INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 05 stycznia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubioru służbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 stycznia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubioru służbowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest zarządzanie Portem Lotniczym użytku publicznego tj. działalność usługowa wspomagająca transport lotniczy. Zatrudnieni w Spółce pracownicy przez charakter pracy oraz miejsce jej wykonywania, jakim jest przejście graniczne, mają na co dzień kontakt zarówno z pasażerami jak i współpracującymi kontrahentami. Mając na uwadze odpowiedni standard pracy Zarząd Spółki podjął decyzję o zmianie Regulaminu Pracy poprzez wprowadzenie zapisów o obowiązku noszenia ubrania służbowego podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Charakterystyka ubrania służbowego, obowiązek i zasady jego noszenia oraz właściwego stałego oznakowania zostały zawarte w Regulaminie Pracy obowiązującym na podstawie umowy o pracę każdego pracownika Spółki. Każdy pracownik będzie dokonywał zakupu stroju służbowego indywidualnie w imieniu Spółki w oparciu o wytyczne (charakterystyka elementów, kolorystyka) wskazane w Regulaminie Pracy, zaopatrywał je w dostarczone przez pracodawcę trwałe oznaczenia firmowe (nazwa, logo) i korzystał z niego w czasie pracy tylko i wyłącznie podczas realizacji zadań służbowych. Spółka będzie zwracała pracownikowi poniesione koszty zakupu ubrania służbowego do wysokości określonego przez Zarząd limitu rocznego. Szczegółowe zapisy zawiera załącznik do Regulaminu pracy, którego treść wnioskodawca zacytował w opisie zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość ubrań służbowych stanowić będzie przychód pracownika opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Spółki, odzież służbowa stanowić będzie dla pracownika świadczenie rzeczowe otrzymywane w związku z wykonywaniem przez niego pracy w ramach stosunku pracy. Zasady przyznawania tych świadczeń są szczegółowo sprecyzowane w Regulaminie Pracy obowiązującym w Spółce. We wspomnianym regulaminie zawierają się też obowiązki związane z noszeniem odzieży służbowej w ramach praw i obowiązków pracodawcy i pracowników (stosownie do zapisów art. 104 Kodeksu pracy) związanych z porządkiem w zakładzie pracy. Spółka stoi na stanowisku, iż otrzymywane przez pracowników świadczenia rzeczowe stanowić będą dla niego przychód ze stosunku pracy. Przychód ten jednakże podlegać będzie zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazany w powołanym przepisie zakres świadczeń uznawanych za przychody ze stosunku pracy nie ma charakteru zamkniętego. Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza bowiem, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z treści powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego, ale jedynie w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Pracodawca może podjąć decyzję o używaniu przez pracownika stosownej odzieży służbowej- reprezentacyjnej, ale odzież taka musi spełniać określone wymogi. Obowiązek taki winien być nałożony przez pracodawcę na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych, np. w formie uchwały zarządu, polecenia dyrekcji, regulaminu pracy itp.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania, jednakże ustawa wyraźnie wskazuje na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania powyższego zwolnienia.

W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia (logo pracodawcy, określona barwa, krój), powodującym, że niemożliwe czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach stosunku pracy.

Od podatku dochodowego zwolniony jest również - wypłacany pracownikom - ekwiwalent pieniężny przeznaczony na zakup we własnym zakresie umundurowania albo ubioru służbowego.

Mając na względzie opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że sfinansowanie przez wnioskodawcę pracownikom stroju służbowego spełniającego określone wymogi (charakterystyka elementów, kolorystyka), wskazane w Regulaminie Pracy, oraz zaopatrzenie go w dostarczone przez pracodawcę trwałe oznaczenia firmowe (nazwa, logo), przy spełnieniu warunku wykorzystania tegoż stroju w czasie pracy, tylko i wyłącznie podczas realizacji zadań służbowych wypełni dyspozycje zwolnienia określone w treści cyt. art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe świadczenie stanowić będzie przychód pracowników ze stosunku pracy, jednakże podlegający zwolnieniu po spełnieniu warunków wynikających z powołanego powyżej przepisu.

Zatem stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.