Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.186.2018.1.SO
z 21 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania otrzymanej od korzystającego kwoty, wkalkulowanej w ratę leasingową, za zwrot składki ubezpieczeniowej niestanowiący przychodu podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania otrzymanej od korzystającego kwoty, wkalkulowanej w ratę leasingową, za zwrot składki ubezpieczeniowej niestanowiący przychodu podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(…) spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich klientów usługi leasingu operacyjnego i finansowego. Na podstawie zawieranych z klientami (dalej: korzystający) umów leasingu, Spółka przekazuje do używania m. in. samochody osobowe w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT (dalej: samochody osobowe). Wartość początkowa, jak i wartość pojazdów przyjmowana dla celów umów ubezpieczenia, w odniesieniu do części samochodów osobowych będących przedmiotami umów leasingu, przekracza równowartość 20 000 euro.

Samochody osobowe przekazywane przez Spółkę korzystającym przez okres trwania umowy leasingu pozostają własnością Spółki i są obejmowane ubezpieczeniem na podstawie umów ubezpieczenia zawieranych przez Spółkę z zakładami ubezpieczeń. Spółka zawiera zarówno obowiązkowe umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej użytkownika pojazdu (OC), jak i umowy ubezpieczenia samego pojazdu od jego utraty, zniszczenia, uszkodzenia lub kradzieży, tzw. auto casco. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznic składek na to drugie ubezpieczenie.

Ze względu na fakt, iż w przypadku oddania pojazdu w leasing, właścicielem tego pojazdu pozostaje Spółka, występuje ona w stosunku ubezpieczenia zarówno jako ubezpieczający, jak i ubezpieczony. Natomiast faktycznym użytkownikiem przedmiotu leasingu jest korzystający, który używa pojazdy w ramach zawartych umów leasingu i w związku z tym ponosi ostatecznie koszt składek ubezpieczeniowych.

W zdarzeniu przyszłym, które jest przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka opłacając składkę ubezpieczeniową w przypadku samochodów osobowych, których wartość przyjęta dla potrzeb umów ubezpieczenia przekracza równowartość 20 000 euro, zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów część składki ubezpieczeniowej, z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT. W szczególności, w takim przypadku Spółka zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów składkę do wysokości ustalonej w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, w wartości samochodu przyjętej dla celów umowy ubezpieczenia.

Następnie Spółka obciąży korzystającego całym kosztem składki wynikającym z zawarcia umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu, w tym również tą częścią składki, która przekracza limit wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, i która nie została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Korzystający dokonają więc na rzecz Spółki zwrotu wydatków zarówno w zakresie, w jakim Spółka zaliczyła te wydatki do kosztów uzyskania przychodów, jak i w zakresie kwot niezaliczonych do kosztów podatkowych Spółki. Spółka obciąży korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej w ramach raty leasingowej (koszt ubezpieczenia będzie wkalkulowany w ratę, tzn. na fakturze/nocie księgowej wartość ubezpieczenia nie będzie wyodrębniona od kapitału i odsetek). W zawieranych przez siebie umowach leasingu Spółka określać będzie jednak precyzyjnie wartość ubezpieczenia, przy czym składka ubezpieczeniowa podlegać będzie – tak jak sama wartość początkowa przedmiotu leasingu – spłacie w kolejnych ratach miesięcznych. Spółka będzie przy tym w stanie powiązać zapłacone przez siebie kwoty składek na konkretne ubezpieczenie z otrzymanymi od klienta płatnościami tych składek (w ratach) – skoro składka jest rozkładana korzystającemu do spłaty na określoną ilość rat, to kwotę części składki zawartej w każdej racie może ustalić również korzystający.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, za przychód podatkowy z tytułu obciążenia korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej Spółka będzie zobowiązana uznawać wyłącznie tę część składki, jaka uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, zaś w pozostałej części – potraktować otrzymaną od korzystającego kwotę jako zwrot wydatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, niestanowiącą przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki, w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, za przychód podatkowy z tytułu obciążenia korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej Spółka będzie zobowiązana uznawać wyłącznie tę część składki, jaka uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, zaś w pozostałej części – potraktować otrzymaną od korzystającego kwotę jako zwrot wydatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, niestanowiącą przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT limit w zakresie zaliczenia wydatków ponoszonych na ubezpieczenie samochodów osobowych do kosztów podatkowych ma zastosowanie do składek ubezpieczeniowych pokrywanych przez Spółkę. Natomiast płatność dokonywana przez korzystającego stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, zwrot wydatków poniesionych uprzednio przez Spółkę.

Zdaniem Spółki, przyczyna, dla której dany wydatek nie jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodów, jest bez znaczenia dla możliwości stosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. W ocenie Spółki przepis ten powinien mieć zastosowanie zarówno w przypadkach, gdy zwrócony wydatek nie został zaliczony do kosztów z uwagi na wyłączenia określone w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jak i z uwagi na decyzję podatnika o niezaliczeniu danego wydatku do kosztów z uwagi na oczekiwanie jego zwrotu.

W doktrynie prawa podatkowego podkreśla się jednak, że zasadniczo art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT dotyczy zwrotu tych wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych z uwagi na uwzględnienie ich w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT: Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. do przychodów podatkowych nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Takich wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów jest mnóstwo i są one wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W przypadku zwrotu takiego wydatku nie jest generowany przychód podatkowy – por. Małgorzata Mazurkiewicz, Paweł Małecki, Art. 12. W: CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarzy wyd. VIII. Wolters Kluwer Polska, 2017.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, że w ramach omawianej transakcji dochodzi do zwrotu wydatku z tytułu ubezpieczenia samochodu, przy czym tylko część tego wydatku zaliczana jest przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT), zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. W świetle przedmiotowej regulacji, do przychodów podatkowych nie zalicza się zwróconych innych wydatków, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę fakt, że część kosztu z tytułu uiszczenia składki ubezpieczeniowej nie jest traktowana przez Spółkę jako koszt podatkowy w oparciu o przepis art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy z tytułu otrzymania zwrotu wydatków od korzystającego jedynie w tej części składki, która uprzednio rozpoznana została przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów. Natomiast, pozostała część wydatku (składki), otrzymanego od korzystającego, nie powinna stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W ocenie Spółki nie ma przy tym znaczenia, że część wydatku na zapłatę składki ubezpieczeniowej zaliczana jest to kosztów podatkowych. Nie zmienia to charakteru rozliczeń między Spółką a korzystającym. W dalszym ciągu płatność składki przez klienta na rzecz Spółki stanowi zwrot wydatku, przy czym wydatek ten – w stosownej części – nie jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodu. Podkreślenia wymaga, że Spółka mogłaby uznać, że składka – skoro ma być zwrócona – nie stanowi jej kosztu podatkowego. W takim wypadku art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT niewątpliwie miałby zastosowanie. Sama technika księgowania stosowana przez Spółkę nie może wpływać na jej obowiązki podatkowe.

W ocenie Spółki nie ma też znaczenia to, że wydatek na zapłatę składki wkalkulowany będzie w ratę leasingową. Po pierwsze, z umowy wynikać będzie dokładna wartość ubezpieczenia, dzięki czemu zarówno Spółka, jak i korzystający będą w stanie zidentyfikować płatność korzystającego z wydatkiem Spółki na zapłatę składek. Oznacza to, że Spółka będzie w stanie jednoznacznie obliczyć i wskazać, która część płatności dotyczy zwrotu składki zapłaconej przez nią uprzednio ubezpieczycielowi. W tych okolicznościach, zdaniem Spółki, kwoty te będą mogły być uważane za zwrot wydatków.

Po drugie wreszcie, ustawa o CIT w żaden sposób nie odnosi się do kwestii dokumentacji zwrotu wydatków. Nic ma z perspektywy art. 12 ust. 4 pkt 6a znaczenia, czy zwrot wydatku odbywa się na podstawie faktury, noty księgowej czy w ogóle bez żadnego dokumentu księgowego (np. na podstawie samego polecenia przelewu). Nie jest też ważne, czy wydatek jest zwracany łącznie z płatnościami z innych tytułów. W ocenie Wnioskodawcy, jedynym przepisem ustawy o CIT, który odnosi się do tego zagadnienia, jest art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, w myśl którego Podatnicy są obowiązani do prowadzania ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przypisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należytego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Zdaniem Spółki, tak długo, jak prowadzona przez nią ewidencja rachunkowa pozwoli na powiązanie kwot wpłacanych przez korzystających z zapłaconymi przez nią składkami na rzecz ubezpieczyciela, Spółka będzie mogła uznawać kwoty te za zwrot wydatków w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Stanowisko powyższe potwierdza interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2017 r. (sygn. 1462-IPPB6.4510.610.2016.1.SO). W interpretacji tej organ potwierdził, że wydatki na usługi serwisowe finansowane przez firmę leasingową, następnie zwracane jej przez leasingobiorców w ratach leasingowych, nie stanowią przychodów tej firmy. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 25 września 2013 r. (sygn. IPPB3/423-451/13-2/GJ), w której stwierdził, że zwrócona przez korzystającego kwota składek na ubezpieczenie w postaci tzw. przedłużonej gwarancji, wkalkulowana w ratę leasingową, nie powinna być traktowana jako przychód firmy leasingowej.

Ponadto należy zauważyć, że Spółka jest tylko swoistym pośrednikiem w przekazaniu składki ubezpieczeniowej – nie jest bowiem użytkownikiem ani posiadaczem pojazdu. Ostateczny koszt składki ubezpieczeniowej ponosi korzystający i on jest zobowiązany do stosowania limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT. Gdyby Spółka nie była uprawniona do wyłączenia z przychodów kwoty składki w zakresie, w jakim zapłaconej składki nie może zaliczyć do kosztów podatkowych, dwa podmioty (Spółka i korzystający) ponosiłyby ekonomiczny koszt nieodliczalnej części składki w odniesieniu do tej samej umowy ubezpieczenia. Prowadziłoby to zatem do podwójnego opodatkowania. Zdaniem Spółki, art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT właśnie takim sytuacjom ma zapobiegać, dlatego powinien znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, w oparciu o art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, Spółka nie powinna rozpoznawać jako przychód podatkowy tej części zwróconych przez korzystających wydatków na ubezpieczenie samochodów osobowych, która uprzednio (na mocy z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT) nie została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Szczególną uwagę należy jednak zwrócić na interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 lipca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.111.2017.1.BD) oraz z 20 grudnia 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.247.2017.1.SO). Z interpretacji tych wynika, że art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT znajduje zastosowanie nawet w przypadku, gdy składka na ubezpieczenie rozkładana jest na raty, a dodatkowo leasingodawca pobiera opłatę za finansowanie składki.

Podsumowując, w ocenie Spółki za przychód podatkowy z tytułu obciążenia korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej Spółka będzie zobowiązana uznawać wyłącznie tę część składki, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. W pozostałej części zaś powinna potraktować otrzymaną od korzystającego kwotę jako zwrot wydatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, niestanowiącą przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika, może powiększyć jego aktywa.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jako własną.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca (Finansujący) wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich klientów usługi leasingu operacyjnego i finansowego. Na podstawie zawieranych z klientami umów leasingu, Wnioskodawca przekazuje do używania m.in. samochody osobowe.

Samochody osobowe przekazywane przez Wnioskodawcę korzystającemu przez okres trwania umowy leasingu są własnością Wnioskodawcy i są obejmowane ubezpieczeniem na podstawie umów ubezpieczenia zawieranych przez Wnioskodawcę z zakładami ubezpieczeń. Wnioskodawca zawiera m.in. umowy ubezpieczenia auto casco (AC), w których występuje jako ubezpieczający i ubezpieczony. Ostatecznie to korzystający (klient) ponosi jednak koszt składek ubezpieczeniowych.

W tym miejscu należy wskazać na treść art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Ograniczenie wynikające z powyższego przepisu ma zastosowanie do leasingodawcy, który działając jako ubezpieczający zawiera umowy ubezpieczenia pojazdów i opłaca do ubezpieczyciela pojazdów składkę ubezpieczeniową, na którą składa się również dobrowolne ubezpieczenie AC.

Wnioskodawca wskazał, że stosuje ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop. Następnie obciąża korzystającego całym kosztem składki na AC, w tym również tą częścią składki, która przekracza limit wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop i która nie została zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca zamierza obciążyć korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej w ramach raty leasingowej. W konsekwencji, koszt ubezpieczenia będzie wkalkulowany w ratę, tzn. wartość ubezpieczenia nie będzie wyodrębniona od kapitału i odsetek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości uznania zwrotu składek dokonanego przez korzystającego za zwrot wydatku w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 6a updop i w konsekwencji niezaliczenia do przychodów podatkowych tej części składki, która nie stanowiła dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, za przychód podatkowy z tytułu obciążenia korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej, Wnioskodawca będzie zobowiązany uznawać wyłącznie tę część składki, jaka uprzednio została zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, zaś w pozostałej części – potraktować otrzymaną od korzystającego kwotę jako zwrot wydatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, niestanowiącą przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a updop.

Aby dokonać oceny stanowiska Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności dokonać analizy art. 12 ust. 4 pkt 6a updop. W myśl tego przepisu, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zarówno w orzecznictwie, doktrynie, jak również w piśmiennictwie, prezentowany jest pogląd, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków” wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, muszą być spełnione następujące przesłanki:

• wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,
  

• wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Oznacza to, że za zwrot wydatku nie można uznać kwoty odpowiadającej poniesionemu wydatkowi. Wymagane jest, aby w sposób niebudzący wątpliwości dany wydatek był rzeczywiście zwrócony.

W analizowanej sprawie nie można więc uznać, że kwota wkalkulowana w ratę leasingową stanowi zwrot składki AC, niestanowiący przychodu dla Wnioskodawcy.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych, a więc także rozpoznawania przychodów przez finansującego, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 updop, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 updop (regulującym kwestię tzw. „leasingu operacyjnego”), opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

W odniesieniu natomiast do tzw. „leasingu finansowego”, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
   
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;
   
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   

W związku z powyższym, odnosząc wyżej wskazane regulacje do zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawcę, należy wskazać, że rata leasingowa uiszczana przez korzystającego:

• stanowi w całości przychód finansującego (leasingodawcy) – w przypadku leasingu operacyjnego, zgodnie z art. 17b ust. 1 updop;
  

• stanowi przychód finansującego (leasingodawcy) w części przekraczającej spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu – w przypadku leasingu finansowego, stosownie do art. 17f ust. 1 updop.
  
  
  

Składka AC stanowi jedynie element kalkulacji wysokości raty leasingowej, nie można więc uznać, że jest zwracana Wnioskodawcy przez korzystającego. W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zatem zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym za przychód podatkowy z tytułu obciążenia korzystającego kosztem składki ubezpieczeniowej Spółka będzie zobowiązana uznawać wyłącznie tę część składki, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, natomiast w pozostałej części powinna potraktować otrzymaną od korzystającego kwotę jako zwrot wydatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, niestanowiącą przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Na podstawie art. 14e 1 § pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ponadto należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w innym stanie faktycznym. Przykładowo, interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIB1-2.4010.111.2017.1.BD oraz 0114-KDIP2-2.4010.247.2017.1.SO nie dotyczą sytuacji, w których składka AC wkalkulowana jest w ratę leasingową.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.