2012.08.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-567/12-4/AD
z 29 sierpnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r. (data wpływu 3 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 sierpnia maja 2012 r. (data wpływu 3 sierpnia 2012 r.) o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała od syna darowiznę w postaci działek o nr 148/3, 210/2 i 211 w miejscowości K. (woj. X gm. X.). W momencie otrzymania darowizny wymienione działki zgodnie z obowiązującym Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego wchodziły w skład obszaru przeznaczonego na cele rolne – tereny upraw polowych.

W dniu 29 kwietnia 2011 r. Rada Gminy podjęła uchwałę o przystąpieniu do zmiany Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego dla ww. działek. Plan ten został uchwalony z dniem 17 maja 2012 r. Tym samym zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego teren obejmujący działki 148/3 i 214 (działki o nr 210/2 i 211 zostały scalone, tworząc działkę o nr 214) przeznaczony jest obecnie pod zabudowę mieszkaniową z wyznaczonymi terenami dróg wewnętrznych.

Na ww. działce Zainteresowana nie prowadzi i nie prowadziła ani działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani działalności gospodarczej. Nie prowadziła sprzedaży produktów rolnych pochodzących z przedmiotowej nieruchomości. Nigdy też nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług, a także nigdy nie prowadziła działalności rolniczej.

Ze względu na zły stan zdrowia i kiepską sytuację finansową Wnioskodawczyni jest zmuszona sprzedać ww. grunty. Chciałaby je sprzedać w całości, jednakże ze względu na wielkość działek (3,54 ha oraz 5,2903 ha) może to być trudne. W tej sytuacji Zainteresowana będzie rozważała podział gruntu na mniejsze działki. Zgodnie z zapisami MPZP teren ten można podzielić odpowiednio na 38 działek (działkę nr 148/3) oraz 44 działki (działkę nr 214).

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że o scalenie działek wystąpił jej syn, jeszcze zanim przekazał je Wnioskodawczyni w formie darowizny, na potwierdzenie czego może ona przedstawić kopię wykazu zmian danych ewidencyjnych z dnia 10 maja 2010 r. (umowa darowizny została zawarta dnia 15 czerwca 2010 r.). Do czasu zawarcia umowy darowizny scalenie nie zostało ujawnione w księdze wieczystej, stąd umowa darowizny obejmowała m.in. działki 210/2 i 211 zgodnie z oznaczeniem przed dokonaniem zmian. Scalenia dokonał syn Zainteresowanej w celu utworzenia jednej działki, aby w przyszłości uprościć formalności związane z budową domu.

Grunt nie był i nie jest udostępniany innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy innych umów o podobnym charakterze.

Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży – nie ogrodziła terenu i nie zamieszczała ogłoszeń o sprzedaży. Przed zbyciem gruntu również nie zamierza ponosić takich nakładów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy od sprzedaży wyżej opisanego gruntu w przypadku gdyby Wnioskodawczyni sprzedawała go w całości powinna ona odprowadzić podatek VAT?
Czy od sprzedaży wyżej opisanego gruntu w przypadku gdyby Wnioskodawczyni sprzedawała go po podziale powinna ona odprowadzić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ze względu na fakt, iż grunt (i) stanowi jej majątek osobisty, (ii) nie jest związany z działalnością gospodarczą i nie był zakupiony w celu dalszej odsprzedaży, (iii) sprzedaż związana jest z pogarszającą się sytuacją zdrowotną i finansową, uznać należy, że jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. U. UE L 347.1 ze zm. – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawczyni, tj. ogrodzenie terenu, uzbrojenie w prąd, wodę czy gaz, zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży itp., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180 i C-181, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek „Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, iż w czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała od syna darowiznę w postaci działek o nr 148/3, 210/2 i 211. W momencie otrzymania darowizny wymienione działki zgodnie z obowiązującym Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego wchodziły w skład obszaru przeznaczonego na cele rolne – tereny upraw polowych.

Działki 148/3 i 214 są jedynymi nieruchomościami gruntowymi jakie posiada Zainteresowana. Stanowią one jej majątek osobisty i nie miała zamiaru dalszej ich odsprzedaży. Po przejściu na emeryturę Wnioskodawczyni planowała się tam wspólnie z mężem wybudować i zamieszkać. Zainteresowana dotychczas nie dokonywała sprzedaży żadnych gruntów (zarówno budowlanych jak i rolnych) poza jedną działką budowlaną, którą sprzedała wiele lat temu (w 2006 lub 2007 r.). Nie zajmuje się kupnem i sprzedażą nieruchomości na własny rachunek, a planowana sprzedaż miałaby wyłącznie charakter jednorazowy. Wnioskodawczyni nie prowadziła również żadnych działań związanych z uzbrajaniem tego terenu w prąd, wodę czy gaz. Na ww. działce Zainteresowana nie prowadzi i nie prowadziła ani działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani działalności gospodarczej. Nie prowadziła sprzedaży produktów rolnych pochodzących z przedmiotowej nieruchomości. Nigdy też nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług, a także nigdy nie prowadziła działalności rolniczej.

O scalenie działek wystąpił jej syn, jeszcze zanim przekazał je Wnioskodawczyni w formie darowizny. Do czasu zawarcia umowy darowizny scalenie nie zostało ujawnione w księdze wieczystej, stąd umowa darowizny obejmowała m.in. działki 210/2 i 211 zgodnie z oznaczeniem przed dokonaniem zmian. Scalenia dokonał syn Zainteresowanej w celu utworzenia jednej działki, aby w przyszłości uprościć formalności związane z budową domu.

Grunt nie był i nie jest udostępniany innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy innych umów o podobnym charakterze.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz powyższy opis sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy gruntu Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika. Zainteresowana – jak sama twierdzi – nie prowadzi i nie prowadziła ani działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani działalności gospodarczej. Nie prowadziła sprzedaży produktów rolnych pochodzących z przedmiotowej nieruchomości. Nigdy też nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Grunt nie był i nie jest udostępniany innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy innych umów o podobnym charakterze. Tym samym Zainteresowana nie wykorzystywała przedmiotowego gruntu w celu uzyskania pożytków. Ponadto, co istotne, grunt będący przedmiotem sprzedaży, Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny od syna.

Uwzględniając powyższe tut. Organ stwierdza, że brak jest przesłanek, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar jej późniejszego zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dokonując sprzedaży gruntu jako całości lub dzieląc go na działki Zainteresowana nie będzie działała w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabyła grunt w celu odsprzedaży, ponieważ pochodzi on z majątku prywatnego, otrzymanego w formie darowizny. Wnioskodawczyni nie podejmowała również żadnych czynności zmierzających do przygotowania działek do zorganizowanej, handlowej sprzedaży, tj. nie prowadziła żadnych działań związanych z uzbrajaniem tego terenu w prąd, wodę czy gaz, nie ogrodziła terenu i nie zamieszczała ogłoszeń o sprzedaży. Przed zbyciem gruntu również nie zamierza ponosić takich nakładów. Zatem Zainteresowana sprzedając przedmiotowy grunt jako całość lub dzieląc go na działki będzie korzystać z przysługującego Jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę nieruchomości cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż przedmiotowego gruntu nie będzie rodzić obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zarówno w przypadku jego sprzedaży jako całości, jak i w sytuacji podziału na działki.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 ww. ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin