Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-991/10/12-5/S/KT
z 22 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 29 czerwca 2011 r. sygn. I SA/Lu 264/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 25.10.2012 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.07.2012 r. sygn. akt I FSK 1637/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 08.10.2012r.) - stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30.09.2010 r. (data wpływu 05.10.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy skradzionego towaru - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.10.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy skradzionego towaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą hurtową komputerów, sprzętu peryferyjnego i oprogramowania. Dokonuje dostaw towarów z Polski do innych krajów członkowskich Wspólnoty na warunkach DDU. W marcu bieżącego roku firma dokonała sprzedaży towaru na rzecz kontrahenta z kraju Wspólnoty. Po dokonaniu załadunku wystawiona została faktura obejmująca całą wartość towaru. Przewoźnik/spedytor dokonał przewozu towaru poza terytorium kraju do miejsca przeznaczenia zgodnie z danymi umieszczonymi na fakturze sprzedaży. Faktycznie towar został odebrany przez nieznane osoby pod wskazanym adresem. W następstwie wydarzeń okazało się, że firma Wnioskodawcy padła ofiarą zorganizowanego przestępstwa, mającego na celu kradzież towaru.

Na podstawie oświadczeń uzyskanych od przewoźnika i posiadanych dokumentów, w tym policji, firma jest w stanie stwierdzić, że kradzież towarów nastąpiła po przekroczeniu granicy Polski, we Francji. Przestępstwo polegało na dokonaniu dostawy towarów osobie bezprawnie posługującej się dokumentami finansowymi legalnie działającej firmy zarejestrowanej we Francji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, jak prawidłowo wykazać transakcję zgodnie z ustawą o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stwierdza, że dokonana transakcja związana była bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wyłudzenie towaru było wynikiem zdarzenia, któremu trudno było zapobiec, pomimo, że podjęte zostały odpowiednie czynności zmierzające do ujęcia sprawcy oszustwa.

Wnioskodawca podkreśla, że strata towaru nie była wynikiem jakiegokolwiek zaniedbania, ale wywołana celowym działaniem zorganizowanej grupy osób, która bezprawnie posłużyła się dokumentami finansowymi czynnego kontrahenta unijnego. Firma sprzedając towar kontrahentowi w sposób dokładny sprawdziła wiarygodność nabywcy. Zweryfikowano numer VAT, który potwierdzony został na dzień przeprowadzonej transakcji jako aktywny. Ponadto firma ubezpieczeniowa należności handlowych po weryfikacji wniosku udzieliła ochrony ubezpieczeniowej dokonywanej transakcji wewnątrzwspólnotowej.

Wnioskodawca w związku z nieotrzymaniem w terminie płatności podjął kroki prawne zmierzające do wyjaśnienia sprawy oraz odzyskania należności. Fakt podejrzewania popełnienia przestępstwa został zgłoszony na policję w Polsce oraz w miejscu, gdzie przesyłka została doręczona, tj. we Francji. W drodze prowadzonego śledztwa nie udało się ustalić sprawcy przestępstwa, o czym Wnioskodawca został powiadomiony pisemnie w postanowieniu o umorzeniu śledztwa. Prowadzone postępowanie nie doprowadziło również do odzyskania utraconego towaru lub jego równowartości. W obecnej chwili wydaje się mało prawdopodobne odzyskanie utraconego towaru lub otrzymanie rekompensaty za poniesioną stratę.

Wnioskodawca bezskutecznie dochodził od przewoźnika uznania reklamacji i wypłaty odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania usługi transportowej. Wnioskodawca w dobrej wierze zaliczył wartość sprzedaży do przychodów podatkowych danego miesiąca i dysponując wymaganymi dokumentami wykazał w deklaracji VAT transakcję jako dostawę wewnątrzwspólnotową. Stosownie do treści przepisu art. 42 ustawy o VAT, WDT - transakcja sprzedaży opodatkowana została stawką 0% według spełnionych wymogów:

• firma dokonała dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych i podała ten numer oraz swój numer VAT UE na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
  
• firma posiadała w swojej dokumentacji dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika potwierdzające, że towary wywiezione zostały z terytorium kraju i dostarczone do miejsca przeznaczenia.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zdarzenie, w wyniku którego nastąpiło wyłudzenie towaru, nie powinno być traktowane jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, z uwagi na nie spełnienie wymogów art. 13 pkt 2 ust 1 ustawy o VAT. Do faktycznej sprzedaży towaru nie doszło, a jedynym nabywcą towarów jest niezidentyfikowany sprawca kradzieży.

Firma Wnioskodawcy nie dysponuje oryginałem faktury sprzedaży, ponieważ oryginał wpadł w ręce oszustów wraz ze skradzionym towarem. Brak oryginału nie upoważnia do anulowania wystawionej faktury.

Mając na uwadze, że faktura sprzedaży nie dokumentuje zdarzenia gospodarczego, gdyż do sprzedaży nie doszło, Wnioskodawca stwierdza, że prawidłowym będzie wystawienie faktury korygującej sprzedaż i skorygowanie deklaracji pierwotnej VAT-7 w pozycji „Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów” o wartość wykazanej sprzedaży na minus.

Zaistniałe zdarzenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nie powinno zostać wykazane w deklaracji VAT-7 oraz VAT-UE.

W dniu 04.01.2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP3/443-991/10-2/KT, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wydanej interpretacji wskazano, że transakcja, będąca przedmiotem wniosku, spełnia warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Doszło bowiem do wywozu towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonej w art. 7 (dostawa towarów) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dostawa ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należy więc wykazać przedmiotową transakcję w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE. Jednakże, pomimo, iż transakcja faktycznie miała miejsce, Podatnik nie dysponuje dowodami potwierdzającymi dostarczenie towaru do właściwego nabywcy, zatem nie została wypełniona przesłanka, o której mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2, warunkująca prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT. Tym samym transakcja podlega opodatkowaniu według stawki 22% VAT.

Organ stwierdził też, że nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 6 pkt 2 ustawy, tj. że nie wypełnione zostały w opisywanej sprawie przesłanki do uznania transakcji za czynność nie mogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Powyższa interpretacja była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 264/11, uchylono zaskarżoną interpretację.

Sąd zauważył, iż poza sporem jest, że w marcu 2010 r. firma skarżącego dokonała sprzedaży towaru na rzecz nabywcy z Francji zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i transakcja powinna być uznana za wspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Podkreślił też, że okoliczność, iż towar po opuszczeniu terytorium Polski został skradziony, czego dowodzić mogą np. protokoły policyjne potwierdzające, że do kradzieży doszło za granicą, nie wyklucza uznania transakcji za dostawę wewnątrzwspólnotową.

Jednocześnie, Sąd uznał, że interpretacja nie jest zgodna z prawem, gdyż została wydana z naruszeniem przepisu art. 42 ust. 1 tej ustawy, bowiem stanowisko Organu nie uwzględnia całej normatywnej treści tej regulacji, której nie sposób odczytywać bez uwzględnienia treści jego ust. 3 i ust. 11. Sąd podzielił w tym względzie pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w uchwale składu 7 sędziów z dnia 11 października 2010r., sygn. akt I FPS 1/10, że w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Jeżeli więc w przedmiotowej sprawie skarżący dysponuje dowodami w postaci protokołów policyjnych, z których wynika, że towar został skradziony poza terytorium kraju oraz spełnia pozostałe warunki określone w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, to w takiej sytuacji nie można podważać jego prawa do zastosowania stawki 0%, pomimo braku potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę.

Ww. rozstrzygnięcie było przedmiotem skargi kasacyjnej Ministra Finansów. Wyrokiem z dnia 20.07.2012 r. sygn. akt I FSK 1637/11 Naczelny Sąd Administracyjny, podzielając poglądy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, oddalił skargę kasacyjną Organu, stwierdzając, iż nie znajduje ona usprawiedliwionych podstaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 264/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.07.2012 r. sygn. akt I FSK 1637/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, przez pojęcie sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 5 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ww. ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Z kolei ust. 6 cyt. artykułu stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów, w rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem, określił szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania. Rozporządzenie to reguluje również zasady wystawiania faktur korygujących.

W praktyce zdarzają się przypadki, że po wystawieniu faktury VAT następują zdarzenia mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub zawiera ona błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury VAT poprzez wystawienie faktury korygującej.

Z przepisów ww. rozporządzenia wynika, że podstawową formą korygowania faktury jest – w myśl § 13 i § 14 – wystawienie faktury korygującej, a w niektórych przypadkach, zgodnie z § 15 cyt. rozporządzenia – noty korygującej. Zatem generalna zasada dotycząca korygowania danych zawartych w fakturze polega na wystawieniu faktury korygującej.

Żaden z przepisów ustawy ani rozporządzenia nie zawiera jednak regulacji odnoszących się do możliwości anulowania wystawionej przez podatnika faktury VAT. Niemniej jednak w praktyce, w celu uproszczenia obrotu, w przypadku, gdy wystawiona faktura VAT nie została jeszcze wprowadzona do obrotu prawnego (tj. odebrana przez nabywcę) uznaje się, że nie ma konieczności poprawiania błędów na fakturze poprzez wystawienie faktury korygującej. Dopuszczalne jest anulowanie faktury sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Wówczas sprzedawca powinien przechowywać oryginał i kopię faktury wraz z wyjaśnieniem.

Należy jednak podkreślić, że możliwość i dopuszczalność anulowania wystawionej faktury VAT dotyczy jedynie sytuacji, gdy faktura nie została jeszcze wprowadzona do obrotu prawnego.

Ustawodawca przewidział także możliwość wyłączenia stosowania przepisów ww. ustawy. I tak, zgodnie z art. 6 pkt 2, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Mając na uwadze zasadę neutralności oraz konieczność eliminowania zakłóceń konkurencji na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie, nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Z wniosku wynika, że firma Wnioskodawcy – polski podatnik – dokonała sprzedaży towaru na rzecz kontrahenta z kraju Wspólnoty (Francji). Po dokonaniu załadunku wystawiona została faktura obejmująca całą wartość towaru. Przewoźnik/spedytor dokonał (na zlecenie sprzedawcy) przewozu towaru poza terytorium kraju do miejsca przeznaczenia zgodnie z danymi umieszczonymi na fakturze sprzedaży. Towar został odebrany pod wskazanym adresem przez nieznane osoby. Okazało się, że firma Wnioskodawcy padła ofiarą zorganizowanego przestępstwa, mającego na celu kradzież towaru. Na podstawie oświadczeń uzyskanych od przewoźnika i posiadanych dokumentów, w tym policji, Wnioskodawca stwierdza, że kradzież towarów nastąpiła po przekroczeniu granicy Polski, we Francji. Przestępstwa dokonały osoby bezprawnie posługujące się dokumentami finansowymi legalnie działającej firmy zarejestrowanej we Francji.

Wnioskodawca podkreśla, że strata towaru nie była wynikiem zaniedbania, ale wywołana celowym działaniem zorganizowanej grupy osób, która bezprawnie posłużyła się dokumentami finansowymi czynnego kontrahenta unijnego. Firma sprzedając towar kontrahentowi w sposób dokładny sprawdziła wiarygodność nabywcy. Zweryfikowano numer VAT, który potwierdzony został na dzień przeprowadzonej transakcji jako aktywny. Ponadto firma ubezpieczeniowa należności handlowych po weryfikacji wniosku udzieliła ochrony ubezpieczeniowej dokonywanej transakcji wewnątrzwspólnotowej.

Wnioskodawca podjął kroki prawne zmierzające do wyjaśnienia sprawy oraz odzyskania należności. Fakt podejrzewania popełnienia przestępstwa został zgłoszony na policję w Polsce oraz w miejscu, gdzie przesyłka została doręczona, tj. we Francji. W drodze prowadzonego śledztwa nie udało się ustalić sprawcy przestępstwa, o czym Wnioskodawca został powiadomiony pisemnie w postanowieniu o umorzeniu śledztwa. Prowadzone postępowanie nie doprowadziło również do odzyskania utraconego towaru lub jego równowartości. Wnioskodawca bezskutecznie dochodził od przewoźnika uznania reklamacji i wypłaty odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania usługi transportowej.

Firma Wnioskodawcy nie dysponuje oryginałem faktury sprzedaży, ponieważ oryginał został skradziony wraz z towarem.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności, dokonał transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, która generalnie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże w przedmiotowych okolicznościach nie otrzymał z tego tytułu wynagrodzenia. Niemniej jednak, ustawa nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. Za wystawioną fakturę Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty, gdyż towar został odebrany pod wskazanym adresem przez nieznane osoby bezprawnie posługujące się dokumentami finansowymi kontrahenta, jednakże należy zauważyć, że sama dostawa faktycznie miała miejsce i została udokumentowana fakturą VAT. Nie można przyjąć, że w zaistniałej sytuacji dokonanie dostawy i wystawienie faktury było wynikiem przestępstwa. Dopiero bowiem po dokonaniu transakcji okazało się, że firma Wnioskodawcy padła ofiarą kradzieży towaru, który odebrały osoby nieuprawnione, podające się za jego nabywcę. Zdarzenie gospodarcze, jakim jest wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jednakże zaistniało, a do obrotu prawnego wprowadzono fakturę VAT. Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazuje, iż „przewoźnik/spedytor dokonał przewozu towaru poza terytorium kraju do miejsca przeznaczenia zgodnie z danymi umieszczonymi na fakturze sprzedaży” oraz, że „bezskutecznie dochodził od przewoźnika uznania reklamacji i wypłaty odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania usługi transportowej”, co potwierdza, że przewoźnik uznał tę usługę za wykonaną prawidłowo, tj. towar został dostarczony zgodnie ze zleceniem.

Okoliczność, że towar po opuszczeniu terytorium kraju został skradziony (czego dowodzić mogą protokoły policyjne potwierdzające, ze do kradzieży doszło za granicą), nie wyklucza uznania transakcji za dostawę wewnątzrwspólnotową. Sama zatem transakcja, będąca przedmiotem wniosku, spełnia warunki do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Doszło bowiem do wywozu towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonej w art. 7 (dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel ) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Dostawa ta nie wypełnia przesłanek do uznania jej za czynność nie mogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, gdyż transakcja została przeprowadzona prawidłowo, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i udokumentowana fakturą VAT. Tym samym, w przedmiotowej sprawie regulacje zawarte w art. 6 pkt 2 ustawy nie znajdują zastosowania.

Mając na uwadze powyższe należy zatem stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, która na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponadto, z brzmienia art. 106 ust. 1 ustawy wynika, że podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Zatem, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej przedmiotową dostawę towarów na rzecz legalnie działającego podmiotu zarejestrowanego we Francji - czynnego kontrahenta unijnego - powoduje obowiązek zapłaty podatku, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl ust. 3 cyt. artykułu, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Powyższe wskazuje, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. kopia faktury,
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
   
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
   
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
   
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W świetle wskazanego art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy, dla zastosowania stawki 0% wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Zaznaczyć przy tym trzeba, że wyliczenie zawarte w przepisie ust. 11 art. 42 ma charakter przykładowy.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w wykonaniu zawartej umowy sprzedaży zrealizował wewnątrzwspólnotowa dostawę towarów, bowiem działając w warunkach reguły DDU, której poddana była transakcja, dostarczył towar w miejsce wskazane w wystawionej fakturze, pozostawiając go - jako dostarczony we wskazane miejsce, bez rozładunku z ostatniego środka transportu - do dyspozycji nabywcy, z którym to momentem uwolnił się od ryzyk wynikających z reguły DDU, i przeniósł tym samym prawo do rozporządzania towarami, jak właściciel. Dostarczony towar z miejsca dostawy został skradziony (odebrany przez nieustalone osoby bezprawnie posługujące się dokumentami finansowymi podatnika VAT działającego i zarejestrowanego we Francji i zidentyfikowanego na potrzeby WDT). Okoliczność kradzieży poza terytorium kraju potwierdzają oświadczenie przewoźnika oraz stosowne protokoły policyjne.

Zatem, skoro w przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca dysponuje dowodami w postaci protokołów policyjnych, z których wynika, że towar został skradziony poza terytorium kraju oraz spełnia pozostałe warunki określone w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, to w takiej sytuacji przysługuje Mu prawo do zastosowania stawki podatku VAT 0%, pomimo braku potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę.

Podatnik VAT, posiadając dokument potwierdzający fakt wywozu towaru poza terytorium Polski do innego państwa członkowskiego ma bowiem prawo zakwalifikować daną transakcję jako dostawę wewnątrzwspólnotową, dla której, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stawką właściwą jest stawka 0%.

Reasumując, ponieważ opisana transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów doszła do skutku, wystawiono potwierdzającą to zdarzenie fakturę VAT i dokument ten został wprowadzony do obrotu prawnego, transakcja ta podlega opodatkowaniu, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, według stawki obniżonej 0%. Podatnik zobowiązany jest wykazać przedmiotową transakcję w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE za właściwy okres rozliczeniowy.

Zatem, biorąc pod uwagę obowiązujący stan prawny i przedstawione okoliczności sprawy oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 264/11 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.07.2012 r. sygn. akt I FSK 1637/11, stanowisko Wnioskodawcy, iż „do faktycznej sprzedaży nie doszło i zaistniałe zdarzenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nie powinno zostać wykazane w deklaracji VAT-7 oraz VAT-UE” - należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.