INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.09.2007 r. (data wpływu 10.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wyegzekwowanych przez komornika wynagrodzeń za pracę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wyegzekwowanych przez komornika wynagrodzeń za pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2007 r. X S.A. wypłaciła, zgodnie z wyrokiem sądowym, zaległe wynagrodzenie byłego Prezesa Zarządu Spółki, za okres od 09.2000 r. do 03.2002 r.

Wynagrodzenie to nie zostało naliczone w latach 2000-2002 ze względu na fakt, iż były Prezes Zarządu zrzekł się tego wynagrodzenia, w związku z trudną sytuacją Spółki. W tym okresie sprawował on jednoosobową funkcję zarządu, a zatem sam podejmował decyzje dot. Spółki.

Były Prezes Zarządu wystąpił do sądu, dnia 28.02.2004 r., przeciwko X S.A. o wynagrodzenie za pracę. Sąd, po rozpoznaniu przedmiotowego wniosku, zasądził od Spółki na rzecz powoda zaległe wynagrodzenia za w/w okres. W 2007 r. powyższe wynagrodzenie zostało wyegzekwowane, w kwotach brutto, przez komornika sądowego. Na Spółce, jako płatniku (zgodnie z przepisami o Ubezpieczeniach Społecznych), spoczywa również obowiązek naliczenia oraz opłacenia składek ZUS pracownika i pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy naliczone, w kwocie brutto, wynagrodzenie z lat 2000-2002, wyegzekwowane przez komornika sądowego, od Spółki w 2007 r., stanowi koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym 2007, a także czy zapłacone składki ZUS (pracownika i pracodawcy) od tego wynagrodzenia są kosztami uzyskania przychodów Spółki w 2007 r....

Zdaniem wnioskodawcy, kwota wynagrodzenia (wraz ze składkami ZUS pracownika i pracodawcy) powinny zostać uznane, zgodnie z art. 15 ust. 4d oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a ustawy z dnia 5.02.1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 Nr 21 poz. 86), do kosztów uzyskania przychodów Spółki w 2007 r.

Wypłata przedmiotowych wynagrodzeń i składek ZUS została dokonana w 2007 r., co stanowi faktyczne obciążenie Spółki kosztami uzyskania przychodów w tym roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie organ wydający interpretację zaznacza, iż ocenie podlega tylko stan faktyczny opisany we wniosku. Dokumenty dołączone do wniosku mogą być przedmiotem analizy w trakcie ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego, nie mogą zaś być przedmiotem oceny przy wydawaniu interpretacji.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57 a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie uważa się za koszt uzyskania przychodów:

• niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy,
• nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.
  
  

Obecne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy zostało nadane przez art. 1 pkt 7 lit. a) tiret czwarte ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. (Dz. U. Nr 254 poz. 2533) zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2005 r.

Brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 57a zostało nadane natomiast przez art. 1 pkt 7 lit. a) tiret piąte ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. (Dz. U. Nr 254 poz. 2533) zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2005 r.

Przed dniem 01 stycznia 2005 r., tj. w szczególności w latach 2000-2002 obowiązywał tylko art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów nie wypłaconych osobom fizycznym, nie prowadzącym działalności gospodarczej, należności z tytułów określonych w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 i Nr 22, poz. 270).

Zgodnie z obowiązującym w 2000 r. brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne będące przedsiębiorcami oraz osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 5-8, z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów oraz z praw do projektów wynalazczych, topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z tytułu zakupu tych praw, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 20% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9.

Artykuł 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po zmianie brzmienia przez art. 1 pkt 40 lit. a) ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 1104) zmieniającej ww. ustawę z dniem 1 stycznia 2001 r. obowiązywał m.in. w latach 2001-2002 w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą. Zgodnie z jego ówczesnym brzmieniem osoby fizyczne będące przedsiębiorcami oraz osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 5-9, z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów oraz z praw do projektów wynalazczych, topografii i układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z tytułu zakupu tych praw, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 20% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9, oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym zarówno w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2001 r. jak również po tym dniu nie miał zastosowania do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku, tj. wynagrodzenia o pracę. Do przedstawionego stanu faktycznego nie miał zatem także zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przywołanym przez Wnioskodawcę art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Należy podkreślić, że art. 15 ust. 4d dodany został przez art. 1 pkt 9 lit. e) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 217 poz. 1589) zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2007 r. Pomijając zatem możliwość zastosowania przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy że w latach 2000-2002 przepis ten nie obowiązywał.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w latach 2000-2002 koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

W świetle ww. przepisu wynagrodzenie za pracę za poszczególne lata należy uznać za wynagrodzenie związane z tymi latami. W związku z powyższym wynagrodzenia te powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w latach, których dotyczą. Fakt nieprawidłowego rozpoznania lub nierozpoznania przez podatnika kosztu uzyskania przychodów i powiązane z tym nieujęcie w odpowiednim terminie tego kosztu w księgach rachunkowych nie ma znaczenia na rozpoznanie kosztu w danym okresie i nie świadczy o tym, że zarachowanie kosztu nie było możliwe. Na rozpoznanie powstania kosztu uzyskania przychodów w danym okresie nie mają znaczenia także przepisy, które obowiązywać zaczną w następnych latach podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock .