INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 05.05.2010 r. (data wpływu 18.05.2010 r.), uzupełnione pismem z dnia 02.06.2010 r. (data nadania 04.06.2010 r., data wpływu 07.06.2010 r.) na wezwanie z dnia 26.05.2010 r. (data nadania 26.05.2010 r., data odbioru 31.05.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego wartości świadczeń przyznanych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.05.2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego wartości świadczeń przyznanych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w celu poprawy efektywności swoich działań stosuje różne formy rozwoju zawodowego własnych pracowników. Jedną z podstawowych form jest szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach związanych ze zdobywaniem lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywaną pracą. Udział pracowników w różnorodnych formach zdobywania wiedzy (m.in. szkoleniach, kursach, warsztatach, konferencjach) jest niezbędny dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku i wiąże się ściśle z rodzajem i wykonywaną przez danego pracownika pracą. W tym zakresie Wnioskodawca kieruje swoich pracowników na szkolenia, kursy, warsztaty, konferencje, za które ponosi ich pełny koszt. Ponadto Wnioskodawca ponosi w całości lub części koszty ponoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w tym zakresie. Pracownik zobowiązany jest do uzyskania zgody pracodawcy/przełożonego na udział w każdym szkoleniu (lub w innej formie zdobywania wiedzy), która to zgoda jest traktowana przez Wnioskodawcę jednoznacznie z poleceniem służbowym odbycia szkolenia (kursu, warsztatu itp.).

Wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2010 r. z dniem 10 kwietnia 2010 r. utracił moc obowiązującą przepis art. 103 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Przepis ten stanowił, iż w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia, przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej pracodawca ułatwia podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W dniu 9 kwietnia br. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która to ustawa wykonuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego umieszczając w ustawie Kodeks pracy szczegółowe regulacje dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników. W dniu 29 kwietnia Senat Rzeczypospolitej Polskiej wniósł poprawki i ustawa wróciła do Sejmu.

Nowe przepisy wejdą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Ustawa zmieniająca Kodeks pracy i ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza przepis przejściowy, który stanowi, że do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

W okresie pomiędzy 10 kwietnia br., a dniem wejścia w życie nowelizacji Kodeksu pracy nie będzie w Kodeksie pracy, ani poza nim, przepisów powszechnie obowiązujących, dotyczących istotnych elementów stosunku między pracodawcą a pracownikiem w zakresie ich praw i obowiązków związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Wnioskodawca podkreślił, że wprowadzane przepisy art. 103¹ i następne w żaden sposób nie modyfikują podstawowego obowiązku pracodawcy - ułatwiania pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych - a jedynie określają wzajemne prawa i obowiązki związane z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

Pismem z dnia 26.05.2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku. Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie, pismem z dnia 02.06.2010 r. (data wpływu 07.06.2010 r., data nadania 04.06.2010 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w okresie pomiędzy utratą mocy obowiązującej art. 103 Kodeksu pracy, a wejściem w życie uchwalonych w jego miejsce przepisów, wartość świadczeń przyznanych przez Wnioskodawcę jako pracodawcę, na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych...
2. Czy w ww. okresie, wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, stanowi koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych...
   
   

Odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek w zakresie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość świadczeń przyznanych przez Spółkę jako pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Na moment składania niniejszego wniosku utracił moc art. 103 Kodeksu pracy, a jeszcze nie weszły w życie art. 103¹ i następne Kodeksu pracy. Przepisami, które zobowiązują pracodawcę do ułatwiania pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych są art. 17 i art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy. Na podstawie tych przepisów należy stwierdzić, że są to generalne przepisy zobowiązujące pracodawcę do ułatwiania podnoszenia kwalifikacji zawodowych, co może wiązać się z częściowym lub całkowitym ponoszeniem przez pracodawcę kosztów szkoleń. W opinii Wnioskodawcy, jest to wystarczająca podstawa prawna, by stwierdzić, iż zwolnione z opodatkowania są świadczenia ponoszone przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż z podstawowej zasady konstytucyjnej - zasady zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa, czyli zasady pewności prawa podatkowego wynika, że zmiany w prawie podatkowym nie powinny zaskakiwać podatnika. Zmiany w prawie podatkowym nie mogą być wprowadzane w trakcie trwania roku podatkowego. W związku z tym, przyjęcie poglądu, że w wyniku uchylenia przez Trybunał Konstytucyjny przepisu art. 103 Kodeksu pracy i wydanych na jego podstawie przepisów wykonawczych, jest niemożliwe skorzystanie ze zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nie do pogodzenia z zasadą pewności prawa podatkowego.

Ponadto same przepisy ustawy uchwalonej 9 kwietnia br. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, że wolą ustawodawcy jest, by do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych przed dniem wejścia w życie nowych przepisów, zastosowanie miały przepisy dotychczasowe, czyli przepisy między innymi uchylonego art. 103 Kodeksu pracy i przepisów wykonawczych wydanych na jego podstawie.

Analizując treść przepisów noweli Wnioskodawca stwierdza, iż pod kątem podatkowym nie wprowadzają one rozwiązań mniej korzystnych dla pracowników (podatników) od tych uchylonych. W związku z tym mogą dla potrzeb podatkowych być stosowane w trakcie trwania roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 15 lipca 2010 r., wolna od podatku dochodowego była wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmowało cały szereg aktów prawnych, z których wynikało prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego.

Do odrębnych przepisów (z uwagi na brak uregulowań w tym zakresie w przepisach szczególnych), zaliczano ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wraz z aktami wykonawczymi do tej ustawy. Możliwość przyznania pracownikowi dodatkowych świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych regulowało rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zm.).

Z dniem 16 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 105, poz. 655), dalej ustawa, wypełniając lukę prawną jaka powstała po wydaniu w dniu 31 marca 2009 r. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt K 28/08). Uznano w nim art. 103 Kodeksu pracy za niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji. W tej sytuacji zarówno wskazana norma, jak i wydane na jego podstawie rozporządzenie utraciły moc obowiązującą z dniem 10 kwietnia 2010 r., tj. z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dz. U. Nr 58, poz. 485.

Nowe regulacje dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników zawiera powołana powyżej ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa ta w Kodeksie pracy dodaje art. 103¹-103⁶ oraz zmienia dotychczasowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa zakres świadczeń zwolnionych od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Nowe przepisy weszły w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, czyli z dniem 16 lipca 2010 r.

Jednakże do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych w okresie przejściowym, tj. pomiędzy 10 kwietnia 2010 r., a dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, czyli przed 16 lipca 2010 r. - stosuje się przepisy regulujące zasady i warunki podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników, obowiązujące przed 11 kwietnia 2010 r. (wynika to z art. 3 ww. ustawy nowelizującej).

Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż w okresie, będącym przedmiotem zapytania, pomiędzy utratą mocy obowiązującej art. 103 Kodeksu pracy, a wejściem w życie uchwalonych w jego miejsce przepisów, zastosowanie będą miały przepisy obowiązujące przed 11 kwietnia 2010 r.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawca ponosi w całości lub części koszty zdobywania lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywaną pracą oraz ponoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie umów zawieranych z poszczególnymi pracownikami w tym zakresie. Udział pracowników w różnorodnych formach zdobywania wiedzy (m.in. szkoleniach, kursach, warsztatach, konferencjach) jest niezbędny dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku i wiąże się ściśle rodzajem z wykonywaną przez danego pracownika pracą. Pracownik zobowiązany jest do uzyskania zgody pracodawcy/przełożonego na udział w każdym szkoleniu (lub w innej formie zdobywania wiedzy), która to zgoda jest traktowana przez Wnioskodawcę jednoznacznie z poleceniem służbowym odbycia szkolenia (kursu, warsztatu itp.).

Ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304) uchyliła art. 68 ustawy o systemie oświaty, stanowiący wraz z art. 103 ustawy Kodeks pracy podstawę prawną wydania ww. rozporządzenia i równocześnie nadała nowe brzmienie jej art. 68c. Przepisem tym upoważniono ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania m. in. do określenia, w drodze rozporządzenia, warunków i trybu uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych.

W wykonaniu powyższej delegacji wydane zostało rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216), które weszło w życie z dniem 14 marca 2006 r. Rozporządzenie to uporządkowało sferę uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych realizowanych w ramach systemu oświaty. Znowelizowało przepisy rozporządzenia z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, uchylając m. in. część przepisów Rozdziału 3 „Kształcenie, dokształcanie i doskonalenie w formach pozaszkolnych”, w tym przepis § 8, zawierający przykładowy katalog pozaszkolnych form kształcenia.

Ponadto należy wyjaśnić, iż w przypadku pracownika podejmującego naukę w szkole na podstawie skierowania zakładu pracy zakres świadczeń bądź uprawnień, jakie mogą mu być przyznane przez pracodawcę z tego tytułu, regulował przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, który stanowił, iż takiemu pracownikowi przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z części dnia pracy w wymiarach określonych w § 7, płatne według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

Dodatkowo zakład pracy mógł też pokryć pracownikowi koszty związane z nauką tj.:

1. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia na zasadach obowiązujących przy podróżach służbowych na obszarze kraju, o ile nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania i miejsce pracy pracownika,
2. koszty podręczników i innych materiałów szkoleniowych,
3. opłaty za naukę, pobierane przez szkołę.
   
   

Wobec powyższego, jeżeli dofinansowanie kosztów nauki organizowanej w różnorodnych formach zdobywania wiedzy (m.in. szkoleniach, kursach, warsztatach, konferencjach), do której odbywania pracownik został skierowany przez pracodawcę zostało przyznane przez zakład pracy, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, to dofinansowanie takie spełnia warunki określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Z powyższego zwolnienia skorzystać będzie mogło również dofinansowanie udzielone przez Wnioskodawcę pracownikom na dokształcanie w szkołach bez udzielonego skierowania. Natomiast w przypadku dofinansowania nauki organizowanej w formie pozaszkolnej, do której pracownik nie został skierowany przez pracodawcę przedmiotowe zwolnienie nie będzie miało zastosowania.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe należy uznać, iż w okresie pomiędzy utratą mocy obowiązującej art. 103 Kodeksu pracy, a wejściem w życie uchwalonych w jego miejsce przepisów, wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę, na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników będzie korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 90 podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli świadczenia te zostały przyznane przez pracodawcę, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.