Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4518-9/16-1/HS
z 5 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku otrzymanym 5 maja 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie prawidłowości wyłączenia odpowiedzialności podatnika w sytuacji gdy płatnik nie pobrał zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie prawidłowości wyłączenia odpowiedzialności podatnika w sytuacji gdy płatnik nie pobrał zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2011 r. pracodawca z własnej inicjatywy udostępnił Wnioskodawcy lokal mieszkalny wynajęty przez siebie od prywatnego właściciela, z którym zawarł umowę najmu. Koszty najmu i czynszu pokrywał pracodawca (najemca), a koszty eksploatacji lokalu – użytkownik (na podstawie ustnej dyspozycji, ponieważ pracodawca nie zawarł z Wnioskodawcą pisemnej umowy udostepnienia Wnioskodawcy przedmiotowego lokalu).

W styczniu 2015 r. (po uprzednim rozwiązaniu ww. umowy najmu lokalu mieszkalnego przez najemcę, tj. z dniem 31 grudnia 2014 r.) w trakcie dłuższej nieobecności Wnioskodawcy w pracy z powodu choroby, pracodawca poinformował Wnioskodawcę, powołując się na § 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, że:

1. dokonano korekt rozliczenia podatkowego Wnioskodawcy za lata 2011, 2012, 2013 i 2014 doliczając w przychodzie do opodatkowania wartość czynszu wynajmowanego przez pracodawcę i udostępnionego Wnioskodawcy lokalu mieszkalnego,
2. na podstawie korekty powstało zobowiązanie wobec urzędu skarbowego, które zostanie przekazane w całości w wymagalnym terminie,
3. z uwagi na wysokość wyliczonego zobowiązania pracowniczego zobowiązanie rozłożono na trzy równe części.
   
   

Wnioskodawca dalej wskazuje, że pomimo braku jego zgody (wymaganej zapisami art. 91 Kodeksu pracy) ww. potrącenia zostały dokonane. Odwołanie się Wnioskodawcy od powyższej decyzji (z żądaniem zwrotu potrąconych kwot), w którym Wnioskodawca powoływał się na przepisy prawa wskazujące na bezprawne działania pracodawcy (płatnika) wobec niego (podatnika), tj. art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 8, art. 30 § 1, art. 30 § 3, art. 26 a Ordynacji podatkowej, nie zostało uwzględnione.

Po około 10 miesiącach korespondencji w sprawie Wnioskodawca otrzymał od byłego pracodawcy PIT-11 za 2015 r., o który Wnioskodawca wnioskował na podstawie art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z ustaniem zatrudnienia Wnioskodawcy u pracodawcy (z uwagi na bezpodstawne pobieranie przez pracodawcę od miesiąca marca 2015 r. zaliczki na podatek dochodowym w wysokości 32% zamiast 18%) oraz dodatkowo korekty PIT-11 za lata 2011, 2012, 2013, 2014.

Otrzymane ww. korekty PIT-11 wskazują na różnice pomiędzy pobranymi zaliczkami a podatkiem należnym za poszczególne lata i w rezultacie na powstanie zobowiązań podatkowych Wnioskodawcy, ponieważ kwoty przychodu i dochodu zostały zwiększone, a kwoty pobranych zaliczek na podatek dochodowy pozostały niezmienione. Przesłanie ww. korekt Wnioskodawcy oznaczało zmianę dotychczasowego stanowiska byłego pracodawcy Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie, lecz w dalszym ciągu sprowadzającego się do obarczenia Wnioskodawcy odpowiedzialnością finansową za zaległości finansowe, gdyż zmiana dotyczyła wyłącznie formy uregulowania zaległych zaliczek na podatek dochodowy (za lata 2011-2014).

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy prawdziwe jest stanowisko, że w świetle obowiązujących przepisów prawnych zaległe zaliczki na podatek dochodowy (powstałe z winy pracodawcy, który przez kilka lat nie naliczał i nie odprowadzał do urzędu skarbowego zaliczek od części dochodu – świadczeń rzeczowych pracownika) wraz z odsetkami, ma obowiązek zapłacić płatnik (pracodawca) z własnych środków?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów prawnych działanie pracodawcy (płatnika) wobec Wnioskodawcy (podatnika), polegające na obarczeniu Wnioskodawcy odpowiedzialnością finansową za błędy w postaci nieprawidłowego obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od jego wynagrodzenia/zasiłku chorobowego i w efekcie niepobranie kwoty ww. zaliczek we właściwej wysokości w ustawowych terminach, są bezprawne, ponieważ:

1. pracodawca, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) pełniący funkcję płatnika podatku dochodowego w stosunku do zatrudnionych u niego pracowników, zobowiązany jest na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od pracowników podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu,
2. przepisem prawa podatkowego zobowiązującym pracodawcę Wnioskodawcy do obliczenia, pobrania od niego (jako podatnika) podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu, jest art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym artykułem – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej (zakłady pracy) są obowiązani jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody,
3. odpowiedzialność za naruszenie ww. przepisów powinien ponieść były pracodawca Wnioskodawcy, ponieważ nie pobierając zaliczek od części przychodu osiąganego przez Wnioskodawcę nie wykonał ciążących na nim jako płatniku obowiązków w tym zakresie, a stosownie do art. 30 § 1 w związku z art. 30 § 3 Ordynacji podatkowej – płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 tej ustawy, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony, całym swoim majątkiem,
4. odpowiedzialność płatnika powinna również obejmować odsetki od zaliczek niepobranych, bądź pobranych w zaniżonej wysokości, co potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 5 listopada 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 928/14,
5. ponadto scedowanie przez pracodawcę (płatnika) na Wnioskodawcę zapłaty zaległych zaliczek na podatek dochodowy jest sprzeczne z art. 26a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik,
6. w konsekwencji to pracodawca powinien wpłacić zaległe zaliczki na podatek dochodowy wraz z odsetkami z własnych środków finansowych, a nie obarczać odpowiedzialnością finansową pracownika (podatnika).
   
   

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, pracodawca nie miał prawa w żaden sposób obarczać go odpowiedzialnością finansową za zaległe zaliczki na podatek dochodowy, gdyż jako płatnik sam odpowiada za niepobrany podatek (art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej) swoim majątkiem (art. 30 § 3 Ordynacji podatkowej), a nie Wnioskodawca jako podatnik (art. 26a Ordynacji podatkowej). Dlatego zaległe zaliczki na podatek dochodowy, wraz z odsetkami, zgodnie z przywołanymi przepisami prawnymi, powinny być rozliczone ze środków finansowych płatnika, tym bardziej, że niepobrane w terminie zaległe zaliczki na podatek są efektem długotrwałych prawie czteroletnich błędów płatnika (pracodawcy), a nie Wnioskodawcy (pracownika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) – płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…).

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33–35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R) (art. 38 ust. 1a ww.).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracodawca Wnioskodawcy nie wykazał pracownikowi (Wnioskodawcy) w przychodach w latach ubiegłych (2011-2014) świadczenia nieodpłatnego udostępnienia na jego rzecz lokalu mieszkalnego i nie odprowadził z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy.

W myśl art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa – podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza jednak art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z jego treścią – podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Zatem w sytuacji, gdy przepisy prawa podatkowego przewidują pobór zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika, odpowiedzialność za niepobranie zaliczki na podatek lub jej niewpłacenie w terminie, co do zasady ponosi płatnik, a tylko wyjątkowo podatnik. Sytuacja taka ma miejsce, gdy odrębne przepisy stanowią inaczej, albo podatek nie został pobrany z winy podatnika.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Z powyższych uregulowań wynika, że odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego a nie wpłaconego.

Zgodnie z art. 30 § 3 Ordynacji – płatnik lub inkasent odpowiada za należności wymienione w § 1 lub 2 całym swoim majątkiem.

Stosownie do art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej – jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku. Przepisów § 1–4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika (art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej). Art. 30 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa przewiduje możliwość wydania przez organ podatkowy decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca powziął wątpliwość kto winien odpowiadać za zaległy podatek dochodowy.

Z wniosku wynika, że pracodawca Wnioskodawcy (płatnik) w latach 2011-2014 nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy w prawidłowych wysokościach, jak również nie odprowadził do organu podatkowego należnych zaliczek. Zaliczki te, jak wynika z wniosku, nie zostały pobrane nie z winy podatnika (pracownika) tylko z winy samego płatnika.

Powołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 30 § 1 w związku z art. 8 Ordynacji podatkowej, w takiej sytuacji stanowią, że to płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Skoro na pracodawcy Wnioskodawcy jako na płatniku w rozumieniu powołanego powyżej art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, ciążył obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu pracownika (Wnioskodawcy), tym samym to on winien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z obowiązków płatnika.

Ustawodawca nałożył również na płatnika obowiązek sporządzenia i przekazania podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru, m.in. informacji PIT-11.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa – ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.).

Przy czym wystawienie pracownikowi błędnych informacji PIT-11 za lata ubiegłe w związku z wykazaniem przychodu w niewłaściwej wysokości wywołuje obowiązek wystawienia korekt informacji, tak aby ich treść była zgodna ze stanem faktycznym.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie zaliczki na podatek dochodowy – jak wynika z wniosku – nie zostały pobrane nie z winy podatnika (Wnioskodawcy) tylko z winy płatnika. W takiej sytuacji odpowiedzialność podatnika ogranicza art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej.

Jeżeli zatem istotnie pracodawca Wnioskodawcy jako płatnik w latach 2011-2014 nie wykazał całego przychodu (dochodu) i nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy a tym samym do Organu podatkowego zostały odprowadzone zaliczki za ww. poszczególne lata w kwotach zaniżonych, to wówczas różnica pomiędzy zaliczkami pobranymi i odprowadzonymi a należnymi stanowi zaległość podatkową, od której należne są odsetki za zwłokę.

Pracodawca Wnioskodawcy jako płatnik obowiązany był dokonać wpłaty do Organu podatkowego zaległych, a nie pobranych przez niego w odpowiedniej wysokości zaliczek jakie były należne za lata 2011-2014 wraz z wymaganymi odsetkami za zwłokę, gdyż w ten sposób wywiązałby się z obowiązków płatnika. Obliczenie zaległych zaliczek winno odbyć się według stawki podatku obowiązującej w latach 2011-2014.

Pracodawca Wnioskodawcy jako płatnik był zobowiązany do sporządzenia korekt informacji PIT-11 w związku z niewykazaniem u Wnioskodawcy jako pracownika w latach ubiegłych przychodu w tytułu nie pobranych i nie wpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z powyższym – jeżeli istotnie dochód Wnioskodawcy w latach 2011-2014 został wykazany w niewłaściwej (zaniżonej) wysokości – pracodawca Wnioskodawcy powinien zwiększyć jego przychód (dochód) w skorygowanych informacjach PIT-11 osobno za 2011, 2012, 2013 i 2014 r., w których winny zostać uwzględnione zaliczki jakie faktycznie zostały pobrane przez płatnika Wnioskodawcę w ww. latach. Oznacza to, że zaliczki pobrane w danym roku płatnik winien wykazać w deklaracji za dany rok, gdyż to w tym roku zostały pobrane od przychodów z danego roku.

Jeżeli więc nadal istnieje zaległość, która nie została uregulowana przez Wnioskodawcę – podatnika to płatnika obciąża obowiązek dokonania wpłaty kwoty zaliczki niepobranej, włącznie z należnymi odsetkami. Płatnik jest zwolniony z zapłaty zaliczki jedynie wówczas gdy podatnik wykona swoje zobowiązanie podatkowe czyli zapłaci zaległy podatek. W takiej sytuacji płatnik zobowiązany jest jedynie do zapłaty odsetek od nieterminowo uregulowanej zaliczki. Zgodnie bowiem z art. 59 § 2 Ordynacji podatkowej zobowiązanie płatnika wygasa w całości lub w części wskutek wpłaty. Odpowiedzialność płatnika za niepobranie kwoty zaliczki powstaje z upływem terminu do wpłaty tych zaliczek i ustaje z dniem wygaśnięcia zobowiązania podatnika. Zapłata podatku przez podatnika nie oznacza jednak zwolnienia płatnika od uregulowania należnych odsetek.

Jednakże niezależnie od pobrania zaliczek na podatek przez płatnika, podatnik ma obowiązek wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w danym roku podatkowym dochodów.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenie sądowe nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i jest wiążące jedynie w sprawie, w której zapadło.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.