Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.258.2017.2.ANK
z 9 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 września 2017 r. (data wpływu do organu 12 września 2017 r.), uzupełnionym 13 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kosztami uzyskania przychodów są dodatkowe wynagrodzenia wypłacane pracownikom w latach 2012-2014 przez Spółkę w ramach stosunku pracy, których wysokość uzależniona była od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku obrachunkowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kosztami uzyskania przychodów są dodatkowe wynagrodzenia wypłacane pracownikom w latach 2012-2014 przez Spółkę w ramach stosunku pracy, których wysokość uzależniona była od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku obrachunkowym. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 28 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.258.2017.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z 9 października 2017 r. (data wpływu 13 października 2017 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W latach 2012-2014 Spółka z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) wypłacała pracownikom dodatkowe wynagrodzenia (świadczenie na rzecz pracowników). Decyzja o wypłacie przedmiotowych wynagrodzeń była podejmowana przez właściciela na Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników, po zakończeniu danego roku obrachunkowego. Przesłanką takiej decyzji było osiągnięcie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego w zakończonym roku obrachunkowym. Źródłem finansowania przedmiotowych wynagrodzeń były środki pieniężne z działalności gospodarczej Spółki. Dodatkowe wynagrodzenia pracowników wypłacane było przez Spółkę z jej rachunku bankowego, z którego były dokonywane przez Spółkę inne wypłaty na rzecz pracowników, tj. w szczególności wynagrodzenie zasadnicze. W nielicznych przypadkach wynagrodzenie było wypłacane poprzez kasę. Było tak m.in. w sytuacji, gdy dodatkowe wynagrodzenie było wypłacane byłym pracownikom (takim, którzy zostali zwolnieni). Kwota przeznaczona do wypłaty analizowanych elementów wynagrodzenia pracowników pomniejszała kwotę zysku Spółki, przeznaczonego do podziału przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników. Zasadniczo beneficjentami dodatkowego wynagrodzenia byli wszyscy pracownicy Spółki, a nie tylko wybrani, wyróżniający się szczególnymi osiągnięciami. Świadczenie to miało niezindywidualizowany charakter i było przyznawane wszystkim pracownikom spełniającym generalnie określone kryteria, a jego udzielenie nie pozostawiono swobodnemu uznaniu pracodawcy. Przedmiotowe kryteria miały charakter generalny (np. okres zatrudnienia w poprzednim roku) oraz obiektywny i w żaden sposób nie odnosiły się do indywidualnych osiągnięć danych pracowników. Również przesłanki negatywne, w przypadku zaistnienia których pracownik tracił prawo do dodatkowego wynagrodzenia, miały charakter niezindywidualizowany i zasadniczo wiązały się z naruszeniem określonych obowiązków pracowniczych. W konsekwencji, wypłacone dodatkowe wynagrodzenie dla pracowników nie były ani nagrodą ani premią, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), ponieważ nagrody i wyróżnienia przysługują za ponadprzeciętne wykonywanie obowiązków pracowniczych, a nie za świadczenie pracy w ramach zwyczajnych obowiązków wynikających z umowy o pracę.

Tymczasem, wypłacone w latach 2012-2014 r. dodatkowe wynagrodzenia dla pracowników były uzależnione od wyników finansowych Spółki i nie były klasycznymi nagrodami, czy premiami. Stanowiły wynagrodzenie za tę część wysiłku pracowników, którego wartość można ustalić dopiero po zakończeniu danego roku obrachunkowego oraz po ustaleniu odpowiednich wskaźników finansowych Spółki. Świadczenia takie przysługiwały każdemu pracownikowi, który spełnił pewne obiektywne kryteria.

Otrzymywane przez pracowników Spółki dodatkowe wynagrodzenie stanowiło dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm., zwana dalej „ustawą o PIT”). Spółka, dokonując wypłaty przedmiotowych wynagrodzeń pobierała od wypłacanych kwot zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z przepisami ustawy o PIT. Kwoty przekazane na wypłaty dla załogi uwzględniały wartość brutto tych wypłat oraz wartość składek na ubezpieczenia społeczne w części obciążającej pracodawcę.

Dotychczas, Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wyżej opisanych świadczeń na rzecz pracowników, tj.: postawionych do dyspozycji wypłat brutto oraz składek na ubezpieczenie społeczne w części obciążającej pracodawcę.

W uzupełnieniu wniosku z 9 października 2017 r. Spółka wskazała, że:

• Dodatkowe wynagrodzenie dla pracowników było wypłacane na podstawie obowiązującego w Spółce zakładowego układu zbiorowego pracy (protokół dodatkowy nr 16 i nr 21) oraz w wyniku podjęcia przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o wypłacie dla pracowników przedmiotowych wynagrodzeń;
• Wypłat dokonano 30 czerwca 2012 r., 30 czerwca 2013 r., 30 czerwca 2014 r. po podjęciu przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o wypłacie dla pracowników przedmiotowych wynagrodzeń;
• Dodatkowe wynagrodzenie dla pracowników nie było wypłacane z zysku netto Spółki. Wypłaty te obciążały bieżącą działalność Spółki (środki obrotowe).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy są kosztami uzyskania przychodów dodatkowe wynagrodzenia wypłacane pracownikom w latach 2012-2014 przez Spółkę w ramach stosunku pracy, których wysokość uzależniona była od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku obrachunkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatkowe wynagrodzenia wypłacane pracownikom przez Spółkę w ramach stosunku pracy w latach 2012-2014 i na podstawie przepisów prawa pracy, których wysokość uzależniona była od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku obrachunkowym, były kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wynagrodzenia te spełniały wszelkie przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, oraz nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Niewątpliwym pozostaje fakt, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wymaga istnienia związku pomiędzy wydatkiem a przychodem, a taki związek na płaszczyźnie przedstawionego stanu faktycznego został spełniony.

Otrzymane przez pracowników dodatkowe wynagrodzenia miały na celu między innymi:

• motywować pracowników do efektywnej pracy, co przełożyło się na osiąganie przez Spółkę lepszych wyników - pracownik, mając świadomość, że wypłata będzie dokonana, jeżeli zostaną osiągnięte odpowiednie wskaźniki finansowe, dążył do tego, aby przyczynić się do osiągnięcia jak największego zysku przez pracodawcę,
• zapewnić pracownikom konkurencyjne wynagrodzenie w celu utrzymania pracowników i zapobieżenia ich odejściom do konkurencji,
• wynagrodzić pracę, która przyczyniła się do wypracowania dodatniego wyniku finansowego.
  
  

Z uwagi na powyższe, wydatki na świadczenia dla pracowników wypłacone pracownikom winny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Stanowią one dla pracowników dodatkowy czynnik motywacyjny - wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki i osiąganymi przez nią przychodami. Powyższe oznacza, że w odniesieniu do omawianego wydatku została spełniona przesłanka związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, wymaganą przez art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, świadczenia dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (...).

Z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o PIT wynika, że przez przychody ze stosunku służbowego należy rozumieć wszelkie świadczenia wypłacane pracownikowi przez pracodawcę w związku z nawiązanym stosunkiem pracy (tj. również takie wypłaty, jak te przyznane pracownikom Spółki).

Omawiane wydatki należą do wydatków, o których mowa w art. 15 ust. 4g ustawy o CIT. Z przepisów tych wynika, że stanowią one koszt uzyskania przychodu jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji. Jeżeli natomiast wypłaty takie nie zostały dokonane lub postawione do dyspozycji, nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów. W tym miejscu warto zasygnalizować, że ustawodawca sam zauważył istnienie ścisłego związku, jaki zachodzi pomiędzy ponoszeniem kosztów pracowniczych a przychodem uzyskiwanym przez pracodawcę poprzez odwołanie do art. 12 ustawy o PIT. Jedynym ograniczeniem wynikającym z treści art. 15 ust. 4g oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT jest kasowe rozliczenie takich wydatków w rachunku podatkowym. W związku z tym, w ocenie Spółki, celem ustawodawcy była możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze świadczeniami dla pracowników pod warunkiem ich efektywnego poniesienia.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca zauważa, że wskazane we wniosku o wydanie interpretacji wydatki w postaci świadczeń dla pracowników (dodatkowe wynagrodzenie) nie zostały w nim wymienione. W konsekwencji, skoro przedmiotowe wydatki na świadczenia dla pracowników nie zostały ujęte w katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to z uwagi na związek wydatku ze źródłem przychodu, należy przyjąć, że mogą one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wartości brutto wypłat dodatkowych wynagrodzeń przyznanych pracownikom i im wypłaconych spełniły obie ze wskazanych przesłanek, umożliwiających zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów:

• wydatek ten został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, tym samym został poniesiony w określonym celu, tzn. w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• wydatek ten nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów z mocy ustawy.
  
  

Powyższych wniosków nie zmienia w ocenie Spółki okoliczność, że decyzja dotycząca wypłaty oraz sama wysokość tego dodatkowego wynagrodzenia była uzależniona od wystąpienia odpowiednich wskaźników finansowych u Wnioskodawcy.

Charakterowi kosztowemu wypłat dodatkowych wynagrodzeń na rzecz pracowników nie stoi na przeszkodzie ich oparcie na dodatnim wyniku finansowym Spółki. W ustawie o CIT, a w szczególności w art. 16 ust. 1 stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, brak jest wyłączenia z kosztów takich wydatków, co do których decyzja o ich poniesieniu jest uzależniona m.in. od wystąpienia pewnych wskaźników finansowych. Należy zauważyć, że w praktyce gospodarczej znane są również inne przypadki uzależniania wypłat dodatkowych wynagrodzeń na rzecz pracowników od osiąganych przez pracodawców wskaźników rentowności. Dotyczy to między innymi premii dla kadry kierowniczej uzależnionych od wskaźnika EBIT, tj. zysku operacyjnego przed opodatkowaniem. Takie dodatkowe wynagrodzenie, o ile jest przewidziane w umowie o pracę stanowi świadczenie pracownicze, będące kosztem uzyskania przychodów.

Ponadto, przedmiotowa wypłata nastąpiła ze środków pieniężnych z działalności gospodarczej Spółki i była uzależniona od powstania dodatniego wyniku finansowego.

Warto także podkreślić, że przekazane świadczenia dla pracowników nie były tożsame z wypłatą dywidendy. Brak jest podstaw prawnych przypisania obydwu powyższym zdarzeniom takich samych skutków podatkowych. Jakkolwiek oba ze wskazanych rodzajów wydatków mają tę samą przesłankę ich poniesienia (osiągnięcie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego), tym niemniej ich cel ekonomiczny jest całkowicie odmienny. Należy wskazać, że dywidenda jest rezultatem uprawnienia wspólników do udziału w zysku Spółki. Jest to specyficzny stosunek prawny zachodzący pomiędzy udziałowcem i spółką kapitałową, mający na celu realizację zysku przez wspólników. Czymś zupełnie innym jest zaś wypłata przekazywana pracownikom Spółki. Świadczenia dla pracowników są związane z przychodami bowiem mają na celu wsparcie procesu motywacyjnego pracowników, wzmocnienie ich efektywności, co bezpośrednio ma wpływ na wysokość przychodów osiąganych przez Spółkę.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, wydanych m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

• z 24 maja 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-194/13/AP,
• z 24 maja 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-192/13/AK,
• z 27 maja 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-196/13/PH,
• z 19 czerwca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-344/13/AK,
• z 19 czerwca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-343/13/AK,
• z 27 czerwca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-345/13/JS,
• z 27 czerwca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-345/13/JS,
• z 6 listopada 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1054/13/AK,
• z 7 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1460/13/CzP,
• z 7 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1262/13/CzP,
• z 8 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1485/13/SD,
• z 8 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1264/13/SD,
• z 21 października 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-825/14/MS.
  
  

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musiały zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłacone w latach 2012-2014 dodatkowe wynagrodzenia dla pracowników przez Spółkę w ramach stosunku pracy, których wysokość była uzależniona od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku, były kosztami uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenia te spełniają wszelkie przesłanki umożliwiające mu zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka w latach 2012-2014 wypłaciła dodatkowe wynagrodzenia dla pracowników na podstawie obowiązującego w Spółce zakładowego układu zbiorowego pracy (protokół dodatkowy nr 16 i nr 21). Decyzja o wypłacie dodatkowego wynagrodzenia była podejmowana przez organ upoważniony do zatwierdzania sprawozdań finansowych Spółki. Jedną z przesłanek takiej decyzji było osiągnięcie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego. Źródłem finansowania przedmiotowego wynagrodzenia były środki pieniężne z bieżącej działalności Spółki. Dodatkowe wynagrodzenie pracowników wypłacane było przez Spółkę z rachunku bankowego, z którego dokonywane były przez Spółkę inne wypłaty na rzecz pracowników, tj. w szczególności wynagrodzenie zasadnicze. Kwoty przekazane na wypłaty dla załogi będą uwzględniały wartość brutto tych wypłat oraz wartość składek na ubezpieczenia społeczne w części obciążającej pracodawcę. Wątpliwości Spółki budzi kwestia zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. koszty pracownicze obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami.

W myśl art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

W oparciu o przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki związane z wypłatą dodatkowego wynagrodzenia, których źródłem finansowania nie był dochód po opodatkowaniu podatkiem dochodowym, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Przyznawanie pracownikom opisanych świadczeń należy uznać za działanie racjonalne, związane z prowadzoną działalnością. Praktyka taka miała wpływ na podwyższenie motywacji i efektywności pracy pracowników co w efekcie przełożyło się na osiągane przychody i wyniki Spółki. Są to więc koszty ponoszone w celu wskazanym w ww. art. 15 ust. 1 updop, przy jednoczesnym braku wyłączenia przedmiotowych kosztów z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 updop.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników w ramach stosunku pracy, którego wysokość uzależniona była od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.