Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-596/14-2/ŁM
z 27 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 29 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest jednym z wiodących przedsiębiorstw oferujących kompletne systemy połączeń instalacyjnych z zakresu branży sanitarnej i klimatyzacji dla budynków mieszkalnych i przemysłowych.

Wnioskodawca korzystał w latach 2007-2013 ze znaku towarowego będącego własnością niemieckiej firmy B. Niemiecka spółka dopiero z końcem 2014 roku wystawiła fakturę za korzystanie z przedmiotowego znaku towarowego w latach 2007-2013. Wcześniej sprawa korzystania ze znaku towarowego nie była uregulowana.

W okresie 2007-2013 Wnioskodawca posługiwał się opisaną powyżej marką (znakiem towarowym) „C” na potrzeby własnej działalności gospodarczej prowadzonej na obsługiwanych przez siebie rynkach w różny sposób (zwłaszcza w celu brandowania własnych produktów oraz w celu pozyskiwania klientów przy produkcji zewnętrznej). W podanym powyżej okresie spółki Wnioskodawcy oraz D (oraz jej następcę prawnego B) łączyło wyłącznie ustne porozumienie, regulujące kwestie użyczenia i korzystania z prawa do marki (znaku towarowego) „C”. Ze względu na przynależność Wnioskodawcy do Grupy E. początkowo zrezygnowano z zawarcia pisemnej umowy o korzystaniu z marki „C” oraz z innych odnośnych porozumień pisemnych. W celu utrwalenia na piśmie uregulowań umownych, istniejących między stronami umowy już od roku 2007, została w 2014 r zawarta umowa pisemna, która dokumentuje i uzupełnia dotychczasowe ustalenia ustne.

Zgodnie z zapisami przedmiotowej umowy produktami umownymi były i są wszystkie produkty oznaczone marką „C”, zwłaszcza kształtki gwintowane i lutowane ze stopów miedzi oraz złączki prasowane ze stopów miedzi. Umowa przewiduje również, iż Wnioskodawca ma prawo do umieszczania licencjonowanej marki na produktach umownych, ich opakowaniach i innych powierzchniach zewnętrznych (znak towarowy umieszczano na materiałach reklamowych, ofertach, broszurach, na stronie internetowej). Wnioskodawca może wprowadzać tak oznaczone produkty do obrotu i promować je przy wykorzystaniu licencjonowanej marki. Ma także prawo do wykorzystywania marki „C” w nazwie swojej spółki i do występowania pod tą nazwą w krajach obsługiwanych bezpośrednio z Polski oraz do pozyskiwania zleceń od podmiotów trzecich i do realizowania ich z wykorzystaniem tejże nazwy. Umowa stanowi jednocześnie, iż Wnioskodawca zapłaci niemieckiemu właścicielowi znaku towarowego opłatę licencyjną w wysokości 1,0% obrotu netto ze sprzedaży złączek prasowanych ze stopów miedzi oraz 0,25% obrotu netto ze sprzedaży kształtek gwintowanych i lutowanych ze stopów miedzi oraz wszystkich innych obrotów zrealizowanych z podmiotami trzecimi z wykorzystaniem marki parasolowej „C”. W umowie postanowiono także, iż Wnioskodawca wyrówna swoje zobowiązania licencyjne powstałe w okresie od roku 2007 do 2013 w ramach jednorazowej płatności w roku 2014. Wynagrodzenie za korzystanie z marki (znaku towarowego) za lata 2007-2013 zostało skalkulowane na podstawie obrotów netto w tych latach, zgodnie z wyżej opisanymi zasadami.

W latach 2007-2013 Wnioskodawca korzystał z przedmiotowego znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem korzystanie z niego pozostawało w związku z przychodami uzyskiwanymi w tym czasie i służyło zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródeł przychodów.

Wnioskodawca wynagrodzenie za korzystania ze znaku towarowego w latach 2007-2013 ujął, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy o rachunkowości, jako koszt w księgach rachunkowych 2014 r. na podstawie otrzymanej faktury z zgodnie z zawartą umową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wynagrodzenie na rzecz strony niemieckiej z tytułu używania znaku towarowego „C” za okres 2007-2013, w związku realizacją zobowiązania wynikającego z zawartej umowy, opisanej szczegółowo w stanie faktycznym, stanowić będzie w całości koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy − w przypadku uznania przedmiotowego wynagrodzenia za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy − płatność ta powinna zostać ujęta w kosztach podatkowych Wnioskodawcy na bieżąco, czyli w 2014 r., tj. w dacie jej poniesienia rozumianego jako zaksięgowanie tej płatności w księgach rachunkowych na podstawie dokumentu stanowiącego podstawę wypłaty omawianego wynagrodzenia (koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy wartość należności na rzecz strony niemieckiej z tytułu używania znaku towarowego w latach 2007-2013, w związku z zawartą umową, stanowi w całości koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie wydatki na zakup prawa do znaku towarowego za lata 2007-2013, w przedstawionym stanie faktycznym będą stanowić koszty podatkowe 2014 r.

Zgodnie z normą art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy (koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów).

Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem i piśmiennictwem w tym zakresie możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia racjonalnego (a nawet jedynie potencjalnego) związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym pochodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie.

Biorąc zatem pod uwagę brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz powyższe stanowisko prezentowane w tym zakresie przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne, generalnie określony wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli: został poniesiony przez podatnika, jest definitywny (rzeczywisty), pozostaje w związku z prowadzaną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą z założenia przychody podatkowe dla tego podatnika, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny (nawet potencjalny) wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, oraz nie może zostać zaklasyfikowany do jakiejkolwiek kategorii wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania została wyraźnie wyłączona przez ustawodawcę.

Pierwszym z zaprezentowanych warunków uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest poniesienie go przez podatnika, rozumiane jako pokrycie przedmiotowego wydatku z zasobów majątkowych tego podatnika. Kolejnym z zaprezentowanych warunków uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego definitywność (rzeczywistość). Warunek ten stanowi odzwierciedlenie poglądu, iż aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy, jego poniesienie nie powinno być obciążone jakimkolwiek elementem niepewności.

Kolejne dwa warunki uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów, a zatem: istnienie związku pomiędzy tym wydatkiem a prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą z założenia przychody podatkowe oraz wykazanie, iż wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów oraz zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów − powinny być analizowane łącznie, ponieważ generowanie przychodów (jak również zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów) stanowi nieodłączny element działalności gospodarczej.

Ocena, czy w konkretnym przypadku pomiędzy poniesieniem kosztu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością uzyskania przychodu zachodzi związek przewidziany w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winna doprowadzić do ustalenia, czy poniesiony wydatek poczynił się lub mógł się przyczynić do osiągnięcia przez podatnika przychodu z danego źródła. Dla możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów podatnika istotne jest zatem, aby wydatek ten przynajmniej potencjalnie mógł być powiązany z przychodem z działalności gospodarczej tego podatnika. Innymi słowy wydatek ten powinien wykazywać pewien racjonalny związek przyczynowo-skutkowy z przychodem z działalności gospodarczej podatnika.

Kolejnym z wymogów, jaki powinien zostać spełniony, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika, jest warunek udokumentowania poniesienia przez podatnika tego wydatku. Przy czym − zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą w tym zakresie w celu udokumentowania wydatku zaliczanego do kosztów uzyskania przychodów można posłużyć się zarówno fakturą/rachunkiem/paragonem lub innym dowodem otrzymanym od kontrahenta, jak również dowodem zastępczym sporządzonym wewnętrznie przez podatnika.

Wreszcie, ostatnim kryterium, jakie decyduje o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów podatnika, jest brak wskazania tego wydatku w zamkniętym katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, zawartym w treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe, w celu ustalenia, czy płatność, której dokona na rzecz strony niemieckiej z tytułu korzystania w latach 2007-2013 ze znaku towarowego, w związku z realizacją postanowień zawartej umowy spełnia warunki pozwalające na zaliczenie tej płatności do kosztów uzyskania przychodów, konieczne jest przeanalizowanie charakteru oraz celu poniesienia przez Wnioskodawcę tego wydatku.

W szczególności przedmiotowa analiza powinna być nakierowana na ustalenie, czy powyższa płatność spełnia wszystkie wymogi zawarte w odpowiednich przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wymogi wynikające ze stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe i sądy administracyjne w tym zakresie, będące warunkiem koniecznym dla uznania tej płatności za koszty podatkowe w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, w przedmiotowym przypadku analizy wymaga kwestia, czy omawiana płatność: zostanie poniesiona przez Wnioskodawcę, będzie definitywna (rzeczywista), możliwe będzie wskazanie związku tej płatności z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, zostanie poniesiona w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy, fakt poniesienia przedmiotowej płatności zostanie odpowiednio udokumentowany przez Wnioskodawcę oraz płatność ta nie została wymieniona w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy w omawianym przypadku spełnienie dwóch pierwszych warunków wskazanych powyżej, obejmujących wymóg faktycznego poniesienia przedmiotowej płatności przez Wnioskodawcę oraz jej definitywność (rzeczywistość) będzie w kontekście przedstawionego stanu faktycznego oczywista. Omawiana płatność zostanie faktycznie poniesiona, co będzie skutkowało uszczupleniem majątku Wnioskodawcy, a z treści zawartej umowy nie wynika, iż płatność nie ma charakteru definitywnego.

W ocenie Wnioskodawcy, kolejne dwa wymogi warunkujące możliwość uznania płatności za koszt podatkowy, a zatem: istnienie związku pomiędzy dokonaniem tej płatności a prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz wykazanie, iż płatność ta zostanie poniesiona przez Wnioskodawcę w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów powinny być jak wykazano wcześniej, analizowane łącznie, jako że osiąganie przychodów przez Wnioskodawcę (jak również zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów) stanowi nieodłączny element prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podkreśla, że zasadniczym przedmiotem jego działalności gospodarczej, będącym jednocześnie głównym źródłem uzyskiwanych przez niego przychodów, jest produkcja oraz sprzedaż systemów połączeń instalacyjnych z zakresu branży sanitarnej i klimatyzacji dla budynków mieszkalnych i przemysłowych. Znak towarowy „C” umieszczany był i jest m.in. na materiałach reklamowych, dokumentach handlowych (ofertach) broszurach, wizytówkach, czy też na stronie internetowej. Znakiem towarowym oznaczone są także produkty Wnioskodawcy. Wnioskodawca posługuje się więc znakiem towarowym „C” w kontaktach handlowych z odbiorcami, co z pewnością ma wpływ na postrzeganie Spółki na rynku.

W rezultacie związek płatności ponoszonych przez Wnioskodawcę z tytułu używania znaku towarowego z prowadzoną przez niego działalnością, a ścisłej − osiąganiem przez Wnioskodawcę przychodów, jest oczywisty. Co więcej, nabycie praw do korzystania ze znaku towarowego stanowi istotny warunek prowadzenia i kontynuowania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w tym zakresie, a tym samym warunek potrzebny dla osiągania przez Wnioskodawcę przychodów podatkowych z tytułu wytwarzania i sprzedaży produktów oznaczonych znakiem towarowym „C”.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że poniesienie przedmiotowego wydatku z tytułu używania znaku towarowego w latach 2007-2013 wykazuje niezaprzeczalny związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a w konsekwencji jest warunkiem osiągania przez Wnioskodawcę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy również kolejny wymóg warunkujący uznanie przedmiotowej płatności za koszt uzyskania przychodu, tj. wymóg odpowiedniego udokumentowania przedmiotowego wynagrodzenia jest w analizowanym przypadku spełniony. Podstawą dokonania płatności będzie bowiem odpowiedni dokument księgowy, potwierdzający fakt jej poniesienia (faktura wystawiona przez stronę niemiecką).

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa płatność nie znajduje odzwierciedlenia w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę fakt, że płatność na rzecz strony niemieckiej z tytułu używania znaku towarowego w latach 2007-2013: zostanie poniesiona w całości przez Wnioskodawcę, będzie definitywna (rzeczywista), możliwe będzie wskazanie związku płatności z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, zostanie poniesiona w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy, fakt poniesienia przedmiotowej płatności zostanie odpowiednio udokumentowany przez Wnioskodawcę oraz wydatek ten nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie powinna budzić żadnych wątpliwości możliwość zaliczenia tej płatności, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, w przypadku uznania przedmiotowego wynagrodzenia za korzystanie ze znaku towarowego w okresie 2007-2013 za koszt uzyskania przychodów, wynagrodzenie to powinno zostać ujęte w kosztach podatkowych Wnioskodawcy na bieżąco, czyli w dacie jego poniesienia, rozumianego jako zaksięgowanie tego wynagrodzenia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na podstawie dokumentu stanowiącego podstawę wypłaty omawianego wynagrodzenia (koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem).

Jeżeli chodzi o moment rozpoznania kosztów przez Wnioskodawcę z tytułu wynagrodzenia za korzystanie ze znaku towarowego, kluczowe będzie odwołanie się do przepisów ogólnych, regulujące moment poniesienia kosztów podatkowych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym celu należy rozstrzygnąć, czy wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaku towarowego w latach 2007-2013 będzie stanowiło na gruncie podatku dowodowego od osób prawnych koszt podatkowy poprzez odpisy amortyzacyjne (od wartości niematerialnej i prawnej), czy też będzie mogło zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 4 lub ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy znak towarowy o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zaliczyć należy do wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ust. 1 ww. ustawy). Natomiast zgodnie z art. 16g ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych stanowi cena nabycia, jeżeli jednak wysokość opłat licencyjnych uzależniona jest od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę to przy ustalaniu wartości praw majątkowych w tym licencji nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Z przedstawionej w stanie faktycznym umowy wynika, iż wartość wynagrodzenia za znak wyznaczona została jako udział procentowy w przychodach netto Wnioskodawcy. W związku z powyższym kwota ta nie może stanowić wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, a zatem zasady rozpoznania wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów, regulować będą przepisy art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istotne będzie więc ustalenie, czy wynagrodzenie za znak powinno być zakwalifikowane jako koszt bezpośrednio związany z przychodem (art. 15 ust. 4), czy też inny niż bezpośrednio związany z przychodem (art. 15 ust. 4d).

W ocenie Wnioskodawcy w związku z faktem, iż opłaty za używanie znaku towarowego nie można w sposób jednoznaczny i bezpośredni powiązać z osiągnięciem konkretnego przychodu, powinna być ona rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Koszt taki, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy potrącić w dacie jego poniesienia.

Data poniesienia kosztu została zdefiniowana przez ustawodawcę w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h cytowanej ustawy, jako dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury/rachunku bądź innego dowodu księgowego.

Jak wynika z treści cytowanych powyżej przepisów, dla momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że ujmowanie wydatków jako kosztów, zgodnie z zasadami rachunkowości przyjętymi przez podatnika, przekłada się na moment ich potrącalności dla celów podatkowych. Z art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) jednoznacznie wynika, że jeżeli jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które dotyczą lat ubiegłych, po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, to ich skutki ujmuje w księgach rachunkowych roku obrotowego, w którym informacje te otrzymała. W tej sytuacji wydatki na zakup prawa do znaku towarowego za lata 2007-2013 będą stanowić koszty podatkowe 2014 r.

Reasumując, w związku z faktem, iż opłaty za używanie znaku towarowego w latach 2007-2013 nie można w sposób jednoznaczny i bezpośredni powiązać z osiągnięciem konkretnego przychodu, powinna być ona rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegający zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto taki koszt w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. I tak Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 18 czerwca 2008 r. (znak IBPB3/423-228/08/BG) stwierdził „iż ponoszone przez Podatnika opłaty licencyjne za użytkowanie znaku towarowego, mogą być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia”. Podobnie ten sam organ w piśmie z dnia 22 października 2010 r. (znak IBPBI/423-971/10/MO) zgodził się ze stanowiskiem podatnika, wskazując, iż „mając na uwadze, iż opłaty ponoszone w związku z ww. umową sublicencyjną stanowią dla Spółki koszty pośrednie, potrącalne na zasadach wskazanych w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., należy stwierdzić, że będą one podlegały zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia”. Analogiczne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2013 r. znak IPTPB3/423-341/12-5/MF.

Podsumowując należy stwierdzić, iż biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone powyżej argumenty, zasadne jest rozpoznanie przedmiotowego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów innego niż koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów na moment ujęcia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia z tytułu używania znaku towarowego – jest prawidłowe.
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.