INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 01 października 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 08 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych współtwórcom patentu wynagrodzeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 października 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych współtwórcom patentu wynagrodzeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 05 sierpnia 2002r. został zgłoszony przez Spółkę w Urzędzie Patentowym wynalazek. W tym samym czasie została rozpoczęta produkcja z wykorzystaniem rozwiązania i była realizowana do końca 2004 r. W roku 2002 została utworzona rezerwa w kwocie 162.000,00 zł zgodnie z art. 35d ust. 1 ustawy o rachunkowości na wypłatę wynagrodzeń z tytułu uzyskania efektów projektu wynalazczego, ponieważ zakładano dłuższy okres wykorzystywania tego rozwiązania nie tylko przez Spółkę, ale również przez inne podmioty gospodarcze, co w rezultacie nie miało miejsca, gdyż inwestor zmienił technologię i nie był po roku 2004 zainteresowany dalszymi dostawami tych urządzeń. Udzielenie patentu przez Urząd Patentowy RP na rzecz Spółki nastąpiło decyzją z dnia 26 sierpnia 2008r. W dniu 24 lutego 2009r. została zawarta umowa pomiędzy współtwórcami patentu a Spółką o zapłatę za przeniesienie prawa do patentu. Wypłata wynagrodzenia z tego tytułu w kwocie 90.000,00 zł nastąpiła 24 kwietnia 2009r., już po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za rok 2008. Utworzona na ten cel rezerwa została rozwiązana i rozliczona, w związku z powstałym na podstawie umowy zobowiązaniem. Poniesiony wydatek na wypłatę tego wynagrodzenia Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów ponieważ miała trudności ustalić do którego roku podatkowego należałoby go odnieść. Wątpliwości Spółki sprowadzają się do tego, że:

• nie mogła „przeniesienia prawa do patentu” w tym przypadku, zakwalifikować do wartości niematerialnej i prawnej i amortyzować, ponieważ nie są spełnione warunki określone w art. 3. ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości. Spółka zgodnie z umową nie przedłuży ochrony patentu i nie przewiduje dalszego jego wykorzystania,
• nie mogła odnieść wynagrodzenia dotyczącego tego patentu bezpośrednio do przychodów danego roku, ponieważ nie miała żadnego dokumentu (dowodu) poniesienia kosztu jak również wiedzy na temat okresu i obszaru zastosowania wynalazku,
• nie było możliwe określenie wysokości kwoty należnej za wynalazek, w okresie kiedy był stosowany oraz nie było w tym czasie decyzji w sprawie udzielenia patentu przez Urząd Patentowy RP,
• utworzyła rezerwę na wypłatę wynagrodzeń twórcom przy założeniu, że jest to koszt pośredni.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym roku podatkowym należy zaliczyć wypłacone współtwórcom wynagrodzenie do kosztów uzyskania przychodów ...

Zdaniem Spółki, poniesiony wydatek jest kosztem pośrednim, na który została utworzona rezerwa zgodnie z art. 35d ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Rezerwy i rozliczenia międzyokresowe kosztów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów do czasu księgowego ich rozliczenia, w oparciu o właściwy dokument/dowód/, z których koszt ten wynika. Umowa o zapłatę twórcom została zawarta w roku 2009 i w tym momencie powstało dopiero zobowiązanie i można było rozliczyć rezerwę.

Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat określonych w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym z tytułu przychodów praw majątkowych. W świetle powyższego poniesiony wydatek skoro w roku osiągnięcia przychodu nie mógł być kosztem podatkowym, gdyż nie było możliwości odnieść go do konkretnego roku przychodowego z powodów jak wyżej i skoro jest to ewidentny koszt pośredni, na który została utworzona rezerwa zgodnie z art. 35d ust. 1 ustawy o rachunkowości, a jednocześnie jest to wypłata objęta szczególną normą art. 16 ust. 1 pkt 57, powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym tej wypłaty dokonano, czyli do kosztów 2009 r. Ponadto tego rodzaju wydatek nie jest wymieniony w ustawie o PDOP jako niestanowiący koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Reasumując, aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
  
  

Dla ustalenia momentu zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Ustawodawca w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podzielił koszty na:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4-4c) oraz
• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d, 4e).
  
  

Zatem wydatki poniesione przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem jednak, że ich poniesienie miało na celu osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Wszystkie zatem koszty muszą się łączyć z przychodem, część w sposób bezpośredni a część w sposób pośredni.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, iż koszty związane z wypłatą wynagrodzenia dla współtwórców patentu, należy zaliczyć do kosztów innych, niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Kosztów tych nie można bowiem odnieść do konkretnego przychodu, uzyskanego od określonego kontrahenta w konkretnym okresie rozliczeniowym.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponadto, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Reasumując koszty związane z wypłatą wynagrodzenia dla współtwórców patentu, należy zaliczyć do kosztów innych, niż koszty bezpośrednio związane z przychodami i w związku z tym Spółka powinna zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie wypłaty wynagrodzenia tj. do kosztów 2009 r.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.