2014.07.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-450/14/KP
z 17 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Spółka jest producentem energii elektrycznej i cieplnej oraz dystrybutorem energii cieplnej. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych – na podstawie art. 25 ust. 6-10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r., Nr 74 poz. 397) corocznie wybiera uproszczoną formę płatności zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych. Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

Zaistniały stan prawny.

W toku procesu produkcyjnego Spółka dokonuje emisji do powietrza gazów cieplarnianych. Zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2011 r. Nr 122 poz. 695) i w Krajowym Planie Rozdziału Uprawnień Spółka otrzymuje nieodpłatnie uprawnienia do emisji dwutlenku węgla (tzw. uprawnienia pierwotne EUA) – uprawnienia te są przyznawane na dany rok i zapisywane na rachunku Spółki w Rejestrze Unii w miesiącu lutym danego roku, a odpisywane z rachunku w dacie fizycznego umorzenia (wywiązania się z obowiązku przedstawienia do umorzenia) w miesiącu kwietniu roku następnego. Ponadto celem pokrycia niedoboru uprawnień w następnych okresach rozliczeniowych, Spółka część uprawnień nabywa odpłatnie.

Ww. uprawnienia Spółka przeznacza na pokrycie emisji własnej dwutlenku węgla. Niemniej jednak może zaistnieć sytuacja, że w trakcie roku obrotowego, celem poprawienia płynności finansowej, zostanie podjęta decyzja o sprzedaży części uprawnień i ich odkupieniu przed samym terminem ich fizycznego umorzenia.

Dla celów bilansowych Spółka przyjęła zasady ujmowania uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z Komunikatem nr 10 Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2011 r. w sprawie ogłoszenia uchwały Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie przyjęcia znowelizowanego stanowiska Komitetu w sprawie księgowego ujęcia praw (uprawnień) do emisji gazów cieplarnianych (Dz.Urz. Min. Fin. z 2011 r., nr 9, poz. 53). Uprawnienia do emisji otrzymane nieodpłatnie i nabyte odpłatnie spełniają definicję wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 330) – w księgach rachunkowych Spółka ujmuje uprawnienia do emisji w cenie nabycia, bez względu na ich przeznaczenie. Równolegle uprawnienia otrzymane nieodpłatnie ujmowane są jako przychody przyszłych okresów, odpisywane w pozostałe przychody operacyjne w momencie wykorzystania tych uprawnień. Cenę nabycia uprawnień otrzymanych nieodpłatnie Spółka określa zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości, zdanie ostatnie – w wysokości ceny sprzedaży możliwej do osiągnięcia na dzień przyznania praw nieodpłatnych.

Kosztem bilansowym uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych stają się w momencie wykazania ich zużycia:

jako koszt amortyzacji – w momencie ujęcia (zaksięgowania) tego kosztu na koniec każdego roku obrotowego (tj. na dzień 31 grudnia),
jako koszt sprzedanych uprawnień – w momencie sprzedaży,

przy czym jeśli do umorzenia lub sprzedaży przeznaczone zostały uprawnienia otrzymane nieodpłatnie to równocześnie dokonywane jest odpisanie wartości tych uprawnień w cenie nabycia z przychodów przyszłych okresów w ciężar pozostałych przychodów operacyjnych.

Wartość zużycia Spółka ustala jako iloczyn wykorzystanych uprawnień i ich jednostkowej ceny nabycia metodą LIFO. Kosztem podatkowym jest koszt nabycia uprawnień w dacie ich nabycia. Umorzenie pierwotnych uprawnień do emisji otrzymanych nieodpłatnie jest obojętne podatkowo, natomiast ewentualna sprzedaż uprawnień otrzymanych nieodpłatnie powoduje zaliczenie do przychodów podatkowych czystego przychodu ze sprzedaży tych uprawnień w dacie uzyskania przychodu.

Uprawnienia do emisji dwutlenku węgla Spółka przeznacza na pokrycie emisji własnej dwutlenku węgla. Gdy na koniec danego roku (na dzień 31 grudnia) pozostaje pewna ilość uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, a w latach następnych zostanie podjęta decyzja o sprzedaży tych uprawnień to w przychodach podatkowych Spółka wykazuje tylko przychód uzyskany na sprzedaży tych uprawnień, ponieważ koszt podatkowy wykazywany jest w momencie nabycia tych uprawnień.

Celem poprawy płynności finansowej Spółka zawarła umowę w sprawie sprzedaży/zakupu uprawnień do emisji CO2, we wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji z firmą Z – transakcja polega na sprzedaży określonej ilości jednostek EUA firmie Z po określonej w umowie cenie w określonym dniu i na odkupieniu od firmy Z takiej samej ilości jednostek EUA w następnym roku podatkowym po określonej cenie. Bilansowo Spółka traktuje tę transakcję jako sprzedaż jednostek EUA firmie Z – wystawia fakturę sprzedaży, równocześnie wykazując przychód ze sprzedaży i koszty sprzedanych jednostek w rachunku zysków i strat – (przy czym jeśli do sprzedaży przeznaczone zostały uprawnienia otrzymane nieodpłatnie to równocześnie dokonywane jest odpisanie wartości tych uprawnień w cenie nabycia z przychodów przyszłych okresów w ciężar pozostałych przychodów operacyjnych). Podatkowo, przychód ze sprzedaży jednostek EUA wykazany został w momencie jego uzyskania, koszt podatkowy wykazany został w momencie nabycia tych uprawnień. Drugostronnie Spółka otrzymuje od firmy Z fakturę za zakupione jednostki EUA, które w księgach rachunkowych rejestruje jako wartości niematerialne i prawne – kosztem podatkowym zakupione jednostki EUA są w momencie nabycia tych jednostek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na nabycie uprawnień do emisji stanowią koszt podatkowy w dacie nabycia, czy w momencie ich wykorzystania (dokonania odpisu amortyzacyjnego lub sprzedaży)?

Zdaniem Wnioskodawcy, do celów podatkowych Spółka przyjęła zasadę, że koszt nabycia uprawnień jest kosztem pośrednim, zaliczany jest więc w całości do kosztów podatkowych w momencie nabycia tych uprawnień. Art. 16b i 16c Ustawy o PDOP wymienia składniki majątkowe, które podlegają i nie podlegają amortyzacji – jest to katalog zamknięty, w myśl tych przepisów uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a ponieważ kosztu zużycia uprawnień nie można powiązać z żadnymi konkretnymi przychodami w związku z tym, w myśl art. 15 ust. 4d i 4e koszt nabycia tych uprawnień traktowany jest jako koszt pośredni i wykazywany w kosztach podatkowych w momencie nabycia uprawnień.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpie-czenia źródła przychodów,
musi zostać właściwie udokumentowany,
nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzy-skanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wyso-kości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypi-sać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnych definicji pojęć: bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jest producentem energii elektrycznej i cieplnej. W toku procesu produkcyjnego dokonuje emisji do powietrza gazów cieplarnianych, zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji, do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. Nr 122 poz. 695). Spółka otrzymuje nieodpłatnie uprawnienia do emisji dwutlenku węgla (tzw. uprawnienia pierwotne EUA) – uprawnienia te są przyznawane na dany rok. Dodatkowo, w celu pokrycia niedoborów w następnych okresach rozliczeniowych, Spółka odpłatnie nabywa ww. uprawnienia.

Kosztem bilansowym uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych stają się w momencie wykazania ich zużycia:

jako koszt amortyzacji – w momencie ujęcia (zaksięgowania) tego kosztu na koniec każdego roku obrotowego (tj. na dzień 31 grudnia),
jako koszt sprzedanych uprawnień – w momencie sprzedaży,

Zgodnie z art. 3 pkt 15 ww. ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarninych, przez uprawnienia do emisji należy rozumieć uprawnienie do wprowadzania do powietrza ekwiwalentu, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, dwutlenku węgla (CO2), które służy do rozliczenia wielkości emisji w ramach systemu i którym można rozporządzać na zasadach określonych w ustawie.

Rozdział uprawnień do emisji dla instalacji objętych systemem jest dokonywany w krajowym planie rozdziału uprawnień do emisji, zwanym dalej „krajowym planem”.

Zgodnie z art. 8 ww. ustawy, uprawnienia do emisji są utrzymywane w Krajowym rejestrze jednostek Kioto i uprawnień do emisji, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, zwanym dalej „Krajowym rejestrem”. Prowadzący instalację, który posiada instalację objętą systemem, jest obowiązany do posiadania w Krajowym rejestrze rachunku posiadania operatora w rejestrze Unii, zwanego dalej „rachunkiem instalacji”, o którym mowa w art. 15 rozporządzenia Komisji (UE) nr 920/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz. UE L 270 z 14 października 2010, str. 1), oraz może posiadać osobiste rachunki posiadania.

Przyznane dla instalacji uprawnienia do emisji na dany rok okresu mogą być:

wykorzystane na własne potrzeby prowadzącego instalację, odpowiadające rzeczywistej emisji danej substancji do powietrza;
sprzedawane;
wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie roz-liczeniowym.

Biorąc pod uwagę profil działalności Spółki oraz prawne uwarunkowania prowadzenia tej działalności należy stwierdzić, że posiadanie uprawnień do jednostek redukcji emisji, których ilość pokrywa zapotrzebowanie Spółki jest warunkiem prawidłowego funkcjonowania Spółki. Prawa do emisji mają kluczowe znaczenie dla prowadzenia działalności przez Spółkę, gdyż stanowią niezbędny warunek umożliwiający produkcję energii. W związku z powyższym nabycie praw uprawniających do emisji (jednostek poświadczonej redukcji emisji) jest koniecznym elementem prowadzenia działalności Spółki. Związane z tym wydatki służą zabezpieczeniu źródła przychodów Spółki, pozostają w związku z prowadzoną działalnością i jako takie mają charakter ogólnego kosztu działalności.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 - ust. 4e updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast art. 15 ust. 4d updop stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Stosownie do art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), określającymi do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody. Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop.

Zdaniem tut. Organu, dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e updop wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cytowanej ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy. Tym samym w ocenie tut. Organu ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika).

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów updop wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Tym samym, zdaniem tut. Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że przyznane i nabyte prawa do emisji spełniają definicję wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 3 ust. l pkt 14 ustawy o rachunkowości. W księgach rachunkowych Spółka przyznane i nabyte prawa ujmuje jako wartości niematerialne i prawne w cenie nabycia, bez względu na ich przeznaczenie. Uprawnienia te, w myśl przepisów updop, nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Kosztem bilansowym uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych stają się w momencie wykazania ich zużycia:

jako koszt amortyzacji – w momencie ujęcia (zaksięgowania) tego kosztu na koniec każdego roku obrotowego (tj. na dzień 31 grudnia),
jako koszt sprzedanych uprawnień – w momencie sprzedaży.

Odnosząc powyższe uregulowania do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Spółka uprawnienia do emisji dwutlenku węgla bilansowo rozlicza poprzez odpisy amortyzacyjne, to w tym samym czasie winna ujmować je w kosztach podatkowych. Należy zgodzić się z tym, że uprawnienia do emisji CO2 nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych w myśl przepisów updop, niemniej jednak dla momentu rozpoznawania wydatków na ich nabycie w kosztach podatkowych istotnym jest moment ujęcia ich na koncie kosztowym. Powyższe uwagi odnoszą się również do ich sprzedaży ( w tym momencie są bowiem ujmowane jako koszt sprzedanych uprawnień).

Tym samym stanowisko Spółki, że wydatki poniesione na nabycie uprawnień przeznaczonych na pokrycie emisji własnej dwutlenku węgla stanowią koszt podatkowy w dacie ich nabycia jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin