Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.471.2016.1.PS
z 9 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku (data wpływu 9 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: X) jest zakładem ubezpieczeń. W ramach prowadzonej działalności X zawiera umowy ubezpieczenia przewidujące obowiązek wypłaty przez X odszkodowania w przypadku wystąpienia określonego ryzyka ubezpieczeniowego, w zamian za zapłatę składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczającego.

Część ryzyk ubezpieczeniowych przyjmowanych do ubezpieczenia przez X jest reasekurowanych. Umowy reasekuracji przewidują udział reasekuratora w odszkodowaniach ubezpieczeniowych wypłacanych przez X w przypadku ewentualnego ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego; ochrona reasekuracyjna jest Towarzystwu udzielana w zamian za zapłatę na rzecz reasekuratora składki z tytułu umowy reasekuracyjnej. Cedowanie przez zakład ubezpieczeń ryzyka ubezpieczeniowego na rzecz reasekuratora jest określane mianem reasekuracji biernej, natomiast składka płacona przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora z tytułu umowy reasekuracyjnej jest określana mianem kosztu reasekuracji biernej.

Nie budzi wątpliwości pogląd, że koszt reasekuracji biernej podlega w zakładzie ubezpieczeń zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, tak pod względem rachunkowym, jak i pod względem podatkowym (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych). X kwalifikuje koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i rozlicza go proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy (umów) ubezpieczenia.

Na tym tle wyłania się jednak zagadnienie momentu, w którym koszt reasekuracji biernej (rozliczana proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy ubezpieczenia składka z tytułu umowy reasekuracji, płatna przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora) podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zakładu ubezpieczeń, a mianowicie, czy koszt reasekuracji biernej podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zakładu ubezpieczeń w momencie jego rzeczywistego poniesienia czy też w momencie jego zarachowania na podstawie właściwego dokumentu księgowego (np. noty księgowej), chociażby nawet rzeczywiste poniesienie kosztu reasekuracji biernej nastąpiło później.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodami, podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zakładu ubezpieczeń w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w momencie jego rzeczywistego poniesienia czy też w momencie jego zarachowania (chociażby nawet jego rzeczywiste poniesienie nastąpiło później)?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszt reasekuracji biernej (składka z tytułu umowy reasekuracji płatna przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora), jako koszt bezpośrednio związany z przychodami, podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zakładu ubezpieczeń w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w momencie jego zarachowania (chociażby nawet jego rzeczywiste poniesienie nastąpiło później). X stoi na stanowisku, że za słusznością jego poglądu przemawia treść art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uznaje dzień, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, w którym ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z zastrzeżeniem, że nie chodzi o sytuację, w której dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Cytowany przepis nie uzależnia możliwości uznania danej pozycji wydatkowej za podatkowy koszt uzyskania przychodów od rzeczywistego poniesienia tego wydatku.

Należy także mieć na względzie, że koszt reasekuracji biernej stanie się kosztem podatkowym dopiero w momencie rozpoznania przez zakład ubezpieczeń odpowiadającemu temu kosztowi przychodu ze składek ubezpieczeniowych należnych na rzecz zakładu ubezpieczeń na podstawie umów ubezpieczenia, z których ryzyka są reasekurowane. Przychód ten zaś (tzw. składka przypisana) podlega zaliczeniu do podatkowych przychodów zakładu ubezpieczeń w momencie jego zarachowania (proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy ubezpieczenia), a nie w momencie rzeczywistej wpłaty składki. Musi zatem tutaj zachodzić symetria pomiędzy metodą księgowania przychodów i kosztów podatkowych.

Ponadto X odwołuje się do argumentacji zawartej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2004 r., III SA 733/02, CBOSA oraz w interpretacji indywidualnej Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 12 września 2007 r., DP/423-133/07/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać trzeba, że umowa reasekuracji jest umową, na mocy której zakład ubezpieczeń (cedent) odstępuje całość lub część ubezpieczonego ryzyka, bądź grupy ubezpieczonych ryzyk określonego rodzaju, wraz z odpowiednią częścią składek zakładowi reasekuracji. Zakład reasekuracji (cesjonariusz) w zamian za to zobowiązuje się do zapłaty cedentowi odpowiedniej części świadczeń (odszkodowania) wypłaconych ubezpieczającym się. Z tytułu umowy reasekuracyjnej zakładowi ubezpieczeń przysługuje od zakładu reasekuracji prowizja. Zawarcie przez Ubezpieczyciela umowy reasekuracji stanowi swoiste ubezpieczenie ciążącego na nim ryzyka w razie zaistnienia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową.

Przedmiotem umów reasekuracji jest ryzyko partycypacji w konsekwencjach zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, którymi jest wypłata świadczeń (ubezpieczenia) podmiotowi ubezpieczonemu przez zakład ubezpieczeń zgodnie z warunkami określonymi w polisie. Umowy reasekuracyjne zawierane z zakładami ubezpieczeniowymi defragmentują ryzyko ubezpieczyciela, eliminując z portfela ryzyka niektórych (głównie dużych) szkód. Istotą umowy reasekuracyjnej jest przejęcie przez reasekuratora części ryzyka wynikającego z zawieranych przez zakład ubezpieczeniowy umów ubezpieczeniowych. Rozliczenia reasekuracyjne związane z konsekwencjami zajścia danego zdarzenia ubezpieczeniowego mogą również wystąpić w okresach następujących po zakończeniu tej umowy ubezpieczenia, w zakresie w jakim po tym okresie wystąpią zdarzenia związane z umową reasekuracyjną, np. udział reasekuratora w otrzymanych przez zakład ubezpieczeń po ustaniu umowy ubezpieczenia regresach.

W praktyce funkcjonuje to w taki sposób, że zakład ubezpieczeniowy „oddaje” reasekuratorowi część składki ubezpieczeniowej, a ten w zamian za to wypłaca zakładowi ubezpieczeniowemu stosowną prowizję. Udziałowi reasekuratora w przychodzie ze składki odpowiada jego udział w obowiązku wypłaty odszkodowania, w przypadku zaistnienia zdarzenia uzasadniającego dokonanie takiej wypłaty (wpłata dokonywana jest nie na rzecz ubezpieczonego, lecz zakładu ubezpieczeniowego). Reasekurator - w zamian za to, że uzyskuje od zakładu ubezpieczeń część składki - zobowiązany jest do wypłacenia na rzecz tego ostatniego prowizji.

Zobowiązanie się do przekazania reasekuratorowi - jako wynagrodzenia - części składki ubezpieczeniowej jest zatem kosztem, który zakład ubezpieczeń musi ponieść w zamian za zmniejszenie ryzyka niewypłacalności oraz przyszłą korzyść w postaci zmniejszenia swojego udziału w świadczeniu, skorelowanym czasowo z cesją ubezpieczonego ryzyka na reasekuratora. Korzyść tę towarzystwo ubezpieczeniowe osiąga przez sam fakt zawarcia umowy reasekuracyjnej oraz - w jego następstwie - cesji ryzyka na reasekuratora i jest to korzyść występująca niezależnie od tego, czy zobowiązanie do wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego w ogóle powstanie.

Podkreślić przy tym należy, że skuteczność umowy reasekuracji nie zależy od faktu opłacenia składki przez zakład ubezpieczeń. Jest to związane ze specyfiką umów reasekuracji oraz technicznymi warunkami dokonywania rozliczeń z tytułu umowy reasekuracji. Jak wykazano uprzednio, z chwilą zawarcia umowy ubezpieczenia zakład ubezpieczeń ceduje część ryzyka na inny zakład ubezpieczeń (reasekuratora) w zamian za przysługujący mu udział w składce. Przekazanie składki nie może być warunkiem reasekuracji, ponieważ obowiązki reasekuratora zaczynają się już w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty.

Należy jednocześnie podkreślić, że ujęcie kosztu zakwalifikowanego jako koszt uzyskania przychodów w rozliczeniach podatkowych wymaga ustalenia przez podatnika momentu jego potrącalności, na podstawie art. 15 ust. 4 – 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym wyjaśnić, że zasady potrącalności kosztów zostały zróżnicowane przez ustawodawcę w oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć - wyróżniono koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zwane kosztami pośrednimi (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (art. 15 ust. 4 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast na podstawie art. 15 ust. 4c ustawy podatkowej, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są natomiast potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d omawianej ustawy).

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazać należy, iż z brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Co istotne reguła ta dotyczyć może co do zasady kosztów innych niż bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, ponieważ koszty wykazujące bezpośredni związek z uzyskiwanymi przychodami są potrącalne zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 15 ust. 4 – 4c ustawy.

Generalne zasady funkcjonowania kosztów w przedsiębiorstwie określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r. poz. 1047 ze zm.). Należy jednak podkreślić, że ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki nie tylko na dzień bilansowy, ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. „zasady memoriału” (współmierności przychodów i kosztów) nakazującej przypisywanie kosztów i przychodów do okresu, którego dotyczą.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie są podatkotwórcze, co nie oznacza jednak, że w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości przekładają się na skutki rachunku podatkowego.

Z tego też względu stosowany przez Spółkę rachunkowy proces księgowania pozycji kosztowych w postaci składki reasekuracyjnej nie może determinować ich kwalifikacji prawnopodatkowej.

Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają przy tym kryteriów, jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami albo do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Z uwagi na autonomię prawa podatkowego należy przy tym zauważyć, że sam fakt sformułowania przez ustawodawcę na gruncie ustawy o rachunkowości w Rozporządzeniu Ministra Finansów sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji z dnia 28 grudnia 2009 r. (Dz.U. Nr 226, poz. 1825) poszczególnych kategorii jako „kosztów bezpośrednich” oraz „kosztów pośrednich” nie przesądza o możliwości analogicznego ich podziału dla celów podatkowych.

W praktyce przyjmuje się, iż na gruncie podatkowym kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami są te, których poniesienie służy uzyskaniu określonego, konkretnego przychodu i przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Zatem do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami należą koszty określonego rodzaju w ramach prowadzonej przez podatnika działalności, także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tę działalność.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca kwalifikuje koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji koszty reasekuracji biernej pozostające w bezpośrednim związku przyczynowym z faktycznie otrzymanymi lub należnymi przychodami danego roku podatkowego, podlegającymi opodatkowaniu w tym roku, są kosztami uzyskania przychodu na podstawie przepisów art. 15 ust. 4, ust. 4b albo 4c ustawy.

Zatem koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodem ze składek z reasekurowanych umów ubezpieczenia – potrącalny jest w roku, w którym osiągnięty został odpowiadający temu kosztowi przychód podatkowy.

Odnosząc się do powyższych ustaleń, zaprezentowany przez Spółkę sposób rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu reasekuracji biernej, potrącanych w momencie jego zarachowania, należy uznać za nieprawidłowy.

Na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w momencie podpisania konkretnej umowy ubezpieczeniowej powstaje dla Wnioskodawcy przychód memoriałowy w wysokości składki ubezpieczeniowej. Część składki (udział w składce ubezpieczeniowej) przekazana jest przejmującemu część ryzyka ubezpieczeniowego reasekuratorowi tej umowy na podstawie umownego zobowiązania, a więc stanowi w tym momencie koszt uzyskania przychodów.

Zatem, o ile zgodzić można się z twierdzeniem, że koszt reasekuracji biernej stanie się kosztem podatkowym dopiero w momencie rozpoznania przez zakład ubezpieczeń odpowiadającemu temu kosztowi przychodu ze składek ubezpieczeniowych należnych na rzecz zakładu ubezpieczeń na podstawie umów ubezpieczenia, z których ryzyka są reasekurowane, to nie można podzielić stanowiska, że koszt reasekuracji biernej (składka z tytułu umowy reasekuracji płatna przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora), jako koszt bezpośrednio związany z przychodami, podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zakładu ubezpieczeń w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w momencie jego zarachowania (chociażby nawet jego rzeczywiste poniesienie nastąpiło później).

Stanowisko organu znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1728/08, w którym potwierdzono, że: Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodu, czyli w badanej sprawie część składki przekazywana reasekuratorowi, są potrącane w tym roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Końcowo wskazać trzeba, że w ustawie o rachunkowości zawarte zostały podstawowe reguły prowadzenia rachunkowości, w tym m.in. zasada współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów, lecz zasady te nie zawsze znajdują potwierdzenie w przepisach podatkowych. W takich przypadkach przy ustalaniu dochodu (straty) dla celów podatkowych obowiązkiem podatnika jest kierowanie się wyłącznie przepisami podatkowymi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.