Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-852/12-5/AD
z 13 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana K. reprezentowanego przez Doradcę Podatkowego Pana K., przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2012 r. (data wpływu 14 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym pismami z dnia 13 sierpnia 2012 r. (data wpływu 16 sierpnia 2012 r.) oraz z dnia 26 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przez akcjonariusza wypłaconej mu dywidendy rzeczowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przez akcjonariusza wypłaconej mu dywidendy rzeczowej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 16 sierpnia 2012 r. o dowód uiszczenia opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej oraz w dniu 29 października 2012 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jawna „P.” powołała, w celu upublicznienia i pozyskania kapitałów na dalszy rozwój, chcąc równocześnie zachować pełną kontrolę nad działalnością operacyjną, spółkę komandytowo-akcyjną, w której objęła, wraz z inną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, funkcję komplementariusza. W skład grona akcjonariuszy S wchodzą osoby fizyczne będące jej wspólnikami.

Statut S przewiduje możliwość wypłaty akcjonariuszom dywidendy w formie świadczenia niepieniężnego (dywidenda w naturze) ustalanego w ten sposób, że wartość bilansowa świadczenia niepieniężnego będzie odpowiadała kwocie, jaka przypadałaby na akcjonariusza w przypadku wypłaty dywidendy pieniężnej, obliczonej według zasad udziały w zyskach S.

Wnioskodawca – wspólnik „P.” sp. j. – objął akcje w nowoutworzonej spółce komandytowo-akcyjnej. W przypadku otrzymania dywidendy w formie niepieniężnej, w szczególności w postaci nieruchomości Spółki, Wnioskodawca nie wyklucza w dalszej perspektywie zbycia tej nieruchomości na rynku.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż planuje on sprzedawać przedmiot dywidendy wypłaconej mu w naturze, w dalszej perspektywie po jej otrzymaniu. Ewentualna sprzedaż będzie miała w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wyłącznie incydentalny charakter. Wynika to z faktu, iż aktywa otrzymywane będą tytułem wypłaty dywidendy z S. Dywidenda ze swej istoty wypłacana jest co najwyżej raz w roku po zakończeniu roku obrotowego. Wypłata natomiast dywidendy w formie niepieniężnej – co także wynika z treści przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest tylko jednym z możliwych sposobów realizowania przez spółkę prawa akcjonariuszy (Wnioskodawcy) do udziału w jej zyskach. Innymi słowy, w przedstawionym zdarzeniu samo wypłacenie dywidendy jako takiej będzie zdarzeniem incydentalnym (zachodzącym co najwyżej raz w roku, aczkolwiek niewykluczone są lata, w których akcjonariusze nie podejmą decyzji co do podziału zysków), tym bardziej zaś incydentalne będzie wypłacenie tej dywidendy w formie niepieniężnej – jeśli akcjonariusze zdecydują się w ogóle podzielić zyski za dany rok obrotowy.

W związku z powyższym nie jest zatem istotne, czy Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, jak również w jakim zakresie prowadzi on działalność gospodarczą. Dywidenda będzie bowiem wypłacana do majątku prywatnego akcjonariusza – osoby fizycznej. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał przedmiotu dywidendy w działalności gospodarczej, jak również nie będzie udostępniał go osobom trzecim na podstawie odpłatnych umów cywilnoprawnych – i w tym zakresie Wnioskodawca oczekuje na wydanie wiążącej interpretacji. W przypadku wynajęcia lub wydzierżawienia np. otrzymanych nieruchomości lokalowych (lokali użytkowych, czy mieszkalnych), obowiązki podatkowe Wnioskodawcy będą kształtowały się odmiennie, z czego Wnioskodawca zdaje sobie sprawę raz jeszcze podkreślając, iż taka sytuacja nie jest objęta wnioskiem; w razie potrzeby Wnioskodawca złoży w tym zakresie dodatkowy wniosek o interpretację, pozostając na chwilę obecną w realiach zdarzenia opisanego powyżej.

Reasumując, we wniosku z dnia 23 lipca 2012 r., wyraźnie podkreślono, iż statut S będzie przewidywał możliwość wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej, jedynie zaś w przypadku otrzymania dywidendy w tej właśnie postaci, Wnioskodawca będzie rozważał odsprzedaż jej przedmiotu na rynku. Sprzedaż będzie miała wyłącznie incydentalny charakter – ponieważ dywidenda ze swej istoty wypłacana jest co najwyżej raz do roku; nie będzie też zawsze przyjmowała formy dywidendy rzeczowej, gdyż jak wskazano powyżej – wypłata dywidendy w tej postaci będzie tylko jednym z możliwych sposobów realizowania przez S prawa akcjonariuszy (w tym Wnioskodawcy) do udziału w jej zyskach. W przypadku zaś otrzymania dywidendy w formie niepieniężnej – w razie decyzji udziałowców co do wypłacenia dywidendy za dany rok, jak również co do wypłacenia jej w takiej właśnie formie – Wnioskodawca nie wyklucza w dalszej perspektywie zbycia jej przedmiotu na rynku.

Należy wskazać, iż w świetle tak opisanego zdarzenia Wnioskodawca w ogóle nie wkroczy w obszar opodatkowania VAT, co czyni zbędnym rozważania w przedmiocie spełnienia w tym stanie warunków uprawniających do któregokolwiek ze zwolnień przedmiotowych w tym podatku.

Rozwijając argumentację przedstawioną we wniosku, Zainteresowany dodatkowo zauważył, iż przypisanie mu zamiaru nabycia nieruchomości (czy innych aktywów) celem odsprzedaży, wymagałoby w pierwszej przypisania Wnioskodawcy samego zamiaru ich nabycia. Tymczasem jak wskazano we wniosku, otrzymanie tych aktywów będzie efektem ewentualnego wypłacenia przez Spółkę dywidendy w formie niepieniężnej, nie zaś decyzji Wnioskodawcy co do ich nabycia. Wypłacenie dywidendy przez S następuje wyłącznie przy spełnieniu przesłanek określonych w Kodeksie spółek handlowych, przy czym jest to decyzja (zarówno do samego podziału zysku, jak i formy realizacji tego prawa) organu Spółki – Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy S, która w przypadku tej Spółki wymaga dodatkowo zgody wyrażonej przez wszystkich komplementariuszy Spółki, a co również wynika z Kodeksu spółek handlowych. Co za tym idzie, Wnioskodawca, który jest tylko jednym z akcjonariuszy S nie zaś jej „organem”, z pewnością zaś nie jest (i nie może być) jednocześnie jej jedynym akcjonariuszem i jedynym komplementariuszem, nie będzie mógł samodzielnie decydować za Spółkę o wypłaceniu dywidendy, tak samo jak nie będzie miał samodzielnego wpływu na formę, w jakiej dywidenda ta zostanie wypłacona. A skoro tak, to nie można Wnioskodawcy w żadnym razie przypisać działania polegającego na nabywaniu takich aktywów celem ich odsprzedaży, z czym Wnioskodawca wiąże w tej sprawie brak powstania obowiązku w podatku od towarów i usług. Wnioskodawca może bowiem otrzymać te aktywa (np. nieruchomości gruntowe, czy lokalowe) wbrew swojej woli (decyzji), a decyzja o ich odsprzedaży będzie związana li tylko z chęcią pozbycia się niepotrzebnego składnika majątku prywatnego. Nawet zatem możliwość przypisania Wnioskodawcy zamiaru odsprzedania przedmiotu dywidendy niepieniężnej już w momencie uzyskania wiedzy, co do planowanego przez Spółkę wypłacenia dywidendy w tej właśnie formie, wyklucza możliwość uznania, iż Wnioskodawca z tym zamiarem ten przedmiot nabędzie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku zasługuje w pełni na aprobatę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ewentualna sprzedaż przez akcjonariusza przedmiotu wypłaconej mu dywidendy rzeczowej będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć negatywnie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 (VATU), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 VATU podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. Ani bowiem formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani też okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, że w każdym przypadku konieczne jest ustalenie, w jakim charakterze występuje podmiot dokonujący określonej czynności. Aby uznać, że działa on w charakterze podatnika VAT, należy stwierdzić, czy czynność ta została dokonana w ramach wykonywania jednego z rodzajów działalności wymienionych w art. 15 ust. 2 VATU (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r. I FSK 1640/08).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na ceł lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. Uznanie osoby za podatnika w myśl ustawy, uzależnione jest zatem od prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 8 grudnia 2009 r., I FSK 1334/08, sprzedaż majątku własnego nie jest nigdy i w żadnych okolicznościach działaniem tworzącym przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ewentualna sprzedaż przez Wnioskodawcę rzeczy uzyskanej jako wypłata dywidendy z S będzie niewątpliwie działaniem w sferze prywatnej akcjonariusza – osoby fizycznej. Dokonując tej sprzedaży Wnioskodawca korzystał będzie z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania w tym zakresie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU, tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo Wnioskodawca podkreślił, że zasadność przedstawionego powyżej stanowiska potwierdził WSA we Wrocławiu w wyrokach z dnia 22 marca 2012 r., sygn. I SA/Wr 8/12, I SA/Wr 7/12 oraz z dnia 23 marca 2012 r., sygn. I SA/Wr 9/12 i I SA/Wr 10/12. W identycznym bowiem stanie faktycznym i prawnym jak w niniejszej sprawie podzielił on w pełni stanowisko Skarżącego i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe w pełnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W wyroku z dnia 3 października 2008 r. sygn. akt I FSK 1129/07 Naczelny Sąd Administracyjny sformułował tezę, iż „owe przepisy (art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Natomiast ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczności, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Pod pojęciem „handel” w rozumieniu art. 15 ust. 1 należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego towarów, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Powyższa ocena ma umocowanie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 15 września 2011 r., w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10, gdzie stwierdzono między innymi, iż zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży towaru działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu towarami np. nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Stosownie do treści art. 348 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu.

Jak wynika z § 3 powołanego przepisu, zwyczajne walne zgromadzenie spółki publicznej ustala dzień dywidendy oraz termin wypłaty dywidendy. Dzień dywidendy może być wyznaczony na dzień powzięcia uchwały albo w okresie kolejnych trzech miesięcy, licząc od tego dnia.

W myśl § 4 cytowanego przepisu, dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale walnego zgromadzenia. Jeżeli uchwała walnego zgromadzenia takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez radę nadzorczą.

Z analizy powyższych przepisów wynika zatem, iż akcjonariusze spółki, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku uprawnieni są do dywidendy za dany rok obrotowy. Konstrukcja przepisu przewiduje zatem możliwość wypłaty dywidendy za każdy rok obrotowy funkcjonowania spółki uzależniając prawo do niej, posiadaniem akcji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jawna powołała, w celu upublicznienia i pozyskania kapitałów na dalszy rozwój, chcąc równocześnie zachować pełną kontrolę nad działalnością operacyjną, spółkę komandytowo-akcyjną, w której objęła funkcję komplementariusza wraz z inną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W skład grona akcjonariuszy S wchodzą osoby fizyczne będące jej wspólnikami. Statut S przewiduje możliwość wypłaty akcjonariuszom dywidendy w formie świadczenia niepieniężnego (dywidenda w naturze). Jak wskazał Wnioskodawca, nie będzie on miał samodzielnego wpływu na formę w jakiej dywidenda zostanie wypłacona – wypłacona dywidenda może przybrać formę nieruchomości lokalowych (lokali użytkowych, czy mieszkalnych) lub też nieruchomości gruntowych. Dywidenda będzie wypłacana do majątku prywatnego akcjonariusza, tj. osoby fizycznej. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał przedmiotu dywidendy w działalności gospodarczej, jak również nie będzie udostępniał go osobom trzecim na podstawie odpłatnych umów cywilnoprawnych. W przypadku otrzymania dywidendy w formie niepieniężnej, Zainteresowany będzie rozważał odsprzedaż jej przedmiotu na rynku – sprzedaż będzie miała wyłącznie incydentalny charakter.

Należy zauważyć, iż nie zawsze dostawa towarów, w tym nieruchomości (np. zabudowanej lub gruntowej) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Ww. sprzedaż nie stanowi takiej czynności przede wszystkim, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

Mając powyższe na uwadze, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie będzie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowa dywidenda rzeczowa nie zostanie nabyta w celu odsprzedaży, lecz na cele prywatne. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał przedmiotu dywidendy do prowadzenia działalności gospodarczej. Zainteresowany nie wykazuje żadnego stopnia aktywności w celu otrzymania takiej postaci dywidendy, a potem w sposobie jej sprzedaży. Oznacza to, że dostawa dywidendy rzeczowej (nieruchomości lokalowych lub gruntowych) będzie stanowiła dostawę majątku prywatnego Zainteresowanego, czyli będzie realizowana poza sferą działalności gospodarczej. Skutkiem powyższego transakcja zbycia dywidendy rzeczowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, sprzedaż przez akcjonariusza Spółki przedmiotu wypłaconej mu dywidendy rzeczowej nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ze względu na fakt, iż w związku z jej dostawą Zainteresowany nie wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT oraz podmiotu wykonującego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie dodać należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zadał pytanie dotyczące opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności ewentualnej sprzedaży przez akcjonariusza przedmiotu wypłaconej mu dywidendy rzeczowej. Zatem konieczne było w pierwszej kolejności stwierdzenie, czy dana czynność dostawy przedmiotu dywidendy podlega opodatkowaniu, aby w dalszej kolejności określić, czy przedmiot jest opodatkowany, czy też korzysta ze zwolnienia. Po złożeniu wyjaśnień do wniosku zawartych w piśmie z dnia 26 października 2012 r. poprzestano na odpowiedzi na pytanie z pierwszego etapu, czyli fakcie wyłączenia z zakresu opodatkowania dostawy przedmiotu dywidendy, bowiem w pozostałej kwestii, tj. dotyczącej opodatkowania bądź zwolnienia od podatku wniosek stał się bezprzedmiotowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.