2012.09.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-618/12/MS
z 19 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2012r. (data wpływu 14 czerwca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 września 2012r. (data wpływu 11 września 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę sprzedaży środków trwałych (maszyn i urządzeń) po okresie ich wydzierżawiania dłuższym niż pół roku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2012r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 5 czerwca 2012r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę sprzedaży środków trwałych (maszyn i urządzeń) po okresie ich wydzierżawiania dłuższym niż pół roku.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 września 2012r. (data wpływu 11 września 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 września 2012r. znak IBPP1/443-618/12/MS.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym zakresem jest pobór i uzdatnianie wody, działalność usługowa w zakresie rozprowadzania wody oraz odprowadzanie i oczyszczanie ścieków. W 2007r. z posiadanych wolnych środków pieniężnych Wnioskodawca udzielił kontrahentowi pożyczkę, której zabezpieczeniem były między innymi środki trwałe pożyczkobiorcy, tzn. maszyny i urządzenia wykorzystywane przez niego w działalności gospodarczej. W 2009r. ogłoszona została upadłość pożyczkobiorcy.

Wnioskodawca zgłosił wierzytelności do sędziego komisarza wraz z wnioskiem o wyłączenie z masy upadłości zabezpieczonych wierzytelności. Sąd Rejonowy wydał wyrok, w którym wyłączył z masy upadłości maszyny i urządzenia będące przedmiotem zabezpieczenia pożyczki i nakazał ich wydanie na rzecz Wnioskodawcy.

Syndyk spółki w upadłości wydał maszyny i urządzenia na rzecz Wnioskodawcy wystawiając z dniem 12 grudnia 2011r. faktury VAT. Dostawa części tych środków trwałych nie została opodatkowana podatkiem VAT, jako dostawa towarów używanych, spełniających wymogi art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o VAT. Dostawa pozostałej części maszyn i urządzeń została opodatkowana 23% VAT, gdyż zgodnie z oświadczeniem syndyka, ta część środków trwałych została zakupiona w latach 2001-2008 w celu wykonywania czynności opodatkowanych, jak również z tytułu zakupu tych środków podatnik skorzystał z przysługującego mu prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na fakturach potwierdzających nabycie tych środków trwałych.

W dniu 15 grudnia 2011r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy ww. środków trwałych (maszyn i urządzeń) z kontrahentem, który wykorzystuje je w swojej działalności gospodarczej. Wydzierżawione maszyny i urządzenia zostały wprowadzone na majątek Wnioskodawcy i są amortyzowane. Z tytułu umowy dzierżawy dzierżawca płaci comiesięczny czynsz dzierżawny. W przyszłości Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży wydzierżawianych środków trwałych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT od dnia 4 listopada 1999r., z tytułu wykonywania czynności określonej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, której wartość sprzedaży opodatkowanej przekracza kwotę wymienioną w art. 113 ust. 1 ustawy.

Wskazane we wniosku środki trwałe (maszyny i urządzenia) nie były faktycznie używane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie posługiwał się osobiście ww. środkami trwałymi ze względu na to, iż zostały one wydzierżawione kontrahentowi od momentu ich nabycia.

Okres dzierżawy kontrahentowi (nie faktycznego posługiwania się środkami trwałymi przez Wnioskodawcę) wyniesie ponad pół roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przypadku sprzedaży ww. środków trwałych (maszyn i urządzeń) przez Wnioskodawcę po okresie wydzierżawiania ich dłuższym niż pół roku, spełnią one wymogi ustawy o podatku od towarów i usług by uznać je za towary używane, tj. zgodnie z art. 43 ust. 2 będą one towarami używanymi przez Wnioskodawcę przez okres „co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel”?

W związku z tym, jeśli będzie można je uznać za „towary używane” w rozumieniu ww. artykułu, to czy w takim razie w przypadku ich sprzedaży po upływie półrocznego okresu dzierżawy, będzie ona zwolniona z podatku VAT w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2, przy czym dotyczy to tylko środków trwałych, w stosunku do których nie odliczono podatku naliczonego, gdyż podatek ten nie wystąpił, natomiast sprzedaż środków trwałych przy zakupie których odliczono podatek naliczony będzie podlegać podatkowi VAT 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaż towarów używanych niebędących ani budynkami ani budowlami, korzystać może ze zwolnienia, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach, tylko wtedy, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

w momencie zakupu towarów nie przysługiwało dokonującemu dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony;
okres używania przez podatnika dokonującego dostawy wynosił co najmniej pół roku.

W przypadku sprzedaży towarów używanych, warunkiem stosowania zwolnienia z VAT jest używanie towaru przez podatnika dokonującego dostawy, przez okres co najmniej pół roku. Ponieważ ustawa nie określa co oznacza pojęcie „używania towarów przez podatnika”, zdaniem Wnioskodawcy używanie obejmuje również wykorzystywanie ich przez podatnika w działalności gospodarczej w ten sposób, iż wprowadza je do ewidencji, amortyzuje i wydzierżawia je na podstawie umowy dzierżawy, za odpłatnością stanowiącą jego przychód. W związku z powyższym wydzierżawienie maszyn i urządzeń kontrahentowi przez okres co najmniej pół roku spowoduje, iż w myśl art. 43 ust. 2 można je uznać za towary używane a następnie, przy ich sprzedaży będą one zwolnione z podatku VAT w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2, przy czym dotyczyć to będzie środków trwałych, w stosunku do których nie odliczono podatku naliczonego gdyż podatek ten nie wystąpił, natomiast sprzedaż środków trwałych przy zakupie których odliczono podatek naliczony będzie podlegać podatkowi VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Według art. 2 pkt 22 ustawy sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym zakresem jest pobór i uzdatnianie wody, działalność usługowa w zakresie rozprowadzania wody oraz odprowadzanie i oczyszczanie ścieków.

W 2007r. z posiadanych wolnych środków pieniężnych Wnioskodawca udzielił kontrahentowi pożyczkę, której zabezpieczeniem były między innymi środki trwałe pożyczkobiorcy, tzn. maszyny i urządzenia wykorzystywane przez niego w działalności gospodarczej. W 2009r. ogłoszona została upadłość pożyczkobiorcy.

Okres dzierżawy kontrahentowi (nie faktycznego posługiwania się środkami trwałymi przez Wnioskodawcę) wyniesie ponad pół roku.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy przedmiotowe środki trwałe (maszyny i urządzenia), które zaraz po nabyciu w dniu 12 grudnia 2011r. Wnioskodawca w dniu 15 grudnia 2011r. wydzierżawił kontrahentowi, mogą być uznane w świetle postanowień art. 43 ust. 2 ustawy o VAT za towary używane a w konsekwencji czy ich planowana sprzedaż może korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Wobec powyższego w rozpatrywanej sprawie, w celu ustalenia, czy dostawa przedmiotowych rzeczy ruchomych tj. maszyn i urządzeń będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania należy odwołać się do niżej przedstawionych regulacji.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie art. 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Z treści przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że towarem używanym jest taki towar, który faktycznie znajdował się w używaniu podmiotu dokonującego jego dostawy. Nie jest to zatem towar w ogóle używany, lecz używany przez jego dostawcę w okresie poprzedzającym dokonanie dostawy.

Należy zaznaczyć, iż za „używanie” nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

Używanie rzeczy to jeden z przejawów jej użytkowania w potocznym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że używanie jest w istocie stanem faktycznym a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym. W konsekwencji skoro przepis ustawy podatkowej (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT) wymaga dla nadania towarowi charakteru towaru używanego, aby towar inny aniżeli budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez prawem określony czas to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), wykonywać musi sam zbywający towar podatnik, a nie osoby trzecie (np. dzierżawca) w ramach przysługującego podatnikowi władztwa nad towarem (rzeczą). Innymi słowy „używanie”, o którym mówi ustawa o podatku od towarów i usług rozumieć należy jako faktyczne posługiwanie się towarem przez podatnika, dokonującego jego dostawy.

Zatem, dokonującym sprzedaży towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy, jest jedynie taki jego właściciel, który w momencie sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Rzecz ruchoma może być uznana za towar używany wyłącznie wówczas, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej przez pół roku. Przez „używanie”, o którym mowa w ustawie, należy rozumieć faktyczne posługiwanie się zbywaną rzeczą. Zatem, używanie wskazanych we wniosku maszyn i urządzeń (rzeczy ruchomych) przez kontrahenta Wnioskodawcy na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy dzierżawy nie może być utożsamiane z faktycznym używaniem tych rzeczy przez Wnioskodawcę.

Mając zatem na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie ma prawa do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w związku z planowaną sprzedażą wskazanych maszyn i urządzeń. Pomimo, iż w związku z nabyciem części tych ruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (jak stwierdzono we wniosku sprzedaż na rzecz Wnioskodawcy korzystała ze zwolnienia od podatku), to przedmiotowych rzeczy ruchomych (maszyn i urządzeń) nie można uznać za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy. Analogicznie również maszyn i urządzeń w stosunku do których Wnioskodawcy przysługiwało prawo do doliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem nie można uznać za towary używane w rozumieniu ustawy o VAT.

Z treści wniosku wynika bowiem, iż przedmiotowe środki trwałe (maszyny i urządzenia - składniki majątkowe Wnioskodawcy) zostały zaraz po nabyciu w dniu 12 grudnia 2011r. wydzierżawione przez Wnioskodawcę [w dniu 15 grudnia 2011r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy ww. środków trwałych (maszyn i urządzeń) z kontrahentem, który wykorzystuje je w swojej działalności gospodarczej].

Ponadto Wnioskodawca stwierdził we wniosku, że przedmiotowe maszyny i urządzenia nie były faktycznie używane przez niego z uwagi na to, iż zostały wydzierżawione kontrahentowi od momentu ich nabycia.

Zatem z dniem 15 grudnia 2011r. faktycznym użytkownikiem przedmiotowych maszyn i urządzeń stał się ww. kontrahent Wnioskodawcy. Tym samym rzeczy ruchome (maszyny i urządzenia) mające być przedmiotem planowanej sprzedaży nie stanowią dla Wnioskodawcy towaru używanego bowiem nie były faktycznie wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby własnej działalności przez okres co najmniej pół roku od nabycia.

W konsekwencji, planowana sprzedaż przedmiotowych maszyn i urządzeń (zarówno tych w odniesieniu do których Wnioskodawca miał prawo jak i tych w odniesieniu do których nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem) spełniająca definicję dostawy towarów, nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23 % na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin