INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.05.2010 r. (data wpływu 04.06.2010 r.) oraz piśmie (data nadania 03.08.2010 r.), (data wpływu 06.08.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-548/10-2/MT z dnia 27.07.2010 r. (data nadania 23.07.2010 r., data doręczenia 27.07.2010 r.) oraz piśmie (data nadania 19.08.2010 r.), (data wpływu 23.08.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-548/10-4/MT z dnia 10.08.2010 r. (data nadania 11.08.2010 r., data doręczenia 16.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania usługi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.06.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma (spółka cywilna) wykonała usługę (przyłącze sanitarne do budynku), którą inwestor po jakimś czasie zareklamował. Wykonawca po przeprowadzeniu wizji lokalnej nie stwierdził wad, które można uznać za wynikłe z jego winy i naprawić z tytułu reklamacji. Sprawa trafiła do sądu, gdzie zapadł wyrok, najpierw w pierwszej a potem w drugiej instancji: oba wyroki niekorzystne dla wykonawcy.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 22.07.2010 r. Nr IPPB1/415-548/10-2/MT Spółka uzupełniła swój wniosek pismem z dnia 02.08.2010 r. informując, iż wykonała instalację sanitarną dla Konrada K. wg umowy Nr. Po jakimś czasie Konrad K. uznał, iż usługa była wykonana wadliwie, a spór w tej sprawie rozstrzygnął Sąd w swoim postępowaniu, gdzie w uzasadnieniu wyroku postanawia co następuje:

1. wypłacona na rzecz kontrahenta kwota była odszkodowaniem,
2. przepisy, na podstawie których sąd zasądził wypłacenie przedmiotowej szkody:

• sąd uznał fakt wadliwego wykonania usługi odcinka kanalizacji sanitarnej wykonanego na podstawie umowy nr 05/10/2004, oddalił zarzut przedawnienia roszczenia (art. 2171 kpc), uznał winę na podstawie art. 864 k.c.,

• naprawa szkody nastąpiła na podstawie poniesionych kosztów naprawy kanalizacji sanitarnej wg faktur, w oparciu o 245 kpc.

3. Sąd zasądził:

• 50692,00 tytułem zwrotu kosztów naprawy instalacji sanitarnej,

• 12470,23 tytułem ustawowych odsetek,

• 5 586,80 tytułem zwrotu kosztów procesu,

• 1800,00 tytułem zwrotu kosztów procesu instancji odwoławczej.
  
  

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 10.08.2010 r. Nr IPPB1/415-548/10-4/MT Spółka uzupełniła swój wniosek pismem z dnia 18.08.2010 r. informując, iż z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej występuje jeden ze wspólników spółki. Wnioskodawca złożył również stosowne oświadczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasądzone kwoty można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, tak jak Spółka zrobiłaby to w przypadku samodzielnej naprawy ww. instalacji...

Zdaniem Wnioskodawcy wolno zasądzone przez Sąd na jego niekorzyść kwoty zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - tak jak wolno byłoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie koszty związane z naprawą, usunięciem usterki, w przypadku gdyby reklamacja była uznana w momencie jej zgłoszenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa w art. 22 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego ww. art. 22 ust. 1 tej ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 23 ustawy.
   
   

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wskazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Zaznaczyć jednak należy, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, zawartym w przepisie art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Z powyższych regulacji podatkowych wynika zatem, że zakaz kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy wszelkiego rodzaju kar umownych i odszkodowań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz tylko niektórych ich rodzajów, ściśle określonych i stanowiących katalog zamknięty. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Należy również podkreślić, że Podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z tym nietrafne decyzje skutkujące powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot. Uznanie za koszt uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu wad wykonanych robót i usług niezgodne jest z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 19 oraz art. 22 ust. 1 ustawy, ich brzmieniem, jak i wyraźnie sprecyzowanym celem ustawodawcy

Zapłata odszkodowania nie wiąże się z jakimś rzeczywistym zdarzeniem gospodarczym, mającym wpływ na wysokość osiągniętego lub potencjalnego przychodu. Nie można jej także uznać za poniesioną w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996 przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Można więc przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nie naruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki, które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to takie wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem co do zasady zapłacone odsetki stanowią koszt uzyskania przychodu. Niemniej jednak mogą być one kosztami jeżeli spełnią również zasady określone w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, tj. Wnioskodawca wskaże, iż zostały one poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę na wykonanie instalacji sanitarnej, którą inwestor zareklamował z powodu jej wad i wytoczył powództwo przeciwko Spółce o odszkodowanie. W wyniku postępowania sądowego Spółka została zobowiązana do zapłaty na rzecz kontrahenta odszkodowania wraz z odsetkami oraz kosztów procesowych.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zasądzonej kwoty, stanowi bowiem ona odszkodowanie za działanie stanowiące nienależyte wykonanie zobowiązania wynikającego z umowy łączącej Wnioskodawcę z inwestorem. Tym samym zarówno wartość zapłaconego odszkodowania, odsetek, jak i kosztów sądowych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu, bowiem wydatki te nie pozostają w związku z uzyskiwaniem przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja wywiera skutki prawne tylko dla Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Krańcowo należy dodać, iż dołączone dokumenty nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.