Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-963/12-2/GJ
z 12 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19.11.2012r. (data wpływu 27.11.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27.11.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub X) prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży produktów gazowych i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Celem dystrybucji gazu płynnego do punktów jego sprzedaży bądź magazynowania, Spółka zawarła umowę przewozową (dalej: Umowa) z kontrahentem świadczącym usługi transportu. W myśl Umowy Spółka nabywa usługi transportu towarów, zgodnie z przepisami zawartymi w Umowie Europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych ADR oraz ustawie — Prawo przewozowe. Usługi transportu gazu realizowane są między wskazanymi przez X. terminalami gazowymi i/lub rozlewniami gazu płynnego na terytorium kraju.

W ramach Umowy kontrahent (dalej: Przewoźnik) zobowiązał się m.in. do dokonywania załadunku i rozładunku na rzecz Spółki, informowania Spółki o wszelkich przypadkach niewłaściwego wykonywania umowy, świadczenia usług zgodnie z najwyższą starannością zawodową zgodnie z przepisami bhp i p.poż. itd., ponadto Przewoźnik zobowiązał się zagwarantować odpowiednie moce przewozowe w postaci taboru pozostającego w gotowości do przewozów.

Usługa przewozu jest fakturowana przez Przewoźnika za umówione okresy rozliczeniowe na bazie uzgodnionego przez obie strony zestawienia przewozów. Strony ustaliły obowiązujące stawki i zasady w oparciu o założone wolumeny przewozów, zatem w sytuacjach, w których X. nie złożył zamówienia na skorzystanie z usługi przewozu towarów część taboru Przewoźnika jest niewykorzystywana.

Biorąc pod uwagę, że wolą i intencją strony - z uwagi na fakt stałego pozostawania Przewoźnika w gotowości do świadczenia usługi przewozu gwarantowanego taboru - było przyznanie Przewoźnikowi dodatkowego wynagrodzenia (dalej: Dopłata) w razie sytuacji spadku zleceń skutkującego niewykorzystywaniem gwarantowanych mocy przewozowych, dopuszczalnym jest sytuacja, że Przewoźnik obciąży Spółkę kwotą Dopłaty kalkulowaną na podstawie ilości niewykorzystywanych mocy przewozowych.

Spółka pragnie dodać również, iż kwota Dopłaty nie jest traktowana na bazie Umowy jako odszkodowanie, kara umowna itp. – jest ona opisana jako kwota wynagrodzenia należnego Przewoźnikowi, opodatkowana VAT, prawidłowość czego potwierdza otrzymana przez Spółkę interpretacja indywidualna nr IPPP3/443-776/12-2/RD z dnia 27 września 2012r.

W grudniu 2010 roku Przewoźnik wystawił na rzecz Spółki fakturę o numerze 6400364/10, w kwocie 1.779.163,82 zł netto z wpisem „Usługa transportowa” w pozycji nazwa produktu lub usługi, załączając do niej zestawienie, obejmujące okres od października 2009 roku do listopada 2010 roku. Poprawność danych w zestawieniu, o którym mowa powyżej została zakwestionowana przez X. Zdaniem Spółki kwota wynagrodzenia, przysługującego Przewoźnikowi z tytułu niewykorzystania gwarantowanych mocy przewozowych winna być znacznie niższa.

Próby porozumienia i ustalenia ostatecznej kwoty rozliczenia, jak również przyczyny braku obciążenia na koniec roku 2009, nie przyniosły rozwiązania do końca roku 2010. Wobec powyższego, Spółka mając na uwadze bezpieczeństwo podatkowe, pozostawiła fakturę bez ewidencjonowania, nie odliczając również podatku naliczonego z w/w faktury, jak również nie ujmując w kosztach uzyskania przychodu wyszczególnionej w niej wartości netto. Podważając ponadto zasadność obciążenia, nie dokonała zapłaty, wynikającej z dokumentu, na rachunek Przewoźnika.

Strony doszły do porozumienia w kwietniu 2012 roku, wynikiem czego jest wystawienie faktury korygującej na kwotę 1.142.304,37 zł netto.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym, w przypadku obciążenia Spółki tytułem usługi transportowej - niewykorzystania gwarantowanego wolumenu przewozu i pozostawania w gotowości do świadczenia usługi przewozu - na podstawie wystawionej faktury VAT, Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości netto wskazanej przez Przewoźnika na fakturze z tego tytułu?
   
2. W jaki sposób i w którym okresie podatkowym (mając na uwadze, iż X. rozlicza się z podatku dochodowego od osób prawnych w oparciu o uproszczoną formę dokonywania wpłat zaliczek) Spółka winna ująć w kosztach uzyskania przychodu wartość wynagrodzenia przysługującego Przewoźnikowi z tytułu niewykorzystanych mocy przewozowych?
   
   

Zdaniem Spółki, w sytuacji otrzymania przez nią faktury z tytułu usługi transportowej z uwagi na fakt niewykorzystania gwarantowanych mocy przewozowych i pozostawania w gotowości przez Przewoźnika, jest ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości netto wynagrodzenia wskazanego przez Przewoźnika na fakturze, z uwzględnieniem wystawionej faktury korygującej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa o CIT) do kosztów uzyskania przychodu zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie — wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku z przychodami.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
  
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej.

Oznacza to, iż wynagrodzenie przysługujące Przewoźnikowi z tytułu utrzymywania mocy przewozowych, jako nie wymienione w ww. przepisie, może stanowić koszt uzyskania przychodu. Za powyższym przemawia ponadto fakt, iż w omawianym stanie faktycznym mając na względzie konieczność utrzymywania w dyspozycyjności całości gwarantowanego Spółce taboru Przewoźnika, strony ustaliły umownie, iż w razie niewykorzystania części założonych mocy przewozowych, Przewoźnikowi przysługiwać będzie wynagrodzenie (nie odszkodowania ani kara od X., co potwierdza interpretacja indywidualna nr IPPP3/443-776/12-2/RD z dnia 27 września 2012r.) kalkulowane w oparciu o niewykorzystane moce przewozowe. Przyczyną tak ukształtowanej relacji był fakt, iż Przewoźnik w sposób ciągły zapewniał Spółce odpowiednią ilość zestawów transportowych gwarantujących wykonanie Umowy, a w konsekwencji ponosił związane z tym koszty.

Przyjęte przez Spółkę rozwiązanie jest powszechną praktyką biznesową - w oparciu o założone prognozy sprzedaży, założenia dystrybucji i celem sprawnej logistyki produktów X., niezbędnym jest posiadanie gwarancji przewozu określonej ilości wolumenu. Oczywiście, z różnych przyczyn gospodarczych zdarzyć się może, że Spółka nie wykorzysta całości postawionych jej do dyspozycji usług (wycofanie się kontrahentów, nieopłacalność sprzedaży w danym obszarze geograficznym itp.), jednak nie zmienia to faktu, że konieczność zapewnienia możliwości transportu określonej ilości produktów jest elementem niezbędnym dla efektywnego prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki, a konkretnie dla sprzedaży gazu płynnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ust. 4b tego samego artykułu koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego, do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są zobowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
   
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego,

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei ust. 4c tegoż artykułu mówi, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Mając na uwadze literalne brzmienie zacytowanych przepisów updop należy stwierdzić, że:

1. Spółka ma prawo do zaliczenia kwoty wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu.
   
2. Z racji faktu, iż Strony osiągnęły porozumienie dopiero w roku 2012, zaś pierwotna faktura wystawiona została w roku 2010, Spółka uważa za zasadne zaliczenie przysługującego Przewoźnikowi wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu w roku 2010, przy czym kwota zaliczona w koszty w/w okresu winna zostać pomniejszona o wartość korekty wystawionej w roku 2012. Właściwym dla realizacji powyższego jest złożenie stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok 2010, uwzględniającej powyższe.
   
   

Potwierdza to stanowisko Dyrektora Izby w interpretacji indywidualnej nr IBPBI/2/423-874/11/MS z dnia 26 października 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.