INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 1404/08 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 697/09 – stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2008 r. (data wpływu 8 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bonusu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wniosek Spółki Jawnej z dnia 7 stycznia 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy opodatkowania bonusu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zawarł z kontrahentami handlowymi (odbiorcami) umowy, zgodnie z którymi w przypadku dokonania przez nich zakupów produkowanych wyrobów – za osiągnięcie odpowiedniego poziomu obrotów w ciągu roku, przyzna odbiorcy bon roczny w stosownej wysokości uzależniony od wysokości obrotów. Kontrahenci handlowi pochodzą z różnych regionów kraju, jak i zagranicy. Zgodnie z zawartymi umowami, bonus będzie rozliczany raz w roku, a związany jest ze wszystkimi dostawami towarów dokonanymi w danym roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przyznanie bonusu rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług...
2. W jaki sposób powinno się dokumentować przekazanie bonusu (fakturą, fakturą korygującą czy też notą księgową)...
3. Czy takie same zasady rozliczania bonusu będą obowiązywać w przypadku współpracy handlowej z kontrahentami zagranicznymi...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, po przeanalizowaniu obowiązujących przepisów oraz zapoznaniu się z bogatym orzecznictwem sądowym, opisany stan faktyczny nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, a otrzymanie przedmiotowego świadczenia powinno być udokumentowane przez wystawienie noty księgowej. Zainteresowany stoi na stanowisku, że przyznany bonus nie jest rabatem, albowiem nie jest powiązany z konkretną transakcją, jest natomiast wynikiem wszystkich dostaw dokonanych przez Wnioskodawcę w danym roku kalendarzowym na rzecz strony. Według Zainteresowanego, przyznanie bonusu rocznego za osiągnięcie odpowiedniego poziomu obrotów nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Zakup przez odbiorców Wnioskodawcy odpowiedniej ilości towarów i osiągniecie tym samym odpowiedniego poziomu obrotów nie stanowi świadczenia usług, gdyż opodatkowanie usługi świadczonej przez nabywcę towaru – nabycie określonej ilości towarów, prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, pierwszy raz jako sprzedaży (dostawy towarów), drugi raz jako zakup (świadczenia usługi) przez odbiorcę w ramach tej samej transakcji handlowej. Dodatkowo Wnioskodawca podaje, że w ramach zawartych umów odbiorcy dokonują zakupów dobrowolnie i nie są zobowiązani do wykonania transakcji o określonej premiowanej wielkości. Nie zrealizowanie przez odbiorcę określonego pułapu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością. W tym stanie Wnioskodawca uważa, iż przyznany bonus należy udokumentować notą księgową, jako uniwersalnym dokumentem służącym dokumentowaniu transakcji, dla których nie przewidziano odrębnych formularzy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 1 kwietnia 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-32/08-2/ISN, w której stanowisko Spółki Jawnej uznał za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), w ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, iż przekazywane bonusy stanowić będą rodzaj wynagrodzenia za świadczone przez nabywców na rzecz dostawcy usługi, które podlegać będą opodatkowaniu na zasadach ogólnych oraz winny być udokumentowane poprzez wystawienie przez świadczącego usługę faktury VAT, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, na rzecz nabywcy usług – Zainteresowanego przekazującego bonus. Natomiast w przypadku współpracy z kontrahentem zagranicznym o sposobie rozliczenia otrzymanego bonusu przez tego kontrahenta będą decydowały przepisy podatkowe obowiązujące w państwie, w którym kontrahent posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności.

Pismem z dnia 15 kwietnia 2008 r. Spółka Jawna wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 1 kwietnia 2008 r. nr ILPP2/443-32/08-2/ISN.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 15 maja 2008 r. nr ILPP2/443/W-25/08-2/SJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka Jawna wniosła w dniu 10 czerwca 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie przepisu art. 59 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), postanowieniem z dnia 13 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1867/08 przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 15 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 1404/08, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 11 marca 2009 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 697/09 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 697/09 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 1404/08 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 ustawy wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy. Usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. premie pieniężne nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie pieniężne zostały wypłacone, tzn. czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie, bądź też związane są ze świadczeniem dodatkowych usług na rzecz sprzedawcy itp.

Z treści przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł z kontrahentami handlowymi (odbiorcami) umowy, zgodnie z którymi w przypadku dokonania przez nich zakupów produkowanych wyrobów – za osiągnięcie odpowiedniego poziomu obrotów w ciągu roku, przyzna odbiorcy bon roczny w stosownej wysokości uzależniony od wysokości obrotów. Kontrahenci handlowi pochodzą z różnych regionów kraju, jak i zagranicy. Zgodnie z zawartymi umowami, bonus będzie rozliczany raz w roku, a związany jest ze wszystkimi dostawami towarów dokonanymi w danym roku.

W opisie niniejszej sprawy mamy do czynienia jedynie z transakcjami dostawy, które zostały opodatkowane i z wynagrodzeniem dostawcy wypłacanym nabywcy z tytułu osiągniętego pułapu sprzedaży (wartości dostaw). Samo jedynie osiągnięcie przez nabywcę określonej wartości nabytych od dostawcy towarów nie stanowi per se świadczenia przez niego usługi na rzecz dostawcy. Nie ma zatem żadnej podstawy do twierdzenia, że w takim przypadku występują świadczenia wzajemne w rozumieniu art. 487 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej. Premia pieniężna (bonus) sprzedawcy jest bowiem dodatkowym (premiowym) wynagrodzeniem za osiągniętą wielkość zakupów przez nabywcę, a nie za jakieś jego dodatkowe świadczenie usługowe na rzecz sprzedawcy. W przypadku wypłaty premii (nagrody) nie występują więc świadczenia o charakterze ekwiwalentnym.

Zatem, w przedmiotowej sprawie wypłacany kontrahentom przez Zainteresowanego bonus (premia pieniężna) za uzyskanie odpowiedniego pułapu obrotów, stanowić będzie nagrodę za osiągniecie tego rezultatu, a nie odpłatność (wynagrodzenie) za świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Reasumując, bonusy, które Spółka planuje wypłacać kontrahentom zarówno krajowym jak i zagranicznym z tytułu zrealizowania przez nich określonego poziomu obrotów w ciągu roku, nie będą rodzic obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług u jej kontrahentów, bowiem w takim przypadku nie będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Jednocześnie przedmiotowe bonusy nie powinny być dokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez kontrahentów Zainteresowanego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.