istoty (określające zobowiązania podatkowe w podatku CIT za te lata).

Z ostrożności, mając na uwadze treść art. 14b § 4 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, osoby składające niniejszy wniosek oświadczają, że obecnie toczy się postępowanie kontrolne w zakresie rozliczeń Spółki z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2015 r. W tym okresie nie było dotąd dokonywane odliczenie będące przedmiotem niniejszego wniosku, stąd skorzystanie z ulgi nie jest przedmiotem wspomnianego postępowania kontrolnego. Niemniej jednak nie można całkowicie wykluczyć, że w odniesieniu do części wydatków, interpretacja może pośrednio potwierdzić prawo do dokonania odliczenia z tytułu ulgi na nabycie nowych technologii w rozliczeniu za 2015 r.

Zarówno w latach 2012-2014, jak i w latach późniejszych, rokiem podatkowym Spółki był (i pozostaje na moment złożenia wniosku) rok kalendarzowy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 listopada 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że decyzja wydana przez Ministra Finansów na podstawie postanowień ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (dalej także jako: „Zwolnienie Ogólne”) określała wysokość (limit) dochodów Spółki podlegających zwolnieniu od podatku CIT. Przedmiotowa decyzja obejmowała okres od 16 października 1992 r. do dnia, w którym Spółka zrealizowała ostatnią transzę (wyczerpała limit) zwolnienia. Spółka wyczerpała limit Zwolnienia Ogólnego w 2015 r., tzn. część dochodu osiągniętego przez Spółkę w tym roku podatkowym została zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne (w określonej części osiągnięty przez Spółkę w tym roku dochód podlegał opodatkowaniu).

Spółka korzystała ze Zwolnienia Ogólnego m.in. w odniesieniu do dochodów osiągniętych w latach 2012-2013, tj. całość dochodów Spółki z tych lat podatkowych była zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne. Natomiast w roku 2014 Spółka nie osiągnęła dochodu, do którego mogłaby zastosować Zwolnienie Ogólne, tj. poniosła w tym roku stratę. Tak jak wskazano powyżej, w 2015 r. Spółka osiągnęła dochód, którego część została zwolniona w oparciu o Zwolnienie Ogólne (w określonej części osiągnięty przez Spółkę w tym roku dochód podlegał opodatkowaniu).

Spółka podkreśla przy tym, że w wydanej 24 stycznia 2018 r. interpretacji indywidulanej o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO Organ potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki, zgodnie z którym w sytuacji, gdy całość dochodu osiągniętego przez Spółkę w ciągu roku podatkowego była zwolniona z opodatkowania w oparciu o Zwolnienie Ogólne, bądź też Spółka nie osiągnęła dochodu (poniosła stratę), należy uznać, że w roku tym Spółka nie osiągnęła dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, od której mogłaby dokonać odliczeń w oparciu o art. 18b ustawy o CIT (przy spełnieniu pozostałych wymagań określonych w tym artykule). Z tego względu nabyła ona prawo, na podstawie art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, do dokonania odliczeń w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji ŚT i WNIP.

Jednocześnie Spółka pragnie ponownie zaznaczyć, że przedmiotem złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (jak i otrzymanej przez Spółkę interpretacji, o której mowa powyżej) są lata podatkowe 2012-2014, tj. lata, w których Spółka ponosiła wydatki na nabycie nowych technologii i w których wprowadzała nabywane nowe technologie do ewidencji ŚT i WNIP. Przedmiotem złożonego wniosku nie jest natomiast rok 2015 - przedstawienie w niniejszej odpowiedzi na wezwanie informacji w zakresie tego roku jest podyktowane wyłącznie chęcią udzielenia jak najbardziej wyczerpującej odpowiedzi na wezwanie Organu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nowe technologie w rozumieniu art. 18d ust. 2 (winno być art. 18b ust. 2) ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym przepisie?
2. Czy wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nową technologię w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym artykule.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule.

Ad. 1

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy o CIT, obowiązującym do końca 2015 r., od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

Natomiast art. 18b ust. 2 ustawy o CIT, definiował nowe technologie jako wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Z powyższych regulacji wynika, że jednym z warunków uznania określonej wiedzy technologicznej za nową technologię w rozumieniu art. 18b ust. 2 ustawy o CIT jest przyjęcie przez nią formy wartości niematerialnej i prawnej. Przywołany przepis nie wskazuje przy tym, że powinna to być odrębna bądź jednorodna wartość niematerialna i prawna, na którą składałaby się wyłącznie ta wiedza technologiczna. Tym samym nie ma przepisu wskazującego, ze wydatki na nabycie wartości niematerialnej i prawnej podlegają odliczeniu na podstawie art. 18b ust. 1 wyłącznie w całości.

Ustawodawca nie określił również szczególnej postaci wartości niematerialnej i prawnej, którą powinna przyjąć wiedza technologiczna, aby wydatki poniesione na jej nabycie mogły podlegać odliczeniu w oparciu o ulgę na nabycie nowych technologii. Należy zatem uznać, że może ona przyjąć jedną z form wskazanych w katalogu z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT w zakresie, w jakim formy te dotyczą wytworów pracy intelektualnej (autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa własności przemysłowej, know-how).

Powyższe potwierdza np. możliwości uznania za nową technologię wiedzy technologicznej składającej się np. na oprogramowanie, na korzystanie z którego podatnik uzyskał licencję stanowiącą wartość niematerialną i prawną (zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT). Takie stanowisko jest akceptowane w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 czerwca 2017 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.130.2017. l.MR,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 marca 2017 r., Znak: 0461-ITPB3.4510.680.2016.2.PS,
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 lutego 2017 r., Znak: 1462-IPPB5.4510.1084.2016.1.MR.
  
  

Racjonalne wydaje się przy tym przyjęcie, że wiedza technologiczna o charakterze innowacyjnym (umożliwiająca wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów, niestosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie 5 lat, stanowi element oprogramowania) może nie być jedynym i wyłącznym składnikiem np. wspomnianego oprogramowania bądź też - jak w przypadku Spółki - know-how w zakresie złożonego i wieloaspektowego procesu, jakim jest produkcja określonego modelu samochodu.

Przy czym, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w sytuacji Spółki otrzymane od zbywcy know-how dokumenty wskazują, jaka część wynagrodzenia za zbycie określonego know-how (wydatków poniesionych przez Spółkę) dotyczy wiedzy technologicznej, a jaka informacji w pozostałym zakresie. Ewentualne dokonanie odliczenia przez Spółkę na gruncie art. 18b ustawy o CIT dotyczyłoby zatem wyłącznie powyższych wydatków w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej.

Zdaniem Spółki okoliczność, iż odliczenie zostałoby ewentualnie dokonane w odniesieniu do części wydatków uwzględnionych w wartości początkowej określonego know-how nie powinien wykluczać możliwości skorzystania z ulgi na nabycie nowych technologii. Przeciwnie, sama konstrukcja ulgi przewiduje, że nie wszystkie wydatki poniesione na nabycie nowej technologii - uwzględnione w wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej - stanowią podstawę do dokonania odliczenia. Przykładowo, przy kalkulacji takiej podstawy nie bierze się pod uwagę wydatków, które nie zostały zapłacone w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji ŚT i WNIP lub w roku późniejszym (art. 18b ust. 4 ustawy o CIT).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki:

1. wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nową technologię w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym artykule,
2. wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W związku z zadanymi pytaniami - Czy wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nowe technologie w rozumieniu art. 18d ust. 2 (winno być art. 18b ust. 2) ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym przepisie? Czy wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule? – należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że Spółka w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym z takiego prawa nie będzie mogła skorzystać.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., uchylonym na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem innowacyjności (Dz.U. z 2015 r., poz. 1767, z późn. zm.), od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odliczeniu podlegały wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo 7a ust. 1 (art. 18 ust. 1 ustawy o CIT). Stosownie do art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5. W sytuacji, gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że spółka z udziałem zagranicznym, która przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2016 r. poniosła wydatki na nabycie nowych technologii (przy spełnieniu pozostałych warunków uprawniających do nabycia prawa do ulgi) i jednocześnie do końca 2015 r. korzystała ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydawanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. poz. 253, z późn. zm.), nie ma prawa do przedmiotowego odliczenia w okresie, w którym z takiego zwolnienia korzystała.

Spółka z udziałem zagranicznym, która korzystała ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym, nie ustala podstawy opodatkowania, jak również nie można uznać, że jej wielkość dochodu jest niższa od kwoty przysługującego jej odliczenia (analogicznie w przypadku straty). W tym przypadku nie jest zatem spełniony ani warunek z art. 18 ust. 1 ani warunek określony w art. 18b ust. 6 ustawy o CIT, regulujący zasady odliczeń wydatków poniesionych na nowe technologie.

Do spółki takiej nie ma również zastosowania art. 11 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem innowacyjności, z którego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2016 r. nabyli prawo do odliczenia wydatków poniesionych na nabycie nowych technologii na podstawie art. 18b ustawy o CIT, zachowują prawo do tych odliczeń po 31 grudnia 2015 r. w zakresie i na zasadach w nich określonych.

Spółki z udziałem zagranicznym, które korzystają ze zwolnienia na podstawie decyzji Ministra Finansów wydanej w oparciu o art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym, odnoszą przedmiotowe zwolnienie do całego osiągniętego dochodu, co oznacza, że nie ustalają podstawy opodatkowania, a straty przez nie uzyskane nie są stratami podatkowymi ale mają wymiar wyłącznie ekonomiczny. O takim sposobie ustalania i rozumienia podstawy opodatkowania stanowi również art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy CIT, zgodnie z którym, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski, jeżeli dochody z tych źródeł są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania tych przychodów.

Za takim rozumieniem przemawia również orzecznictwo sądowo - administracyjne. Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Przepis ten w ust. 2 definiuje pojęcie dochodu - jest nim, z zastrzeżeniem art. 10 i 11 (niemającym zastosowania w rozpoznawanej sprawie), nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Z kolei sposób ustalania dochodu określa art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p., który przewiduje zasadę, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się: przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, przychodów wymienionych w art. 21 i 22, kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz strat przedsiębiorców (przekształcanych, łączonych, przejmowanych lub dzielonych) i przedsiębiorstw państwowych (pkt 4 i 5).

W art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p. ustawodawca wyjaśnił pojęcie straty, określonej jako nadwyżka sumy kosztów uzyskania przychodu nad przychodami oraz sposób jej ustalania. Przy jej ustalaniu - zgodnie z art. 7 ust. 4 u.p.d.o.p. - nie uwzględnia się przychodów i kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 3. Stosownie do art. 7 ust. 5 u.p.d.o.p., o wysokość straty, o której mowa w ust. 2, poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo zinterpretował treść art. 7 ust. 2 i 5 u.p.d.o.p., wyjaśniając, że chodzi tu o stratę w rozumieniu prawa podatkowego, ponieważ tylko o taką można obniżyć dochód, a nie o stratę w sensie ekonomicznym, za którą uznaje się stratę poniesioną w okresie zwolnienia podatkowego i że wyliczenie kwoty podatku z działalności zwolnionej było w Spółce jedynie operacją techniczną, pozwalającą na dokonanie obliczenia kwoty ulgi wykorzystanej w poszczególnych latach podatkowych. Takie wyliczenie było konsekwencją kwotowego określenia zakresu przyznanego zwolnienia podatkowego na podstawie art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. Nr 60, poz. 253). Zgodnie z tymi przepisami Minister Finansów, po uzyskaniu pozytywnej opinii właściwego ministra, mógł zwolnić spółkę od podatku dochodowego, gdy spełniała ona pewne ustawowo określone warunki oraz określić warunki tego zwolnienia. W związku z tym słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, że na podstawie decyzji Ministra Finansów z dnia 26 lipca 1993 r. skarżąca Spółka uzyskała status podmiotu zwolnionego z podatku dochodowego. W związku z tym konstrukcja art. 7 u.p.d.o.p., a zwłaszcza ust. 4 ab initio, nie pozwala na odliczenie straty ze źródeł dochodów wolnych od podatku. Strata, którą można rozliczać w następnych latach podatkowych musi być poniesiona z działalności podlegającej opodatkowaniu, jak również może ona pomniejszać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu (por. wyrok NSA z 8 czerwca 2011 r. o sygn. akt II FSK 197/10) – wyrok NSA z 30 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 510/15.

Skoro zatem dochodu zwolnionego z opodatkowania nie uwzględnia się w podstawie opodatkowania a strata takich podatników nie jest stratą podatkową nie można uznać za zasadne stwierdzenia o „nabyciu prawa do odliczeń” w okresie korzystania przez spółkę ze zwolnienia na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym.

Podsumowując, do dochodów spółek z udziałem zagranicznym nie mają zastosowania zatem żadne odliczenia od podstawy opodatkowania, jak również brak jest przepisu szczególnego upoważniającego do kumulowania wartości odliczeń wydatków poniesionych w okresie zwolnienia podatkowego, celem przeniesienia ich wartości na okres, w którym wielkość przysługującego zwolnienia zostanie wyczerpana i dochód spółki podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym na ogólnych zasadach.

Reasumując stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wiedza technologiczna, która stanowi element know-how będącego odpowiednią wartością niematerialną i prawną, może stanowić nową technologię w rozumieniu art. 18d ust. 2 ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymagań określonych w tym artykule oraz wydatki na nabycie know-how w części, w jakiej dotyczą one nabycia wiedzy technologicznej, mogą podlegać odliczeniu w oparciu o art. 18b ustawy o CIT, pod warunkiem spełnienia wymagań i na zasadach określonych w tym artykule, jest nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że interpretacja indywidualna z 24 stycznia 2018 r. znak: 0111-KDIB1-3.4010.406.2017.1.APO jest obecnie przedmiotem weryfikacji dokonywanej przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.