2013.03.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1058/12-4/WM
z 8 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika – doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2012 r. (data wpływu 22 listopada 2012 r.), uzupełnionym dnia 28 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Organu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych wypłacanych osobie fizycznej będącej francuskim rezydentem podatkowym z tytułu nabycia prawa do korzystania z patentu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych wypłacanych osobie fizycznej będącej francuskim rezydentem podatkowym z tytułu nabycia prawa do korzystania z patentu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 13 lutego 2013 r. nr ILPB2/415-1058/12-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Spółkę do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 13 lutego 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 18 lutego 2013 r.), zaś w dniu 28 lutego 2013 r. Spółka uzupełniła ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego –25 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (zwana dalej: „Spółką” oraz „Wnioskodawcą”) produkuje wysokiej jakości ekrany. Działalność Wnioskodawcy obejmuje projektowanie ekranów, ich produkcję oraz dystrybucję – zarówno na rynku wewnętrznym i rynkach międzynarodowych. W związku ze swoją działalnością Spółka zakupiła od osoby fizycznej zamieszkałej we Francji prawo do patentu na system maskowania do ekranów. Umowa została zawarta na czas określony, a właściciel będący osobą fizyczną nie zrzekł się praw. Odbiorca należności (osoba fizyczna) nie wykonuje działalności przemysłowej lub handlowej za pośrednictwem zakładu położonego w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne nie należą do tego zakładu. Odbiorca należności nie wykonuje ponadto wolnego zawodu w oparciu o stałą placówkę położoną w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne nie są związane z wykonywaniem tego zawodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Spółka zobowiązana jest potrącać u źródła polski podatek dochodowy od osób fizycznych od należności licencyjnych płaconych osobie fizycznej będącej francuskim rezydentem podatkowym z tytułu nabycia prawa do korzystania z patentu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ww. ustawy przychodów; z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W opinii Spółki, stosownie do treści art. 29 ust. 2 ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5; dalej jako: „Umowa”) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 2 Umowy należności licencyjne mogą być opodatkowane w tym umawiającym się państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego państwa (w analizowanym przypadku w Polsce), z tym, że w sytuacji, gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności. W świetle powyższej regulacji zasadą jest potrącanie przy wypłacie należności licencyjnych podmiotowi francuskiemu zryczałtowanego podatku źródłowego w wysokości 10% należności brutto.

Od powyższej regulacji umawiające się państwa (Polska i Francja) przewidziały jednak w art. 12 ust. 3 Umowy wyjątek, zgodnie z którym „należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym umawiającym się państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania”. Umowa uzależnia więc zwolnienie od opodatkowania podatkiem źródłowym w Polsce należności licencyjnych wypłacanych podmiotowi francuskiemu pod następującymi warunkami:

należność licencyjna wypłacana jest za prawa autorskie z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej; oraz
podmiotem otrzymującym należność jest osoba mająca miejsce zamieszkania we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przytoczonej regulacji wynika, że wypłacana należność ma być wynagrodzeniem za prawa autorskie z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej. Sama Umowa nie definiuje pojęć utwór literacki (twórczość literacka), czy utwór (twórczość) artystyczny, bądź naukowa. Pojęć tych nie definiuje także polska ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym konieczne jest sięgnięcie do regulacji zawartych w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W myśl art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), fotograficzne oraz audiowizualne (w tym filmowe).

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że wskazane wyżej prawa do utworów są wynagrodzeniem za prawa autorskie. Należy jednak zaznaczyć, iż patenty są określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 z późń. zm.; t. j. z 20 stycznia 2009 r. z późń. zm.), i są one udzielane na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe oraz topografie układów scalonych.

Zatem własność przemysłowa to grupa praw wyłącznych, które dotyczą ochrony rozwiązań technicznych, zewnętrznej postaci wyrobu albo oznaczeń produktu. W odróżnieniu od utworów prawa autorskiego przedmioty własności przemysłowej wymagają urzędowego zgłoszenia, aby podlegały ochronie prawnej. Sam patent natomiast chroni wynalazek, a więc rozwiązanie techniczne mające cechy nowości (rozwiązanie nie może być znane na świecie) i poziomu wynalazczego (nie może wynikać wprost z istniejącego stanu techniki), nadające się do przemysłowego zastosowania. Co istotne również opisy patentowe nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego (art. 4 ustawy o prawie autorskim). Opublikowane opisy patentowe lub ochronne są określeniami nawiązującymi do odpowiednich instytucji z zakresu prawa własności przemysłowej. Zgodnie z art. 54 prawa własności przemysłowej opisem patentowym jest opis wynalazku wraz z zastrzeżeniami patentowymi i rysunkami, stanowiący część składową dokumentu patentowego, przez którego wydane stwierdza się udzielenie patentu. Oznacza to, że patent nie jest przedmiotem ochrony w rozumieniu ustawy o prawie autorskim.

Należy więc uznać, że wskazany w ww. punkcie 3 lit. a) warunek zwolnienia z opodatkowania w Polsce należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę nie jest spełniony.

Drugim warunkiem, którego spełnienie pozwala na nieopodatkowywanie w Polsce wypłacanych podmiotowi francuskiemu należności jest wypłacenie należności na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Francji.

Użycie sformułowania odnoszącego się do miejsca zamieszkania może sugerować, że wypłata należności licencyjnych bez potrącania podatku źródłowego w Polsce na podstawie art. 12 ust. 3 Umowy możliwa jest jedynie w przypadku, gdy wypłata następuje na rzecz osoby fizycznej, a nie osoby prawnej. Należy jednak zauważyć, że we francuskiej wersji językowej Umowy użyto sformułowania „resident” w miejscu wskazanej w polskiej wersji Umowy „osoby mającej miejsce zamieszkania”. Pojęcie „resident” użyte we francuskiej wersji odpowiada z kolei „rezydentowi podatkowemu” zdefiniowanemu dla potrzeb Umowy w jej art. 4, zgodnie z którym rezydentem jest „osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona”. Powyższe oznacza, że zgodnie z francuską wersją w przeciwieństwie do polskiej wersji językowej Umowy – art. 12 ust. 3 Umowy ma zastosowanie zarówno do osób fizycznych, jak również do osób prawnych. Z powyższego wynika, że art. 12 ust. 3 Umowy w obu wersjach językowych Umowy (francuskiej i polskiej) ma różne brzmienie.

Z kolei, umawiające się państwa – strony umowy – nie ustaliły wersji determinującej, co praktyce oznaczą, że obie wersje mają jednakową moc. Skoro więc obie wersje mają taką samą moc wiążącą to ustalenie prawidłowej wykładni art. 12 ust. 3 Umowy powinno nastąpić w oparciu o wykładnię systemową i celowościową.

W świetle zaś wykładni celowościowej Umowy nie ma żadnych powodów, aby inaczej traktować z podatkowego punktu widzenia wypłatę należności licencyjnych na rzecz osób fizycznych, a inaczej na rzecz osób prawnych.

Co więcej, w polskiej wersji językowej art. 12 ust. 3 Umowy posłużono się pojęciem osoby, jako podmiotu, na rzecz którego wypłacane należności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem źródłowym. Pojęcie „osoba” z kolei zdefiniowano w art. 3 Umowy, zgodnie z którym obejmuje ono osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób. Posłużenie się więc w art. 12 ust. 3 polskiej wersji językowej Umowy pojęciem „osoba” także wskazuje, że celem umawiających się państw było zwolnienie od opodatkowania podatkiem źródłowym należności za prawa autorskie z tytułu twórczości artystycznej i literackiej, zarówno gdy są one wypłacane osobie fizycznej, jak i osobie prawnej. Skoro więc we francuskiej wersji art. 12 ust. 3 Umowy wskazano, że przepis ten dotyczy nie tylko wypłaty należności licencyjnych na rzecz osób fizycznych, lecz także na osób prawnych, zaś w polskiej wersji posłużono się sformułowaniem „osoba” bez konkretyzacji, że dotyczy ono wyłącznie osób fizycznych to – zdaniem Strony – pomimo nieprecyzyjności polskiej wersji art. 12 ust. 3 Umowy – należy uznać, że odnosi się ono do wypłaty należności licencyjnych na rzecz osób fizycznych, jak i prawnych.

Gdyby celem umawiających się stron było ograniczenie opodatkowania należności licencyjnych w państwie rezydencji podatkowej odbiorcy należności licencyjnych wyłącznie do osób fizycznych, to wprost zostałoby to wskazane w obu wersjach językowych. Umawiające się państwa wprost wskazałyby, że przepis art. 12 ust. 3 Umowy odnosi się tylko do osób fizycznych, a skoro tak nie uczyniły, to nie można ograniczać art. 12 ust. 3 Umowy wyłącznie do osób fizycznych.

Podsumowując zatem powyższe, stwierdzić należy, iż warunek przewidziany w art. 12 ust. 3 Umowy nie został spełniony, bowiem jak to już zostało wskazane wypłata należność licencyjnej nie nastąpiła za prawa autorskie z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej. W takim wypadku, w świetle regulacji art. 12 ust. 2 Umowy, Spółka zobowiązana jest potrącić przy wypłacie należności licencyjnych osobie fizycznej zryczałtowany podatek w wysokości 10% należności brutto. Obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego spoczywa na płatniku zgodnie z dyspozycją art. 41 ust. 4 ww. ustawy. W myśl tego przepisu płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-8AR). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Ponadto, stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy, do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik jest zobowiązany przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie obowiązana do pobrania od podatnika zryczałtowanego podatku w wysokości 10% należności licencyjnej brutto. Zgodnie z wyżej wskazanymi przepisami art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie zobowiązany do przesłania do końca stycznia właściwemu ze względu na siedzibę Spółki Naczelnikowi Urzędu Skarbowego deklaracji PIT-8AR, natomiast zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, Spółka będzie zobowiązana do przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imiennych, informacji ITF-1/ITF-1R.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei, w myśl przywołanego wyżej art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z analizy wniosku wynika, iż Spółka zakupiła od osoby fizycznej będącej francuskim rezydentem podatkowym prawo do patentu dotyczącego systemu maskowania do ekranów. Odbiorca należności nie wykonuje działalności przemysłowej lub handlowej za pośrednictwem zakładu położonego w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, nie należą do tego zakładu. Odbiorca należności nie wykonuje ponadto wolnego zawodu w oparciu o stałą placówkę położoną w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, nie są związane z wykonywaniem tego zawodu.

Po myśli art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r., (Dz. U. z dnia 19 stycznia 1977 r. Nr 1, poz. 5; dalej zwanej: „Umową”) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. Umowy, w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Zaakcentować przy tym należy, iż w myśl art. 12 ust. 3 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż we francuskiej wersji językowej umowy strony użyły (w art. 12 ust. 3) pojęcia „résident” w miejsce „osoby mającej miejsce zamieszkania”, odpowiadające definicji „rezydenta podatkowego”, zdefiniowanego dla potrzeb niniejszej umowy w art. 4 (tej umowy) jako „osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona”.

Niewątpliwie zatem wersja francuska umowy odwołuje się, w przeciwieństwie do wersji polskiej, zarówno do osób mających miejsce zamieszkania, jak i siedzibę w danym państwie.

Z uwagi na brak wersji językowej determinującej (w razie sprzeczności) właściwą interpretację ww. normy prawnej należy się odwołać do wykładni systemowej i celowościowej.

Zauważyć także należy, iż użyte w art. 12 ust. 3 pojęcie „osoba” jest zdefiniowane dla potrzeb umowy polsko-francuskiej w art. 3 ust. 1 lit. b) tej umowy. Zgodnie z postanowieniami tego artykułu określenie „osoba” obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób.

Zatem, stwierdzić należy, iż użyte w Umowie pojęcie „osoby” odnosi się zarówno do osoby fizycznej, jak i osoby prawnej.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 4 Umowy, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Ponadto, w myśl art. 12 ust. 5 Umowy, postanowień ustępów 1, 2 i 3 nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, bądź działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, bądź wolny zawód w oparciu o stałą placówkę położoną w tym Państwie, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne rzeczywiście należą do tego zakładu lub są związane z wykonywaniem wolnego zawodu. W tym przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 mają odpowiednie zastosowanie.

Zauważyć należy, iż zarówno Umowa, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie definiują pojęć „utwór literacki” („twórczość literacka”), czy „utwór (twórczość) artystyczny, bądź naukowa”. W związku z tym konieczne jest sięgnięcie do regulacji zawartych w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.). W myśl art. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z kolei, instytucja patentu określona została w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.). Zgodnie z art. 24 ww. ustawy, patenty są udzielane – bez względu na dziedzinę techniki – na wynalazki, które są nowe, posiadają poziom wynalazczy i nadają się do przemysłowego stosowania.

W odróżnieniu od utworów prawa autorskiego przedmioty własności przemysłowej wymagają urzędowego zgłoszenia, aby podlegały ochronie prawnej. Opisy patentowe nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego (art. 4 pkt 3 ustawy o prawie autorskim).

Zastrzec w tym miejscu należy, iż definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jak i ustawy – Prawo własności przemysłowej nie są przepisami prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów. W konsekwencji, stwierdzić należy, iż w zakresie kognicji Organu Interpretacyjnego nie mieści się rozstrzyganie o kwalifikacji prawnej patentu, o którym mowa we wniosku.

Jeżeli zatem patent nie jest przedmiotem ochrony w rozumieniu ustawy o prawie autorskim, na gruncie badanej sprawy nie zostały spełnione przesłanki, o której mowa w cytowanym wyżej art. 12 ust. 3 ww. Umowy, a tym samym brak jest podstaw do uznania, że należności licencyjne wypłacane przez spółkę mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej otrzymywane przez rezydenta francuskiego podlegają opodatkowaniu tylko we Francji.

Stwierdzić również należy, iż w badanej sprawie nie występują okoliczności uzasadniające zastosowanie normy wyrażonej w art. 12 ust. 5 Umowy, bowiem, jak wskazano powyżej, odbiorca należności nie wykonuje działalności przemysłowej lub handlowej za pośrednictwem zakładu położonego w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, nie należą do tego zakładu. Odbiorca należności nie wykonuje ponadto wolnego zawodu w oparciu o stałą placówkę położoną w Polsce, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, nie są związane z wykonywaniem tego zawodu.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż należności licencyjne wypłacane rezydentowi francuskiemu podlegają opodatkowaniu w Polsce na zasadach określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć należy, iż ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem art. 12 ust. 2 ww. Umowy, zgodnie z którym podatek nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z tej Umowy jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W związku z powyższym, na Spółce, jako na płatniku, spoczywa obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z dyspozycją art. 41 ust. 4 ww. ustawy. W myśl tego przepisu płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z kolei, zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Ponadto, stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Spółka zobowiązana jest potrącać u źródła polski podatek dochodowy od osób fizycznych od należności licencyjnych wypłacanych osobie fizycznej będącej francuskim rezydentem podatkowym z tytułu nabycia prawa do korzystania z patentu. W konsekwencji powyższego, stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, w kontekście zadanego we wniosku pytania, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin