INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2009 r. (data wpływu 04.12.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obniżenia stawki amortyzacyjnej stosowanej do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obniżenia stawki amortyzacyjnej stosowanej do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest podmiotem zajmującym się produkcją energii elektrycznej. W ramach składników swojego majątku Spółka posiada środki trwałe służące wytwarzaniu energii elektrycznej. Większość z posiadanych środków trwałych jest amortyzowana przez Spółkę, zgodnie z zasadami art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czyli tzw. metodą degresywną. W ramach dokonywanej amortyzacji Spółka stosuje stawki określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych właściwe dla określonych środków trwałych powiększone o współczynnik 2 (najwyższy współczynnik, jaki można zastosować przy metodzie degresywnej).

Rokiem podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może obniżyć stawkę amortyzacyjną stosowaną do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną...

Zdaniem Wnioskodawcy, może On dokonać obniżenia stawki amortyzacyjnej w stosunku do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 16k ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich użytkowania (dalej: amortyzacja degresywna). W konsekwencji, w przypadku amortyzacji degresywnej dokonywane odpisy amortyzacyjne są wynikiem iloczynu dwóch wartości: stawki amortyzacyjnej podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych oraz współczynnika wybranego przez Spółkę (nie wyższego niż 2).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisów, które wprost przewidywałyby możliwość zmiany wybranego przez Spółkę współczynnika.

Z drugiej strony jednak art. 16i ww. ustawy, wyraźnie przewiduje możliwość podwyższania oraz obniżania stawek amortyzacyjnych. Podwyższanie stawek amortyzacyjnych jest dopuszczalne jedynie w stosunku do niektórych grup środków trwałych i w określonych okolicznościach (np. budynków i budowli używanych w warunkach złych lub pogorszonych). Natomiast zgodnie z ust. 5 art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zgodnie z tym przepisem, zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki trwale zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przytoczony art. 16i ust. 5 ww. ustawy nie przewiduje żadnych szczególnych warunków, po spełnieniu których możliwe jest obniżenie stawek amortyzacyjnych. Jedynym warunkiem dla zastosowania tej regulacji jest stosowanie przez podatnika stawek amortyzacyjnych, o których mowa w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zgodnie bowiem z tym przepisem podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych.

W świetle natomiast zasad amortyzacji degresywnej, amortyzacji dokonuje się w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich użytkowania.

W konsekwencji, w całym okresie amortyzowania środków trwałych metodą degresywną stosowane są stawki wymienione w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Tak więc, spełniony jest warunek pozwalający na obniżenie stawki amortyzacyjnej, Jednocześnie ww. ustawa nie zawiera regulacji, która wyłączałaby możliwość stosowania przepisu art. 16i ust. 5 do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną.

Mając powyższe na uwadze, nie ulega wątpliwości, że Spółka może dokonać obniżenia stawki amortyzacyjnej środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną. Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż środki trwałe posiadane przez Spółkę są już amortyzowane, zgodnie z treścią art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obniżenie stawek będzie mogło nastąpić począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, czyli od stycznia każdego roku kalendarzowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający,
   1. zwane także środkami trwałymi,
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) w grupie „statki” o symbolu 35.11, zaliczone do branży 1051-1053 Systematycznego Wykazu Wyrobów (SWW) Głównego Urzędu Statystycznego (Dz. U. z 1997 r. Nr 42, poz. 264 i z 1999 r. Nr 92, poz. 1045).
   
   

W myśl art. 16h ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

1. od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
2. od zamówionego przez armatora taboru transportu morskiego w budowie, o którym mowa w art. 16a ust. 2 pkt 4, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym armator poniósł wydatki (w tym dokonał wpłat zaliczek) na budowę taboru w wysokości co najmniej 10% wartości kontraktowej odrębnie dla każdego obiektu tego taboru; wartość kontraktową, o której mowa w niniejszym punkcie, ustala się na dzień zawarcia umowy na budowę danego obiektu,
3. od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku,
4. od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Regulacja art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawione wyżej przepisy stanowią o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Ponadto zapis art. 16h ust. 2 ustawy o podatku od osób prawnych, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi metodami w artykułach 16i - 16k, oznacza, że ustawodawca przewidział trzy metody amortyzacji środków trwałych:

1. przy zastosowaniu stawek określonych w załączniku do ustawy, w tym stawek podwyższonych i obniżonych (art. 16i),
2. przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie (art. 16j),
3. przy zastosowaniu metody degresywnej (art. 16k).

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji.

Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Analizując poszczególne metody amortyzacji pod kątem zastosowania odpowiednich stawek, należy wskazać, iż tylko w przypadku art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istnieje możliwość podwyższenia stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Podatnicy mogą je podwyższać ze względu na:

• używanie budynków i budowli w warunkach:
  1. pogorszonych,
  2. złych,
• używanie maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej,
• poddanie szybkiemu postępowi technicznemu maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4 - 6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).
  
  

W myśl ust. 5 cytowanego przepisu, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Oznacza to, że w tych przypadkach ta metoda amortyzacji ulega pewnej modyfikacji, ponieważ wysokość odpisów amortyzacyjnych będzie się zmieniać w okresie amortyzowania danego składnika (np. w przypadku ponoszenia strat).

Stosownie natomiast do z art. 16j ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Oznacza to, iż podatnicy sami (uwzględniając warunki wymienione w tym przepisie) ustalają stawkę amortyzacyjną. Nie ma zatem powodu by ją podwyższać lub obniżać.

W przypadku metody degresywnej, zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Na tym etapie dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie ma możliwości zmiany stawek amortyzacyjnych. Niemniej jednak począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

W myśl art. 16i ust. 5 ww. ustawy podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca nie może obniżyć stawki amortyzacyjnej stosowanej do środków trwałych amortyzowanych metodą degresywną. Taką możliwość daje jednak zapis art. 16k ust. 1 ustawy w momencie zastosowania metody określonej w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.