DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia „.X" S. A. z siedzibą w (...) z dnia 29 czerwca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie z dnia 17 czerwca 2005 r. Nr PD1/423-74/05, uznające za nieprawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2005 r. o udzielenie pisemnej informacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowieodmawia uznania stanowiska Spółki za prawidłowe.

UZASDNIENIE

Wnioskiem z dnia 18 maja 2005 r. Spółka zwróciła się do Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego o potwierdzenie stanowiska, w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 czerwca 2005 r. Nr PD1/423-74/05 Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego odmówił uznania za słuszne stanowiska „X” S. A.. W wyżej wymienionym postanowieniu, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie stwierdza, iż nie ulega wątpliwości, że katalog określony w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma charakteru zamkniętego, o czym świadczy użyte w przepisie wyrażenie „w szczególności”, lecz stanowisko Spółki przedstawione w uzasadnieniu wniosku z dnia 18 maja 2005 r., że zgłoszenie przez kontrahenta wniosku o upadłość jest jednoznaczne z uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności i zaliczeniem jej do kosztów uzyskania przychodów w roku 2004, należy uznać za bezzasadne.
Pismem z dnia 29 czerwca 2005 r. „X" S.A. złożyła zażalenie na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z dnia 17 czerwca 2005 r., zarzucając zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:
- art. 16 ust. 2a pkt 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) poprzez błędną wykładnię powołanych przepisów,
- przepisów postępowania tj. art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 187 § 1, art. 217 § 2 w związku z art. 291 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkoweji na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia organu I instancji i potwierdzenie stanowiska Spółki zawartego we wniosku złożonym w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej.
Zdaniem Spółki, odpisy aktualizujące powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku 2004. Nie ulega wątpliwości, że nieściągalność wierzytelności Spółki wobec „Y” S.A. jest potwierdzona ze względu na ostateczne ogłoszenie upadłości „Y” S.A. obejmującej likwidację majątku dłużnika, co stanowi przesłankę uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności o czym mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie Spółka zaznacza, że już przed ogłoszeniem upadłości „Y” S.A. t. j. w 2004 r. występowały przesłanki uprawdopodabniające nieściągalność jej wierzytelności.
Spółka stoi na stanowisku, że uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności wobec „Y” S.A. był całokształt okoliczności występujących w 2004 r., a odnoszący się do sytuacji finansowej "Y", ponieważ Spółka „X” wielokrotnie otrzymywała informacje jednoznacznie uprawdopodabniające, że należności od ”Y" S.A. są nieściągalne.
W dalszej części zażalenia Spółka zaznacza, że w grudniu 2004 r. zarząd "Y" wystąpił z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Wniosek został rozpatrzony i postanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 r., sąd ogłosił upadłość "Y” S.A. obejmującą likwidację majątku dłużnika.
Spółka podnosi, że rozpatrując wniosek o ogłoszenie upadłości sąd bada okoliczności stanu faktycznego wskazane we wniosku, czyli przedstawione na dzień złożenia wniosku. W konsekwencji, sąd poprzez ogłoszenie upadłości "Y” S.A. uznał, że już w dniu 23 grudnia 2004 r., czyli na dzień złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, spełnione były przesłanki ogłoszenia upadłości wynikające z art. 10 i art. 11 Prawa upadłościowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 ze zm.) to znaczy, że "Y" S.A. stała się niewypłacalna, czyli nie wykonywała swych wymagalnych zobowiązań. Spółka stoi na stanowisku, że art. 16 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozumieć w ten sposób, że nieściągalność wierzytelności można uprawdopodobnić za pomocą wszelkich faktów i dowodów wskazujących, że wierzyciel nie zostanie zaspokojony. Zdaniem Spółki decydujący jest nie charakter przesłanek, lecz fakt, że z ich zestawienia wynika, iż wierzytelność prawdopodobnie nie zostanie wyegzekwowana. Spółka stwierdza, że przedstawione powyżej okoliczności stanu faktycznego już w 2004 r. wskazywały na wysokie prawdopodobieństwo, że należności „X” S.A. wobec "Y” S.A. nie zostaną zaspokojone i w konsekwencji odpisy aktualizujące wartość tych należności powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2004.
Kolejny zarzut Spółki dotyczy naruszenia przez organ I instancji art. 121 § 1, art. 122 i art. 187 § Ordynacji podatkowej poprzez nie dostatecznie wnikliwe rozpatrzenie przedstawionego materiału dowodowego. Zdaniem Spółki w zaskarżonym postanowieniu organ I instancji naruszył równocześnie art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej znajdujący zastosowanie w związku z art. 217 § 2 i art. 219 Ordynacji podatkowej. Spółka zaznacza, że stosowanie do art. 217 § 2 Ordynacji podatkowej postanowienie, na które służy zażalenie zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne. Zgodnie z art. 219 Ordynacji podatkowej do postanowień stosuje się odpowiednio między innymi art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, stosownie do którego uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności.
Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie potwierdza stanowisko organu I instancji wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z dnia 17 czerwca 2005 r. i stwierdza co następuje.
Przepis art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje kwestie pojęcia kosztów uzyskania przychodów oraz zasadę potrącalności kosztów w czasie. W myśl art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 26a powołanej ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną:
1) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli: a) dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo b) zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo c) wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo d/ wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, postanowienie o ogłoszeniu upadłości "Y” S.A. zostało wydane przez Sąd Rejonowy w dniu 19 stycznia 2005 r. W świetle przytoczonych przepisów „X” S.A. ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpis aktualizujący wartość wierzytelności, jak słusznie zaznaczył w swoim postanowieniu organ I instancji, w styczniu 2005 r. czyli w roku ogłoszenia upadłości "Y” S.A., pod warunkiem, że przedmiotowe odpisy zostały utworzone zgodnie z obowiązującą ustawą o rachunkowości oraz, że wartość należności, na którą utworzone zostały odpisy aktualizujące stanowiła przychód należny w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Uwzględniając powyższe, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Strony przedstawione we wniosku z 18 maja 2005 r. w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki w roku podatkowym 2004, odpisów aktualizujących wartości wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w roku 2005.
Nie można zgodzić się również z zrzutem Strony, polegającym na naruszeniu przez organ I instancji przepisów postępowania t. j. art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1, art. 217 § 2 w związku z art. 219 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
Zaskarżone postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego, wydane zostało na podstawie całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i prawne Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie odmawia zmiany postanowienia, o którym mowa na wstępie oraz orzeka jak w sentencji decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji. Od decyzji tej służy prawo wniesienia skargi, w dwóch egzemplarzach, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, w terminie 30 dni od daty jej doręczenia.