INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka), świadczy między innymi usługi w ramach umowy o agencji sprzedaży usług lotniczych przewozów pasażerów. Na mocy tejże umowy Spółka działa jako agent Przewoźnika działając w jego imieniu i na jego rzecz. z zapisów przedmiotowej umowy wynika, iż: „Agent jest uprawniony do sprzedaży lotniczych przewozów pasażerskich w ramach usług Przewoźnika oraz usług świadczonych przez innych przewoźników zgodnie z upoważnieniem Przewoźnika. Sprzedaż lotniczych przewozów pasażerskich oznacza wszystkie działania konieczne do zapewnienia pasażerowi obowiązującej umowy o przewóz, w tym między innymi, wystawienie ważnego Dokumentu Przewozowego oraz odbiór pieniędzy za niego. Agent jest również uprawniony do sprzedaży takich usług pokrewnych i innych, do jakich Przewoźnik go upoważni. Wszystkie usługi sprzedawane na podstawie niniejszej umowy będą sprzedawane w imieniu Przewoźnika i zgodnie z taryfami i warunkami przewozu Przewoźnika oraz takimi pisemnymi poleceniami Przewoźnika, jakie zostaną przekazane Agentowi. Agent w żaden sposób nie zmieni ani nie zmodyfikuje warunków ustalonych w jakimkolwiek Dokumencie Przewozowym stosowanym do usług świadczonych przez Przewoźnika, a ponadto Agent wypełni te dokumenty w sposób przepisany przez Przewoźnika”.

Pobrane od pasażerów kwoty stanowiące zapłatę za zakup biletów Spółka, zgodnie z treścią umowy agencyjnej, przekazuje Przewoźnikom – kwot tych Wnioskodawca nie rozpoznaje jako swojego przychodu ani też obrotu w rozumieniu przepisów ustawy VAT (kwoty te stanowią obrót oraz przychód Przewoźnika). w związku ze sprzedażą agencyjną biletów lotniczych, Spółka pobiera również opłaty za wystawienie biletu. Opłaty te pobiera bezpośrednio od pasażera nabywającego bilet lotniczy i stanowią one dla Zainteresowanego obrót w rozumieniu przepisów ustawy VAT oraz przychód podatkowy. Spółka w związku ze sprzedażą agencyjną biletów lotniczych (sprzedaż dokonywana w imieniu i na rzecz Przewoźników) oraz pobieraniem opłat za wystawienie (wydrukowanie) biletów lotniczych wystawia jedną fakturę VAT. Wnioskodawca na fakturach tych wskazuje siebie jako sprzedawcę. Faktura wystawiana jest tytułem sprzedaży biletu lotniczego (z jednoczesnym uwzględnieniem opłaty lotniskowej) oraz opłaty za wystawienie (wydrukowanie) biletu. Sprzedaż biletu lotniczego, opłata lotniskowa oraz opłata za wystawienie biletu stanowią odrębne pozycje na fakturze. w polu uwagi, na fakturach tych, co do zasady znajduje się następujący zapis: „Bilet lotniczy wystawiony w imieniu i na rzecz linii lotniczej (nazwa Przewoźnika). Opłata lotniskowa wystawiona w imieniu i na rzecz linii lotniczej (nazwa Przewoźnika). Opłata za wystawienie biletu – sprzedaż XXXX Spółka z o.o.”.

Opłata za wystawienie biletu pobierana jest przez Spółkę zgodnie z wewnętrznym cennikiem świadczonych usług, aktualizowanym i zatwierdzanym przez Zarząd Spółki. Opłata za wystawienie biletu stanowi wynagrodzenie za świadczenie przez Zainteresowanego usługi na rzecz nabywcy biletu i nie stanowi jednocześnie prowizji agencyjnej. Wynagrodzenie od Przewoźnika (prowizja) z tytułu wykonywania umowy agencyjnej Spółka otrzymuje niezależnie od pobieranych opłat za wystawienie biletu. w związku ze świadczoną na rzecz Przewoźnika usługą agencyjną, Spółka wystawia na Przewoźnika odrębną fakturę VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje w sposób zgodny z przepisami ustawy VAT oraz rozporządzenia w sprawie faktur wystawiając jedną fakturę VAT, na której jako sprzedawca wskazana jest Spółka, wykazując na takiej fakturze sprzedaż biletów lotniczych (wraz z opłatą lotniskową) oraz opłatę za wystawienie biletu...

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on w sposób zgodny z przepisami ustawy VAT i rozporządzenia w sprawie faktur wystawiając jedną fakturę VAT, na której wykazuje jednocześnie sprzedaż biletów lotniczych (wraz z opłatą lotniskową) oraz opłatę za wystawienie (wydrukowanie) biletu. Pomimo, iż w polu sprzedawca wskazana jest tylko Spółka, to jednak jednoznacznie z opisu zawartego w uwagach do faktury wynika, iż tylko część sprzedaży (opłata za wystawienie biletu) stanowi sprzedaż Wnioskodawcy, natomiast pozostała część sprzedaży (sprzedaż biletów) dotyczy innego podmiotu. Tym samym, odbiorca faktury ma pełną i właściwą informację jaki podmiot dokonał jakiej sprzedaży.

W świetle art. 106 ust. 1 ustawy VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Obowiązek dotyczący wystawiania faktur został doprecyzowany w § 4 rozporządzenia w sprawie faktur, wydanego na podstawie delegacji ustawowej. Zgodnie z zapisami zawartymi w tym paragrafie, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”. Należy zatem wskazać, iż polskie przepisy co do zasady mówią o podatniku.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, w art. 220, wprost dopuszczają możliwość wystawienia faktury przez osobę trzecią w imieniu i na rzecz podatnika. Przepis ten stanowi bowiem:

„Każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w następujących przypadkach:

1. dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej nie będącej podatnikiem;
2. dostaw towarów, o których mowa w art. 33;
3. dostaw towarów dokonanych na warunkach przewidzianych w art. 138;
4. wszelkich zaliczek wpłaconych przed dokonaniem jednej z dostaw towarów, o których mowa w pkt 1, 2 i 3;
5. wszelkich zaliczek wpłaconych na jego rzecz przez innego podatnika lub przez osobę prawną niebędącą podatnikiem przed zakończeniem świadczenia usług”.

Z kolei, zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie faktur, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

W ocenie Spółki, katalog elementów, które powinna zawierać faktura jest zbiorem otwartym. w przepisie wyraźnie mowa jest bowiem o elementach jakie „co najmniej” powinna zawierać faktura dokumentująca sprzedaż. Wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia dane, są niezbędne, aby uznać ten dokument za prawidłowy. Natomiast zamieszczenie na fakturze innych elementów nie pozostaje w sprzeczności z przytoczonym powyżej przepisem. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on prawidłowo wykazując na swojej fakturze VAT (w pozycji sprzedawca na fakturze wskazana jest Spółka) sprzedaż biletów Przewoźników zamieszczając jednocześnie wyraźną uwagę, iż sprzedaż ta dotyczy Przewoźnika, a nie Spółki.

Podobne stanowisko prezentują organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej, wystawionej przez Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 października 2008 r., sygn. ILPP2/443-644/08-2/GZ, czytamy: „Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawrze umowę agencyjną z Firmą X, na mocy której Firma ta, jako pełnomocnik, będzie w jego imieniu i na jego rzecz wystawiała faktury. Analiza powyższego, w konfrontacji z powołanymi przepisami prowadzi do wniosku, iż nie narusza przepisów podatkowych zlecenie innemu podmiotowi, na podstawie stosownej umowy, technicznej czynności wystawienia faktury w imieniu i na rzecz podatnika podatku od towarów i usług”.

W ocenie Zainteresowanego, ujmuje on prawidłowo opłaty za wystawienie biletu w jednej fakturze wraz ze sprzedażą biletu oraz opłatami lotniskowymi, wskazując, iż opłata za wystawienie biletu stanowi sprzedaż Spółki, a sprzedaż biletu wraz z opłatą lotniskową stanowi sprzedaż Przewoźnika. Spółka w stosunku do opłaty za wystawienie biletu, stosuje tę samą stawkę podatku VAT jak dla usługi sprzedaży biletu, traktując tę usługę jako związaną z usługą sprzedaży biletu (sprzedaż usługi transportu osób). Prawidłowość takiego postępowania została potwierdzona m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – interpretacja indywidualna z dnia 6 maja 2009 r., sygn. ILPP2/443-372/09-2/MN. w interpretacji tej czytamy co następuje: „Tut. Organ zgadza się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż pobierana opłata (transaction fee) stanowi część składową usługi transportu lotniczego. w związku z powyższym, na podstawie przywołanych regulacji stwierdzić należy, iż w przypadku, gdy przeloty międzynarodowe, z którymi związane są przedmiotowe opłaty transakcyjne (transaction fee), spełniają definicję usług transportu międzynarodowego wynikającą z art. 83 ust. 3 pkt 2 ustawy – miejscem świadczenia tych usług jest terytorium kraju, zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. w tym przypadku, dla opodatkowania usług będących częścią transportu międzynarodowego (opłata transakcyjna), Zainteresowany może skorzystać z preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% – na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy. Zatem, jeżeli usługi transportu lotniczego, w związku z którymi Wnioskodawca pobiera opłatę transakcyjną, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 62.10.1 – korzystają one z opodatkowania stawką podatku obniżoną do 7%. w konsekwencji, pobierana przez Zainteresowanego opłata transakcyjna (transaction fee) będąca częścią transportu lotniczego odbywającego się na terytorium kraju (przewozy wewnątrz krajowe), również korzysta z opodatkowania preferencyjną, 7% stawką podatku”.

W ocenie Spółki, opłata za wystawienie biletu nie stanowi odrębnej usługi świadczonej na rzecz nabywcy. Nabywca biletu, ponosząc dodatkowe opłaty (np. opłatę za wystawienie biletu) związane z przewozem nabywa bowiem jedną usługę transportu. Wobec powyższego, Wnioskodawca postępuje prawidłowo ujmując opłaty za wystawienie biletu w jednym dokumencie sprzedaży wraz ze sprzedażą biletu oraz opłatami lotniskowymi wskazując, iż tylko opłata za wystawienie biletu stanowi sprzedaż Spółki, a sprzedaż biletu wraz z opłatą lotniskową stanowi sprzedaż konkretnego Przewoźnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur określają przepisy rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

W myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Nie można stwierdzić, aby użycie przez ustawodawcę sformułowania, że fakturę wystawia podatnik (w art. 106 ust. 1 ustawy, czy § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia), było tożsame z koniecznością technicznego wypisania tego dokumentu wyłącznie osobiście przez samego podatnika. z analizy przedstawionego stanu prawnego wynika co podlega opodatkowaniu, kiedy powstaje obowiązek podatkowy oraz, że czynność podlegająca opodatkowaniu ma być udokumentowana fakturą wystawioną w określonym terminie, zawierającą w swej treści wszystkie niezbędne elementy, wskazane w wymienionych powyżej przepisach, m.in. dane sprzedawcy i nabywcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, świadczy między innymi usługi w ramach umowy o agencji sprzedaży usług lotniczych przewozów pasażerów. Na mocy tejże umowy Spółka działa jako agent Przewoźnika działając w jego imieniu i na jego rzecz. z zapisów przedmiotowej umowy wynika, iż Spółka jest uprawniona do sprzedaży lotniczych przewozów pasażerskich w ramach usług Przewoźnika oraz usług świadczonych przez innych przewoźników. Sprzedaż lotniczych przewozów pasażerskich oznacza wszystkie działania konieczne do zapewnienia pasażerowi obowiązującej umowy o przewóz, w tym między innymi, wystawienie ważnego Dokumentu Przewozowego oraz odbiór pieniędzy za niego. Wszystkie usługi sprzedawane na podstawie umowy będą sprzedawane w imieniu Przewoźnika i zgodnie z taryfami i warunkami przewozu Przewoźnika oraz takimi pisemnymi poleceniami Przewoźnika, jakie zostaną przekazane Zainteresowanemu. Pobrane od pasażerów kwoty stanowiące zapłatę za zakup biletów Spółka, zgodnie z treścią umowy agencyjnej, przekazuje Przewoźnikom – kwot tych Wnioskodawca nie rozpoznaje jako swojego przychodu ani też obrotu w rozumieniu przepisów ustawy VAT (kwoty te stanowią obrót oraz przychód Przewoźnika). w związku ze sprzedażą agencyjną biletów lotniczych, Spółka pobiera również opłaty za wystawienie biletu. Opłaty te pobiera bezpośrednio od pasażera nabywającego bilet lotniczy i stanowią one dla Zainteresowanego obrót w rozumieniu przepisów ustawy VAT oraz przychód podatkowy. Spółka w związku ze sprzedażą agencyjną biletów lotniczych (sprzedaż dokonywana w imieniu i na rzecz Przewoźników) oraz pobieraniem opłat za wystawienie (wydrukowanie) biletów lotniczych wystawia jedną fakturę VAT. Wnioskodawca na fakturach tych wskazuje siebie jako sprzedawcę. Faktura wystawiana jest tytułem sprzedaży biletu lotniczego (z jednoczesnym uwzględnieniem opłaty lotniskowej) oraz opłaty za wystawienie (wydrukowanie) biletu. Sprzedaż biletu lotniczego, opłata lotniskowa oraz opłata za wystawienie biletu stanowią odrębne pozycje na fakturze. w polu uwagi, na fakturach tych, co do zasady znajduje się następujący zapis: „Bilet lotniczy wystawiony w imieniu i na rzecz linii lotniczej (nazwa Przewoźnika). Opłata lotniskowa wystawiona w imieniu i na rzecz linii lotniczej (nazwa Przewoźnika). Opłata za wystawienie biletu – sprzedaż XXXX Spółka z o.o.”. Opłata za wystawienie biletu pobierana jest przez Spółkę zgodnie z wewnętrznym cennikiem świadczonych usług, aktualizowanym i zatwierdzanym przez Zarząd Spółki. Opłata za wystawienie biletu stanowi wynagrodzenie za świadczenie przez Zainteresowanego usługi na rzecz nabywcy biletu i nie stanowi jednocześnie prowizji agencyjnej. Wynagrodzenie od Przewoźnika (prowizja) z tytułu wykonywania umowy agencyjnej Spółka otrzymuje niezależnie od pobieranych opłat za wystawienie biletu. w związku ze świadczoną na rzecz Przewoźnika usługą agencyjną, Spółka wystawia na Przewoźnika odrębną fakturę VAT.

Analiza powołanych regulacji prowadzi do wniosku, iż nie narusza przepisów podatkowych zlecenie innemu podmiotowi, na podstawie stosownej umowy, technicznej czynności wystawienia faktury w imieniu i na rzecz podatnika podatku od towarów i usług. Zatem, podatnik może upoważnić inną osobę (w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę) do dokonania takich czynności.

Jednakże, z literalnego brzmienia ww. przepisów określających zasady wystawiania faktur wynika wyraźnie, iż faktura jest dokumentem wystawianym przez jednego podatnika w celu potwierdzenia czynności przez niego wykonanych. Nie ma natomiast w ww. przepisach odniesienia do sytuacji, w której dwóch lub więcej podatników wystawia jedną fakturę stwierdzającą dostawę towaru bądź usługi świadczone przez nich odrębnie na rzecz tego samego nabywcy.

Brak powyższego uregulowania nie może jednak zostać odczytany jako luka prawna wymagająca uzupełnienia w drodze wykładni rozszerzającej. Milczenie ustawodawcy w tym zakresie stanowi na gruncie prawa podatkowego obszar wolny od uregulowania i nie ma podstaw, aby na zasadzie analogii stosować do zdarzeń nienormowanych obowiązujące przepisy. Prawo podatkowe jest bowiem prawem ingerencyjnym i należy w nim przestrzegać zasady, iż prawa i obowiązki nakładane na obywateli – w tym obowiązek wystawienia faktury – muszą wynikać bezpośrednio z przepisów prawa. Natomiast zasada, w myśl której co nie jest zabronione, to jest dozwolone nie obowiązuje na gruncie przepisów prawa podatkowego. Na przeszkodzie jej stosowania stoją względy pewności i bezpieczeństwa prawnego. Prawo podatkowe reguluje bowiem publicznoprawne stosunki zobowiązaniowe, stąd nie ma dla niego zastosowania generalna reguła interpretacyjna, w myśl której zakresu przedmiotowego prawa podatkowego nie domniemywa się.

Reasumując, analiza przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w konfrontacji z powołanymi przepisami prawa podatkowego prowadzi do wniosku, iż nie jest możliwe wystawienie jednej faktury sprzedaży, która dokumentowałaby obrót dwóch różnych dostawców, tj. Przewoźnika za bilet i opłaty lotniskowe oraz Spółki za czynność wystawienia biletu. Spółka, dla udokumentowania sprzedaży biletu powinna wystawić odrębne faktury VAT. Fakturę dokumentującą sprzedaż usługi przewozowej i opłat lotniskowych wystawianą na podstawie zawartej umowy w imieniu i na rzecz Przewoźnika oraz odrębną fakturę dokumentującą opłatę za wystawienie biletu, która stanowi dla Wnioskodawcy obrót w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Wskazać również należy, iż powołane przez Spółkę interpretacje indywidualne, stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.